Karta Postaci

Karta Postaci — Pon Paź 16, 2023 3:31 pm

MATSUDAIRA HIKARU
Zabójcy Demonówoddech wiatru182 cmWAGA

Data urodzenia 01/12/1631
Miejsce pochodzenia Kawagoe
Miejsce zamieszkania Yonezawa
Klasa społeczna samurajska
Zawód -

Przenikliwość spojrzenia, którego nigdy nie sięga uśmiech, zabarwionego przydymionym wrzoścem — jedynie z bliskiej odległości i tylko w świetle dnia dostrzeżesz srebrne opiłki rozrzucone po niemal całej powierzchni tęczówek. Konstelacje blizn utkane misternie niczym ornamenty na skórze; wszystkie, za wyjątkiem [t e j] jednej (pocałowanej rozgrzanym ostrzem), są zlokalizowane głównie na plecach, przedramionach, w obrębie żeber, częściowo wyblakłe. Kumihimo jakim przewiązuje włosy. Tantō zawsze zwisający u jego lewego boku.

Kumihimo, którym przewiązuje włosy, jest jedyną n a m a c a l n ą pamiątkę po jego siostrze, bowiem to palce Mariko uplotły sznurek w barwie ametystu — podarowała mu go w dniu, kiedy opuścił dom. Wszystko inne, co dotyczy siostry, zostało dawno przemianowane do wspomnień nawiedzających go w snach.

Napędzany nienawiścią, paradoksalnie niezwykle spokojny; charakterystyczne dla siebie opanowanie zawdzięcza treningom pod okiem Mistrza, który wydobył z siedemnastoletniego wówczas chłopca ogromne pokłady cierpliwości. Nawet ton głosu rzadko zabarwia złością.

~~Nikomu~~ nie opowiada o własnej przeszłości ani pragnieniach zaległych gdzieś pod sercem, jednak pod sklepieniem myśli przechowuje jeszcze jedną prawdę, do której nawet przed sobą trudno mu się przyznać. Tantō zwisający u lewego boku jest tego dowodem — podarunkiem osnutym najgłębiej skrywaną tajemnicą.

Słuch. Niezwykle czuły — dzieciństwo skoncentrowane na przemocy zarówno ze strony ojca, jak i najstarszego brata wyczuliło jego zmysł, którym niegdyś nasłuchiwał wszystkich zmierzających ku niemu kroków; dziś wykorzystuje tę umiejętność w codziennym życiu oraz podczas polowań na demony.

Wprawiony w jeździe konnej, której należycie posmakował pod dachem zaprzyjaźnionego klanu, gdzie został odesłany jako jedenastolatek; wprawił się wówczas w łucznictwie konnym, z którego wciąż korzysta (jeśli sytuacja na to pozwala bądź t e g o wymaga), bowiem doskonale odnajduje się w siodle.

