Samurajowie, którzy niegdyś chronili Japonię przed obcymi i walczyli ze sobą o dominację, stali się nową policją i wewnętrznymi siłami bezpieczeństwa. Ich nowym zadaniem stało się zapewnienie pokoju pośród obywateli.

Do obowiązków policji należą: dochodzenie w sprawie przestępstw, aresztowanie i przesłuchiwanie zatrzymanych podejrzanych, torturowanie podejrzanych w celu uzyskania zeznań, karanie skazanych przestępców (w tym egzekucje).

Organizacja

POLICJANCI-SAMURAJOWIE

• Machi-bugyō
  Wysocy rangą samurajowie przynależący do szogunatu Tokugawa (hatamoto) zostali mianowani machi-bugyō (administratorami miasta lub komisarzami). Machi-bugyō pełnią funkcje szefa policji, prokuratora, sędziego i innych sądów, zarówno karnych, jak i cywilnych, w Edo i innych większych miastach.
  
• Yoriki
  Pod machi-bugyō pracują yoriki. Są to samuraje zarządzający patrolami i jednostkami strażniczymi złożonymi z niższych rangą funkcjonariuszy. Yoriki, będąc z wyższej klasy, mogą jeździć konno podczas wykonywania swoich obowiązków oraz obdarzeni są zaufaniem do wykonywania zadań o dużym znaczeniu.
  
• Dōshin
  Dōshin to samuraje niższej klasy niż yoriki – pełnią obowiązki strażników więziennych i oficerów patrolowych, co wymaga bliskiego kontaktu z pospólstwem (chōnin). Badają przestępstwa takie jak morderstwa i pomagają w egzekucjach.
  

NIESAMURAJSCY ASYSTENCI POLICJI

Policja w dużym stopniu polega na pomocy zwykłych ludzi, od przeciętnych mieszkańców wsi po kasty wyrzutków. Ci drudzy są szczególnie pomocni w pilnowaniu i egzekucji więźniów oraz usuwaniu ciał, co samuraje uznają za odrażające (niesmaczne).

• Komono
  Komono to chōnini, którzy chodzą z dōshinami na patrole i udzielają im pomocy.
  
• Okappiki
  Okappiki to nie-samurajowie z najniższej klasy wyrzutków, często byli przestępcy, którzy teraz pracują dla dōshin jako informatorzy i szpiedzy
  
• Gōyokiki/meakashi
  Gōyokiki lub meakashi to chōnini lub wyrzutki społeczeństwa, którzy są zatrudniani przez lokalnych mieszkańców i kupców do pracy jako asystenci policji w określonej okolicy – często są byłymi przestępcami.
  

Ekwipunek

Policja używa różnych rodzajów zbroi i nosi zarówno śmiertelną, jak i nieśmiercionośną broń, aby schwytać podejrzanych o przestępstwa. Jeśli to możliwe, podejrzanych przestępców zabiera się żywych. Oznacza to, że aby wykonać to zadanie, trzeba było stworzyć specjalną broń i taktykę.

Bronie

• Bansho rokugin lub keigo roku-go: posterunki policji są zobowiązane do przechowywania sześciu rodzajów broni dostępnych na wypadek zamieszek. Są to kanamuchi, kiriko no bo, tetto, sodegarami, tsukubō i sasumata.
  
• torimono sandōgu ("trzy narzędzia do aresztowania") – sodegarami, sasumata i tsukubō. Są symbolami urzędu, często wystawiane przed policyjnymi posterunkami kontrolnymi lub wykorzystywane w procesjach, zwłaszcza podczas prowadzenia skazanych więźniów na egzekucję.
  
• Metsubushi
  
• Jitte
  
• Te yari
  
• Kusari fundo/manriki
  

Strój
Policjanci i asystenci noszą kolczugę, oraz zbroje na ręce i na głowę.

Religie

Buddyzm – nonteistyczny system filozoficzny i religijny. Opiera się na Czterech Szlachetnych Prawdach głoszonych przez Siddharthę Gautamę, oraz na przedstawionej przez niego Ośmiorakiej Ścieżce, która prowadzić ma do ustania cierpienia.

Neokonfucjanizm – rodzaj konfucjanizmu, który dominował w Chinach od czasów dynastii Song (960 - 1279) niemal do końca dynastii Qing (1644 - 1911).
Dojrzałość neokonfucjanizm osiągnął w epoce Song, kiedy ukształtowały się jego dwie główne szkoły - szkoła zasad i szkoła umysłu.
Zgodnie z nauczaniem szkoły zasad wszystkie rzeczy we wszechświecie składają się z zasady (li) i siły materialnej (qi), ponad którymi istnieje Najwyższa Granica złożona z sumy wszystkich zasad we wszechświecie. Człowiek dzięki samodoskonaleniu się, polegającemu w szczególności na studiowaniu konfucjańskich klasyków, powinien stopniowo dążyć do oczyszczenia swojego li z naleciałości qi i uświadomić sobie że jego właściwa tożsamość jest identyczna z tożsamością wszechświata, w ten sposób wyzbywając się egoizmu.
Przedstawiciele szkoły umysłu uważali, że ludzki umysł od początku jest czysty i tożsamy z zasadą, stąd w naszym życiu powinniśmy polegać raczej na posiadanej przez nas władzy moralnej intuicji, niż na studiowaniu klasyków, którzy są co najwyżej tej intuicji ucieleśnieniem.

Shintō – tradycyjna, rodzima religia Japonii oparta na mitologii japońskiej, charakteryzująca się politeizmem oraz różnorodnością przejawów i kultów m.in. animizmu i szamanizmu.

Rys historyczny

Rozkwit neokonfucjanizmu jest głównym rozwojem intelektualnym okresu Tokugawa. Studia konfucjańskie są od dawna aktywne w Japonii przez duchownych buddyjskich, ale to w tym czasie konfucjanizm wyłania się spod buddyjskiej kontroli religijnej. Ten system myślenia zwrócił uwagę na świeckie spojrzenie na człowieka i społeczeństwo. Humanizm etyczny, racjonalizm i historyczna perspektywa doktryny neokonfucjańskiej przemawiają do ​​klasy urzędniczej. Aktualnie, w połowie XVII wieku, neokonfucjanizm stanowi dominującą filozofię prawną Japonii.

