Niedawno Yamato otrzymał wezwanie do stawienia się w Kioto. Okazji do dyskusji tu nie było, w końcu zostało wystawione przez jednego z Kizuki. Jakakolwiek odmowa wiązałaby się zapewne z podpisaniem wyroku na własny kark. Kto jak kto, ale demony zazwyczaj należały do istot dumnych i jednocześnie małostkowych. Mnich nie posiadał odpowiedniego statusu, ani siły by kontynuować podróż w swoim kierunku.
Błędem byłoby zakładanie, że był zapracowaną osobą, po prostu miał naturalną niechęć do otrzymywania poleceń i rozkazów. Tak czy inaczej musiał respektować fakt istnienia potężniejszych demonów i zaczął planować swoją podróż do stolicy. Do samego miasta co prawda nie było zbyt blisko, jednak odpowiednie wyprzedzenie z jakim otrzymał wiadomość nie narzucało Muzan wie jak szybkiego tempa. Jakby się postarał to mając na uwadzę demoniczne cechy, mógłby dotrzeć tam w jedną noc.
Nie chciało mu się starać.
Nie pomagała w motywacji również pogoda. Co prawda było niewiele po południu to połączenie zachmurzenia i mżawki nie zachęcało do podróży. Jedynym plusem było ukrycie się słońca za chmurami. Dochodząc do wniosku, że zostaje mu deszcz albo pośpiech wybrał to pierwsze i ubierając okrągły słomiany kapelusz wyszedł z karczmy.
Od razu powitała go wilgoć i chłód, ale również i świeże powietrze. Przynajmniej tutaj, aż tak nie było czuć niemytego bydła zwanego ludźmi. Stuknął czubkami sandałów o ziemię poprawiając je na stopach i zrobił pierwsze, pozbawione jakiegokolwiek entuzjazmu kroki. Rozglądnął się po pozostałych entuzjastach mżawki i dostrzegł, że kilkoro z nich ma przenośne daszki, podobne do jego kapelusza, jednak większe i na kijku zamiast bezpośrednio na głowie. Zapewne była to jakaś dziwna nowa moda zza zachodniego morza. Ekstrawagancja. Po co nosić w ręku coś co można na głowie? Jednak z jakiegoś nieznanego sobie powodu wzruszył ramionami i poszedł “pozyskać” taki przedmiot. Zaciekawił go.
Opuszczając zasłonę milczenia, na krótką dyskusję popartą przyłożeniem pazurów do szyi wkrótce z zaułka Yamato wyszedł trzymając złożoną parasolkę pod pachą.

Wezwanie do Kyoto oczywiście nie było jej na rękę. Lubiła zostawać w "domu", za który od dawna uważała Osakę. Oczywiście czuła ten dreszczyk emocji i chęć poznania czegoś nowego. Jak zawsze należała do tych wyjątkowo ciekawskich stworzeń, którym wiecznie było za mało wrażeń. Z drugiej strony była całkiem wygodnicka. Osaka kojarzyła jej się z czymś znanym i bezpiecznym, kiedy Kyoto niosło ze sobą spore ryzyko. Przede wszystkim było miastem gdzie się urodziła. Chociaż te wspomnienia zostały jej zabrane, dziwny sentyment pozostał. Wiedziała, że zmierzała tam w konkretnym interesie. Mimo wszystko nie potrafiła wyzbyć się dziwnego, niespotykanego ścisku w żołądku. Stresowała się.

Niestety pogoda w ogóle się nie popisała. Kitsune miała na sobie długą czarną zwiewną suknię i pelerynę takiego samego koloru. Długie liliowe włosy spięła dwiema klamrami, jednak większość kosmków już dawno zdążyła się wyswobodzić pod wpływem wiatru i teraz beztrosko okalała jej szczupłe ramiona. Lisie uszy, chociaż zakryte kapturem, jak zwykle żyły własnym życiem. Była gotowa do drogi. Zamierzała zmusić jakiegoś kupczyka, żeby zabrał ją swoim powozem - obojętnie w którą stronę ówcześnie zmierzał. Los napisał dla niej jednak inny scenariusz. Już niedaleko karczmy zauważyła znajomy słomiany kapelusz. Kicala sobie beztrosko podążając za znajomym demonem. Wyczekała odpowiedni moment.

Kiedy tylko Yamato wyszedł z zaułka kryła się za rogiem. Pozwoliła mu zrobić jeszcze dwa kroki i bezceremonialniee, bez żadnego ostrzeżenia wskoczyła mu na plecy. Przylgnęła do niego całym ciałem oplatając ramiona wokół jego szyi. Nie zamierzała spaść ani go tak łatwo puścić. Jej uda dosyć mocno ścisnęły go w pasie.

- Yaaamaatoooo - zaćwierkała okropnie z siebie zadowolona. - Gotowy do drogi? - Zapytała, bo ona już była. Nagle świat stał się piękniejszy, kiedy znalazła swój ulubiony rodzaj transportu.

Wskakiwanie na plecy demona i to podirytowanego pogodą nie należy do najlepszych pomysłów. Przez moment Yamato zamierzał stworzyć na swoim grzbiecie rzędy kolców, lecz coś w przenikliwym głosie go zatrzymało. Znał ten głos, a przede wszystkim znał tą beztroskę. Kitsune, słodka demonica, z którą nie raz przydarzyło mu się krzyżować ścieżki. Choć na początku była to relacja głównie profesjonalna - zaczęło się od zadania od Kizuki. To z czasem mnich zaczął doceniać jej towarzystwo. Była wyjątkowo przyjemną odskocznią od codzienności polowań i knucia. Choć może z tym brakiem intryg to była delikatna przesada, bo trzeba było się mieć przy lisicy na baczności. Nigdy nie było wiadomo co się kręciło w uszatej główce.
- Kitsune. - Powitał ją na łapiąc nieco powietrza wybitego przez skok. - Miło cię widzieć, chociaż nie spodziewałem się takiego powitania. - Choć brzmiało to jak wyrzut, to w głosie dało się usłyszeć lekkie tony wskazujące na poprawę humoru.
- Coś mamy tendencje do spotykania się w Osace nieprawdaż? Wyczuwasz jak wejdę na twój teren? - zapytał rozbawiony. Jednocześnie lekko podrzucił demonicę plecami układając ją wygodniej na swoich barkach. Z jakiegoś nieznanego sobie powodu dosyć szybko pogodził się ze swoją rolą dzielnego Bucefała.
- To gdzie panienka chcę się wybrać? - Zapytał przesadnie oficjalnym tonem. Próbował się dowiedzieć w ten sposób czy i ona otrzymała polecenie do Księżyców. Wycieczka do Kioto nie była zbyt daleka, ale jeśli taki był kierunek to sytuacja była raczej jednoznaczna. Oczywiście mógł po prostu o to zapytać. Byłoby na pewno łatwiej, ale przecież wtedy zostałaby opuszczona jakże ważna zabawa. W towarzystwie Kitsune przecież wszystko się w wokół rozrywki kręciło.
Na koniec Yamato podtrzymał jej nogę jedną ręką, a drugą otworzył zdobyczną parasolkę chroniąc przed deszczem siebie i roześmiany bagaż na plecach.

