Zapatrzyła się w zapalone kadzidło znacznie dłużej niż planowała - w końcu miała być to jedynie krótka przerwa, aby odpocząć chwilę od podróży i przyjrzeć się nieco świątyni, których piękno odkrywała na nowo z każdą kolejną, w której wizytowała. Był to dla niej rytuał, któremu przez ostatni rok zaczęła się poddawać. Kilka prostych słów i próśb, życzeń nie o bezpieczeństwo własne, ale tych którzy działali na wspólny cel korpusu.
Żeby każdy oddany korpusowi po pomyślnej misji odnalazł bezpieczną drogę do Yone... Do Tsurugi, poprawiła się w myślach, łapiąc po raz kolejny na używaniu nazwy, którą powinna zostawić za sobą. Jej Yonezawy już nie było. Jej domu, bezpiecznego i beztroskiego, nie było. Nie istniało. A może to był przywilej dorastania? Że nie mogła już wrócić tam, gdzie czuła się dobrze? Że wciąż podchodziła niepewnie do nowej kryjówki, której nie tyle obawiała się samej w sobie - raczej obawiała się powtórzenia historii.
Westchnęła w końcu, odsuwając się powoli od ołtarza, nie wiedząc czy jakiekolwiek modły z jej strony mogły pomóc komukolwiek, a jednak to robiła. Nawet jeśli już nie w Yonezawie, nawet jeśli będąc daleko od garnizonu nie mogła kontrolować tego, o kim ginęły wieści, wcale nie chciała odpuszczać swoich rytuałów, z którymi dorastała. W końcu domem było miejsce, w którym ktoś ciepło myślał o drugiej osobie, i w którym miało się miejsce dla siebie. Może dlatego tak zabolało ją utracenie całej Yonezawy? Wszystkiego co znała - ale jednocześnie wiedziała, że nie tylko ją bolała ta strata. Przecież co mieli zrobić inni? Którzy stracili wcześniej dużo więcej? Którzy...
Zmarszczyła brwi lekko, zaraz poprawiając na sobie ubranie. Chłód? Możliwe, jaki inny powód byłby co do gęsiej skórki? Nienawidziła niemalże zimy, choć głównie przez chłód. Nienawidziła musieć ubierać uniformu zapiętego pod samą szyję, nienawidziła być zmuszona do poruszania się w aż tylu warstwach odzienia. Jak inni to tolerowali? Szczególnie, kiedy mowa była o momencie ocieplenia? Kiedy dni stawały się dłuższe i tak miłe...
- Nalegam, to ogromna pomoc! Wypadki na drodze się zdarzają, oczywiście, to trzeba liczyć się z tym, ale gdyby nie pomoc, mógłbym stracić jeszcze więcej towaru! Spłoszonego konia nie tak łatwo uspokoić, zresztą samo zapakowanie z powrotem wszystkiego... To była ogromna pomoc! Proszę, nie mogę się odwdzięczyć w tej chwili, ale nalegam, żebyś odwiedził nas w Tachikawie, proszę pozwolić się nam odwdzięczyć - mężczyzna mówił w pośpiechu, wyraźnie uradowany sytuacją, która miała miejsce, nieopodal wejścia. Wóz rzeczywiście wydawał się być poobijany - jedno z kół trzymało się wyłącznie na słowo honoru. Błoto, piach, wszystkie obicia zdawały się potwierdzać jego wersję wydarzeń, jednak to nie sam wóz przykuł uwagę Kinami, a mężczyzna, do którego wszystkie słowa były kierowane. Choć nie mógł jej jeszcze zobaczyć, a ona jedynie widziała jego nieco wyższą sylwetkę i tak rzucające się w oczy włosy, nie potrzebowała wiele czasu, aby skierować się w jego stronę. Może dostał zadanie tutaj gdzieś w okolicach? A może chciał odpocząć w bardziej niż mniej bezpiecznym miejscu? Trudno jej było to odgadnąć, choć mogła się domyślać, patrząc po miejscu w którym się znaleźli. W końcu było kilka bardziej prawdopodobnych możliwości...