Zaawansowane badania i rosnące zastosowania neokonfucjanizmu przyczyniły się do przejścia porządku społecznego i politycznego od norm feudalnych do praktyk zorientowanych na klasę i duże grupy. Rządy ludu lub człowieka konfucjańskiego zostały stopniowo zastąpione rządami prawa. Opracowano nowe prawa i wprowadzono nowe narzędzia administracyjne. Nowa teoria rządu i nowa wizja społeczeństwa pojawiły się jako środek uzasadniający bardziej wszechstronne rządy bakufu.
Każda osoba zajmuje odrębne miejsce w społeczeństwie i oczekuje się od niej pracy, aby wypełnić mogła swoją życiową misję. Lud ma być życzliwie rządzony przez tych, którym wyznaczonym obowiązkiem jest rządzić. Rząd jest wszechmocny, ale odpowiedzialny i ludzki. Chociaż system klasowy powstał pod wpływem neokonfucjanizmu, nie jest z nim identyczny. Podczas, gdy żołnierze i duchowni znajdują się na dole hierarchii w modelu chińskim, w Japonii niektórzy członkowie tych klas stanowią elitę rządzącą.

Buddyzm i Shintō nadal są ważne w Japonii Tokugawów. Buddyzm wraz z neokonfucjanizmem zapewnia standardy zachowań społecznych. Chociaż ten pierwszy nie jest już tak potężny politycznie jak w przeszłości, nadal popierają go klasy wyższe. Proskrypcje przeciwko chrześcijaństwu przyniosły buddyzmowi korzyści w 1640 roku, kiedy bakufu nakazali wszystkim zarejestrować się w świątyni.
Sztywny podział społeczeństwa Tokugawa na hany, wioski, okręgi i domy pomógł potwierdzić lokalne przywiązania do religii Shintō. Wyznanie zapewnia duchowe wsparcie porządkowi politycznemu i stanowi ważną więź między jednostką a społecznością. Shintō pomaga także zachować poczucie tożsamości narodowej.

Pierwszy siogun Ieyasu założył akademie konfucjańskie w swoich regionach, a inni daimyō poszli w jego ślady, ustanawiając tak zwane szkoły han. W ciągu jednego pokolenia prawie wszyscy samuraje zaczęli być piśmienni, ponieważ ich kariery często wymagają znajomości sztuki literackiej. Akademie te obsadzone są głównie innymi samurajami, wraz z niektórymi duchownymi buddyjskimi i sintoistycznymi, którzy byli również uczeni w neokonfucjanizmie i dziełach Zhu Xi. Oprócz kanji (chińskich znaków), klasyki konfucjańskiej, kaligrafii, podstaw arytmetyki i etykiety, samurajowie uczą się w szkołach również różnych sztuk walki i umiejętności wojskowych.

Chōnin (mieszkańscy kupcy i rzemieślnicy) patronują sąsiedzkim szkołom zwanym terakoya („szkoły świątynne”). Pomimo lokalizacji w świątyniach, program nauczania terakoya składa się z podstawowych umiejętności czytania i arytmetyki, zamiast sztuk literackich czy filozofii. Wysokie wskaźniki alfabetyzacji miejskiej w Edo przyczyniły się do rozpowszechnienia powieści i innych form literackich. Na obszarach miejskich dzieci są często nauczane przez samurajów, podczas gdy na obszarach wiejskich nauczanie to często prowadzą kapłani z buddyjskich świątyń lub sanktuariów Shinto. W przeciwieństwie do miast, na wsi w Japonii wykształcenie otrzymują tylko dzieci wybitnych rolników.

W erze Edo małżeństwo stanowi podstawową jednostkę społeczną, wyzbytą jakiegokolwiek indywidualnego życia. Od członków rodziny oczekuje się podporządkowania interesom rodu i poszanowania dla hierarchii społecznej zapożyczonej z konfucjanizmu. Zdaniem barona Hozumi wybór pozostania singlem to największe przestępstwo, jakiego może dopuścić się mężczyzna.

Małżeństwa są zazwyczaj aranżowane przez głowę rodu, która następnie reprezentuje je publicznie, a także jest odpowiedzialna za jego członków. Wszelkie preferencje któregokolwiek z małżonków postrzegane są za niestosowne. Majątek uważany jest za własność rodzinną, a nie poszczególnych osób.

Przeciętnie małżeństwa w rodzinach samurajskich zawierane są, gdy kobieta ma 14-17 lat, a mężczyzna 17-20. Zdarza się wcześniej, często jednak wtedy młodzi mieszkają w jednym domu, ale ich pierwsze dziecko pojawia się parę lat później. Mogą też mieszkać razem jako potencjalne narzeczeństwo. Jeżeli między nimi nie będzie się układać, rodzina może anulować zaręczyny w celu zaoszczędzenia wszystkim kłopotów, gdy ci zdecydują się na rozwód.
W przypadku rodzin z niższych kast, związki te zawierane są średnio między 16. a 25. rokiem życia.

W przypadku braku syna, niektóre domostwa decydują się na adopcję męskiego potomka, aby ten utrzymał dynastię. Praktycznie wszystkie adopcje dotyczą dorosłych mężczyzn.

Pomimo tego, że etyka konfucjańska zachęca ludzi do zawierania małżeństw spoza własnego otoczenia, ograniczenie się do społeczności lokalnej pozostaje najłatwiejszym sposobem.  Z kolei ograniczenie się do gospodarstw o równej pozycji społecznej sprawia, że bywa to żmudny proces.
Około 1/5 małżeństw ma miejsce między rodzinami, które są już ze sobą spokrewnione.

Społeczności wyrzutków takich jak burakumin nie mogą zawierać małżeństw poza swoją kastą.
Małżeństwo między Japończykiem a nie-Japończykiem nie jest oficjalnie dozwolone. Związanie się z obcokrajowcem wymaga od obywatela Japonii rezygnacji ze swojej pozycji społecznej.

Celem małżeństwa jest zawarcie sojuszu między rodzinami, odciążenie rodu od kobiet będących na jego utrzymaniu, utrwalenie linii rodowej, a w przypadku niższych klas także dodanie nowych członków do siły roboczej rodziny.
Żony pouczane są, by szanować swoich teściów bardziej niż rodziców, a do tego mają być uprzejme, pokorne i ugodowe wobec swoich mężów. Tych z kolei zachęca się do stawiania potrzeb rodziców i dzieci przed potrzebami żon.
Kobiety z klas samurajskich z czasem same mogą stawać się ważnymi przedstawicielami domu — po śmierci męża. Dzieci muszą zwracać się z szacunkiem do obojga rodziców, nawet już jako osoby dorosłe.

Miłość romantyczna odgrywa niewielką rolę. W przypadku mężczyzn zaspokojenie seksualne postrzegane jest jako oddzielne od relacji małżeńskich z żoną, których celem jest prokreacja. Powszechne i stosunkowo szanowane są konkubiny oraz korzystanie z usług prostytutek.
Dziewictwo kobiety podczas wychodzenia za mąż jest ważne w klasach samurajskich; pośród pospólstwa nie ma aż takiego znaczenia. Po ślubie kobietom zabrania się współżycia z innymi mężczyznami.

Kobiety z rodzin samurajskich (i wyższych) zachowują nazwiska panieńskie nawet po ślubie.