Jej plan jak zwykle wypalił. Była gotowa wbić mu ostro pazury w tkanki, gdyby spróbował się jej pozbyć. Na całe szczęście nic takiego się nie stało. Mogła pozostać zadowolonym pasażerem usług przewoźniczych Yamato.

Kitsune.
Nie, Twoja stara. Przewróciła teatralnie oczami, bo było to oczywiste że wpadł właśnie na nią. Była wyjątkowa i dobrze o tym wiedziała i lepiej, żeby on także o tym wiedział. Zaraz jednak ją udobruchał. Wystarczyło zapewnienie, że spotkanie było rzeczywiście miłe. Niewiele jej potrzeba było do szczęścia. Przynajmniej na ten moment.
- Oczywiście. Intruzów trzeba mieć przecież na oku - skwitowała usadawiając się wygodniej na jego plecach. Dłonie szczelnie otuliła wokół jego szyi i ani jej się śniło puszczać. Tak naprawdę ich spotkanie było zwykłym przypadkiem. Raczej. Z Kitsune w końcu nigdy nie było do końca wiadomo. Nie można było wykluczyć, że specjalnie śledziła go już od dawna. Na przykład odkąd zostawiła go samego z Katsu gdzieś w tajemnicach zakamarkach Osaki. OCzywiście zamierzała go potem o to zapytać. Nie odpuściłaby sobie takich świeżutkich ploteczek.

- Do Kyoto! - Wykrzyknęła wskazując ręką przed siebie na jakiś nieistniejący punkt. Jak zwykle nie znała nawet drogi. Zamierzała całkowicie zdać się na Yamato. Pewnie gdyby poprowadził ją na wschód zamiast zachodu nawet nie mrugnęłaby okiem. Dziwnym sposobem ufała mu na tyle, żeby powierzyć się w jego ręce, a raczej szpony. Czy to dlatego, że tak zaciekle pilnował ją kiedy spała w gospodzie na górze, chociaż myślał, że o tym nie wiedziała? Kto wie. Nie zapytała go nawet czy on także się tam wybierał. Jeśli nie to teraz był to jego nowy cel podróży.

Kiedy jego dłoń dotknęła miękkiej skóry na jej nodze, wtuliła nos gdzieś w zagłębieniu jego obojczyka wdychając znajomy zapach. Drugą nogą mocniej ścisnęła jego bok. Była bezpieczna, uwieszona i jak najbardziej gotowa do drogi. Zadowolona, że ochronił ją przed deszczem. Poczuła się troszkę zawstydzona, że tak o nią dbał. Było to króciutkie i ulotne uczucie. W końcu demonom zawsze wszystko się należało.

- Co robiłeś z Katsu jak mnie nie było? - Zapytała niby bez większego zainteresowania. Niby wcale nie zazdrosna. Wcale. Także totalnie bez powodu wbiła mu lekko pazurki w odsłoniętą szyję.

Co by powiedziała wspomniana “stara” rodzicielka Yamato gdyby go teraz zobaczyła? Po pierwsze najprawdopodobniej by jej mnich nie rozpoznał, w końcu nie miał pojęcia jak wyglądała. Po drugie nawet nie wiedział czy żyłą, w co zresztą wątpił. Na koniec warto było dodać, że jej opinia demona absolutnie nie interesowała. Choć samo spotkanie byłoby ciekawe i godne rozważenia. Było to przecież wspomnienie starych czasów, starych słabości. Bardzo możliwe, że skończyłoby się dosyć tragicznie dla jednej ze stron. Wszyscy spodziewali się której. Choć niewykluczone, że matka po opuszczeniu domu przez syna została nagle jednym z Filarów. Wątpliwe, ale możliwe.
- Ja? Intruzem? No wiesz co…? - Udał oburzenie. - Myślałem, że się już znamy. - Pokręcił głową z niedowierzaniem co słyszy. Choć w rzeczywistości wszystko to było dobrym żartem. W jej towarzystwie, jakoś od razu życie schodziło na luźniejsze tony i między innymi za to Yamato ją cenił.
Kyoto. A więc się cel wyjaśnił. Jakoś go to bardzo nie dziwiło, ale sam był ciekaw jak mogło się potoczyć nadchodzące spotkanie. Co prawda weszli w łaski jednego z Kizuki, a raczej “kontakt” bo o łasce demonów jest ciężko mówić, to jednocześnie nacisnęli na odcisk innemu. Możliwe, że w związku z tym nic się nie miało wydarzyć, lecz istniałą obawa, że wspomniany niezadowolony mógł się im dobrze przyjrzeć i zapamiętać. To już zwiastowało tylko kłopoty.
- No to niech będzie Kioto, też tam miałem się skierować. - Mruknął pod nosem niezbyt zadowolony z nieco uwłaczającej roli jaką otrzymał. Jednak z wielkim wysiłkiem to przełknął gdyż aktorska gra sprawiałą mu dosyć dużo radości. - To co? Do połowy ja ciebie niosę, a potem się zamieniamy? - Rzucił zaczepnie, choć prawdziwa zaczepka i zapewne temat przewodni miał dopiero nadejść.
- Z Katsu? - A więc do tego doszło. Lata na karku mnicha od razu przejrzały pytanie. Choć ton był raczej spokojny i od niechcenia, to nigdy, przenigdy jedna kobieta nie pyta o spędzony czas z drugą neutralnie. Tym bardziej gdy spotkanie przeszło w cztery oczy. Na początku Yamato się lekko spiął, lecz po chwili poczuł szeroko rozumianą męską dumę. W końcu gdzieś tam w jego umyśle pojawił się obraz dwóch pięknych kobiet, które w mniejszym czy większym stopniu o niego rywalizowały. Daleko posunięte wnioski, ale duma została połechtana jak diabli. Nie będzie więc na to narzekał, tym bardziej, że jego szyja poinformowała go o wbijanych paznokciach, które wskazywały na absolutny brak neutralności.
Teraz trzeba było to dobrze rozegrać.
- Cóż… - Zaczął powoli, ostrożnie choć już to powinno pokazać, że “coś” jednak zaszło. - Wyskoczyliśmy na noc… zapolować. Wpadliśmy do jakiegoś domu na trwającą imprezę. Co się człowieczki zdziwiły. - Pokręcił głową. - Szkoda, że cię tam nie było. - Dodał dla udobruchania, gdyż wiedział, że nie o to pytała. Co się tam działo z jakąś bandą śmiertelników było jak piach. Ona chciałą wiedzieć co się wydarzyło konkretnie między dwoma demonami, a te szczegóły mnich póki co ominął. Przecież podróż była długa, to i nie można było od razu wszystkie karty ujawniać.

