Ideał, mocne słowo. Choć jeszcze być może rok temu stwierdziłby, że jest idealny z racji samego faktu bycia demonem. Tak teraz wiedział, że wciąż może osiągnąć więcej, tak długo jak było miejsce na rozwój tak długo był daleki od bycia perfekcyjną istotą. Na razie zakładał, że jedynie jedna osoba była godna nazwania idealnym bytem i był to rzecz jasna ich wspaniały demoniczny Stwórca, bóg chodzący pośród swych potwornych dzieci.
— Coś w tym jest Ryōyū — Rzucił białowłosy po czym westchnął rozkładając ręce — Nie jestem, okoliczności zmusiły mnie do tego i chyba za to jestem wdzięczny losowi — Powiedział po czym ziewnął pokazując celowo swoje kły jadowe — Ale część starych nawyków mi została, jak już gdzieś się położę to bez dobrego powodu nie wstanę za szybko — Dodał z uśmiechem niebieskooki chcąc pokazać, że mimo zmian jakie w nim zaszły to wciąż pozostało coś po tym leniwym bladym demonie, który ubóstwiał oglądać nocne niebo.
Słysząc kolejny żart ze strony Matsudairy nie mógł powstrzymać się przed ostentacyjnym przewróceniem oczyma, człowiek trafiał w punkty ale sposób w jaki to robił sprawiał że Ichitarō miał ochotę żartobliwie pacnąć go w głowę. Lekko tak by nie zrobić mu trwałej krzywdy rzecz jasna. Rozumiał jednak to podejście, wszak Ryōyū był jeszcze poza tą wojną. Jeszcze bo przecież nie wiadomo co przyniesie przyszłość, nie wiadomo czy przypadkiem nie wciągnie Matsudairy w konflikt. W końcu wiedział, że białowłosa zabójczyni wiatru nie odpuści mu tego co ostatnio jej zrobił. Na samo wspomnienie o tym Ichitarō uśmiechnął się i skinął głową w stronę swego kompana — Dobrze powiedziane Ryōyū, cóż po obu stronach są jednostki które to najpierw działają, a potem myślą. Efekty tych działań widać — Odparł białowłosy odnosząc się zarówno do potyczki o bramę, co o swoich kontaktach z Shirei — Dlatego wole poczekać na odpowiedni moment do ukąszenia
W przypadku demonów "Mama" i "Tata" był tą samą osobą, wielkim stwórcą którego to imienia wymawiać nie można było niegodnym. Jego gniew to ostatnie co chciał na siebie ściągnąć wiec skoro teraz jego Pan był wściekły to lepiej było to przeczekać. Niektórzy mogliby zarzucić mu tchórzostwo lecz on wolał przetrwać jak szczur niż umrzeć jak głupiec.
— Można tak powiedzieć, rodzice zaczęli lać swoje nieposłuszne dzieci — Mruknął w ramach odpowiedzi po czym wysłuchał warunków Ryōyū, były one rozsądne choć musiał przekazać pewne swoje dodatki do umowy. Musiał przede wszystkim wytłumaczyć Matsudairze iż mimo wszystko Ichitarō był lojalny, o ile rzecz jasna jego przywódca był lojalny wobec niego. Gdy tylko bowiem wyczuwał zagrożenie to kąsał, raz a porządnie by na pewno obalić przeciwnika jednym ciosem. Oferta Ryōyū  brzmiała dobrze, mógł chronić go przed innymi demonami tak długo jak nie zbuntuje się przeciw kapitanowi. Wtedy będzie musiał ocenić kto bardziej będzie zasługiwał na jego lojalność. Na razie nie znał tego Korō więc nie mógł jednoznacznie się wypowiedzieć na ten temat — Umowa stoi, obronię Cię przed tymi błaznami ale zaznaczę jedną rzecz Ryōyū. Jeśli twój kapitan zasłuży na moją lojalność i respekt to nie zwrócę się przeciwko niemu, gdybyś chciał w razie czego przeciw niemu się buntować to nie licz na mnie. Przed innymi będę Cię chronił — Rzekł Ichitarō  spoglądając na zbliżających się ludzi. To mogło być jego pożegnanie z "korpusem" na ten czas, prześle Shirei ostatnią wiadomość na najbliższe miesiące.