Rozwody są powszechne, a kobiety z biedniejszych klas mogą łatwo opuścić męża i wrócić do swojej rodziny.

Podczas okresu Edo, w Japonii medycyna opierała się głównie na Kampo - systemie medycyny opartym na naturalnych metodach leczenia, który swoje korzenie miał w medycynie chińskiej. Tylko niewielka ilość praktykujących znała zachodnią medycynę, do której dostęp mieli za pomocą holenderskich książek.
Większość lekarzy praktykujących Kampo uznają zawarte w tradycyjnych tekstach formuły i wskazówki za niezmienialne, wypełniając je co do joty i wzbraniając się wszelkich odstępstw. Lekarze ci zbiorczo określani są mianem kohha.

Pierwszy japoński traktat medyczny "Ishinpo" czyli „Recepty z Serca Medycyny” został napisany w X wieku przez Tanba Yasuori, który tworząc go opierał się na licznych klasycznych chińskich tekstach. Medycyna Chińska dobrze przyjęła się w Japonii, ale z biegiem czasu stawała się bardziej praktyczna. Stosowali ją przede wszystkim buddyjscy mnisi korzystający z formuł, teorii i praktyki opracowanych w dawnych wiekach. Mnichom zależało przede wszystkim na skuteczności leczenia, stosowali zatem przede wszystkim sprawdzone receptury.

W Kampo wykorzystywanych jest 165 różnych składników - zarówno ziół jak i grzybów leczniczych. Do najczęściej wykorzystywanych składników należą grzyby Agaricus i Shiitake. Kampo operuje przy pomocy innych ziół niż Medycyna Chińska, ponieważ nie wszystkie rośliny występujące w Chinach są również dostępne w Japonii. Wobec tego poszczególne receptury wymagają modyfikacji i korzystania z lokalnie dostępnych składników.

Poszerzanie wiedzy z zakresu medycyny zachodniej jest ciężkim zadaniem; zamknięcie kraju na obcokrajowców ogranicza dostęp do książek, a tym bardziej wymiany ustnej informacji z zagranicznymi lekarzami. Uznaje się z tego powodu, że ten rodzaj medycyny, a także umiejętność łączenia jej z tą tradycyjną, zarezerwowany jest dla najbardziej zdolnych jednostek.

W okresie Edo szpitale, takie jak znamy dzisiaj, nie istnieją. Chorzy i ranni zazwyczaj trzymani są w domach, a po najbliższego lekarza najczęściej się posyła. Jeśli zdarzy się, że chory zostanie dostarczony bezpośrednio do domu medyka, przebywa tam do momentu aż jego stan się nie ustabilizuje, a potem odsyłany jest do miejsca zamieszkania, gdzie dalej ma odpoczywać i wracać do zdrowia.

Pierwszą rzeczą, o której należy pamiętać przy japońskich imionach, jest to, że nazwisko jest na pierwszym miejscu. Pierwszym siogunem Ashikaga, Takauji, był zatem Ashikaga Takauji, a nie Takauji Ashikaga.

Nazwiska są przywilejem arystokracji, zarówno cywilnej, jak i wojskowej. Pozostali ludzie nie noszą nazwisk, chociaż często używają przydomków, aby wyróżnić się od innych posiadaczy tego samego imienia.

Sporo nazwisk ma charakter opisowy. Założyciel klanu Fujiwara, człowiek początkowo nazywany Nakatomi no Kamako, otrzymał swoje nowe imię od pola (po japońsku „hara/wara”) wisterii (fuji) w pobliżu jego posiadłości. Ashikaga wzięli swoją nazwę od wioski, którą rządzili. Potężna gałąź Ichijō klanu Fujiwara mieszkała na Ichijō („Pierwszy Blok”) w Kioto, tuż obok Pałacu Cesarskiego.

Wiele nazwisk jest wyraźnie geograficznych lub wskazuje na posiadanie czegoś. Na przykład Yama·moto (= podstawa góry), Ta·naka (= środek pola ryżowego), Naka·da (= środkowy ryż), Shima·mura (= wioska na wyspie) itp.

Chociaż tylko samuraje i arystokracja mają prawdziwe nazwiska, przezwiska są powszechnie używane, aby pomóc w rozróżnieniu jednostek i mogą być oparte na tym, gdzie się mieszka lub pracuje. Yamanoue może być facetem, który mieszka na szczycie góry. Beniya może być człowiekiem, który mieszka w czerwonym domu. W tym przypadku imiona są podobne do tych arystokracji i (np. jeśli był szlachcic o nazwisku Yamanoue) może to być mylące, chociaż inne cechy nazwy (np. tytuł) często zapewniają niezbędne uściślenie.
W niektórych przypadkach mieszkańcy mogli użyć nazwy miejsca + „no” + imienia, aby wskazać, że pochodzą „z” danego miejsca, chociaż nie figuruje to raczej w dokumentach i często jest trudne do odróżnienia.

Pojawiła się również jedna forma „nazwiska” typowa dla pospólstwa; przydomek.
To są pseudonimy, takie jak Władysław "Łokietek" czy Kazimierz "Wielki".  
Za przykład może posłużyć Nossori Saburō. W takich przypadkach mężczyzna, o którym mowa, nazywał się Nossori Saburō lub Saburō, ale nigdy po prostu Nossori ("Przyczajony").
Mimo, że wiele osób o wysokich rangach i szlachciców posiada przezwiska, za niegrzeczne uznaje się zwracanie się do nich w ten sposób.

Japonia charakteryzuje się klimatem łagodnym i umiarkowanym, z chłodnymi zimami i ciepłymi, wilgotnymi latami. Miesiące zimowe, szczególnie na przełomie roku, często charakteryzują się dobrą pogodą. W Edo rzadko występują temperatury ujemna. W okresie letnim, czyli od czerwca do września natomiast występują deszcze i tajfuny. Wiosna trwa od marca do maja, jesień zaś od października do grudnia.

72 mikro pory

Tradycyjny japoński kalendarz wyznacza przemijanie pór roku i zmiany w przyrodzie poprzez nadanie nazw poszczególnym okresom w roku. Ten podział na 24 części, zwane sekki, pochodzący oryginalnie z Chin, jest znany w całej wschodniej Azji.
24 okresy podzielone są z kolei na 72 kō, które trwają po około pięć dni każdy. Ich nazwy także oryginalnie wywodziły się z chin, jednak z tego samego powodu nie wszystkie z nich wpasowywały się w klimat Japonii. Z tego też powodu, w 1685 roku ich nazwy zostały zmienione przez dworskiego astronoma. Na potrzeby forum jednak uznajemy, że pory te funkcjonują już pod nowymi nazwami.
W ich aktualnej formie oferują poetycką podróż przez Japoński rok, podczas którego ziemia budzi się do życia i rozkwita życiem, zanim znowu powróci do zimowego snu. Niemniej jednak, mimo że poetycko ujęte, ich nazwy doskonale oddają zachodzące zmiany.