- Oczywiście, że się znamy. Dlatego masz jeszcze głowę - odparła jak gdyby było to bardzo oczywiste. W jej głosie bez problemu mógł wychwycić wesołe nuty. Bawiła się naprawdę świetnie. Zawsze w towarzystwie Yamato łapał ją dobry humor, jak gdyby demon go ze sobą przynosił i się z nią dzielił. Miała wrażenie, że w jego towarzystwie nikt nie mógł ją wyprowadzić z równowagi, bo ich relacja była bardzo łatwa i przyjemna. Było to za pewne jedynie mylne i powierzchowne uczucie bezpieczeństwa, bo Kitsune potrafiła wkurwić się z najmniejszego powodu i to na sto procent.
Zachichotała niczym typowa nastolatka wygodniej usadawiając się na jego plecach. Jej lisie uszy wesoło podskakiwały z każdym jego krokiem.
- Od połowy możemy iść za ręce. Może być? - starała się przebić jego ofertę, bo zdecydowanie nie uśmiechało jej się niesienie go na plecach. Pewnie by podobała, ale zwyczajnie nie miała na to ochoty.

I wtedy temat diametralnie się zmienił. Z Katsu? - wypowiedział w tak okropnie obojętny sposób, że w ogóle nie uwierzyła w jego brak zainteresowania. Jej nos wciąż znajdował się w zagłębieniu jego obojczyka i nie zamierzała go stamtąd wyciągać.
- Tak z Katsu - odparła specjalnie go naciskając, bo bardzo chciała wiedzieć. Poczuła jak się spinał, czyli jednak miał coś na sumieniu, tak? I dlaczego ją to obchodziło? Nie była pewna, czy była bardziej zazdrosna o niego czy o Katsu czy zwyczajnie o ich czas spędzony bez niej. Za pewne zazdrościła im absolutnie wszystkiego, bo zachłanność Kitsune nie miała przecież granic. Wtedy demon zaczął swoją bardzo wylewną opowieść, z której lisica zapamiętała trzy słowa: noc, polowanie i impreza - co oczywiście w ogóle jej się nie spodobało. Bawili się bez niej?

Nawet jego szkoda, że się tam nie było , nie potrafiło poprawić sytuacji, w jakiej się znalazł. Kitsune była stosunkowo łatwa do udobruchana, jednak w tej chwili Yamato był od tego daleki. Mocniej zacisnęła łapki wokół jego szyi, a pazurki wbiły się odrobinę mocniej.

Nim się zorientowała polizała skórę na jego szyi.
- Mogę Cię ugryźć, Yamato? - Zapytała, ale nie czekała na jego odpowiedź. Już sekundę później niczym typowa mała pijawka wbiła zęby w jego szyję. Może chciała go sobą naznaczyć? A może chciała mu pokazać, że zabawa z Kitsune na pewno była lepsza niż zabawa z Katsu?

Tak też Yamato z wesołym pakunkiem na plecach ruszył w stronę Kioto. Poza ciężarem na dumie, taki sposób podróży nie był absolutnie żadnym problemem, przynajmniej w kwestii fizycznej. Proste korzyści demonicznego ciała, siła i kondycja gwarantowały absolutny brak zmęczenia podróżą.
- Może być za ręce. - Powiedział wesołym głosem i pokręcił głową. Była niemożliwa. Potworna maszyna do zabijania, która po chwili namysłu dochodziła do wniosku, że wejdą do stolicy trzymając się za ręce jak para na randce. Po części wyglądało to absurdalnie, jednak było w tym coś specjalnego. Pokazywało wszyskim w okolicy, że mogli robić co chcieli. Nic na tym świecie ich nie ograniczało. Cóż, na pewno coś takiego by się znalazło, ale przynajmniej udawali, że ich to nie obchodziło. Propozycja była kusząca.
- Niech będzie. - Odpowiedział w końcu kręcąc rozbawiony głową z całego absurdu propozycji i wiążącego się z nią widowiska.
Yamato zdawał sobie sprawę z sytuacji jaka się nieco malowała i jak już wspominał schlebiałą mu. Jednak należało pamiętać, że ciemnowłosy był przede wszystkim wędrownym demonem. Owszem niesłychanie miło było wrócić z podróży w miłe towarzystwo, lecz czy mógłby spędzić całe życie w przepychu i w luksusach? Raczej nie. Obawiał się przede wszystkim stania się nieuważnym, leniwym i spasionym, a to był po prostu krok do słabości. Twierdził, że życie w ciągłej wędrówce, nawet jeśli przeżycie nie stanowiło problemu z uwagi na demoniczną naturę, utrzymywało go w uwadze i sprawiało, że nie dawał się tak łatwo zaskoczyć. Miało to też drugą stronę medalu, czyli wrażliwość na intrygi dworskie, którymi szczerze gardził i były kolejnym powodem do trzymania się z dala od miast.
- Hm? - Pytanie o gryzienie wyrwało go z zadumy. Kolejne kroki stawiał sprawnie niosąc uzębiony pakunek na plecach. Chwilę później poczuł wpijające się w kark igiełki zębów. Takie czułości tańczyły na ostrzu noża pomiędzy bólem, a przyjemnością. A te jak, powszechnie wiadomo, należały do najlepszych pieszczot. Demon delikatnie spiął kark w odpowiedzi na miły gest. - Co ja jestem, człowiek? - Zapytał, choć ton głosu nie miał w sobie wyrzutu, wręcz przeciwnie. Próbując się lekko odwdzięczyć za wbicie zębów sięgnął ręką za plecy delikatnie przeczesując włosy lisicy. Na początku po czubku włosów na potem pogładził włosy bliżej potylicy. Potem zabrał rękę i wrócił do podtrzymywania Kitsune pod kolanami. W końcu głównym celem było dotarcie do stolicy.
- A ciebie gdzie wtedy tak wywiało? Nagle coś cię wezwało? - Zapytał o poruszony wcześniej wieczór.

Trochę skorzystała z faktu, że był zamyślony. Nie ugryzła go dlatego, że pewnie smakował wyśmienicie. Wręcz przeciwnie. Jego krew nie mogła się równać z cudownym smakiem tej ludzkiej. Chodziło raczej o jakiś rodzaj naznaczenia. Nie bez powodu najpierw zapytała o jego przeboje z Katsu, żeby potem go gryźć. Miała na tyle przyzwoitości, żeby zapytać go o zgodę. Z drugiej jednak strony ugryzłaby go pewnie nawet gdyby odmówił. Nie czekała też na jego odpowiedź. Chociaż sama zostawiła ich razem samych i nie żałowała swojej decyzji, zamierzała odrobinę mu pokazać z kim zabawa była najlepsza.