— Mamy więc umowę Ryōyū — Odparł demon po czym ruszył w stronę strażników miejskich, słysząc pytanie Matsudairy odwrócił się w jego stronę — Nie można znikać bez pożegnania — Rzucił niebieskooki po czym skrócił szybko dystans dzielący go od strażników i wypuścił chmurę jadu w stronę jedno z mężczyzn. Drugiego miał zamiar zostawić Matsudairze, by mógł użyć tej swojej kuszy. Człowiek, który miał pecha spotkać się z jego jadem padł na ziemie wijąc się w konwulsjach.

Na widok nowych kłów mężczyzny, Matsudaira skrzywił się co najmniej tak, jakby jakiś losowy chłop właśnie do niego podszedł i polizał go po ręce. Siłą rzeczy lubił ignorować fakt, że jego towarzysze byli demonami, dlatego irytował się za każdym razem, kiedy widział jakiś "dowód" na różnice między nimi - w tym własną słabość, bo chociaż zachowywał się jakby postradał wszystkie rozumy to zdawał sobie sprawę z faktu bycia jedynie człowiekiem. Pod wieloma względami lepszym, ale wciąż człowiekiem.
Z tego samego powodu nie odpowiedział nic więcej Ichitarō, jedynie zaśmiał nieco "nieswojo".
Dlatego wolę poczekać na odpowiedni moment do ukąszenia.
— Możemy ograniczyć te wężowe nawiązania? Dzięki — sapnął, przechylając głowę w bok. Doskonale zdawał sobie sprawę że słuchanie o kąsaniu, owijaniu lub - nie dajcie, bogowie! - grzechotaniu szybko wyprowadzi go z równowagi. — Nie mogłeś sobie dobrać jakiegoś ciekawszego zwierzęcia? — dopytał jeszcze, w ogóle nie będąc świadomym "procedury" dobierania sobie patrona czy umiejętności jako świeży demon. Nie wiedział więc, czy "obecność" węży była odgórną decyzją, czy też jego własną.
Uniósł jedną brew, żeby po chwili ciszy parsknąć głośnym śmiechem.
— Ja? — oburzony przyłożył otwartą dłoń do swojej klatki piersiowej. — Buntować? Przeciwko bratu? Za kogo ty mnie masz, Ichitarō? — kontynuował bez zrozumienia. Moment później ponownie się zaśmiał. — Ah! O to ci chodzi! — Udając nagłe olśnienie nawiązał do sytuacji, w której poprosił demona o pozbycie się Morishige oraz Hikaru. Machnął ręką lekceważąco. — To co innego. Ja jestem zadowolony z obecnego układu i póki Kōro nie spróbuje mi się dobrać do dupy, to ma we mnie i brata i przyjaciela. — Wzruszył ramionami zaraz po tym, jak ułożył sobie dłoń na klatce w geście przysięgi. — Także na spokojnie, bądź mu lojalny, jak na moje to możesz sobie i do niego walić ale jak Pana Kapitana pojebie, to pamiętaj, kto zaczął — przypomniał jeszcze z wyrzutem, oczekując, że wtedy jednak demon wstawi się za nim samym. Był świadom swoich atutów - mógł poruszać się w świetle słonecznym, miał całkiem spore doświadczenie w sterowaniu okrętem i jeszcze do tego rzeczywiście posiadał staż w straży, za którą się podają.

Jego brew ponownie uniosła się, kiedy zobaczył, jak jeden ze strażników pada po spotkaniu z obrzydliwie wyglądającą mgiełką. Wzdrygnął się, jednocześnie posyłając w drugiego z mężczyzn strzałę z kuszy; nie musieli długo czekać, aby i on legł na ziemi. Matsudaira podszedł do niego i westchnął w niezadowoleniu.
— Celowałem w oko. Naprawdę musiałeś się poruszyć?
Celował, ale trafił w szyję. Jednak to nie ruch strażnika zdecydował o tym, że Ryōyū trafił go w przełyk, a wcześniejsze poruszenie niesmacznie wyglądającą zdolnością demona.
— Czyżbyś zeżarł zepsutą rybę, że ci tak jebie? — zakpił, zwracając się ponownie do swojego nowego kumpla.