Ale zamiast dopytywać się, znalazła się zaraz przy boku znajomego zabójcy, a zanim ten zdążył w jakikolwiek sposób zwrócić uwagę na jej obecność, lekko się o niego oparła, jakby miała się zaraz przewrócić, gdyby tylko odsunął się w bok. Widok znajomych twarzy zawsze ją cieszył, nie można było się dziwić jej wielkiemu uśmiechowi na twarzy w tej chwili. Nawet gdyby Rengoku miał się zaraz odsunąć, nie szkodziło to w niczym. W końcu wiedziała jak wiele osób nie przepadało za tym, że ktoś znajdywał się niemalże za blisko niej - sama tłumaczyła sobie to w ten sam sposób, co jej przeszkadzające ubrania, które miały ją niemalże dusić. Inni potrzebowali własnej przestrzeni, którą uwielbiała zagarniać dla siebie.
- Nie można odmawiać podziękowaniom, podobno przynosi to nieszczęście - stwierdziła, choć sama nawet nie wiedziała czy była to jedna z prawd ludowych czy bardziej coś, co właśnie wymyśliła na poczekaniu. Może oba? A może z czasem mogło się to zmienić w jedną z nauk miejscowych? W końcu dlaczego ktoś miałby odmawiać tym, którzy chcieli w jakiś sposób wyrazić wdzięczność za ich czyny? - Czym się wykazałeś dzisiaj? - dopytał zaraz, bardziej obracając głowę w stronę Rengoku i zadzierając głowę do góry w ciekawości. Uśmiechnęła się wyłącznie szerzej. Widok kogoś z korpusu w środku dnia zawsze oznaczał, że ta osoba była bezpieczna - i była nadzieja, że przynajmniej do zapadnięcia nocy, to wcale nie ulegnie zmianie.

Do Tachikawy przybył w zasadzie wczoraj, pędził tu jak na złamanie karku byleby szybko załatwić swoje sprawy w tym miejscu. Śpieszyło mu się wszak do małego Tsukijuro i Kyōran, mieli w końcu nadrobić stracony czas, a po zaledwie paru dniach musiał opuścić znów swych najbliższych. Wiedział, że Uesugi będzie miała mu to za złe, niestety takie były realia związku z Zabójcą Demonów. Jego obowiązkiem było natychmiast zareagować na każde wezwanie, w gruncie rzeczy bowiem przekładało się to na bezpieczeństwo wszystkich ludzi. W tym osób, które to zajmowały szczególne miejsce w jego sercu. Poprzedniej nocy przybył tu wiedziony przez Yoshiego i dołączył do jednego z tropicieli, który to namierzył demona w pobliżu. Udało im się go nawet wytropić i nawiązać walkę, niestety demon zwiał mu nim zdołał ściąć mu łeb. Hiroki pocieszał się tym, że mocno poranił stwora. Ne który mu wtedy towarzyszył stwierdził, że potwór nie mógł uciec daleko i tej nocy będzie musiał udać się na żer by zregenerować rany. Dlatego też poprosił Rengoku by ten został tu jeszcze jeden dzień i podjął się kolejnej próby walki z demonem.
Hiroki nie mógł odmówić swemu towarzyszowi pomocy, zwłaszcza że demon był teraz jego odpowiedzialnością więc postanowił zostać w okolicy. Po pracowitej nocy, czekał go spokojny i długi sen który to zakończył się w południe. Rengoku skarcił się za to, że zmarnował tyle czasu po czym zawczasu wysłał Yoshiego by poinformował jego żonę o tym, że wróci nieco później. Sam wykonał, krótki trening dla zachowania kondycji i zdrowia po czym wyruszył przejść się po Tachikawie w celu niesienia pomocy komu tylko mógł. Tak to już pomógł paru zbieraczom jedwabiu, czy też kupił grupie dzieciaków słodycze. Zdarzyło mu się nawet poprzenosić drewniane bale, taki już właśnie był. Musiał nieść pomóc tam gdzie mógł, chciał w końcu być częścią zmiany świata. Zmiany na lepsze, w końcu podarowane dobro kiedyś musiało powrócić.