立春 Risshun (Początek wiosny)
Luty 4–8 東風解凍 (Harukaze kōri o toku) Wschodni wiatr topi lodowce
Luty 9–13 黄鶯睍睆 (Kōō kenkan su) Wierzbówki zaczynają śpiewać w górach
Luty 14–18 魚上氷 (Uo kōri o izuru) Ryby wynurzają się spod lodu

雨水 Usui (Deszczowa woda)
Luty 19–23 土脉潤起 (Tsuchi no shō uruoi okoru) Deszcz nawadnia glebę
Luty 24–28 霞始靆 (Kasumi hajimete tanabiku) Mgła zaczyna się utrzymywać
Marzec 1–5 草木萌動 (Sōmoku mebae izuru) Trawa kiełkuje, drzewa puszczają pąki

啓蟄 Keichitsu (Przebudzenie insektów)
Marzec 6–10 蟄虫啓戸 (Sugomori mushito o hiraku) Hibernujace insekty wychodzą na powierzchnię
Marzec11–15 桃始笑 (Momo hajimete saku) Kwitną pierwsze brzoskwinie
Marzec 16–20 菜虫化蝶 (Namushi chō to naru) Gąsiennice stają się motylami

春分 Shunbun (Przesilenie wiosenne)
Marzec 21–25 雀始巣 (Suzume hajimete sukū) Wróble zaczynają się gnieździć
Marzec 26–30 櫻始開 (Sakura hajimete saku) Kwitną pierwsze wiśnie
Marzec 31–Kwiecień 4 雷乃発声 (Kaminari sunawachi koe o hassu) W oddali słychać grzmoty

清明 Seimei (Niewinność i czystość)
Kwiecień 5–9 玄鳥至 (Tsubame kitaru) Powracają jaskółki
Kwiecień 10–14 鴻雁北 (Kōgan kaeru) Dzikie gęsi lecą na północ
Kwiecień 15–19 虹始見 (Niji hajimete arawaru) Pierwsze tęcze

穀雨 Kokuu (Deszcz rozkwitu)
Kwiecień 20–24 葭始生 (Ashi hajimete shōzu) Kiełkuje trzcina
Kwiecień 25–29 霜止出苗 (Shimo yamite nae izuru) Ostatni szron, rosną sadzonki ryżu
Kwiecień 30–Maj 4 牡丹華 (Botan hana saku) Kwitną peonie

立夏 Rikka (Początek lata)
Maj 5–9 蛙始鳴 (Kawazu hajimete naku) Żaby zaczynają śpiewać
Maj 10–14 蚯蚓出 (Mimizu izuru) Dżdżownice się wynurzają
Maj 15–20 竹笋生 (Takenoko shōzu) Kiełkują pędy bambusa

小満 Shōman (Mniejsze dojrzewanie)
Maj 21–25 蚕起食桑 (Kaiko okite kuwa o hamu) Jedwabniki zaczynają pożywiać się liśćmi morwy
Maj 26–30 紅花栄 (Benibana sakau) Kwitnie krokosz
Maj 31–Czerwiec 5 麦秋至 (Mugi no toki itaru) Co dojrzało zostaje zebrane

芒種 Bōshu (Zboże kształtuje nasiona)
Czerwiec 6–10 蟷螂生 (Kamakiri shōzu) Wykluwają się modliszki
Czerwiec 11–15 腐草為螢 (Kusaretaru kusa hotaru to naru) Zgniła trawa staje się świetlikami
Czerwiec 16–20 梅子黄 (Ume no mi kibamu) Śliwki przyjmują żółty kolor

夏至 Geshi (Równonoc letnia)
Czerwiec 21–26 乃東枯 (Natsukarekusa karuru) Więdnie głowienka
Czerwiec 27–Lipiec 1 菖蒲華 (Ayame hana saku) Kwitną irysy
Lipiec 2–6 半夏生 (Hange shōzu) Pineli kiełkuje

小暑 Shōsho (Mniejszy upał)
Lipiec 7–11 温風至 (Atsukaze itaru) Wieje ciepły wiatr
Lipiec 12–16 蓮始開 (Hasu hajimete hiraku) Kwitną pierwsze lotosy
Lipiec 17–22 鷹乃学習 (Taka sunawachi waza o narau) Jastrzębie uczą się latać

大暑 Taisho (Większy upał)
Lipiec 23–28 桐始結花 (Kiri hajimete hana o musubu) Pawłownia wypuszcza nasiona
Lipiec 29–Sierpień 2 土潤溽暑 (Tsuchi uruōte mushi atsushi) Ziemia jest nawilżona, powietrze jest wilgotne
Sierpień 3–7 大雨時行 (Taiu tokidoki furu) Czasem spadają ulewne deszcze

立秋 Risshū (Początek jesieni)
Sierpień 8–12 涼風至 (Suzukaze itaru) Wieją chłodne wiatry
Sierpień 13–17 寒蝉鳴 (Higurashi naku) Wieczorny śpiew cykad
Sierpień 18–22 蒙霧升降 (Fukaki kiri matō) Schodzi gęsta mgła

処暑 Shosho (Malejący upał)
Sierpień 23–27 綿柎開 (Wata no hana shibe hiraku) Kwitną kwiaty bawełny
Sierpień 28–Wrzesień 1 天地始粛 (Tenchi hajimete samushi) Upał zaczyna się zmniejszać
Wrzesień 2–7 禾乃登 (Kokumono sunawachi minoru) Ryż dojrzewa

白露 Hakuro (Biała rosa)
Wrzesień 8–12 草露白 (Kusa no tsuyu shiroshi) Rosa migocze bielą na źdźbłach trawy
Wrzesień 13–17 鶺鴒鳴 (Sekirei naku) Motacille śpiewają
Wrzesień 18–22 玄鳥去 (Tsubame saru) Jaskółki odlatują

秋分 Shūbun (Przesilenie jesienne)
Wrzesień23–27 雷乃収声 (Kaminari sunawachi koe o osamu) Grzmoty ustają
Wrzesień 28–Październik 2 蟄虫坏戸 (Mushi kakurete to o fusagu) Insekty kryją się pod ziemią
Październik 3–7 水始涸 (Mizu hajimete karuru) Farmerzy osuszają pola

寒露 Kanro (Zimna rosa)
Październik 8–12 鴻雁来 (Kōgan kitaru) Dzikie gęsi powracają
Październik 13–17 菊花開 (Kiku no hana hiraku) Kwitną chryzantemy
Październik 18–22 蟋蟀在戸 (Kirigirisu to ni ari) Świerszcze cykają przy drzwiach