Nie mógł powstrzymać się przed śmiechem, czyżby wyczuł u swego towarzysza jakiś strach przed wężami? Cóż, było to w pełni uzasadnione. Te gady pozbawione kończyn, były wszak niezwykle niebezpieczne. Zwłaszcza gdy to były stworzone z jego daru, jad węży występujących w naturze nie mógł się równać jego dziełu. Niebieskooki pokiwał głową na boki i westchnął kończąc tym samym śmianie się.
— Powinieneś się przyzwyczajać Ryōyū, niektórzy nazywają mnie już wężem więc nie mogę wprowadzać ich w błąd  — Rzucił w stronę towarzysza, mając pod ręką jeszcze kilka wężowych, tudzież gadzich nawiązań. Na ten moment jednak mógł je odpuścić, będzie miał na to jeszcze sporo czasu. Słysząc następne słowa Matsudairy spojrzał w niebo dostrzegając parę problemów, jeśli miał bowiem podróżować z człowiekiem to musiał upewnić się że ten będzie miał jakąś wiedzę o demonach. Zwłaszcza gdyby przyszło im z którymś walczyć — To jest Dar, prezent którego nie można odrzucić i trzeba być za niego wdzięcznym. Liczy się tylko to, żeby jest przydatny i dla mnie cudowny — Wyjaśnił licząc na zrozumienie ze strony kusznika, licząc na to iż ten załapie przekaz że to podarunek od Stwórcy demonów — Ten dar, to coś czego nie ma każdy demon. Trzeba wpierw udowodnić swoją wartość — Uzupełnił swą wiadomość czując iż nie ma potrzeby wspominać o tym jak udowodniało się swą wartość. Przecież odpowiedź była jasna, trzeba było pożreć odpowiednią liczbę ludzi by urosnąć w siłę na tyle by móc rozwinąć demoniczną sztukę krwi. Potem trzeba było pożreć jeszcze więcej osób by móc wynieść ją na wyższy poziom.
Wyjaśnili sobie wszystko co musieli by nawiązać układ, wszystkie ewentualne niejasności zniknęły. O to co potrafił zdziałać dialog, w którym to władał spokój, a nie krzyk. No może w przypadku Ryōyū działało to jeszcze inaczej bo dla niego krzyk był normalnym tonem głosu, aż bał się usłyszeć wkurwionego Matsudaire. Jego uszy mogły by tego nie przetrwać. W pewnym sensie zaimponowała mu ta braterska miłość i spojrzał z podziwem na swego kompana, tylko po to by po następnych słowach westchnąć i przewrócić oczyma. Mężczyzna z którym konwersował nie byłby sobą gdyby nie zepsuł tej chwili takim ordynarnym tekstem, cóż podejrzewał jednakże że i częściowo z tego powodu go tolerował. Ichitarō doceniał wsród ludzi i otwartość i umiejętności przetrwania. Tego zaś Ryōyū nie brakowało.
— A więc mamy umowę, jeśli Kōro sam się na Ciebie rzuci bez dobrego powodu to pośle go na dno morza — Rzekł demon przeciągając się — I dla sprostowania, jeśli nie chcesz bym Cię ugryzł to nie mów przy mnie o waleniu do innych demonów. Mam inne preferencje — Dopowiedział niebieskooki spoglądając znudzonym wzrokiem na Matsudaire, czy mówił poważnie o ugryzeniu? Nie, głównie dlatego że miał jakiś szacunek do kompana. Wszystko jednakże miało swoje granice, jedne było łatwo przekroczyć. Inne były niemal możliwe do naruszenia. Wolałby by nikt nie sprawdzał jego granic.

Ichitarō zignorował na razie zaczepki Ryōyū, zbytnio był skupiony na swojej ofierze. Jad nie zabił jeszcze człowieka ale skutecznie go obezwładnił. Zostawił na łaskę białowłosego demona, który to schylił się by złapać człowieka mocno za gardło. Nogą przycisnął klatkę piersiową swej ofiary po czym pociągnął mocno gardło by wyrwać kręgosłup i głowę człowieka. Rzucił tym w Matsudairę po czym urwał kawałek jego ręki by mieć przekąskę na drogę. Wtedy to skupił się na brzuchu swej ofiary by wyryć tam szponem mały napis: Hebi. Dopiero wtedy Biały wąż wyprostował się i zatopił kły w ludzkim mięsie.