W takich okolicznościach spotkał kupca, któremu to zarówno koń jak i wóz spłatał figla. Nie był to jego szczęśliwy dzień, dlatego Hiroki czuł się w obowiązku sprawić by w ciągu dnia pojawił się dla biedaka jakiś promyk nadziei. Wpierw płomiennowłosy uspokoił jego konia i nawet go złapał gdy to wierzchowiec próbował uciec. Następnie pomógł w naprawie wozu choćby nieco unosząc pojazd. Gdy tylko zostały wykonane podstawowe naprawy (takie by koło nie odpadło znowu) to pomógł zebrać rozrzucony towar i eskortował starszego mężczyznę w pobliże świątyni. Podziękowania jakie otrzymał od kupca ucieszyły jego serce choć musiał mu przekazać, że nie oczekiwał nic w zamian. Mężczyzna chyba wyczuł jego zamiary bo nie dał mu tego powiedzieć. Być może zdradziła go mimika twarzy czy to, że nerwowo podrapał się po tyle głowy.
Nim zdążył grzecznie odmówić, w końcu zdołał sobie znaleźć odpowiednią wymówkę zwaną brakiem czasu ktoś nie dał mu na to szansy. Poczuł jak ktoś się o niego opiera, od razu rzucił okiem na tą osobę i uspokoił się nieco widząc że to nikt obcy a jego znajoma z korpusu. Kinami. Uśmiechnął się towarzysko do dziewczyny i westchnął widząc iż z jego planu nie zostało nic. Dlatego lekko skłonił się handlarzowi, uważając na to by Kinami nie wywróciła się przez to — Z chęcią skorzystam z twej gościny, teraz jednakże nie mogę tego zrobić. Mam jeszcze parę zadań do wykonania — Odparł starszemu mężczyźnie po czym zwrócił swą uwagę w pełni na zabójczyni oddechu wody, widząc iż ta była w jednym kawałku poszerzył swój uśmiech — Witaj Kinami, dzisiaj nie wykazałem się niczym. Po prostu pomagam tym, którzy tej pomocy potrzebują — Powiedział spoglądając na towarzyszkę po czym rozglądając się po okolicy — Modliłaś się w czyjeś intencji Kinami? — Zapytał by zacząć dialog i przy okazji dowiedzieć się co u jego kompanki.

Mężczyzna wyraźnie nie chciał ustąpić, nawet kiedy powoli widział, że jednak musiał, nawet jeśli zdawał się nieco uspokoić po pojawieniu się Kinami i nie podejmować kolejnych próśb, było łatwo zrozumieć, że nie chciał tak łatwo ustąpić czy odejść.
- To też wykazywanie się przecież, jesteś zbyt skromny Rengoku - stwierdziła pewna swego. W końcu nie każdemu przychodziło to łatwo - już samo zauważenie, że ktoś potrzebował pomocy, a nie mówiąc o samym jej udzieleniu. Zresztą, sama nie była dużo lepsza w tej kwestii, spędzając swój dzień z zamiarem odpoczynku, który przecież należał się każdemu od czasu to czasu. Nie robiła niczego złego, uznając, że chciała nieco nacieszyć się świeżym powietrzem, albo właśnie wyjściem do świątyni - choć to wyjście miało być zupełnym zamiennikiem czegoś.
Słysząc jednak pytanie, tylko na moment się speszyła. Nawet nie potrafiła sobie przypomnieć każdego zabójcy, do którego pokoju się zakradała pod ich przedłużającą się nieobecność, zostawiając małe podarki w nadziei, że wrócą do Yonezawy. Tym bardziej, że w nowym garnizonie jeszcze się nie pojawiła, jeszcze nie miała szansy na podobny wybryk...
- Tak... można tak powiedzieć. W sumie to w twojej też, w intencji zabójców, żeby bezpiecznie wrócili do... - zawahała się, marszcząc lekko brwi. Chciała powiedzieć Yonezawy, ale powstrzymała się. Do domu? Też nie zawsze mogło pasować. Do Tsurugi. Powinna to sobie wbić, powinna już przywyknąć a jednak wciąż nie przychodziło jej to z łatwością. W końcu dla niej to Yonezawa była domem, którego już w tej chwili nie było Spłonął, nie było do niego powrotu, był szczątkami o których powinna zapomnieć.
Zamiast jednak dokończyć, dokąd mieli bezpiecznie wracać zabójcy, jej wzrok skierował się na mężczyznę, który wyraźnie wciąż chciał znaleźć sposób, w jaki mógłby się odwdzięczyć swojemu wybawcy. Kinami zaraz lekko się skłoniła.