霜降 Sōkō (Opada szron)
Październik 23–27 霜始降 (Shimo hajimete furu) Pierwszy szron
Październik 28–Listopad 1 霎時施 (Kosame tokidoki furu) Czasem pada lekki deszcz
Listopad 2–6 楓蔦黄 (Momiji tsuta kibamu) Liście klonu i bluszcz zmieniają kolor na żółty

立冬 Rittō (Początek zimy)
Listopad 7–11 山茶始開 (Tsubaki hajimete hiraku) Kwitną kamelie
Listopad 12–16 地始凍 (Chi hajimete kōru) Ziemia zaczyna marznąć
Listopad 17–21 金盞香 (Kinsenka saku) Kwitną żonkile

小雪 Shōsetsu (Mniejszy śnieg)
Listopad 22–26 虹蔵不見 (Niji kakurete miezu) Znikają tęcze
Listopad 27–Grudzień 1 朔風払葉 (Kitakaze konoha o harau) Północny wiatr zwiewa liście z drzew
Grudzień 2–6 橘始黄 (Tachibana hajimete kibamu) Liście drzew mandarynkowych zmieniają się na żółty

大雪 Taisetsu (Większy śnieg)
Grudzień 7–11 閉塞成冬 (Sora samuku fuyu to naru) Chłód zadamawia się na dobre, zaczyna się zima
Grudzień 12–16 熊蟄穴 (Kuma ana ni komoru) Niedźwiedzie zaczynają swój sen w leżach
Grudzień 17–21 鱖魚群 (Sake no uo muragaru) Łososie zbierają się i płyną w górę strumieni

冬至 Tōji (Równonoc zimowa)
Grudzień 22–26 乃東生 (Natsukarekusa shōzu) Kiełkuje głowienka
Grudzień 27–31 麋角解 (Sawashika no tsuno otsuru) Jelenie zrzucają poroże
Styczeń 1–4 雪下出麦 (Yuki watarite mugi nobiru) Pszenica kiełkuje pod śniegiem

小寒 Shōkan (Mniejsze zimno)
Styczeń 5–9 芹乃栄 (Seri sunawachi sakau) Rozkwita pietruszka
Styczeń 10–14 水泉動 (Shimizu atataka o fukumu) Wiosenna odwilż
Styczeń 15–19 雉始雊 (Kiji hajimete naku) Bażanty zaczynają gody

大寒 Daikan (Większe zimno)
Styczeń 20–24 款冬華 (Fuki no hana saku) Lepiężnik pączkuje
Styczeń 25–29 水沢腹堅 (Sawamizu kōri tsumeru) Lód cienieje w strumieniach
Styczeń 30–Luty 3 鶏始乳 (Niwatori hajimete toya ni tsuku) Kury zaczynają składać jajka

Religie

Społeczeństwo Edo jest strukturą feudalną, o ścisłym podziale społecznym, obyczajach i przepisach majacych na celu promowanie stabilności politycznej. Japończycy podzieleni są na klasy społeczne, do których przynależność określana jest na podstawie wykonywanego zawodu, a także dziedziczna. Co za tym idzie, zmiana klasy społecznej jest niemożliwa.
Cesarz Japonii i kuge są grupą oficjalnie rządzącą krajem, ale nie posiadają żadnej faktycznej władzy. Zamiast nich, w rzeczywistości państwem kieruje siogun z klanu Tokugawa, daimyō i ich słudzy z klasy samurajów. Większość społeczeństwa Edo stanowi pospólstwo, na które składa się klasa chłopska, rzemieślnicza i kupiecka, a także różne grupy "nietykalnych".

W latach 1338-1573 Siogunat Asikaga ustanowił luźny system klasowy. Aktualny Siogun, Tokugawa Ieyasu, po pokonaniu Toyotomi Hideyoriego w bitwie pod Sekigaharą w 1600 roku, zakończył wojny domowe ery Sengoku. Zwycięstwo to zaowocowało założeniem siogunatu Tokugawa jako nowego feudalnego rządu Japonii, w którym Ieyasu pełnił funkcję Sioguna.
Ieyasu był szczególnie ostrożny wobec awansów w klasach społecznych, biorąc pod uwagę, że Tayotomi Hideyoshi, jeden z jego rówieśników i Kampaku (cesarski regent), którego zastąpił, urodził się w niskiej kaście i stał się najpotężniejszą postacią polityczną w Japonii. Klan Tokugawa stara się wykorzenić wszelką potencjalną opozycję w japońskim społeczeństwie od góry do dołu, aby skonsolidować swoje rządy.

Arystokracja

Składająca się z cesarza, szlachty dworskiej i sioguna, znajduje się ponad czterema klasami, na które podzielona jest reszta społeczeństwa.

Cesarz
Cesarz Japonii jest oficjalnym władcą, znajdującym się na samym szczycie hierarchii społecznej. Jednak jest on tylko władcą de jure, działającym jako figurant, uważany za ostateczne źródło sankcji politycznych dla autorytetu Sioguna. Cesarz i jego dwór cesarski znajdujący się w Kioto, oficjalnej stolicy, nie otrzymali praktycznie żadnej władzy politycznej, ale ich prestiż pozostaje niezmienny.

Szlachta dworska
Szlachta dworska, kuge, jest cywilną arystokracją Japonii i drugą w hierarchii społecznej.
Podobnie jak cesarza, tytuł kuge jest niezwykle prestiżowym, a jego posiadacze mają znaczące wpływy w dziedzinie kultury. Nie mają jednak wiele do powiedzenia pod kątem polityki, toteż funkcje z nią związane pełnią jedynie symbolicznie.

Siogun
Siogun jest de facto władcą Japonii i trzecim w hierarchii społecznej.
Oficjalnie Shōgun jest tytułem wybitnego generała wojskowego klasy samurajów, mianowanego przez cesarza do zadań administracji państwowej. W rzeczywistości jednak jest mianowanym przez cesarza dyktatorem wojskowym, który sprawuje najwyższą władzę polityczną w Japonii, kontrolując politykę zagraniczną, wojsko i mecenat feudalny.
Aktualnym Siogunem jest Tokugawa Ietsuna. Tytuł ten ustanowiony został jako dziedziczna pozycja członków jego klanu, a więc odziedziczyć go mają jego bezpośredni potomkowie. Ietsuna rezyduje w Edo i rządzi Japonią wraz ze swoim rządem, Bakufu.