— Nie wiem jak pachnie zepsuta ryba, ale Ty chyba tak. Możemy sprawdzić jak pachnie mój oddech — Rzucił z uśmiechem po czym rozejrzał się po okolicy — Chodźmy stąd, niedługo zlecą się tu inni ludzie lub zabójcy — Rzekł niebieskooki spoglądając na Ryōyū, w końcu to człowiek powinien wskazać im drogę.

Wchodzili na tematy, które uważał że nie będą interesować Matsudairy, a tu proszę "miła" niespodzianka. W zasadzie nie wiedział po co ta wiedza Ryōyū, bo przecież nie miałby i tak jak użyć jej w praktyce. Przygotowywał się do bycia demonem? Zapomni o tej rozmowie, zechce walczyć z jakimś? Cóż, każdy dar był inny, a sposób w jaki był dany niczego nie zmieni w walce. Prawdą było to iż nawet sam Ichitarō nie wiedział jak odbywa się dokładnie ten proces, więc musiał przedstawić to tak by ukryć swe braki w informacji.
— Nie ma takich, nasze dary mają sprawić byśmy wyzwolili swój potencjał. Sprawiają, że jesteśmy jeszcze lepszymi łowcami — Wyjaśnił Ichitarō spoglądając w niebo i szukając tam odpowiedzi — Więc pewnie taki ryż byłby trucizną albo miałby nad nim kontrolę tworząc z niego groźną broń — Kontynuował białowłosy po czym westchnął czując powoli zmęczenie spowodowane tłumaczeniem czegoś co i tak kusznik zaraz zapomni — Nie można "odwołać" się od tego, to coś co rodzi się z nami i budzi się po spełnieniu odpowiednich warunków — Wyjaśnił najlepiej jak umiał i obecnie mu się chciało niebieskooki po czym westchnął i spojrzał w niebo licząc iż nikt tego nie usłyszał. Spojrzał wtedy na Matsudaire i pstryknął go w czoło — Nie wzywaj Boga jeśli nie masz zamiaru błagać go o błogosławieństwo — Ostrzegł żeglarza po czym przeciągnął dłonią po twarzy i nim Ryōyū zdążył nakrzyczeć na niego to wyjaśnił — Powiadają, że jeśli chce to wie co się dzieje z każdym jego demonem. Może ujrzeć to co jego słudzy i usłyszeć to co oni. Jemu nie chcesz zaś się narażać — Uzupełnił swą wypowiedź licząć iż to akurat dotrze do głowy jasnowłosego.
Ryōyū był cholernym szczęściarzem, że akurat rozmawiał z Ichitarō, a nie innym demonem. Większość jego pobratymców zabiła by Matsudairę na miejscu, pozostali daliby mu nauczkę, którą to by zapamiętał do końca swych dni. Nieliczni, do których i On się zaliczał puściliby mu to płazem. Dlatego też tylko posłał znudzone spojrzenie towarzyszowi ciesząc iż ten w porę się zreflektował. Naprawdę nie miał ochoty robić mu krzywdy ale powoli rozumiał dlaczego ten tak bardzo chciał kogoś kto chroniłby go przed innymi demonami. Kusznik miał szczęście iż biały wąż był słowną bestią.

Czy chciał się czymś pochwalić? Nie określiłby tego w ten sposób, bardziej chciał zainteresować Matsudaire by podpuścić go do udzielenia mu pomocy. Dlatego też teraz przeciągnął się i manipulacją ciała wydłużył swoje biały włosy — Jest ktoś kogo muszę znaleźć, zbyt długo pozwalałem jej chodzić samej. Liczyłem, że zmądrzeje ale nie stało się tak. Zmęczyło mnie czekanie — Zaczął Ichitarō  po czym spojrzał w oczy Ryōyū  zmieniając kolor swych oczu na szary, w tym odcieniu jaki miała Shirei — Ma długie białe włosy i szare oczy — Zaczął opisywać jej wygląd cofając zmiany i zastępując je śladami ugryzień w różnych miejscach na jego ciele — I mnóstwo takich blizn, gdybyś o niej kiedyś usłyszał lub byś ją widział to daj znać. Odwdzięczę się jakoś — Przedstawił swoją sprawę wracając do normalnego wyglądu i trzęsąc głową na boki.