- Proszę pozostawić list z adresem u Miko, zaadresowany do Rengoku Hirokiego. Jestem pewna, że kiedy tylko ilość obowiązków się zmniejszy, Rengoku pojawi się na miejscu - powiedziała, po tym prostując się nieco, a jej ręka lekko objęła samuraja w pasie od tyłu, chcąc go odciągnąć od mężczyzny, który wyraźnie powinien się zająć sobą i swoim dorobkiem, który został uratowany tego dnia z dość poważnych opresji.
Dziewczyna pociągnęła zabójcę płomienia bardziej na bok, nie skrępowana tym jak do niego przylegała. W gruncie rzeczy często zapominała o tym, że nie wszyscy przepadali za otwartością czy bliskością - w przeciwieństwie do niej.
- Polujesz w okolicy na demona? Czy zadania były tylko rzuconą wymówką? - dopytała spokojnie, uznając to za znacznie ciekawszy temat niż kwestię w czyjej intencji się modliła. Zresztą, jej odpowiedź mogła brzmieć przecież głupio! Jeszcze z ust kogoś, kto dorastając w Yonezawie zdawał sobie ryzyko zawodu zabójców. - Wiesz, że mogę ci pomóc, prawda? Nie mam aktualnie żadnych zadań, właściwie to zmierzałam do... do nas. Zobaczyć czy są podobieństwa do... poprzedniego miejsca - poprawiła się prędko z nazwą, nie chcąc ani otwarcie mówić o samym Tsurugi, ani rzucać nazwą Yonezawy. Nigdy nie można było wiedzieć, kto słuchał - nawet jeśli tak trudno było jej nie ufać zabójcą czy ludziom dookoła. Była zbyt przekonana o tym, że to demony były tymi złymi, a ludzie nie mogli mieć złych intencji - nie mogli współegzystować, a co dopiero pomagać demonom.

Uśmiechnął się jedynie do Kinami na wzmiankę o swojej skromności, parę razy już to słyszał i choćby chciał to nie mógł się z tym kłócić. Nic na to jednak nie mógł poradzić, żył w przekonaniu jakoby to w życiu wojownika pokora była równie ważna co honor. Zaś póki nie stworzy czegoś co wyróżni go na tle innych fechmistrzów musiał być skromny, w końcu na razie korzystał z dorobku innych. Te zasady zaś stosował nie tylko jako wojownik ale i zwykły człowiek, nie miał w zwyczaju przechwalać się jakim to dobrym człowiekiem jest bo nie było ku temu powodów. Żył w przekonaniu iż dobroć to naturalna rzecz jaką powinniśmy okazywać innym. W końcu tyle ludzi mówiło jaki to świat był zły, więc ktoś musiał w końcu coś z tym zrobić. Nie było to jednak nic co byłoby warte chwalenia.
Wiedział skąd to wahanie w głosie Kinami, mu też wszak było ciężko przyzwyczaić się do Tsurugi, zwłaszcza że nie miał okazji jeszcze tam zawitać. Wciąż miał ochotę wrócić do Yonezawy, jednak mijało się to już z celem. Yonezawa została opuszczona i nic dziwnego zważywszy na to co ją spotkało, szturm na ich kryjówkę jasno pokazał że nie jest to już bezpieczne miejsce. Dlatego decyzja o przeniesieniu kwatery głównej była jak najbardziej właściwa, szkoda że była jednak potrzebna. Głęboko w sobie Hiroki dalej trzymał żal związany z swą nieobecnością podczas ataku na Yonezawę, nawet jeśli jego obecność niewiele by zmieniła to czułby się lepiej ze świadomością że chociaż próbował obronić dom zabójców.
— Do siedziby — Dopowiedział za nią Hiroki po czym westchnął i spojrzał w niebo — Mi też ciężko przyzwyczaić się do tego, ale to zmiana na lepsze Kinami. Demony raz splądrowały nasz dom, dlatego nie możemy dopuścić by stało się to ponownie. Zaś zmiana miejsca bardzo nam w tym pomoże, zwłaszcza że wraz z Yonezawą możemy pogrzebać te złe wspomnienia i skupić się na lepszej przyszłości — Rzekł Rengoku próbując pocieszyć nieco zabójczynie oddechu wody, przynajmniej tyle mógł zrobić bo przecież widział iż to był dla niej ciężki temat.