Cztery klasy

Rząd Tokugawy celowo stworzył porządek społeczny, który ma stabilizować kraj. Cztery klasy opierają się na ideach konfucjanizmu, które rozprzestrzeniły się do Japonii z Chin i nie są zorganizowane według bogactwa czy kapitału, ale według tego, co filozofowie określają jako ich moralną czystość. Z tego powodu zdarzają się duże dysproporcje między majątkiem, a statusem społecznym danej osoby. W tym systemie niearystokratyczna pozostałość japońskiego społeczeństwa składa się z samurajów, chłopów rolniczych, rzemieślników i kupców.
Samurajowie zostali umieszczeni na szczycie hierarchii, ponieważ dawać mają wysoki przykład moralny do naśladowania dla innych.

Samuraje
Samuraje są szlachecką klasą wojowników w Japonii i czwartą w hierarchii społecznej.
Stanowią około 10% populacji i służą jako żołnierze zatrudnieni przez lorda w relacji mistrz-wojownik.
Inne klasy mają zakaz posiadania długich mieczy, takich jak tachi czy katana, a noszenie zarówno długiego, jak i krótkiego miecza stało się symbolem klasy samurajów.
Współcześnie ich usługi cieszą się ograniczonym popytem ze względu na spokój zarówno w Japonii jak i poza nią. Zamiast tego samuraje zachowali swoje umiejętności walki bardziej jako formę sztuki niż walki. Wypłacane jest im stypendium od swego pana. Ponadto nie mogą oni posiadać ziemi. Klasa ta na ogół zamieszkuje obszary wokół zamku daimyō.

W klasie samurajów istnieją jednak rozwarstwienia społeczne:

• samuraje wyższego szczebla mają bezpośredni dostęp do swoich daimyō i mogą zajmować najbardziej zaufane stanowiska. Niektórzy osiągnęli poziom bogactwa, który pozwala im zachować własnych samurajskich wasali.
  
• samuraje średniego szczebla zajmują stanowiska wojskowe i biurokratyczne, jedynie w razie potrzeby wchodząc w interakcje z daimyō.
  
• samuraje niskiego szczebla mogą zarabiać zaledwie na utrzymanie i pracować jako strażnicy, posłańcy i urzędnicy.
  Pozycje w klasie samurajów są w dużej mierze dziedziczne, a utalentowane jednostki nie mogą wznieść się ponad kilka stopni społecznych.
  

Chłopi
Chłopi (heimin) zajmują piąte miejsce w hierarchii społecznej i pierwszą z klas pospolitych.
Chłopi są wysoko cenieni przez Tokugawów jako pospólstwo, ponieważ produkują najważniejszy towar: żywność. Zgodnie z filozofią konfucjańską społeczeństwo nie mogłoby przetrwać bez rolnictwa.
Życie chłopów wiejskich koncentruje się na rolnictwie w ich wsiach i wokół nich. Rzadko przenoszą się poza swoje wsie, a podróże i pielgrzymki wymagają zezwolenia. Młodzi ludzie czasami szukają pracy sezonowej poza swoją wioską. W rezultacie ludzie zaczęli być bardzo podejrzliwi wobec obcych.
Więzy społeczne, kluczowe dla przetrwania całej wioski, zostały również wzmocnione przez sezonowe festiwale. We wsiach także oczekuje się dostosowania do reszty społeczeństwa — nie ma miejsca na odchodzenie od zwyczajów. Wszelkie konflikty natomiast postrzega się tam jako destrukcyjne dla wioski i porządku, dlatego należy je jak najbardziej ograniczyć.

Ziemia należy do klasy chłopskiej, ale prawa do opodatkowania tej ziemi nadano lokalnemu daimyō. Chłopi pracują, aby wyprodukować dla siebie wystarczającą ilość żywności i nadal ponosić obciążenia podatkowe. Większość rolnictwa w tym czasie była uprawiana przez rodziny na własnej ziemi. Chłopi mogą gromadzić stosunkowo duże ilości bogactwa, ale pozostają w tej samej klasie ze względu na ich związek z ziemią. Rodziny zamożniejsze oraz te, które posiadają własną ziemię i płacą podatki, cieszą się znacznie większym szacunkiem i mają większy wpływ polityczny w sprawach wsi.
Jednak przetrwanie wioski zależy od tego, czy każde gospodarstwo domowe współpracuje, aby pokryć obciążenia podatkowe i przezwyciężyć klęski żywiołowe, takie jak głód.
Tokugawa Iemitsu zadecydował, że rolnikom nie wolno jeść żadnego z uprawianego przez nich ryżu. Muszą przekazywać to wszystko swojemu daimyō, a potem czekać, aż odda trochę jako jałmużnę.

Rzemieślnicy
Rzemieślnicy zajmują szóste miejsce w hierarchii społecznej i drugie z klas pospolitych.
Rzemieślnicy zostali umieszczeni poniżej chłopów, ponieważ — w odróżnieniu od nich — wytwarzają nieistotne towary. Mieszkają w większości na obszarach miejskich. Ponieważ daimyō i ich samuraje nie produkują sami żadnych towarów, ich potrzeby zaspokaja właśnie ta klasa, której przedstawiciele przeprowadzili się w pobliża zamków i zostali ograniczeni do życia we własnych dzielnicach.

Kupcy
Kupcy zajmują siódme miejsce w hierarchii społecznej i trzecie w klasach pospolitych.
Kupcy zostali umieszczeni na samym dole oficjalnego systemu, ponieważ nie produkują żadnych towarów, a ze względu na niski status są zmuszeni do handlu lokalnymi i regionalnymi towarami. Podobnie jak rzemieślnicy, przeważnie mieszkają w miastach, w obrębie własnej dzielnicy. Pomimo swojej pozycji społecznej, kupcy wciąż rosną w siłę, a najlepsi z nich cieszą się pewnym szacunkiem; szczególnie w skupiających ich Ōzace i Edo.
Coraz popularniejsze robią się zamożne domy kupieckie, by organizować dystrybutorów i utrzymywać prawne monopole.

Nietykalni

Burakumin („ludzie z wiosek” / „ludzie ze wsi” lub „ci, którzy mieszkają w wioskach”) to Japończycy, których zawody uważa się za nieczyste lub skażone śmiercią, takie jak kaci, grabarze, pracownicy rzeźni, rzeźnicy i garbarze. Zajęcia te są postrzegane jako kegare („skalane”) w religii shintō. Także w okresie Edo społeczne piętno bycia Burakuminem przekształciło się w status dziedziczny.
Burakumin są ofiarami ostrego ostracyzmu i żyją we własnych odizolowanych wioskach lub gettach z dala od reszty populacji.

Mniejszości etniczne
Mniejszości etniczne w Japonii są wykluczone z systemu klasowego, chociaż niektóre osoby w służbie sioguna lub daimyō zostały włączone. Izolacyjna polityka Sakoku Tokugawy zakazała większości obcokrajowców wjazdu do Japonii.

