Kolejne łowy zaprowadziły ją znów na teren pewnej osady, wraz z przydzielonym jej tropicielem o imieniu. Yori byli właśnie na tropie jednego z pomiotów Muzana. Kilkugodzinne polowanie miało w końcu dobiec końca, czego zapowiedzią był choćby dzwon który to swym majestatycznym dźwiękiem wybudził sporą część miasteczka. To akurat było jej nie na rękę, wolałaby nie mieć w pobliżu ludzi gdy to dojdzie do bezpośredniej konfrontacji z demonem. Przeszkadzaliby tylko i zmusili ją do podzielenia uwagi między atakowaniem demona, a obroną niewinnych ludzi. Pewnie właśnie dlatego poczwara wybrała takie, a nie inne miejsce do walki. Przebiegłość stwora wyjdzie mu bokiem, to Shimazu była w stanie mu zagwarantować bo potrzebowała teraz dać upust emocjom. Sen, który prześladował ją od jakiegoś czasu wrócił. Hisakichi i rzeka krwi nie dawały jej spokoju, dlatego chciała teraz wyładować swą frustrację na bestii prześladującej tą okolice.
Głos towarzyszącego jej tropiciela wyrwał ją z przemyśleń i jasno wskazał kierunek, w którym powinna się udać. Znajomość terenu znowu zadziałała na ich korzyść i za to wdzięczna była towarzyszącemu jej NE. Finalnie dzięki niemu zaoszczędzili czas i mimo że musieli czasem po chamsku się przepychać to liczył się efekty. Szybsze dotarcie pod dzwonnice zapewni mieszkańcom bezpieczeństwo. Jedyne co jej przeszkadzało to świadomość, że ludzie zamiast ucieczki to zbliżają się do miejsca gdzie znajduje się demon. Czasu jednak na ewakuacje nie było.
Pod samą wieżą panował niezwykły gwar, zgiełk który sprawił że ledwo co słyszała swego towarzysza więc musiała zaufać własnemu instynktowi. Ten zaś jasno wskazywał, że demon jest w środku. Ledwo co usłyszała swojego kompana, ale wychwyciła najważniejszy przekaz. To będzie pojedynek między nią, a demonem. Shimazu wzięła głęboki wdech i wydech by oczyścić umysł z niepotrzebnych myśli po czym, wyciągnęła swoje ostrze i weszła do środka dzwonnicy. Wykonała parę kroków do przodu gdy nagle poczuła jak jej ciało zaczęło w niekontrolowany sposób drżeć, zrobiło się jej gorąco i Shimazu uklęknęła na jedno kolano opierając się o miecz. Jej oddech znacznie przyśpieszył, a po chwili zaczęła intensywnie kaszleć. Czuła się jakby ktoś właśnie przebijał jej płuca setką małych igieł, zakryła dłonią usta by jakoś to powstrzymać ale tylko ubrudziła dłoń krwią wydzielającą się z jej gardła. Choroba znów dawała o sobie znać w najmniej oczekiwanym momencie, w głowie pojawiła się jedna myśl powtarzana dziesiątki razy: Nie teraz — Nie teraz gdy demon był tak blisko, nie teraz gdy ktoś mógł przez to zginąć. Wiedziała, że zaraz jej to przejdzie, a ona sama będzie musiała chwilę po prostu spędzić na dojściu do siebie ale teraz czuła się jakby wół ją potrącił.