Z uśmiechem przyglądał się temu jak Kinami rozwiązuje jego problemy, tym razem kupiec musiał odpuścić. Co też się stało, kupiec zobowiązał się do zostawienia listu po czym odszedł by zająć się swoim towarem. Hiroki zaś mógł jedynie udać się na bok z dziewczyną, lubiącą bardzo kontakt fizyczny.  Może nawet za bardzo? Jednakże nie miał zamiaru na razie nic z tym robić, zwłaszcza że widział to jak jego towarzyszka była w złym nastroju. Cóż przenosiny oznaczały zmiany, zaś na zmiany ludzie reagowali bardzo często nieprzychylnie. Wszak było to zaburzenie ich porządku.
— Poluje na demona, nawet raz się już z nim starłem. Niestety drań nam uciekł nim zdołałem go ściąć — Wyznał Hiroki po czym przyjrzał się bliżej Kinami i uśmiechnął się do niej — Każda pomoc się przyda, zwłaszcza teraz gdy demon zamiast walki wybrał ucieczkę. Udało mi się go zranić więc jest osłabiony, to jednakże oznacza że będzie szukał pożywienia do regeneracji — Kontynuował Hiroki chcąc zapoznać Kinami z sytuacją, w końcu znajomość tych informacji mogła ułatwić walkę i ich zadanie

Wszystkie słowa, wszystkie wyjaśnienia, które padały za każdym razem - rozumiała je, przyjmowała, jej umysł uznawał to za słuszne. A jednak dziwne uczucie wciąż pozostawało. Obawa wciąż siedziała w niej. Niepewność, bo w końcu Yonezawa była jej domem od... zawsze. A z drugiej ten nagły lęk, że ten dom został zaatakowany - miejsce, w którym zawsze czuli się bezpiecznie, które ona przynajmniej utożsamiała z tym, że nie mogło się tam wydarzyć wiele złego; nie mogło być zaatakowane przez wroga. Skąd mieli wiedzieć, że to się nie powtórzy? Skąd mieli mieć pewność? Jakiekolwiek zapewnienie? Jak naiwne dziecko łapała się wiary w to, że potrzebowali przecież czegoś.
A może właśnie to ich zgubiło? Ta naiwna pewność, że byli bezpieczni?
- Wiem... chyba. Chcę wiedzieć. Po prostu... jakoś to nie przychodzi samo - westchnęła cicho, bo tak nagłe zmiany jednocześnie ją przerażały, ale i cieszyły. Chciała, aby zabójcy byli bezpieczni - chciała, żeby w siedzibie mogli się tacy czuć. Ale ile czasu potrzebowali, żeby rzeczywiście tak się poczuć na nowo? - Dziękuję. I tak, za próbę - powiedziała, uśmiechając się nieco lżej. Może potrzebowała słyszeć podobnych oczywistości? Może chciała wierzyć, że ludzie naprawdę traktowali ich siedzibę jako dom? A nie tylko jako przystanek pomiędzy misjami? W końcu każdy zdawał się mieć swój własny cel - a i tak w Yonezawie, a teraz w Tsurugi, miało być miejsce, w którym mogli czuć się bezpiecznie.
Chociaż może skupienie uwagi na pomocy mogło być jakkolwiek pomocne? I dla niej, i dla okolicy, i dla Rengoku. Dwóch zabójców w końcu mogło sobie poradzić znacznie lepiej niż po prostu jeden - mogli zabezpieczyć teren na tyle, aby demon nie miał nawet szansy na ponowną ucieczkę.
- Masz podejrzenia, gdzie może się udać? Pomniejsza wioska, albo może... szlakiem? Zaatakowałby już zmęczonych drogą podróżnych? - zastanowiła się na głos. Nie było łatwo wiedzieć, gdzie przeciwnik mógłby dokładnie uderzyć - jak szaleniec rzuciłby się na pełną wioskę otwarcie, wiedząc że w okolicy mógł wciąż znajdywać się przynajmniej jeden zabójca, a może spróbować rzucić się do ucieczki z terenu, na którym do starcia doszło? A może będzie próbował kogoś do siebie zwabić? - Możemy spróbować go zwabić. Może się spodziewać jednego zabójcy, ciebie, ale niekoniecznie musi wiedzieć już o mnie - dodała z uśmiechem, nie widząc w końcu większego problemu w odegraniu roli przynęty - w końcu we dwoje mogli sobie poradzić z zagrożeniem.