- Jesteś kimś zdecydowanie lepszym - odparła, bo przecież ludzie w porównaniu do demonów byli nikim. Mimowolnie się uśmiechnęła, kiedy przeczesał jej włosy. Drobna, niewinna pieszczota, a sprawiła jej tyle radości. Nie wiedziała kiedy tak bardzo zbliżyła się do Yamato. Niby nie znali się wcale, a jednak bardzo dobrze. Miała dziwne wrażenie, że mogła mu ufać, która pewnie było złudne i niebezpieczne. A może zwyczajnie chciała obdarzyć go zaufaniem, bo potrzebowała kogoś oprócz siebie? I Takuyi.

- Widzisz? Znowu jesteś mój - zamruczała cicho zadowolona z siebie, wciąż z nosem przy jego szyi. Starannie zlizała wszystkie zabłąkane krople na jego skórze, a rana po ugryzieniu pewnie już powoli zaczęła się zasklepiać. Takie zwykłe niezobowiązujące oświadczenie. Tak, gdyby zapomniał; na wszelki wypadek.

W końcu uniosła głowę wracając do wygodnego zwisania na jego plecach z dłońmi zawiniętymi wokół jego szyi. Szli dalej przed siebie.

- A nie z tego powodu co ty? - Zapytała lekko skołowana. Myślała, że jej wezwanie nie było niczym specjalnym i pewnie dotyczyło wszystkich. W końcu była jedynie najniższym ogniwem łańcucha pokarmowego demonów. Yamato zresztą nie był lepszy. Obydwoje znaczyli tyle ile nic. Z drugiej strony po co wzywać wszystkie demony, jeśli świat się nie kończył. A może?

Yamato nie przerywał miarowego marszu wciąż obciążony futrzastym, gryzącym pakunkiem. Droga była prosta i wiedział gdzie go prowadzi. Stolica była pewnym celem i rzadko kiedy na tym trakcie mogło dojść do komplikacji. Czego natomiast nie był pewny to kierunek w jakim zmierzała rozmowa. Co prawda dostał swoją porcję zapewnień o przywiązaniu, to wciąż ciekawiło go kilka szczegółów.
- Mhm, lepszym. Niech i tak będzie. - Odpowiedział kwitująć usłyszany komplement. Z jednej strony dla demona była to oczywistość. Przecież naturalna była jego wyższość nad śmiertelnikami. Jednak wciąż miło było to usłyszeć z pięknych ust Kitsune. Drobne męskie próżności, tak to już było.
Krok za krokiem zbliżali się do celu podróży. Formalnie to kroki należały do Yamato, bo lisica sobie wygodnie odpoczywała, ale to już było drobnym szczegółem. Mnich był ciekaw, czy demonica zapamięta o rzeczonej obietnicy wparadowania do Kioto trzymając się za ręce. Nawet nie chodziło o sam gest, który naturalnie był miły, jednak ciekawiło ciemnowłosego jak sprawna jest pamięć liliowej w tych sprawach. Bo był przekonany, że w urazach będzie nienaruszalna. Ot prosta intuicja mu tak podpowiadała.
- Nie mówię o tej wycieczce. - Zaczął lekko podirytowanym głosem. Był ciekaw czy sprawdzałą go, czy rzeczywiście jej myśli poleciały w innym kierunku. Frustracja jednak była tylko chwilowa i zaraz wrócił do łagodnego tonu. - Tylko o tamtej nocy w Osace. Znikłaś w środku wieczora. Gdzie ciebie tak wtedy poniosło? Hm? - Zapytał spokojnym, ciekawym tonem. Większość demonów miało swoje sprawy, ale jednocześnie często priorytetem była rozrywka, zwłaszcza kosztem ludzi. Więc samo opuszczenie nocnego spotkania, które błyskawicznie zbliżało się do polowania było zwyczajnie dziwne.

Zadowolona siedziała wygodnie na jego plecach. W którymś momencie oparła głowę o jego ramię za każdym mrugnięciem zamykając powieki o kilka sekund za długo. Czy była zmęczona? Nie do końca, jednak bliskość Yamato, jego miarowy krok i dziwne, nowopoznane uczucie bezpieczeństwa sprawiały, że stawała się coraz bardziej senna. Jak gdyby wiedziała, że w jego towarzystwie mogła odpocząć i mogła być pewna, że nic złego się nie stanie. Mimo wszystko ufanie innym demonom było czystą głupotą. Na całe nieszczęście Kitsune nie należała do tych najmądrzejszych.

Tej wycieczce.
Rozbudziła się lekko z zadowolonym uśmiechem na wargach. Zaśmiała się cicho pod nosem.
- Oh, tęskniłeś? - Zapytała specjalnie zawyżonym tonem dając mu czas na odpowiedź. Zdecydowanie chciała ją usłyszeć. Powód był bardzo prosty, ale nie byłaby sobą gdyby go trochę nie podręczyła. Była ciekawa co myślał. Czy uważał ją za kolejnego, przypadkowego demona, a może nie? W końcu ich drogi zostały ze sobą połączone już dawno temu. Kiedy Minoru zdecydował się wybrać właśnie ich do spełnienia swojej chorej zachcianki. Zwykłej gierki, w której stali się nic nie wartymi pionkami. Dlatego podziwiała Siódmego, bo był zimnym manipulatorem chowającym się za niewinnym, cynicznym uśmieszkiem. Był tak bardzo ludzki, a zarazem głęboko zepsuty. Mimo wszystko była to jedynie fascynacja postacią, która pewnie już dawno zapomniała o istnieniu tak słabego demona jak Kitsune, prawda?

- Nie chciałam się Tobą dzielić - odparła zgodnie z prawdą, bo nie widziała sensu zmyślać. Oczywiście Katsu także nie chciała się dzielić. To był jej problem. Mogłaby spróbować rozszarpać Yamato i Katsu za karę, żeby jakoś ich sobie podporządkować. Rozważała taką opcję przez sporą część wieczoru, jednak wtedy zniszczyłaby swoje ulubione zabawki i zostałaby całkiem sama. Znowu. Dlatego też usunęła się tamtej nocy pozostawiając dwójkę samą. Oczywiście była mega ciekawa jak skończyło się tamto spotkanie, jednak czy spodobałaby jej się odpowiedź?

- Jak myślisz, co zastaniemy na miejscu? - Zgrabnie zmieniła temat.