Gorycz pogardy zmieszała się z metalicznym smakiem krwi, która gwałtownie wypełniła usta wraz z uderzeniem żelaznej pięści. Cios obezwładnił umysł. Ciało zachwiało się, jednak nie upadło — zawziętość nie pozwoliła kolanom się zgiąć. Nie potrafił przegrywać, mimo iż przegrał na samym początku. Piętno bękarciej krwi, o której Ryōyū rozpowiadał wszystkim na prawo i lewo, okaleczyło dożywotnio, naznaczyło niechcianym znamieniem, wypaliło bolesny stygmat, chociaż prawda była niepodważalna, Hikaru zawsze był synem własnego ojca.
Jednak w tamtej krótkiej chwili życie wydawało się za bardzo,
nie do udźwignięcia.
Żyły wydawały się trawione trucizną, smoczym ogniem palącym wszystko, śmiertelnym strumieniem jadu pulsującym tuż pod alabastrową tkaniną skóry przyozdobioną w blizny mimo ledwo dziesięciu lat. Niekiedy jeszcze się ich wstydził, jednak powoli coraz bardziej akceptował, czasem po zachodzie słońca obrysowując krawędzie każdej niczym w tajemnym rytuale, dlatego wbrew zdrowemu rozsądkowi ponownie napiął wszystkie mięśnie.
— To jak, bękarty dorastają szybciej? — rzucił pogardliwie Ryōyū.
— I szybciej zaczynają zabijać — charknął wściekle w odpowiedzi.
Ledwo szept wyślizgnął się spomiędzy popękanych warg, świat zamarł.
Wyczuł prześlizgujące się po plecach spojrzenia wypełnione litością, której ciężar niespodziewanie zaczął drażnić bardziej niżeli odniesione rany. Włosy wściekle szarpane wiatrem opadły na czoło, dlatego odgarnął je pospiesznie i wzrokiem prześlizgnął po sylwetce najstarszego brata — na krótką chwilę zapomniał, czy wówczas bardziej go nienawidził, czy jeszcze kochał; możliwe, iż jedno przeplatał drugim. Od zawsze był wszystkim, czego się bał, jednocześnie goniąc za marzeniem, którym ojciec każdego dnia tytułował Ryōyū.
— Walcz, tchórzu…
Wyplute słowa okazały się iskrą.
Impulsem docierającym w każdy zakamarek dziecięcego umysłu tak wówczas obnażonego, tak słabego, emanującego namacalną wściekłością zarysowującą się pod taflą gniewnego spojrzenia. W tych krótkich ziarnach czasu skruszonych do trzech oddechów pozwolił emocjom buchnąć płomieniem, który gwałtownie przeobraził się w okrutną pożogę trawiącą dziecięce ciałko wraz z połamanym sercem i wyprowadził zachłanny cios, a powietrze zadrżało przy dźwięku ich kroków. Pojedynek — nie o życie, nie o honor, o słuszność — bez względu na wszystko mógł zakończyć się w jeden tylko sposób.
— Pewnego dnia…
Hikaru oszołomiony przez ból wciąż tkwił na kolanach.
— Pewnego dnia…
Oczy zaszły mu łzami.
— Pewnego dnia…
Gorycz przegranej wypełniła usta.
— … zabiję cię.

°

W umieraniu nie było chwały,
tak jak w życiu nie było sprawiedliwości.
Kiedy zaczerpnął pierwszego oddechu, jego matka zakosztowała ostatniego — potajemnie mówiono pomiędzy sobą o przekleństwie, o boskiej karze, o naznaczeniu przez nienazwaną chorobę, która będzie zabierała mu każdego; jednego po drugim, dopóki nie ostatnie się osamotniony we własnym bólu istnienia, a tego kosztował dzień po dniu, tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu. Wreszcie nawet czas utracił znaczenie, były tylko słowa zapisywane we wspomnieniach przez krwawiące, poparzone dłonie, które wiedziony instynktem naiwnie wtykał w płonącą przeszłość, zamiast pozwolić jej doszczętnie spłonąć.
W dzieciństwie posmakował wyobcowania zabarwionego obojętnością ze strony każdego, kto spojrzawszy na niewysokiego, wychudzonego chłopca jedynie kręcił głową i szeptał o tym, jaką obelgą był dla własnego ojca, jakim wstydem częstował go każdego dnia samym tylko faktem, iż wciąż oddychał. Przywyknął do wyzwisk wybrzmiewających niemal codziennie, do żelaznych pięści wtłaczających pod skórę fizyczny ból przenikający do kości, do niepowodzeń oraz błędów popełnianych jeden po drugim, bowiem nikt nie uczył właściwych sposobów. Podpatrywał nieustannie, jak starsi bracia ścierają się w walce, dobywając mieczy, doskonalą umiejętności i usiłował znaleźć odpowiedzi na gnębiące go pytania.
D l a c z e g o ?
Dlaczego, o j c z e?
Jednak usta zawsze pozostawały nieme i bezgłośnie usuwał się w cień, pocieszenie odnajdując tylko w towarzystwie Mariko, której ciepłe ramiona bezinteresownie zagarniały drobne, dziecięce ciałko we własne objęcia niosące bezgraniczny spokój wraz z miłością, jakiej właśnie Ona go nauczyła. Paradoksalnie sama nigdy owego uczucia nie poznała ani nawet nie zaznała ze strony drugiego człowieka, powoli pogrążając się w coraz głębszej otchłani, do której bezpowrotnie miała już należeć, chociaż wówczas tego nie rozumiał, nie dostrzegał bolesnej prawdy zarysowanej w kąciku jej oczu.
Nie zapominał jednak słów wypowiedzianych doń w dniu, kiedy bezpowrotnie opuszczał dom; słów wypowiedzianych przez tego, którym coraz namiętniej pogardzał i mimowolnie skrzywił się na samą myśl, że ten jeden raz mężczyzna może mieć rację.
Mariko umiera, powiedział mu ojciec tuż o świcie.
Miał rację — Mariko umierała.
— Umiera od zawsze, bowiem urodziła się ze słabą krwią, tak jak ty, Hikaru. I właśnie dlatego musisz stąd odejść — mówił gładko, niespiesznie, bez cienia uczucia, do których i tak nie był zdolny. Jakby właśnie pozbywał się znoszonego buta, nie własnego dziecka.
Chłopiec zacisnął dłonie w pięści, naznaczając skórę śladem paznokci, jednak odpowiedział wygodnym milczeniem, które każdemu było na rękę i ze smutkiem wymalowanym na twarzy, kiedy spojrzeniem sięgnął siostrzanej sylwetki na krawędzi kamiennych schodków, opuścił miejsce, które w rzeczywistości nigdy go nie chciało.