Krew, wszędzie była krew. W tym momencie nie była pewna czy to dzieło demona, czy to może jej umysł płatał jej figle. Koszmary zaczęły nawiedzać ją nie tylko w snach ale i na jawie, w tej chwili oczekiwała jedynie na to aż szkarłatna rzeka porwie ją i zabierze ją do krainy śmierci. W tej chwili była naprawdę bliska stwierdzenie, że nie była chora a przeklęta. W końcu skoro demony istniały to czemu nie inne legendarne istoty, czemu nie miałyby istnieć potężne czary i klątwy. Może Dokugiri znalazł sposób by rzucić na nią klątwę i teraz ta zbierała swe żniwo. Zapewne gdyby była w tej sytuacji sama to poświęciła dłuższy czas by o tym pomyśleć, w dzwonnicy jednak była jeszcze jedna istota.
Jej zmysły wyczuły zagrożenie i dały jej o tym wybitnie znać. Shimazu podniosła się i tylko dlatego zapewne nie urwało jej głowy. Zamiast tego poczuła uderzenie w swoją pierś, uderzenie którego siła sprawiła że odleciała na drugi kraniec pomieszczenia. Ema z bólem powstała i kaszlnęła jeszcze parę razy pozbywając się "nadmiaru" krwi z organizmu. Pierwszy cios należał do potwora, to z pewnością był minusem. Jednakże z plusów mogła dodać to, że atak ustępował. Będzie mogła podjąć się walki mimo zmęczenia spowodowanego objawieniem się choroby.
Głos demona docierał do niej jakby z oddali, stwór prowokował ją. Ubliżał jej, dlatego też nie da mu tej satysfakcji i zachowa milczenie. Jedyne co mu podaruje to pełne pogardy i obrzydzenia spojrzenie gdy nim skończy, z tą myślą chciała przetrzeć zakrwawione usta. Nie wiedziała czy to nowy efekt choroby czy też może skutki uderzenia, jednak wyraźnie czuła jakby działała w spowolnieniu. Czuła się coraz bardziej senna i osłabiona, miała ogromną ochotę by po prostu pójść spać, jakby sen miał rozwiązać wszystkie problemy jakie miała. Jej głowa powoli opadała i musiała oprzeć się o katanę by nie paść jak kłoda na ziemi. Pech, a może zrządzenie losu chciało że przez to wszystko dotknęła ostrza i prawie pokaleczyła swoją dłoń. Wtedy jednak doszło do niej jedno, musiała zachować przytomność umysłu. Nie mogła zasnąć i miała na to sposób, korzystając z resztek sił przeciągnęła przedramieniem po ostrzu by zranić samą siebie, pokryła w ten sposób szkarłatną cieczą swą stal Nichirin. Ból mógł ją ocalić przed tym dziwnym uczuciem bezradności. Ból i krew lejąca się z rany były jej nadzieją na przetrwanie.

Jej plan powiódł się, ból powstrzymał ją przed kompletnym opadnięciem z sił i powstrzymał przy tym atak choroby. Uczynił nawet więcej, czuła się bowiem znacznie silniejsza niż gdy wchodziła do dzwonnicy. Może już dawno była pod wpływem mocy demona i teraz udało się jej oczyścić z jej diabelskiego wpływu, może adrenalina jej podskoczyła na myśl o przedwczesnym zgonie. W końcu nie osiągnęła jeszcze swego celu, jej mąż dalej kroczył po tym świecie. Co zaś za tym szło i ona musiała dalej nawiedzać ten świat by niczym upiór prześladować wszelkie demony, póki nie nasyci się słodkim smakiem zemsty. Chwyt na rękojeści Nozarashi zacisnął się gdy to oparła swój ciężar o ostrze by powstać z zakrwawionej podłogi i móc stanąć do walki z podniesioną głową.
Demoniczna aura stwora zniknęła, ustępując miejsca przerażeniu. To lekko zdziwiło Shimazu, w końcu co takiego zmieniło się że nagle demon stracił na pewności siebie? Czy rzeczywiście opierał się tak mocno na swej mocy, że gdy tylko pozbyła się jej efektów to stracił całą swą uwagę? Czy może był to wymyślny fortel jej przeciwnika by poczuła się zbyt pewnie. Szczerze mówiąc nie miało to teraz znaczenia, musiała działać póki czuła się dobrze. Nie da szansy demonowi na użycie jego przeklętej zdolności czy chorobie na ponowny atak. Uderzy pierwsza by wykorzystać zyskaną w niezrozumiały sposób przewagę.
Korzystając z tego, że ruchy jej przeciwnika wydawałyby się jakby spowolnione Ema przeszła do ataku, skróciła dystans pomiędzy nią i przeciwnikiem trzymając ostrze nisko przy ziemi. Gdy ręka demona znalazła się blisko, wojowniczka z Satsumy wzniosła gwałtownym ruchem Nozarashi w górę by ciąć z dołu w kończynę demona. Tym samym próbowała rozpłatać jego rękę na pół, jeśli to się udało Ema zmieniła chwyt i obróciła ostrze i lekko zmieniła chwyt by następnie ciąć demona w tors z góry. Póki nie zapewni sobie przewagi nie zaszczyci poczwary swą mową, wpierw musiała go upokorzyć za to czynił niewinnym ludziom.

