Okej, udało jej się niepostrzeżenie wycofać, co rozpościerało pełen wachlarz możliwości. Mogła na przykład pójść w cholerę, rozpłynąć się w powietrzu i oddalić od potencjalnego zagrożenia w postaci płomiennorękiego, kim jednak by była, gdyby po prostu umknęła? Oh nie, to byłoby zbyt łatwe. Po prawdzie nic takiego jej nie zrobił i nie jej chciał się pozbyć, przynajmniej jeszcze nie. Co nie znaczyło, że nie byłoby korzystnie wykluczyć go na tym etapie. Zrobiła pół kroku w tył. To już nie była jej walka, nie jej interes co zrobi z pozostałymi demonami, a jednak…

- No właśnie, mówiłeś że bez problemu pokonasz tego olbrzyma. - Wyszła z cienia, popatrując to na Sprytnego, to na Wielkoluda. - Że wystarczy jedno mrugnięcie okiem, żeby go spopielić, bo jesteś najpotężniejszy i bo nawet nie zdąży cię zaatakować. - Podjęła, niby przypadkiem zdradzając plany młodego mężczyzny. - I że zdobędziesz całą chwałę.

Nie miała pojęcia, czy to wystarczy, by nakierować gniew pobratymca, choć ten od początku wydawał się słabo panować nad nerwami. - Nie tak było? Mówił coś o bezużytecznych, słabych, brzydkich… Ah, i powiedział że przypomina mu coś, co mogłoby wyjść ze świńskiego tyłka! - Ostatnie słowa skierowała do wielorękiej kobiety, szukając jej poparcia. Przecież obydwie miały okazję porozmawiać, czy raczej nasłuchać się monologów władającego błękitnym ogniem chłopaka.

Jeżeli po drodze tudzież w zasięgu wzroku znalazła jakieś świeże truchło lub dogorywającego człowieka, paplając skierowała ku niemu kroki. O ile nikt jej nie przeszkodził, tak w mówieniu, jak i obecnych działaniach, przeciągnęła świeże mięso ku białowłosemu. Całość robiła jakby od niechcenia, znacznie bardziej skupiona na nędznych prowokacjach i na tym, by nie znaleźć się zbyt blisko Sprytnego. Nie chodziło nawet o ogień, co o potencjalny atak ze strony większego demona.

Zabrano mu zwycięstwo, kiedy był już tak blisko. Niestety musiał uznać wyższość olbrzyma, przegrana z nim nie bolała bowiem tak bardzo jak zresztą demonów. W końcu mięśniak walczył już wcześniej z zabójczynią, miał takie same osiągnięcia jak białowłosy. On też to zadał ostateczny cios, a raczej wykonał ostatni skok. Jak widać brutalna siła zwyciężyła, co było też pewną nauką. Czuł na sobie spojrzenie giganta, dlatego pokornie spuścił wzrok. Nie był w pozycji do chojrakowania, więc musiał ukazać uległość wobec zwycięzcy ich wyścigu o sławę.
Miał tylko nadzieje iż mimo wszystko ten chuderlawy drań nie osiągnie zwycięstwa, owszem sprytnym było wyczekania aż zajmą się wszystkim ale właśnie dlatego Ichitarō nie chciał by ten zdobył nagrodę. Mógł tego dnia pożegnać się z życiem byleby spryciarz nie osiągnął celu. Odczuwał do niego wyłącznie pogardę i nienawiść, która tylko rosła gdy ten zaczął palić głowę białowłosego. Ciało błękitnookiego trzęsło się w konwulsjach zaś on sam nie był w stanie powstrzymać krzyku. W duszy bladego demona wypaliło się teraz postanowienie zemsty za to co się tu działo, jeśli tylko wyjdzie z tego żywy to osobiście zabije władającego ogniem szczura.
Ledwo usłyszał słowa dużego demona ale wiedział do czego doszło, jego ciało przestało płonąć a jego oponent zniknął mu z pola widzenia. Czyżby jego słowa zadziałały z opóźnieniem? To nie było teraz ważne, Ichi padł jak długi na ziemie. Nie miał sił by się ruszać, przez chwilę pojawiły się w jego głowie myśli by od tak zaczekać na świt, który zakończy wszystkie cierpienia. Dopiero po dłuższej chwili postanowił się ruszyć, przecież dopiero co zadeklarował iż zemści się na ognistym demonie, nie mógł jeszcze odejść. Białowłosy po raz kolejny podjął próbę odczołgania się od tego miejsca. Musiał zwiększyć dystans choć minimalnie. Gdy to tylko się stanie to białowłosy zechce poszukać jakiegoś mięsa by użyć go do regeneracji swego ciała, zaczynając od tych najpoważniejszych ran. Odpuścił sobie jakiekolwiek mówienie w swoim stanie, wpierw musiał się choć trochę odbudować.

Patrzyła, bo cóż jej więcej pozostało? Brudzić sobie rąk walką nie zamierzała - chyba, że w ostateczności i być może zareagowałaby wkrótce, gdyby nie ingerencja Olbrzyma. Mimowolnie zrobiła krok w tył, byleby tylko nie oberwać lecącym mężczyzną, lub też nie polecieć zaraz za nim.