Droga powoli zbliżała się do końca. Yamato z Kitsune na plecach dalej twardo utrzymywał tempo marszu. Przez nagle mnich zauważył, że oddechy pakunku robią się miarowe, a mięśnie się nieco rozluźniają. Lisiczka zaczynała co jakiś czas zapadać w drzemkę, która pewnie była wywołana przez kołysanie równego rytmu kroków. Ciemnowłosy uśmiechnął się pod nosem wracając myślami do sytuacji z karczmy nie tak dawno temu. Powoli stawało się to jakąś formą tradycji. Nie żeby jakoś mu to przeszkadzało.
Czy za nią tęsknił? Pytanie miało dwie części. Oczywiście brakowało jej podczas wieczoru, ale jednocześnie ukryty był w tym podtekst. Czy o mnie myślałeś? Czy było ci gorzej przez to? Kitsu chciała zapewnienia, zaufania od demona. Z jednej strony było to dosyć pobożne życzenie, lecz z drugiej Yamato wciąż trzymał się jakiegoś kodeksu honorowego i nie miał powodów aby ją wystawiać na wiatr.
- Brakowało tam ciebie. - Powiedział po prostu i zgodnie z prawdą dając jej to czego chciała. Z całą pewnością tamta noc byłby znacznie ciekawsza we troje. Jednak liliowej tam nie było. Demon zastanawiał się, a nawet podejrzewał, że nie była to cała prawda. Owszem dzielenie się przychodziło jej z trudnością, ale wydawało się mu, że był jeszcze jakiś drugi powód. Był jego ciekaw, ale ostatecznie nie zapytał. Kiedyś do tego wróci, tak będzie ciekawiej, “zabawniej”. Uśmiechnął się lekko do swoich myśli.
- To samo co zwykle - Odpowiedział przyjmując zgrabną zmianę tematu. Nie można było wszystkiego drążyć do końca. Odbierało to cały apetyt na więcej. - bandę intrygantów, którzy więcej myślą o tym jak wygodniej sobie umościć siedzenie kosztem pobratymca, niż zabrać się porządnie za korpus. - Prychnął z niesmakiem, choć spodziewał się, że po części owe zabawy o jak najwięcej “poduszek” pod czterema literami Kitsune odpowiadały. Cóż, szczypta soli nawet w słodyczy dodawała smaku relacji.

Z każdym zdecydowanym krokiem Yamato ich podróż zbliżała się ku końcowi. Kyoto powoli majaczyło na horyzoncie i chociaż z pozoru szli przecież w to samo miejsce, tak naprawdę dotarcie do celu oznaczało rozłąkę. Niby nic takiego, a jednak dziwne uczucie zawodu towarzyszyło Kitsune. Tłumaczyła sobie, że zwyczajnie lubiła plecy Yamato, no bo co innego?

Brakowało tam Ciebie.
Tyle wystarczyło. Te trzy słowa okazały się wręcz czymś więcej niż mogła sobie życzyć. Uśmiechnęła się od ucha do ucha z samozadowolenia, bo takie zapewnienie było lepsze od każdej zabawki jaką mogłaby sobie zażyczyć. Oczywiście pozostawała kwestia, że podstępny demon mógł zwyczajnie kłamać, żeby udobruchać trochę lisicę, jeśli tak to mu się najzwyczajniej w świecie udało. Kitsune bywała łatwowierna, chociaż sama zapierała się, że to nieprawda.

Słysząc jego odpowiedź zaśmiała się pod nosem, bo całkowicie się z nim zgadzała. Poklepała go lekko, żeby się zatrzymał i kiedy to uczynił zdeycdowała się zejść powoli z jego pleców. Jej bose stopy dotknęły zimnej ziemi, a Kitsune przeciągnęła się ziewając głośno, niczym prawdziwa zaspana kotka. Kto by pomyślał, że większa część podróży okaże się taka wygodna?

- Będzie brudno, niemiło i chaotycznie - skwitowała jego słowa myśląc o spotkaniu w Kyoto. Demony nie były stadne. Każde na pewno będzie chciało pokazać się w jak najlepszym świetlne kosztem innych. Co z tego, że walczyli w tej samej sprawie. Zawsze znajdywali miejsce na mniejsze lub większe złośliwości względem siebie. A Kitsu nie była przecież oazą cierpliwości. Dlatego też przeważnie lubiła trzymać się z daleka od innych demonów. Gdzieś w zakamarkach Osaki. Wcale nie z powodu pewnego Zabójcy Demonów władającego oddechem wiatru. Absolutnie nie.

- Wcale nie mam ochoty tam iść - westchnęła wyprzedzając Yamato i idąc kilka kroków w pojedynkę. Westchnęła ponownie teatralnie przewracając oczami. Odwróciła się w końcu do demona unosząc jedną brew. - Nie dajmy im czekać - zdecydowała wyciągając do niego smukłą, bladą dłoń. Przyszła kolej na dalszą część ich umowy, prawda?

W końcu przyszła pora na zmianę sposobu podróży, po krótkim, ale perlistym śmiechu Yamato dostał znak by się zatrzymał. Chwilę później Kitsune zsunęła się z jego pleców. W końcu przyszła pora na drugą połowę drogi i romantyczny spacer za rękę. Choć to czy postój był dokładnie w połowie, należało do rzeczy wątpliwych. Koniec końców jednak, była to druga część umowy jaką zawarli przed podróżą. Właśnie zawieranie różnych układów było jednym z prostszych sposobów na komunikację pomiędzy demonami. Skoro same bez wahania kłamały i oszukiwały, to jakieś formy kontraktów były jedynym co pozostawało. Będąc niemal nieśmiertelnymi reputacja była najważniejsza.

- Czyli jak zwykle. - Prychnął pod nosem z rozbawieniem w odpowiedzi na słowa lisicy. Niestety pomimo niezliczonych zalet nad ludźmi właśnie brak jakiejkolwiek presji czasu sprawiało, że największym przeciwnikiem demonów były one same. W szczególności nigdy niekończące się intrygi i knowania.
Ciemnowłosy docenił, że również i demonica niezbyt przepadała za ciągłymi rozłamami pomiędzy dziećmi Muzana. Aczkolwiek tutaj był sceptyczny. Przypuszczał, że jeśli tylko będzie to dla niej korzystne, to również byłaby zdolna zakręcić się w dworskich intrygach.

- Wezwali. - Rzucił lakonicznie jakby to miała być cała odpowiedź. Jemu również się nie widziało wędrować do stolicy, jednak miał wrażenie, że jeszcze coś dobrego z tego mogło wyniknąć. Sam fakt bycia szarpanym w tę i z powrotem na wezwanie Kizuki niezbyt mu się to podobało. Jednak był świadomy, że póki co musiał się z tym pogodzić. Póki co.

- Co byś powiedziała, żeby kiedyś drapnąć jakieś większą osadę? Nie mogę patrzeć jak demony same sobie więcej szkodzą jak łowcy. Może taka prezentacja, że “można” da im do pomyślenia? - Zapytał głośno myśląc. Mogła być to kolejne spotkanie skoro poprzednie nie wyszło. No i przy okazji dałoby się zrobić coś pożytecznego. Potem nie zostało nic więcej jak chwycić tą porcelanową dłoń w swoje większe i nieco mniej okrzesane palce. Na swój sposób było to... kojące?

Mogła zwyczajnie zignorować ich umowę i spędzić całą drogę na jego plecach. Miała dziwne wrażenie, że by jej nie zrzucił. Nie wiedziała dlaczego. W końcu miał ku temu pełne prawo. tak czy tak zdecydowała się w końcu zejść. Może zwyczajnie chciała potrzymać jego dłoń, a może nie chciała ryzykować bycia zrzuconą. Ciężko było stwierdzić.