Jednak Mariko wciąż umierała.
Umierała na przekór bijącego w piersi serca, które roztrzaskało się wraz z kolejnym poronieniem, kolejnym ciosem wymierzonym przez pięść mężczyzny tytułowanego jej mężem, kolejnym upadkiem, przed którym nijak mogła się ochronić, dlatego pisała — przez długie miesiące wymieniali między sobą słowa, jakie wcześniej nie padły, bowiem obydwoje obawiali się ich brzmienia. Zaskakujące, jak wtłoczone atramentem w delikatne ciałka listów nabierały siły, której tak bardzo potrzebowali, dopóki fundamenty nowej rzeczywistości nie zakołysały niebezpiecznie wszystkim, co znał.
Ostatni list napisała dzień przed samobójstwem.
Podobno nigdy go nie zaadresowała.

°

Milczenie rozlało się dookoła.
Noc została przyozdobiona jedynie gardłowym warkotem, który wyswobodził się spomiędzy więzienia strun, jakie poruszył gwałtownie, stykając palec ze skaleczeniem — głęboką bruzdą pozostawioną przez ostrze. Struktura skóry naruszona niepostrzeżenie, precyzyjnie, bez zawahania. Świadomość, że gdyby to była prawdziwa walka, to dawno zdychałby we własnej krwi, uderzyła go dopiero teraz. W ciszy czterech ścian, w zatęchłym pokoju wypełnionym gęstym odorem śmierci, która cierpliwie wyczekiwała dnia jego ostatniego oddechu. Niemalże czuł jej wstrętny, gorący pocałunek drażniący kark, jednak obydwoje wiedzieli — nie dziś.
Niespokojnie rozejrzał się dookoła, klnąc siarczyście pod nosem.
Szkarłatna posoka oblepiła opuszki palców.
Ból nasilał się.
Promieniował.
Rozrastał.
Każdym nerwem.
Stara szmata, którą uciskał miękkie powłoki brzucha, zdążyła nasiąknąć jego krwią cieknącą pomiędzy palcami i przyozdabiającą w mozaikę podłogę drżącą niespokojnie przy szybkich krokach. Stalowe krawędzie sztyletu ogrzewanego wygłodniałymi płomieniami paleniska rzucały mu złowrogie spojrzenie, niemalże śmiejąc szyderczo, kiedy obserwował kontury ostrza przez dystans dzielącej przestrzeni. To nie był pierwszy raz, to nie miał być ostatni raz, jednak każda lekcja wypalała bolesne znamię gdzieś pod sklepieniem wypaczonych myśli, których echo pobrzmiewało w korytarzach umysłu przepełnionego gniewem, nienawiścią, szaleństwem.
Złość zapiekła go pod językiem.
Gorycz gwałtownie wypełniła usta, kiedy cofnął się o sekundy i wypatrzył własny błąd; gdyby tylko był szybszy, to jego przeciwnik lizałby właśnie paskudne, krwawiące rany oraz przeglądał swe odbicie w brudnej tafli lustra, na której zamajaczyłyby sinofioletowe znamiona wymierzonych ciosów. Precyzyjność, jaką chłopak wyróżniał się spośród pozostałych, zaskakiwała niejednego, jednak nawet ona nie gwarantowała nieśmiertelności.
Ból wciąż szarpał wściekłymi spazmami mięśni.