Gdzieś w środku rozumiał Kinami, choć za pewne z innych powodów. Go uczono, że stare rzeczy, jak choćby tradycja były ważne. Można nawet by powiedzieć, że czasem wykraczało to o stwierdzenie że nowe jest niebezpieczne i nie zadziała. Nie było to jednak prawdą o czym przekonał się gdy pierwszy raz spotkał nocny pomiot, wtedy zrozumiał że świat się zmieniał. Pojawiały się nowe niebezpieczeństwa, na które stare metody nie robią wrażenia. Trzeba było cały czas iść naprzód, właśnie to wyróżniało wielkich mistrzów fechtunku, uczyli się starych styli ale na ich podstawie w pewnym momencie tworzyli nowe. To zapewniało im sławę ale i przewagę w walce nim ktoś wpadł na to jak z tym walczyć.
— Przyjdzie Kinami, musisz jedynie zrozumieć jedną z prawd tego świata — Powiedział Hiroki wpatrując się w oczy Kinami by ta była pewna co do tego iż jest pewien swych słów — Ten kto stoi w miejscu jest przegranym, świat nie zatrzymuje się więc i my nie możemy tego uczynić. Musimy cały czas iść do przodu, czasem oznacza to zmianę stylu życia czy też domu — Dodał Rengoku posyłając w stronę swej rozmówczyni uśmiech mający ją pokrzepić.
Ucieszyło go to jak Kinami od razu porzuciła markotny nastrój i przeszła do planowania polowania. To właśnie coś co powinno być cechą zabójców, nie ważne jak się czują czy co robili gdy pojawia się demon to powinni skupić się na nim w pełni. Sam jeszcze nie potrafił całkowicie się przestawić w ciągu chwili więc miał tu okazję by podłapać nieco wiedzy od zabójczyni oddechu wody.
— Wydaje mi się, że zaatakuje łatwy cel. Kogoś kto nie będzie w stanie uciekać bo na pościg nie może tracić czasu. Wie, że ja i mój kruk będzie go ścigał — Odparł płomiennowłosy po czym zamknął na chwilę oczy by pomyśleć gdzie zaatakuje demon — Wioski są zbyt oczywistym wyborem, zaatakuje podróżników na szlaku bo trakty ciężej jest pokryć. Przynajmniej tak mi się wydaje — Stwierdził Hiroki po czym skupił się na taktyce Kinami, która nie podobała mu się zbytnio choć nie mógł nie zauważyć jej plusów — Wolałbym zostawić to jako nasz plan awaryjny, zdesperowany demon jest bardziej niebezpieczny niż zdrowy. Nie chcę natomiast niepotrzebnie Cię narażać Kinami — Odpowiedział mężczyzna z troską przyglądając się swej towarzyszce.

Była ciekawa nowego, szczególnie kiedy dorastała pod kloszem Yonezawy. Nikt nie krył przed nią istnienia demonów, ani śmierci którą za sobą niosły. A jednocześnie trudno było przyjąć jej fakt, że również i ludzie mogli być podobni temu, na co korpus polował - że mogli z nimi współpracować.
Może też dlatego nie odwróciła wzroku, może dlatego pokłoniła się łagodnie w podziękowaniu, przyjmując radę i chcąc dać w ten sposób do zrozumienia, że postara się pamiętać. W końcu była zawsze nauczona słuchania rad innych - zabójców, innych członków korpusu, zarówno podczas treningu, ale i... Teraz. Kiedy sama mogła nazywać się zabójcą demonów, kiedy zdała egzamin i tym bardziej powinna korzystać z rad, które były jej oferowane od starszych stażem.
Co wcale nie zmieniało jej butnej natury. Była nauczona szacunku do starszych i bardziej doświadczonych, ale potrafiła być równie uparta.