Przewrócił oczyma słysząc puste groźby Matsudairy, Ryōyū powinien zdać sobie sprawę z tego że jeśli obróci ich wszystkich przeciwko sobie to znajdzie się na dnie morza. Znając jego charakter zaś było to niezwykle prawdopodobne, no chyba że miał jakiś ukryty atut. Choć patrząc na te warunki ich umowy to właśnie Ichitarō miał być jego atutem w "rozmowach" z innymi demonami. Dla własnego spokoju psychicznego i dobra Ryōyū będą musieli to przepracować. Ewentualnie w razie gdyby sternik przesadzał to białowłosy wyciągnie go z centrum zamieszania i zamknie w beczce na czas "treningu" walki z innymi demonami. Musiał przygotować się do starcia z z dwiema osobami, które to zaszły mu za skórę. Ognisty skurwiel i perła w koronie w postaci Rintarou. Jeśli ich pokona, to będzie mógł mówić o "odrodzeniu".

Niebieskooki spojrzał na Ryōyū jak na idiotę i pokręcił głową na boki, kto jak kto ale On jeden powinien wiedzieć że demonom obce były takie uczucia. Przynajmniej takie pozory próbowali stwarzać, biały wąż sam już nie wiedział jak to z nimi było. Odczuwali strach, gniew i radość. Nienawiść też było typowym dla nich uczuciem, dlaczego więc miłość nie miałaby istnieć w nich. To co czuł do Shirei było dla niego zagadką, dlatego dla własnego spokoju wmawiał sobie, że chodzi jedynie o jego chęć władania kimkolwiek. To wszystko co robił, czynił dlatego by połechtać swoje ego. Słodkie kłamstwa, które to jeszcze działały, choć po ostatnich ekscesach dołączyło jeszcze nowe uczucie. Pożądanie, do tej pory pragnął jedynie bezpieczeństwa i siły, choć to łączyło się ze sobą. Teraz jednak pożądał tej przeklętej i upartej lalki.
— Nie jestem zdolny do odczuwania miłości, mało kto z nas jest — Skłamał używając wyuczonej formułki, którą to stosował na samym sobie od czasu ostatniego spotkania z Shirei — Nie ożeniłem się z nikim, jest moją własnością. Zupełnie tak jak pies jak własnością człowieka — Rzekł po chwili dodając kolejne kłamstwo do tego wszystkiego. Kłamstwa były takie wygodne, pozwalały wytworzyć wokół siebie ten przyjemny kokon bezpieczeństwa, niestety jeśli ktoś go naruszył to ból był niezwykle nieznośny.
Westchnął tym razem, głównie dlatego że musiał zastanowić się jak wyjaśnić to że znalazł już ją pogryzioną. Mógł to po prostu powiedzieć ale obawiał się odpowiedzi z cyklu: Ehe, akurat. Wtedy zaś musiałby udusić Matsudaire co nie było mu akurat na rękę. Dlatego też ziewnął jedynie i splótł swe dłonie na karku.
— Była już taka wcześniej, ja zostawiłem jej inne ślady po sobie — Rzucił po chwili namysłu po czym rozejrzał się na boki — Nocami tak, ale Ona i Ty macie nade mną jedną przewagę. Możecie też podróżować za dnia — Rzekł biały wąż — Nie interesują mnie kurwy, chce ją bo rzuciła mi wyzwanie. Przegrała i teraz musi ponieść konsekwencję — Wyjaśnił mężczyzna po czym przeciągnął się — Ale jak zmienię zdanie to odezwę się do Ciebie, zakładam że znasz najlepsze miejsca do takich zabaw. Teraz powiedz mi, gdzie idziemy?