Jej twarzy wykrzywił grymas bólu gdy to pazury demona wbiły się w jej ramię, musiała to wytrzymać i dokończyć walkę z poczwarą. Jeśli teraz padnie to demon posili się nią i zregeneruje swe rany po czym prawdopodobnie załatwi tropiciela i okolicznych mieszkańców doprowadzając do rzezi. Za którą byłaby odpowiedzialna, o swój żywot być może nie dbała wiedząc iż ten i tak zakończy się przedwcześnie. Życia jednak jej towarzyszy czy też cywili ceniła sobie jednak bardzo. Było to wynikiem nauk Hisakichiego, przekazał jej swoją wolę wraz z ostatnim swym oddechem. Jeśli masz poświęcić życie to w obronie innych, tak też miała zamiar uczynić. Nie wiedziała czy moc, którą otrzymała była wynikiem jej przysięgi złożonej bóstwom czy też może czegoś innego ale wykorzysta to na swoją korzyść.
Nauki Hisakichiego, gdy o nich pomyślała to znalazła rozwiązanie swego problemu. Jej mentor często powtarzał jej, że podczas walki nie liczy się tylko to jak machasz ostrzem ale jak wykorzystujesz wszystkie atuty, między innymi otoczenie i własne ciało. Demony były bronią, ich ciała potrafiły się zmieniać więc i zabójcy musieli przekształcić swe ciała w oręż. Z tą też myślą Shimazu miała zamiar wykorzystać całe swe ciało, musiała zbudować dystans i by to zrobić skutecznie należało nie tylko się cofnąć ale i odrzucić demona. Rudowłosa wojowniczka podniosła swą nogę by kopnąć demona w klatkę piersiową, zamierzała tym samym nie tylko go odrzucić ale i odbić się do niego by odskoczyć w tył.
Jeśli jej plan się powiódł to mogła przystąpić do realizacji dalszej części planu, czuła swoją krew, krew demona i być może jego ofiar. Nie wiedziała czemu ale pobudzało ją to do działania. Czuła jak jej ciało rwało się do akcji, zupełnie jakby wiedziało samo co chciało robić. Nie zamierzała więc walczyć z instynktem, wręcz przeciwnie postanowiła mu się oddać w pełni. Czasem umysł jedynie przeszkadzał, dlatego miała zamiar wyłączyć na tę chwilę myślenie i dać działać swemu sercu i duszy. Wyskoczyła do przodu i w powietrzu przygotowała ostrzę do ciecia z lewej strony poprzez ustawienie go za swoją głową po czym opadła na wroga chcąc zalać go płyną serią cięć.

Shimazu nie była jeszcze do końca pewna co takiego teraz osiągnęła ale było to skuteczne. Nawet jeśli weźmie pod uwagę to, że sufit jej przeszkadzał. Wyciągnie lekcje tego w przyszłości o ile jej dożyje, na razie musiała pozbawić żywota coraz to słabszego przeciwnika. Nie ważne jaki był silny to natłok jej ataków musiał w końcu go wykończyć. Chciała by cierpiał jak najdłużej, by pożałował każdej chwili swej egzystencji. Musiała przyznać iż w sumie zaskoczyła tym sama siebie, zazwyczaj myślała w tym sposób jedynie o Dokugirim. Reszta demonów jakie spotykała była po prostu schodkami do celu jakim było zarżnięcie swojego męża jak wieprza. Teraz jednak gdy czuła tą otaczającą ją krew, jej zapach. Dotyk na swej skórze, to chciała by rozlano jej więcej. Chciała słyszeć krzyki demona, by móc jakoś zapomnieć o swoich własnych go to była więziona w domostwie swego męża.
Demon odsunął się od niej nagle i rzucił w nim czymś co wyrwał ze swego ciała, był już taki zdesperowany czy była to część jakiegoś większego planu. Każdy demon miał paskudną moc, którą ciężko było zrozumieć więc nie chciała ryzykować iż jeśli zostawi jego kończyna całą to ten czegoś z nią nie zrobi. Mogła wybuchnąć lub może by się do niej przeniósł, obie opcje jak i tysiące innych były prawdopodobne. Dlatego też musiała użyć Nichirin by pozbyć się tego zagrożenia. Rudowłosa postanowiła przeciąć rękę na pół po czym ruszyła biegem za demonem.
Ema próbowała dorwać potwora nim ten ucieknie przez właz, gdyby to się jej udało to zdecydowała się ciąć w jego nogi by go obezwładnić. Jeśli jednak nie dała rady to chciała wejść za nim wyczulając swoje zmysły by ten nie mógł zastawić na nią pułapki na górze. Może i zraniła go ciężko ale to wciąż demon. Był groźny nawet w tym stanie.