- A ja nie chcę niepotrzebnie narażać przypadkowego podróżnego, który zamiast zdecydować się na odpoczynek, wybrał podróż nocą - odpowiedziała szybko w podobnych słowach co Rengoku. Przecież rozumieli oboje, że dla kogoś to mogło oznaczać śmierć. Ona była w stanie się obronić, szczególnie spodziewając ataku ze strony demona, ale jeśli demon rzeczywiście zdąży się na kimś pożywić... Co jeśli przybędą za późno? Co jeśli nie zdążą?
A może to była właśnie ta zmienność w Kinami, która nie potrafiła zaakceptować, że czasem potrzeba było poczekać, zamiast pchać się na pierwszy ogień.
- Możemy go wywabić i zaatakować zanim on spróbuje zaatakować kogoś. Jeśli pierwsi zaatakujemy, będziemy mieć lepszą przewagę nad nim, i kontrolę nad sytuacją... Chyba, że masz inną sugestię? - powiedziała, powstrzymując się, żeby sięgnąć po argument, że przecież nie była dzieckiem wymagającym wiecznego nadzoru - nawet jeśli z pewnością część zabójców w podobny sposób ją traktowała we wcześniejszych latach, kiedy wciąż jeszcze trenowała.

Rozumiał to co chciała przekazać mu Kinami bo w gruncie rzeczy byli w tej kwestii zgodni, chciał uratować tylu ludzi ile się da nawet swoim kosztem. Jednak od kiedy stał się ojcem to zmieniło się lekko jego podejście do tego tematu. Dziś chciał mimo wszystko móc wrócić do domu by  przekazać co mógł swemu synowi i przygotować go do objęcia jego miejsca w korpusie. Zresztą po rozmowach z innymi zabójcami zrozumiał, że mimo swej roli obrońcy bezbronnych to nie powinien dążyć do własnej śmierci. Powinni zrobić tak wiele jak się dało by ocalić innych ale oddanie życia miało sens jedynie jeśli nie było innej opcji. To właśnie była różnica między bohaterskim poświeceniem, a samobójczą szarżą głupca.  
— Kinami narażając siebie nie koniecznie zapewnisz przetrwanie innym — Powiedział Rengoku pewnym tonem — Musimy żyć by móc walczyć następnego dnia — Kontynuował Hiroki nie chcąc  zrażać zabójczyni wody, ale uświadomić jej że to co sugerowała była niepotrzebnym ryzykiem — Co jeśli demon Cię zrani i ucieknie nim zdążę zareagować? Zamiast go ścigać będę musiał upewnić się, że jesteś bezpieczna — Wyjaśnił to płomiennowłosy nie siląc się na filozoficzne wywody, a proste przykłady które miał nadzieje trafią bardziej do jego towarzyszki.
— Nie wiemy czy demon da się zwabić, jest zdesperowany a to czyni go nieprzewidywalnym Kinami — Odparł mężczyzna spoglądając w niebo — Demony mają tą przewagę nad nami iż to często one wybierają miejsce walki, to my musimy na nie polować więc to one dyktują warunki. Obawiam się że najlepsze co możemy teraz zrobić to zapolować na niego jak na dzikie zwierze — Przedstawił sprawę Rengoku zdając sobie sprawę iż nie ważne jak dobry plan by wymyślili to demon może go zniweczyć choćby tym że nie zapoluje tej nocy.

Możliwe, że wiązało się to z młodym wiekiem - z brakiem doświadczenia i pędem, że nie tylko potrafiła w sekundzie skupić się na rzeczach istotnych w danej chwili, ale i tym że nie miała w sobie aż tak wiele cierpliwości, jak może powinna. Bycie młodym i niezniszczalnym stanowczo zdawało się być częstą opinią w oczach młodych, tym bardziej młodych podejmujących się walki - mieli o co walczyć; mieli przed oczami obraz, do którego dążyli. Czasem większe w oczach innych, czasem małe i trzymane blisko serca, wydające się dla innych bez znaczenia, ale cel zawsze gdzieś istniał.
- Nie narażę... - spróbowała się wtrącić z wyraźnym niezadowoleniem, wiedząc przecież że gdyby została ranna, na nic zdałoby się jej proszenie o to, aby Rengoku pobiegł za demonem, a nie został przy niej - bo zawsze istniała szansa, że kolejny przeciwnik mógłby się gdzieś zjawić. A może ten ranny miałby coś w zanadrzu? W końcu nie mogli mieć pewności, że wszystko o nim wiedzieli, że każdą sztuczkę już odkrył podczas starcia...