I Yamato i Kitsune byli na swój sposób samotnikami. Ona zazwyczaj budowała sobie granice i otoczenia zamykając się na terytorium Osaki. Chociaż każdego dnia walczyła o wolność i to wolność była jej największym marzeniem, tak sama ją sobie odbierała. Nie znała niczego innego. W zamknięciu było łatwiej, bezpieczniej. Na otwartej przestrzeni czuła się zagubiona. Yamato sporo podróżował, również przeważnie samotnie. Przynajmniej takie miała wrażenie. Może się myliła.
- Z kim zazwyczaj podróżujesz? - Wypaliła czując nagłą potrzebę odpowiedzi na to nurtujące ją pytanie. Chciała, żeby podróżował sam, żeby ewentualnie móc podróżować z nią. Nie lubiła nieproszonych gości. A trójka to był już przecież tłum.

- Większą? - Podłapała zastanawiając się chwilę. - Pod warunkiem, że będziesz przez większość czasu trzymał mnie za rękę - zarządziła spoglądając na niego i jak gdyby na przypieczętowanie obietnicy potrząsnęła ich złączonymi dłońmi. Tak zdecydowanie pasował jej taki układ. -
I chcę jakąś nagrodę - dodała po chwili całkiem poważnie.

Yamato był inny. Chociaż nie brakowało mu zwierzęcych instynktów i okrucieństwa godnego prawdziwego demona, traktował ją inaczej. Jak gdyby była krucha. Czuła się przy nim wyjątkowa. Nigdy nie dawał jej znak, że się nudził. Zawsze sprawiał, że była w centrum jego zainteresowania. Dawał jej wszystko to, czego najbardziej potrzebowała. Pełną, nieprzerwaną uwagę poświęconą tylko jej. Robił to specjalnie, żeby udobruchać lisie serce? A może pozostawał nieświadomym?

- Masz jakieś konkretne miasto na myśli? - Zagadnęła próbując wciąż go rozszyfrować.

- Z butelką. - Prychnął pod nosem Yamato w odpowiedzi na pytanie o towarzystwo podróży. Taka była też prawda, chociaż nie oznaczało to, że się upijał. W ogóle demony mogły się upić? Na pewno nie alkoholem. Kiedyś musiał spróbować z jakimś mocno rozcieńczonym wyciągiem z wisterii, może by zadziałało. Z drugiej strony mogło po prostu spowodować ostrą niestrawność bez odurzenia, a tego przecież by nikt nie chciał. - Sam, sam. - Sprecyzował patrząc przez siebie. - Głównie chodzę lasami, a tam nie ma wiele miejsca dla innych demonów. Mniej jedzenia i zazwyczaj nie lubią takich miejsc. Salony im w głowie. - Zakończył z przekąsem. Sam całkiem lubił spokój puszczy. Może właśnie dlatego, że nie było tam innych potworów.
- Nie wiem czy całe miasto od razu, to od razu zwróci uwagę korpusu. - Głośno się zastanawiał. - Ale jakąś osadę na przecięciu szlaków. Tak żeby ich zabolało, żeby usłyszeli. Zostałabyś księżniczką jakiejś mieściny. - Zaśmiał się na koniec, ale rzucił okiem na reakcję Kitsune. Spodziewał się, że fragment o księżniczce się jej spodoba, chociaż następne “jakiejś mieściny” już mniej. Naturalnie powinno być to miasto.
- Nagrodę? Przecież ja nic nie mam, ale cokolwiek znajdziesz będzie twoje. - mrugnął na koniec łobuzersko okiem. Przecież to była główna rozrywką takiego najazdu, czyli drogocenne łupy. Nawet by jej oddał swoje, o ile nie byłby to jakiś boski przedmiot, ale coś czuł, że teraz lepiej żeby tego nie usłyszała. Chociaż jego wymogi też były dosyć sztywne. Najpewniej broń. Co on by z diademem zrobił czy jakimś innym naszyjnikiem? Proste, że by jej takie ozdoby oddał.
- A co do ręki, to dobrze wiesz, że zawsze ci podam jeśli tylko będę w okolicy. - Uśmiechnął się niewiarygodnie wręcz spokojnie jak na demona. Jak dotoąd w żaden konflikt z Kitsune nie wszedł i nie zamierzał. Też coś czuł, że ich relacja była dosyć wyjątkowa. Pomijając zabawy lisicy i męskie pompowanie ego mnicha to była zaskakująco bezinteresowna jak na demony. Po prostu miłe partnerstwo, a może nawet i więcej.
- Nie myślałem o niczym. - Wzruszył ramionami. - A Ty? - Zapytał spoglądając na liliową.

Butelka. Idealna towarzyszka każdej podróży. Kitsune zaśmiała się naturalnie w ogóle nie próbując ukryć rozbawienia.
- Ah tak. Pasujecie do siebie - odparła szczerze wciąż nie potrafiąc się uspokoić. Spodobała jej się jego odpowiedź. Zdecydowanie czekała na jakąś kolejną Sakurę, jak w przypadku Taishiro. Każdy demon miał swoje demony i była pewna, że z Yamato nie było inaczej. Wyglądał na lekkoducha. Zachowywał się, jak gdyby większość nie miała dla niego znaczenia. Jak gdyby był na tyle zajebisty, że problemy zwyczajnie nie dorastały mu do pięt. Może i tak się czuł, a jego pewność siebie sprawiała, że Kitsune od razu mu uwierzyła. Zazdrościła jego lekceważącego podejścia. Yamato od zawsze dawał jej sporo do myślenia. Był inny, a nawet się nie starał. Zdecydowanie przypadł jej do gustu Nie wiedziała nawet, w którym momencie myśląc o nim widziała tam też siebie. Mógł sobie powtarzać sam, sam, sam, sam ile chciał. Dla niej on nigdy nie był sam. Inne demony lgnęły do niego czy tego chciał czy nie.

I oczywiście demon znał ją całkiem dobrze. Wiedział jak zapakować prezent, żeby najbardziej wpadł jej w oko. Poruszyła się lekko na wspomnienie księżniczki panującej w jakiejś m i e ś c i n i e. Jej lisie uszy nastroszyły się wskazując na jej poziom zainteresowania. Spojrzała na niego ukradkiem. Oczywiście miała wygórowane ambicje i chciała rządzić całym światem. Miała być pieprzoną Cesarzową Zła i nie byłaby usatysfakcjonowana niczym innym, niczym mniej ważnym. Mimo wszystko wiedziała, że przecież od czegoś musiała zacząć.