Pozostali

Buddyjscy mnisi, kapłani religii shintō, szlachta spoza dworu i wygnańcy nie zostali uwzględnieni w klasyfikacji społecznej.
Na potrzeby forum uznaje się, że:

• kapłani, mnisi i inne osobistości religijne są traktowani ponad samurajami, lecz pod siogunem
  
• szlachta spoza dworu jest na równi z samurajami
  
• wygnańcy są na równi z nietykalnymi
  

Rola kobiety

Życie japońskich kobiet różni się w zależności od statusu społecznego ich rodzin.
Od kobiet z rodzin samurajów oczekuje się posłuszeństwa wobec męskich głów rodzin, jednak z czasem same mogą stawać się ważnymi przedstawicielami domu — po śmierci męża. Dzieci muszą zwracać się z szacunkiem do obojga rodziców, nawet już jako osoby dorosłe.
Kobiety z niższych klas nie są tak ograniczane przez oczekiwania społeczne i mogą brać czynny udział w rodzinnym biznesie.
Powinnością wieśniaczek z kolei jest wykonywanie prac domowych wczesnym rankiem, aby następnie pomagać męskim krewnym w polu. Niezależnie od wieku są ważnymi pracownicami w swoich domach.

Okres panowania Tokugawów rozpoczął czas długoletniego pokoju, a co za tym idzie - rozkwitu kultury, sztuki i przemysłu rozrywkowego. Edo, jako nowa stolica Japonii, rozrosło się do jednego z największych miast swoich czasów, a przez to stało się miejscem rozkwitu kultury miejskiej. W literaturze zaczęły kształtować się formy poetyckie zwane haiku, a także komponowano żartobliwe formy wersetów i humorystyczne nowele. W teatrze, zarówno kabuki jak i bunraku służyły jako rozrywka gawiedzi (samurajowie, dla których branie udziału w tego rodzaju rozrywkach było zabronione, często pojawiali się na przedstawieniach w przebraniu). Oprócz tego, przez wzgląd na rozwój nowej techniki, jaką był kolorowy drzeworyt, zwykli mieszkańcy kraju uzyskali dostęp do druków popularnych aktorów kabuki i kurtyzan. Dzienniki podróżnicze poruszały piękno krajobrazu lub historyczne wartości miejsc w odległych prowincjach, tym samym zachęcając do podróży lub odbywania pielgrzymek do świątyń i kapliczek.

Kabuki, bunraku i nō

Są trzema tradycyjnymi formami teatru japońskiego. W okresie Edo wszystkie z nich zyskały większą popularność, z czego Nō została  oficjalną własnością i ceremonialną sztuką rodu Tokugawa. Nie uchroniła się ona przed kolejnymi regulacjami, które zostawały wprowadzane na jej rzecz, przez co przyjęła niezwykłą formę celebracji i powagi. Aktorami tej sztuki byli tylko i wyłącznie mężczyźni.
Kabuki natomiast, było formą teatru o wiele bardziej frywolniejszą. Powstała kiedy kapłanka i tancerka  shintō z chramu Izumo, zyskała sławę dzięki swoim występom, wraz ze swoją trupą. Przedstawienie składało się z tańca, także zmysłowego i komicznych skeczy, także erotycznych. Okuni, bo tak nazywała się kapłanka, została zaproszona do występu przed dworem cesarskim, a na fali tego sukcesu powstały konkurencyjne grupy. Aktorki często były dostępne jako prostytutki, a męska część widowni chętnie korzystała z tego faktu. Z tego powodu w 1629 siogunat zabronił kobietom występów, gdyż podczas nich dochodziło do walk o względy tancerek. Kobiety zostały więc zastąpione przez młodych chłopców. Zaczęto kłaść większy nacisk na akcję sceniczną niż taniec, jednak przedstawienia wciąż były równie frywolne jak wcześniej, a młodzi aktorzy również uprawiali prostytucję.
Przez częste bójki o względy młodych chłopców, w 1652 roku siogunat zakazał także ich występów. W ten sposób aktorami zostać mogli jedynie mężczyźni, którzy musieli grać również role kobiece. W tym samym roku wprowadzono także zasadniczą reformę polegającą na oparciu przedstawień o kyōgen, w których używano współczesnego języka mówionego, ale styl gry był wysoce sformalizowany. Aktorzy odnowionego kabuki zostali zmuszeni do golenia przedniej części głowy (yarō atama), jak było to w ówczesnym zwyczaju okazywania pełnoletniości oraz do składania oświadczeń, że ich przedstawienia nie polegają na prowokacyjnym pokazywaniu swoich ciał i że nie będą angażować się w prostytucję.
Bunraku natomiast (pierwotnie nazywany ningyō-jōruri) jest formą teatru lalkowego. Narracji i dialogowi towarzyszy akompaniament shamisenu, który jest rodzajem strunowego szarpanego instrumentu. Sama nazwa bunraku jest pochodną od nazwy teatru w Osace, Bunraku-za, gdzie pierwotnie zaczęto wystawiać ten rodzaj sztuki.

Dzielnice rozkoszy

W okresie Edo powstały regulacje dotyczące działalności domów publicznych, ograniczając ich działalność do obszarów otoczonych murami i oddalonych od centrów miast. W największych miastach dzielnicami tymi były Shimabara w Kioto, Shinmachi w Osace i Yoshiwara w Edo. Do tych obszarów zabraniano wstępu kobietom, które nie były zawodowymi prostytutkami, a także dzieciom. Kobiety pracujące w dzielnicy nazywano Yujowa lub Kuruwa i opuszczać ją mogły tylko za zgodą swojego gospodarza i po okazaniu przepustki. Na tle zwykłych pracownic seksualnych wyróżniały się Oiran. Pochodziły zwykle ze średniej lub wyższej szlachty; były wykształcone, inteligentne i odpowiednio wychowane, posiadały też wiedzę na temat ikebany, kaligrafii czy sztuce chadō. Oprócz tego ich klienci oczekiwali, że będą potrafiły prowadzić elokwentne rozmowy. Zgodnie z normami kulturowymi, były one powszechnie szanowane, często pokazywały się z mężczyznami i czasem wychodziły za mąż i to za mężczyzn z wyższych warstw społecznych, przez co od momentu ślubu zaliczały się do zwykłych kobiet. Nie przyjmowały też przygodnych gości, a ich klienci musieli kierować do nich formalne zaproszenia. Oiran poprzedzały powszechnie dzisiaj znane gejsze.
Innymi osobami, które można spotkać w dzielnicach rozkoszy, są Taikomochi (także nazywani gejszami). Są to mężczyźni, którzy zabawiają innych opowiadając historie, żarty, grając melodie, tańcząc lub zwyczajnie prowadząc konwersację. Wiele z nich było zatrudnianych przez wzgląd na swoje długi w dzielnicach, w ten sposób starając się je spłacić.
Przez wzgląd na to, że Oiran były postrzegane jako towarzyszki dla uprzywilejowanych i nie każdy mógł sobie na nie pozwolić, niektóre herbaciarnie, które prosperowały poza dystryktami, oferowały swoim klientom towarzystwo kobiet, który miały zabawiać gości. Niektóre z nich świadczyły tanie usługi prostytucyjne, jednak inne skupiały się na prezentowaniu tańca i graniu muzyki. Dziewczyny te zyskiwały na popularności, a z czasem zaczęły nazywać się gejszami, nazwę podbierając od męskich artystów pracujących w dystryktach rozkoszy.