Widać było jej niezadowolenie, choć to wynikało właśnie ze zgody. Niechętnej, jakby była ona pułapką lub formą przyznania się do błędu.
Skrzyżowała dłonie na piersi, niezbyt zachwyconą formą złożenia broni w tej kłótni - bo ani nie wypadało się kłócić, ani niekoniecznie Rengoku nie miał przecież racji. No i... przecież to co próbował jej przekazać, wcale nie było złe. Może jej złość wywodziła się ze sprzeciwu co do tej bezsilności w starciach z demonami? Chciała zrobić coś - być o krok przed przeciwnikiem, a nie zawsze znajdywać się w miejscu i o porze, w którym to właśnie demon wybiera walkę.
- Masz pomysł, w którym kierunku powinniśmy się za nim udać? - zapytała w końcu, jakby w ten sposób również akceptując opinię zabójcy płomienia. - Region, w którym udało mu się cię zgubić? Możemy zacząć jeszcze za dnia, może uda nam się znaleźć jego schronienie... - powiedziała, dopiero po tym zerkając na swojego towarzysza. Mieli inny cel niż jej bycie urażoną w końcu - tym bardziej, że sama zaoferowała pomoc. I nie miała zamiaru się z tej oferty wycofywać.

Rengoku odetchnął głęboko, dostrzegając, że choć Kinami wyraźnie niechętnie, przyjęła jego słowa. Jej opór był dla niego całkowicie zrozumiały wszak doskonale pamiętał te dni, gdy sam, pełen młodzieńczej pasji i przekonania o swojej nieśmiertelności, rzucał się w wir walki bez wahania, przekonany, że jest w stanie pokonać każdy demon. Teraz jednak był inny, bardziej ostrożny, bardziej wyczulony na konsekwencje, jakie może przynieść każdy nieostrożny ruch. Był ojcem, miał kogoś, komu chciał zostawić swoje dziedzictwo i przekazać całą wiedzę, jaką zdobył przez lata. Wiedział, że ich profesja wymaga od nich nie tylko odwagi, ale i mądrości oraz cierpliwości tych niewidocznych cech, które sprawiały, że Zabójca miał szansę wrócić do domu.
— To, że demon nam umknął, daje nam pewną przewagę i podpowiedź zarazem — Powiedział płomiennowłosy, zerkając na Kinami z lekko pobłażliwym uśmiechem, chcąc rozładować napięcie — Ruszył na zachód, w stronę gór. Jeśli dobrze się przyjrzymy, być może znajdziemy jego ślady i uda nam się go dopaść, zanim zapadnie zmrok. Góry mogą wydawać się jego przewagą, ale my także możemy skorzystać z ich terenu - Rzucił Rengoku po czym rozejrzał się po okolicy, oceniając teren wokół nich. Wzgórza i porośnięte lasem zbocza stanowiły wyzwanie, ale też sprzyjały strategii, którą sobie obmyślił. Kamienne osłony i gęste skupiska drzew mogły posłużyć im za zasłonę, jeśli przygotują się do zasadzki. Było ryzykownie, ale dokładna obserwacja i planowanie mogły przynieść im nieocenioną korzyść.
— Mamy jeszcze trochę światła dziennego. Zacznijmy szukać, póki możemy. Tylko pamiętaj, jeśli znajdziemy jego kryjówkę, nie możemy działać pochopnie — Przypomniał starszy zabójca, spoglądając na zabójczynie poważnie, z śladami troski w oczach — Naszym celem jest nie tylko zabicie demona ale i powrót w jednym kawałku, to równie ważne co pozbycie się tej poczwary
Odszedł kilka kroków w stronę zachodu, zatrzymując się, by dać Kinami czas na zebranie myśli i przygotowanie się. W jego sercu, tak jak w jej, płonął żar walki, ale wraz z upływem lat nauczył się, że zwycięstwo wymaga nie tylko siły, ale i umiejętności wyczekania odpowiedniego momentu. Gdy Kinami była gotowa, ruszył dalej, krok za krokiem, gotowy na każdą niespodziankę, jaką przyniosą te łowy.