- Zostanę księżniczką i Twoją nową butelką - zarządziła z zadowolonym z siebie uśmiechem na twarzy. Mówiła całkowicie poważnie. Może Yamato sobie jedynie żartował, może chciał ją udobruchać małym komplementem. Dla niej wszystko w tej rozmowie było na serio. W końcu ona naprawdę planowała otrzymać wszystko i wszystkich. Jedni powiedzieliby, że Kitsu miała wygórowane oczekiwania, a inni że była zwyczajnie ambitna. Jaki był jednak Yamato? czy był gotowy poświęcić swój własny święty spokój na rzecz głupiej władzy i siły jaką pragnęła Kitsune?

Cokolwiek znajdziesz będzie Twoje.
- To znaczy, że należysz do mnie, bo znalazłam Cię już dawno? - zapytała specjalnie badając jego reakcję. Nie patrzyła na niego, a jedynie przed siebie. Lisica chciała posiadać każdą najpiękniejszą rzecz materialną. Każde świecidełko. Ale to także tyczyło się żywych istot. Mogła wydawać się samolubna i zachłanna. Taka pewnie była, w końcu bycie demonem miało swoje prawa. Mało kto jednak wiedział, że zwyczajnie bała się samotności. Większość demoniego życia spędziła sama i chociaż była do tego przyzwyczajona, wciąż ogarniał ją paniczny strach. Ciemna strona, do której nigdy by się nie przyznała. Uspokoiła się odrobinę, kiedy zapewnił o trzymaniu jej dłoni. Ich relacja rzeczywiście odbiegała od normy. Rozwijała się z każdym spotkaniem. Powoli, ale stabilnie. Nie było między nimi żadnych negatywnych uczuć, żadnych problemów. Czy taka kolej rzeczy mogła trwać jednak wiecznie? Kitsune wierzyła w przeznaczenie.

- Tak. Cały świat - powiedziała z wyjątkową pewnością siebie. Nie żartowała. Ona wiedziała, że jej się kiedyś uda. Zblokowała z Yamato spojrzenie czerwonych tęczówek. Nie zamierzała odpuszczać. Nigdy.

Słysząc, że pasuje do butelki po sake Yamato delikatnie podniósł brew. Aż tak wyglądał na menela? Raczej nie, starał się raczej kreować na ekscentrycznego konesera jak już, a nie pijaka, którymi nawiasem mówiąc gardził. Zwłaszcza nie lubił smaku ich mięsa. Unikał posilania się nimi ile mógł, ale cóż, czasem i to się zdarzało. Alkohol na ogół psuł smak tego typu surowej potrawy. Co nawiasem mówiąc było dziwne bo zdarzało mu się oglądać jak śmiertelni kucharze doprawiają mięso winem.
- Zostaniesz… - Prawie się zakrztusił. - moją butelką? - Nie mógł powstrzymać pchającego się na usta uśmiechu. Cóż, konotacje tego mogły być bardzo różne, ale demon był świadomy że brnięcie w to mogło zakończyć się różnie. Z jednej strony Kitsune wyglądała na taką co potrafiła docenić nawet prymitywny żart, ale możliwe, że pod śmiechem zapamiętałaby szpilę. Już w głowie mnich słyszał przeciągłe “Ale Yamatooo!”. Nie był do końca przekonany dlaczego taka miała być odpowiedź na niewyrafinowany komentarz, ale wydawała się mu słuszna. - Proszę cię, dla twojego dobra, nie proponuj innym tego. - Dodał z rozbawieniem wciąż tańczącym po twarzy.
- Różany lisku, mówiłem o przyszłości. - Pokręcił głową. - Chociaż dobrze wiesz, że nie raz już ci mówiłem, że jestem po twojej stronie. - Dyplomatycznie wybrnął. Niezbyt się mu podobała koncepcja bycia “czyimś”. Był to jeden z powodów jego niechęci do tymczasowego przełożonego jakim był Minoru. Cenił po prostu wolność. Chociaż będąc demonem prostym, wejście w układ ze śliczną demonicą był nieco gładszy. To nie był pewny czy i tutaj jego duma nie byłaby największym problemem.
- Oj tak, cały świat. - Tutaj już jej przyznał rację. Jego ambicje również były podobne. Nie widział sensu zatrzymywania się na jakimkolwiek celu innym niż wszystko. Takie kierunki najbardziej motywowały do działania. - Ale to kiedyś, musimy gdzieś zacząć. - Zszedł z powrotem na ziemię. - Chociaż pewnie póki co i tak musi to poczekać. Kioto czeka. - Prychnął na koniec ściskając mocniej ale wciąż delikatnie dłoń lisicy.

Czy Yamato wyglądał w oczach Kitsune na menela? No może odrobinę. W końcu ciągle podróżował z butelką po świecie. W jej oczach błąkał się bez większego celu. Nie rozumiała dlaczego. Może nie chciała zrozumieć. Wydawał jej się osobą, której brakowało sensu. Nie było to jednak nic straconego. Kitsune bardzo chętnie zostałaby jego celem i sensem. Czy tego chciał czy nie.

Potraktowała jego uśmiech niczym nagrodę. Odwzajemniła go ewidentnie z siebie zadowolona. Rozpierała ją duma. Przynajmniej aż do momentu, w którym nie oświadczył, że nie powinna proponować bycia butelką innym.
- Dlaczego? - Zapytała całkiem poważnie spoglądając na niego wielkimi, czerwonymi tęczówkami. Naprawdę nie rozumiała. Lisie uszy nastroszyły się lekko, a ona najzwyczajniej w świecie czekała na odpowiedź. O co to znowu mogło temu Yamato chodzić, prawda? Widziała jego rozbawienie i chociaż była zadowolona, że sama je spowodowała, zdecydowanie chciała wiedzieć co tak bardzo go urzekło.

Nie puszczała jego dłoni. Nie śmiała. Złączone palce były rodzajem mostu między nimi. Formą rozejmu, jak gdyby nic teraz nie mogło pójść nie tak. Bezpieczna przestrzeń, mydlana bańka, którą dzielili wspólnie. Przez krótką chwilę zastanawiała się czy nie mogłyby pozostać złączone już na zawsze. Poruszyła się lekko, bo "różany lisek" zdecydowanie przypadł jej do gustu. Delikatny uśmiech poszerzył się nieznacznie, kiedy odrobinę mocniej ścisnęła jego dłoń.

- Bla bla bla - burczała pod nosem ściągając brwi. - Po mojej stronie, dobre sobie. Chcę, żebyś był mój a nie t y l k o po mojej stronie - kontynuowała spinając się i mówiąc jak najbardziej poważnie. Chyba nie spodziewał się, że Kitsune zadowoli się jakimiś półśrodkami, prawda? Ona przecież chciała mieć wszystko i wszystkich na zawsze. A Yamato figurował całkiem wysoko na jej liście tego najważniejszego wszystkiego. Nie bardzo ją obchodziło jak bardzo cenił sobie wolność. Przecież musiała postawić na swoim. Nieświadomie lub całkiem świadomie zacisnęła z całej siły drobne palce na jego dłoni. Ot tak, na króciutką chwilkę. Niby przypadkiem.