Chanoyu

Jest ceremonią parzenia sproszkowanej, zielonej herbaty. Sama ceremonia ma podniosły, uroczysty charakter. Najczęściej odbywa się ona w ogrodzie (lub w pomieszczeniu zaaranżowanym na ogród), w specjalnym pawilonie. Przebiega ona według ścisłych zasad, w atmosferze skupienia i podniosłości. Gospodarz wita gości, którzy spokojnie rozglądają się i podziwiają ogród. Wodą zaczerpniętą ze źródełka goście obmywają ręce i płuczą usta. Dzięki temu oczyszczana przed ceremonią jest zarówno dusza, jak i ciało. Wejście do pawilonu nazywane jest nijiri-guchi, a samo pomieszczenie, w którym pije się herbatę nazywa się chashitsu. Na ścianie wieszane jest kakemono (obraz z kaligrafią) oraz kładzie wazy na kwiaty (chabana) w specjalnej wnęce (tokonoma). Gości sadza się na tatami (poduszkach na podłodze), a rozmowy krążą jedynie wokół ceremonii parzenia herbaty.

Haiku

Jest formą poetycką, która pojawiła się w okresie Edo. Wywodzi się ona z Haikai no renga - formy pieśni wiązanej. Haikai była dłuższym utworem, składającym się z kilkunastu do kilku tysięcy wersów. Haikai rozpoczynało się od hokku o liczbie sylab 5 + 7 + 5, które zapisywane były w jednej linijce. Jako, że haikai było rozrywką towarzyską, wers wyjściowy układała osoba najbardzi8ej poważana w towarzystwie, po czym każdy uczestnik po kolei wymyślał kolejny wers, a całość była notowana. Utwory te były żartobliwe i korzystały z języka kolokwialnego. Samo haiku jest wersją hokku; pochodzi właśnie od haikai i posiada tyle samo sylab, co wers rozpoczynający. Ważnymi elementami klasycznego haiku jest kigo - odniesienie do pory roku, a także kireji - podział wiesza na dwie w pewnym stopniu niezależne części.

Dekoracje i zdobienia

W dziedzinie sztuki popularna stała się szkoła Rinpa, utworzona około 1615 roku w Kioto. Jej obrazy i rzemiosło charakteryzują się bardzo dekoracyjnymi i efektownymi projektami ze złotymi i srebrnymi liśćmi, odważnymi kompozycjami z uproszczonymi obiektami do rysowania, powtarzalnymi wzorami i figlarnością. Doceniani także byli malarze stosujący techniki realistyczne — tacy byli nierzadko objęci patronatem zamożnych kupców. Malarze szkoły Kanō natomiast tworzyli obrazy na ścianach i fusumach zamków oraz świątyń.
W związku z zakończeniem okresu wojny domowej i rozwojem gospodarki powstało wiele rzemiosł o wysokiej wartości artystycznej. W klasie samurajów broń zaczęto traktować jak dzieła sztuki, popularne stały się oprawy mieczy oraz zbroi, które za pomocą techniki maki-e zdobiono lakierem i metalowymi rzeźbieniami. Każdy han zachęcał do produkcji rzemieślniczej w celu polepszenia swojego dobrobytu, a wśród zamożnych ludzi popularne stało się rzemiosło takie jak meblarstwo i Inrō pięknie zdobione laką, metalem czy kością słoniową.

Podczas okresu Edo (1603-1868), moda jest znacząca zarówno dla kobiet jak i mężczyzn w Japonii. Odzież zyskała szeroką gamę wzorów i technik zdobniczych, zwłaszcza w przypadku kimona noszonego przez kobiety. Głównymi nabywcami kimon są jednak samuraje, którzy używają wystawnych ubrań i innych materialnych luksusów, aby zasygnalizować swoje miejsce na szczycie porządku społecznego.
Kierując się tym zapotrzebowaniem, przemysł tekstylny rozrósł się i zaczął stosować coraz bardziej wyrafinowane metody tkania, farbowania i haftowania. W tym okresie kobiety przyjęły jaśniejsze kolory i odważniejsze wzory, zważywszy na to, że dotychczas kimona damskie i męskie były bardzo podobne.
Powstanie klasy kupieckiej spowodowało wzrost popytu na wyszukane kostiumy. Podczas gdy zwykłe kimona są zwykle tworzone przez kobiety w domu, te luksusowe, jedwabne, projektowane i tworzone są przez wyspecjalizowanych artystów, którymi zazwyczaj są mężczyźni.

Swoistym rodzajem kimona dla elity wojskowej jest gosodoki, czyli „pałacowy styl dworski”, który noszony jest w rezydencji dowódcy wojskowego (sioguna lub daimyō). Zawierają one sceny pejzażowe, wśród których pojawiają się inne motywy zwykle nawiązujące do literatury klasycznej. Samurajowie ubierają się w bardziej subtelny wzór z geometrycznymi wzorami skoncentrowanymi wokół talii. Yogi, czyli kimono do spania, jest gęsto watowaną formą pościeli do noszenia, zwykle o prostych wzorach.

Styl zwany tsuma moyō posiada bogatą dekorację tylko od pasa w dół oraz herby rodowe na szyi i ramionach. Tego typu stroje są noszone przez kobiety z klasy kupieckiej. Są one bardziej stonowane niż te samurajów, ale nadal posiadają odważne kolory i wzory reprezentujące naturę.
Czerwony jest kolorem popularnym wśród zamożnych kobiet, częściowo ze względu na jego kulturowy związek z młodością i pasją, a częściowo dlatego, że barwnik – pochodzący z krokosza – jest bardzo drogi, więc jaskrawoczerwone ubranie demonstracyjnie wskazuje na bogactwo posiadaczki.
Indyjskie tkaniny, sprowadzone do Japonii przez holenderskich importerów, zostały przyjęte z entuzjazmem i znalazły wiele zastosowań. Japońscy projektanci zaczęli drukować projekty inspirowane indyjskim wzornictwem. Niektóre ubrania wykorzystują nawet tkaniny sprowadzane z Wielkiej Brytanii lub Francji. Własność tych egzotycznych tekstyliów oznacza bogactwo i smak, ale są one noszone jako bielizna, gdzie projekty nie są widoczne.