W opinii niebieskookiego Shirei powinna w końcu zrozumieć, że należy do niego. W końcu nie raz czy dwa jej to już wyperswadował, a ostatnim razem dobitnie jej to udowodnił. Na wspomnienie tamtego wieczoru mimowolnie uśmiech wpełzł na jego twarz. Po tamtym wydarzeniu na pewno musiała zrozumieć jego motyw, jasno przecież oznaczył ją jako swoją własność. Choć może rzeczywiście powinien bardziej się postarać, zrobić coś zmusi ją by podążyła za nim na czworaka. Cóż, następnym razem to zrobi. Teraz było na to za późno.
— Wie, powtarzałem jej to wiele razy jak mantrę — Oznajmił demon, co prawda Shirei zawsze mówiła mu by się pierdolił w związku z tym ale dla niego było to jak szczekanie psa. Nic nie znaczące odmowy. W końcu pozbawił ją prawa decyzji w tej kwestii — Ciągle ją tresuje, nie sądziłem jednakże że to będzie takie problematyczne. Puściłem ją na spacer i nie wróciła — Odparł Ichitarō przewracając oczyma — Jestem, zazwyczaj zjadam ludzi a nie ich tresuje. Chciałem spróbować czegoś nowego — Rzucił w ramach swojej obrony mężczyzna, w końcu nigdy dotąd nie miał nawet zwierzątka. Wszystko co robił było dla niego pewnego rodzaju eksperymentem, wdrażaniem wiedzy zdobytej przez wiele lat dzięki obserwacji ludzkich zachowań — Ale rozumiem, że jesteś specjalistą w tej kwestii, z chęcią usłyszę kilka rad — Rzekł biały wąż przeciągając się i czekając na to aż jego rozmówca pochwali się swoim doświadczeniem. Kto wie, może tresura równa się szkoleniu żołnierzy.
— Czy ja wiem, udowodniła mi że jest wytrzymała. W końcu mimo tych ran wciąż żyje  — Powiedział demon rozglądając się na boki by zobaczyć czy czasem ktoś ich nie śledzi. Słysząc śmiech Ryōyū nie mógł powstrzymać się przed westchnięciem. Naprawdę w takich momentach chciałby spoliczkować go albo trzepnąć go w tył głowy. Niestety skończyłoby się to awanturą, a nie chciał takowej wszczynać. Zwłaszcza, że Matsudaira był mu jeszcze potrzebny. Ich współpraca będzie z całą pewnością idealnym testem cierpliwości dla węża. Może Stwórca doceni to i go jakoś nagrodzi, w końcu kusznik był człowiekiem który z całą pewnością doprowadzał do szału wielu ludzi. Niestety Ryōyū miał rację, słońce bolało demona i to bardzo. Zwłaszcza gdy ograniczało jego możliwości złapania tej jednej, cennej ofiary — Możesz spróbować ją zagarnąć o ile ją opanujesz, strasznie się wierzga — Ostrzegł towarzysza używając luźniejszego tonu, skoro w końcu Matsudaira zaczął żartować to i On mógł się rozluźnić.
— Nie dałem się jej zabić, nawet nie była w stanie mnie zranić w zasadzie — Odparł Ichitarō z uśmiechem wspominając ich starcia, to jedno bez broni i to drugie w "pożyczonej" izbie. Widząc minę sternika sam uśmiechnął się jakby na znak, że i mu się lepszy nastrój udzielił. Tylko po to by znów wywrócić oczyma — Już, już. Nie krzycz i uspokój się, skąd mam wiedzieć gdzie mnie prowadzisz? Może masz coś jeszcze do załatwienia — Wyjaśnił demon po czym ziewnął — Zresztą, skąd mam wiedzieć że nie nosisz statku w kieszeni, w końcu macie na statku demony. Może któryś może zmniejszać okręt — Rzucił wężowy demon po czym po chwili ciszy, wyprostował się i spojrzał przed siebie — Dobrze będzie ustalić jakie dary otrzymały inne demony będące częścią załogi. Ułatwi to "rozmowę" z nimi gdyby doszło do pewnych komplikacji — Rzekł wymownie spoglądając na swojego towarzysza, który to lubił prowokować awantury.