Wy wszyscy macie mnie za idiotę!

Cóż, coś w tym było… Jednak zdecydowała się nie skomentować, by nie zwrócić na siebie uwagi przerośniętego demona. W całkowitej ciszy poczekała, aż ten się uspokoi i być może odejdzie. Noc nieubłaganie zbliżała się ku końcowi, ogień mógł zwrócić uwagę zabójców, a białowłosy nadal przypominał... no, niewiele przypominał.

O ile nikt jej nie przeszkodził, zlokalizowała względnie świeże truchło albo niezbyt spieczonego, dogorywającego człowieka, by zawlec go bliżej towarzysza. Czasu było niewiele, dlatego zamierzała mu pomóc - czy tego chciał, czy nie. Jak się okazało, obydwie uznały pomoc dotychczasowemu liderowi za obowiązek. Kto by pomyślał, że demony potrafią być względem siebie takie miłe.

- Żryj. - Rzekła jakże zachęcająco. - Byle szybko.

Olbrzym odszedł, sprytny demon nie pojawił się z powrotem. To natomiast oznaczało iż jedynym zagrożeniem było słońce ale nawet w tym stanie mógł przed nim uciec. Nie osiągnął swego wymarzonego zwycięstwa ale przynajmniej przetrwał, a to już było wiele. Przeżył starcie z znacznie silniejszą zabójczynią wiatru, która przebiła jego wnętrzności. Nie poddał się po tym jak został zmiażdżony i próbował dalej podnieść się z kolan, a na koniec oparł się sprytnemu demonowi, nie odpuścił choć go korciło i mimo spalonej głowy chciał dalej kroczyć naprzód. Jego wola przetrwania okazała się silniejsza niż jego leniwa natura, która chciała już po prostu poczekać na cholerny świt.
Niestety znów okazał się być od kogoś zależny i musiał liczyć na łaskę dwóch słabszych demonic, to chyba najbardziej go zabolało. Mógł niby pocieszać się tym, że zrobiły to bo im tak nakazał. Jednak kto by mu w to uwierzył? Jego duma ucierpiała i jeszcze wiele księżyców minie nim zapomni o tej jednej, cholernej nocy. Dlatego też nie dbał już o jakiekolwiek pozory i niczym wygłodniała bestia pożerał przyniesione mu mięso. Potrzebował budulca do odbudowy swego ciała, a to na całe szczęście było tuż obok. Skupił się na odbudowanie najbardziej uszkodzonych tkanek, zrośnięciu uszkodzonych kości. Jeśli słońce miało mu w tym przeszkodzić to zjadł ile mógł po czym wziął resztę i ruszył do bezpiecznego cienia by tam dokończyć resztę.
Po skończonym posiłku, wykrzesał z siebie resztki sił by zregenerować się jeszcze trochę. Jeśli do tego czasu Bodaiju czy też Kira mu towarzyszyły to skinął do nich z uznaniem.
— Udało się zniszczyć karawanę, więc spełniliśmy cel naszej misji. Tu nasze drogi się więc rozchodzą. Nie dajcie się zabić, a być może jeszcze się kiedyś spotkamy — Rzucił w ramach pożegnania białowłosy po czym ruszył do miasta gdzie to zaraza zbierała swe żniwo. Wszystko po to by zobaczyć czy wsród zabitych przez choroby znajdzie się zabójca będący postrachem demonów w tej okolicy. Śmierć Tozukiego Gizu byłaby czymś co mogło mu teraz poprawić humor.

Szarawe obręcze oczu oderwały się od białowłosego mężczyzny, by powędrować za spojrzeniem Wielorękiej, ku niebu. Już prawie świtało; głupio byłoby przeżyć misję tylko po to, by zaraz przez nieuwagę obrócić się w pył. Wykonali powierzone zadanie, pozostało wymienić uprzejmości i się rozejść. Zabawne, nawet nie poznali swoich imion. Najwyraźniej tak miało być.

- Żegnajcie, przyjaciele. - Powstrzymała parsknięcie, choć kąciki ust drgnęły nieznacznie, ubierając twarz w zadziorny uśmiech. Nie powiedziała nic więcej. Skłoniła się teatralnie, nim odwróciwszy na pięcie ruszyła ku ścianie drzew. Znalezienie zacienionej kryjówki, z dala od zabójczych promieni słońca, szybko stało się priorytetem. Ponadto Sprytny wciąż mógł znajdować się niedaleko i kto wie, może snuł już w głowie plan zemsty. Nie miała ochoty na kontynuację bezsensownego sporu, karawana przepadła, Zabójczyni również. Walka z tamtym demonem byłaby stratą czasu i narażeniem własnej osoby na obrażenia. Zdecydowanie wolała tego uniknąć. Szybko odsunęła od siebie myśli o pobratymcach i pożodze, którą po sobie zostawili. Zniknęła w oddali, zmierzając w tylko sobie znanym kierunku.