Ich ambicje były wyjątkowo wysokie. Obydwoje marzyli o czymś wielkim, więc dlaczego nie mieliby osiągnąć tego razem?
- Po Kyoto wrócimy do tej rozmowy i razem ruszymy dalej? - Zapytała ciszej. Już planowała następne spotkanie.

Z jednej strony Yamato był bezwzględnym demonem, ale niektóre rzeczy przychodziły mu trudno. Stawał się sentymentalny. Doskonale wiedział, że Kitsune również była maszynką do zabijania, szczwaną i równie bezwzględną. Jednak jednocześnie roztaczała jakąś niewyjaśnioną aurę niewinności. Czy mnich mógł być tym potworem i przedstawić jej kosmate myśli jakie zrodziły się w jego głowie. Tak.
- Cóż, są osoby, którzy mogą zrozumieć takie stwierdzenie w bardzo intymno cielesny sposób. - Wzruszył ramionami, a jego uśmiech krążył od kącika do kącika ust. Sam był ciekaw jej reakcji bo jak zwykle tutaj była dla niego zagadką i mogła zareagować na multum sposobów. Do tego biegunowo od siebie odległych.
- A co bym taki “twój” robił. Hm? - Zapytał badając grunt. Sam w sobie niezbyt widział taką sytuację. Co jak co ale wolność sobie cenił. O ile “byłby jej”, niezależnie co miało to znaczyć, na jego warunkach i z odpowiednią dozą autonomii, to właściwie nic nie tracił. Chociaż wciąż przynależność, a dokładnie to poddaństwo na pewno nie leżało w jego strefie komfortu. - Dobrze wiesz, że na starość mi kark zesztywniał i niezbyt dobrze znoszę kłanianie się w pas. - Dla potwierdzenia swoich słów rozmasował kark ręką, która nie była ściskana w żelaznym uścisku lisiczki.
- Kitsu złota, skąd ja mam wiedzieć co się będzie działo po Kioto. Jak tylko będę w stanie to jestem do usług. - Ukłonił się lekko, lecz po pierwszym ruchu skrzywił się i chwycił za krzyż w udawanym bólu. Przedstawienie sztywności karku wciąż musiało trwać. - Gdzieś trzeba zacząć budować własne włości, czyż nie? - Za chwilę dodał już poważniejszym tonem.

- Intymniecielesny? - Zapytała spoglądając na niego wielkimi niczym 5 Ryo oczami. Wpatrywała się tak chwilę, w końcu przekrzywiła lekko głowę. Mogła to tak zostawić. Oczywiście że tak. Była jednak zbyt ciekawska, żeby odpuścić. - Nie rozumiem, wytłumacz - dodała weselej uwieszając się radośnie na jego ramieniu. Gdyby miała ogon pewnie rozhuśtałby się na dobre. Jej lisie uszy sterczały wysoko na czubku jej głowy. Miał rację. Była maszyną do zabijania. Nie kryła się z tym i nie udawała nikogo innego. Była zwyczajnie sobą. Jedzenie ludzi było jedną z jej ulubionych czynności, do tego zawsze dopisywał jej apetyt i zawsze była głodna. Nic dziwnego, że tak prędko rosła w siłę. Z drugiej strony była totalnie zmienna i ta niewinność, którą zauważył nie była wcale udawana. Kitsune nie przeżyła jeszcze wiele pomimo swojego wieku. Była demonem, a tak naprawdę brakowało jej sporo doświadczenia w większości aspektów życia. Istniała dla wolności, a jednak podświadomie się ograniczała.

- No wtedy - zaczęła zamyślając się na chwilę czego tak naprawdę od niego oczekiwała. Szybko jednak doszła do wniosku, że chciałaby wszystkiego. Dosłownie. - Tak po prostu! - Pisnęła nagle niezadowolona, bo tłumaczenie mu było wyczerpujące. Wyciągnęła szczupłą dłoń przed siebie zaczynając prawdziwą wyliczankę. - Po pierwsze byłbyś zawsze ze mną, po drugie ciągle bylibyśmy razem, a po trzecie mógłbyś mnie nosić, bo nie lubię chodzić - dokończyła tonem przedszkolanki, która próbuje wytłumaczyć dziecku coś najprostszego na świecie.

Jak najbardziej delikatne trzepnęła go w ramię, kiedy udawał starca. Tylko po to, żeby zachichotać zaraz po tym.
- Jak już je zbudujesz chcę co najmniej dwa pokoje i ogromną garderobę - rzuciła ruszając przodem. Odwróciła się na jedną chwilkę. - Pełną nowych ciuchów - rzuciła.

Nie było to ich pierwsze ani ostatnie spotkanie.
Było jednak początkiem czegoś innego.

Z Kitsune zawsze był ten problem. Z jednej strony była diabelską bestyjką, która na swoim koncie miała niemałe zbrodnie przeciw ludzkości, a z drugiej zachowywała się czasem jakby miała pięć lat. Właśnie to zachowanie i sympatia Yamato do lisiczki sprawiała, że nie mógł w swoim spaczonym sercu znaleźć siły do strzaskania niewinnego obrazu świata. Choć przeświadczony był też miejscami, że doskonale wiedziała, o co chodzi i dla własnej rozrywki i jego tłumaczenia się ciągnęła zabawę. Lubił gry, ale tylko jeśli miał nad rozrywką kontrolę więc kiedy to zrozumiał jego brew poszła nieco wyżej.
- Opowiem ci przy następnym spotkaniu. - Uciął podle temat z głośnym śmiechem. Było to paskudne, ale to też była część gry. Nigdy nie dawać wszystkiego, zawsze sprawiać, że druga strona będzie czekała na następne spotkanie. Podłe, złośliwe, ale przecież demonicznie, więc zaskoczenia być nie powinno.
- Lisku złoty, spacery z tobą to będzie czysta przyjemność. - Odpowiedział na jej niezbyt składną wypowiedź, z której wynikało, że po prostu miał być blisko. Czyżby miał być po prostu ozdobą dla jej boku, dla jej domu? Możliwe, że tak to widziała, ale skoro jedną ręką zabrał to musiał druga dać. Komplementy były przecież uniwersalną walutą relacji damsko męskich.
- Niech i tak będzie. - Skłonił w lekko rondo kapelusza w stronę liliowej. - Zapamiętam, żeby część siedziby zarezerwować dla liliowej księżniczki i jej dobytku. - Ponownie dorzucił szczery śmiech rozbawienia. Prawdę mówiąc niewiele mu to przeszkadzało. Jeśli zgodnie z jego wstępnymi planami zamierzał podbić jakiś mały klasztor. To poświęcenie jednej z wież dla Kitsune nie było większym problemem.

Widząc, że futrzaste uszy zaczęły się niebezpiecznie oddalać, również i mnich przyspieszył w stronę stolicy. Nie było wiele czasu do stracenia.