Shimazu weszła na górę śladem bestii tylko po to by zamiast demona uderzył w nią wszechobecny w pomieszczeniu zapach krwi. Całe pomieszczenie wydawało się jakby skąpane w posoce, zaś Shimazu widząc to uklęknęła i dotknęła podłogi czując na niej szkarłatną, zaschniętą już ciecz. Przez jej głowę przemknęły dwa pytania: Jak długo demon tu żerował? Oraz czemu nie czuła się źle z myślą na przebywaniu w tych zbezczeszczonym miejscu. Czyżby po tak długim czasie spędzonym w korpusie wyrobiła sobie obojętność na tego typu akty, czy też może ten cichy głos w głowie każący jej naprawić to miejsce krwią demona sprawiał, że zamiast smutku czuła jeszcze większą motywację by ukarać tego potwora.
Jako wojowniczka nie powinna się tak czuć, było to wbrew temu czego ją uczono te wszystkie lata. Nie mogła jednakże oprzeć się temu, teraz gdy stwór leżał przed nią na podłodze żałowała iż straciła wzrok. Musiał wyglądać naprawdę żałośnie, Ema chyba po raz pierwszy mogła być w roli oprawczyni. Nie ukrywała więc tego iż była to miła odmiana, na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Czuła po raz pierwszy od dawna iż ma kontrolę nad sytuacją, czy tak właśnie czuł się Dokugiri gdy nad nią się znęcał? Jeśli tak to częściowo rozumiała dlaczego tak często to powtarzał, to uczucie było uzależniające i miała w tej chwili zamiar oddać mu się w pełni.
— Powinnam to zakończyć jednym cięciem, byłby to koniec na jaki zasługujesz pomiocie — Zaczęła rudowłosa wznosząc ostrze w górę — Jednakże, teraz przemawiają przeze mnie martwi. Wydali swój wyrok i ja będę twym katem. Pragną twej krwi i krzyków i to im zapewnię — Oznajmiła Ema gdy to zaczęła ciąć demona na kawałki, zaczęła od odcinania mu kończyn by skoczyć na cięciu brzucha by w końcu po dłuższej chwili odciąć jego głowę. Przez chwilę poczuła po tym ulgę, tylko po to by zastąpił ją ból i cierpienie, poprzedzające błogą ciemność.

Gdy ocknęła się dotarło do niej w miarę prędko iż przenoszą ją gdzieś. Głos tropiciela zaś uspokoił ją, wiedziała że jest w dobrych rękach i choć nieco żałowała, że to nie koniec jej wędrówki to głęboko w sercu ucieszyła się. W końcu obudziła w sobie coś, coś co dało jej więcej siły. Być może jeśli to opanuje to zyska nowe narzędzie do walki z Demonami, będzie krok bliżej by osiągnąć swój cel. Już niebawem, może będzie jej dane poczuć słodki smak zemsty. Te myśli zajęły ją na tyle iż usłyszała dopiero ostatnie słowa Yoriego.
— To nie ma znaczenia Yori-San, liczy się to że demon został pokonany, a my żyjemy — Odparła Shimazu po czym postanowiła odpocząć skoro i tak czekała ją podróż do posterunku. Dopiero tam będzie mogła w pełni skupić się na zrozumieniu tego co się tu stało.

Z/T