To co mówił Ryōyū było sensowne i nawet ktoś bez zdolności przywódczych o tym wiedział, głównie dlatego że sam służył ze strachu zmieszanego z respektem jakim to darzył Księżyce czy też samego Stwórcę. Jednakże tu pojawiał się ten jeden problem, błąd w całym tym rozumowaniu. Matsudaira nie znał Shirei, dla niej śmierć byłaby wyzwoleniem. Mógłby ją torturować ale po śladach na jej ciele domyślał się, że niewiele to da. Musiał więc uderzyć w kogoś jej bliskiego, a tu do głowy przychodziła mu jedna persona. Demon, który to uczynił z niej swój osobisty karmnik. Wpierw jednak musiałby drania znaleźć, a nawet nie wiedział jak tamten się nazywał czy też wyglądał. Było to dla niego nieosiągalne póki nie zbierze więc większej ilości informacji na temat Shirei. Problemem więc nie było to, że Biały Wąż nie umiał jej zranić. Nie wiedział gdzie po prostu ukąsić by zabolało jak najbardziej. To można było jednak zmienić, o ile Matsudaira będzie chciał współpracować.
— Upokarzałem ją i pokazywałem, że mogę z nią zrobić co tylko zechce. Udowodniłem jej, że mogę ją zabić w ułamku chwili — Rzucił białowłosy po czym westchnął — Niestety, myślę że ona szuka śmierci. Prowokuje mnie do tego bym ją zabił, jest jedna więc rzecz którą mogę zrobić by ją złamać. Mógłbym sprawić by stała się demonem, o ile Stwórca mi na to pozwoli — Kontynuował swoją dygresję, chodząc ponownie do tej prostej konkluzji. Żywcem nie weźmie Shirei, musiał doprowadzić do jej odrodzenia jeśli chciał by mu towarzyszyła do końca jego dni. Na to jednak musiał sobie zasłużyć, by dostać błogosławieństwo swego pana na to.
Spojrzał na kuszę Matsudairy i nie mógł powstrzymać się przed prychnięciem śmiechem, nie wątpił w to że broń ta była niezwykle przydatna w starciu z ludźmi. Jednakże mówiąc o demonach i zabójcach należało używać innej skali, obawiał się że tu Ryōyū mógł przecenić swoje możliwości. W końcu mógł uwzględnić jak strzelić widząc jeźdźca czy biegnącego człowieka bo wątpliwym było to by ci po osiągnięciu pewnej prędkości mogli wykonać unik. W walce jednak z jego pobratymcami czy też przeciwnikami, wszystko było możliwe. Osiągali przecież znacznie większe prędkości zachowując przy tym możliwość wykonywania uników, byli nad ludzkimi istnieniami. Zwłaszcza jeśli Ci nie byli na to przygotowani, w tym zaś to On mógł pomóc sternikowi.
— Wspomnę tylko w ramach ostrzeżenia Ryōyū, Ona jest zabójczynią. Szkoliła się do walki z takimi jak ja — Rzekł Ichitarō z poważnym wyrazem twarzy, który zastąpił zaraz to lekki uśmiech — Dlatego obawiam się, że trafisz prędzej mnie niż ją, chyba że uderzysz z zaskoczenia — Wspomniał demon chcąc nieco ostudzić zapał towarzysza, dobrze było być pewnym swoich umiejętności ale czasem przysłaniało to zdrowy rozsądek. Tak jego zdaniem było w przypadku Matsudairy, dlatego też niebieskooki miał zamiar zatrzymywać go w takich momentach by ten zbytnio nie zaszkodził samemu sobie.
Zerknął na Matsudaire i skinął głową w jego stronę, pora było wyruszyć na statek by popłynąć na falach przeznaczenia w nieznane. Chwilę wahał się czy by zdradzić mężczyźnie na czym polegała jego demoniczna sztuka krwi, dar który zmienił go na lepsze. Błogosławieństwo, które pchnęło go na ścieżkę jadu. Drogę na której końcu czekał tytuł Białego Węża - Jednego z Księżycy Stwórcy.
— Kiedyś Ci pokaże Ryōyū, nie chcę teraz psuć niespodzianki. Teraz chodźmy, nim nadejdzie dzień — Rzekł jedynie demon kierując się z kusznikiem w stronę okrętu należącego do Date Kōro. Tego wieczoru miał zacząć się nowy rozdział w jego życiu, z węża lądowego został morskim gadem chroniącym przy okazji tyłek nadpobudliwego i krzykliwego sternika.

Z/T x2