Każdy oddech kosztował jadowitym pocałunkiem, choć ani jedno słowo, nawet stęknięcie czy głuchy jęk nie zasmakowało powietrza. Hikaru niemalże beznamiętnie pokonał odległość między pustką przestrzeni, a starym krzesłem tkwiącym pod ścianą i obciążył mebel ciężarem zmęczonego ciała. Klatka piersiowa unosiła się, to znowu opadała. Świat dookoła, jakby się skurczył do nierealnych rozmiarów zamykających w sobie milczenie oraz połyskującą stal — bezgłośna batalia przybierała na sile, im bardziej pochmurniała tafla wyzutych ze wszystkiego tęczówek. Bezdenna pustka spojrzenia, które tętniło zaciekle chłodem.
Rozparty na krześle, jednak wciąż czujny.
Jak na kundla przystało, pomyślał na samo wspomnienie ojca traktującego gorzej od psa. Kąciki ust mimowolnie drgnęły ku górze wyrażając ironiczne podsumowanie skłębionych pod czaszką frazesów, kiedy w czeluściach zimnych korytarzy dosięgnął go dźwięk.
Kroki.
Słuchał uważnie każdego.
Zbliżały się niepewnie, kreując symfonię strachu przemieszanego nieprzewidywalnością.
Znał ich brzmienie, ciężar, melodię.
Znał J e g o krok, dlatego zawiesił wzrok we framudze niedomkniętych drzwi.
— Przyszedłeś się napawać? — wychrypiał cicho.
— Prędzej cię dobić — odpowiedział szyderstwem zamkniętym we własnych oczach, które powiodły przez obraz życiowego pobojowiska, nim pięcioma krokami bezpardonowo skrócił dystans pomiędzy nimi, by pochwycić sztylet tkwiący jeszcze sekundę wcześniej w silnym uścisku Hikaru. Obydwoje wiedzieli, co zaraz nastąpi. — Wytrzymaj, to potrwa chwilę — wyszeptał jeszcze, po czym zetknął rozżarzoną stal z jego nagą skórą.
Gardłowy, częściowo stłumiony skowyt wyswobodził się spomiędzy zaciśniętych warg, kiedy rzucił się na krześle w spazmie i niekontrolowanie wykasłał w eter siarczystą kurwę, jednocześnie wpijając paznokcie w ramię przyjaciela, na którego wzrok podniósł wiele oddechów później.
— Następnym razem… — wycharczał z trudem. — Po prostu mnie zabij.
I tak też zrobił — zaczynając od serca.

°

Mariko (wciąż) boli,
jak boleć może najczulsza ze słabości.
Zabarwia wszystko szkarłatem krwi, zalewa oczy, podtapia serce.
Przeszłość (~~wciąż~~) też boli.
Szczególnie w bezsenne noce.
Wgryza się boleśnie pod firmament myśli.
Wydrąża niekończące, głębokie labirynty wspomnień.
Zatapia się gwałtownie pod powierzchnię nabytych pozorów — odgrywanych jeden po drugim niczym najwznioślejsze dzieło sztuki, kunszt antycznych umysłów, przeplatanie tragedii szyderstwem śmiechu, którego dźwięk prędzej czy później przyprawia o mdłości. Gdzieś pośród chaosu była też Ona, pobladła twarz odbijająca chłopięcą refleksyjność, pochłaniająca pociemniałość spojrzenia, rysująca subtelne załamania na granicy kącika ust.
M a r i k o, ukochana siostra.
Pośród ciemności obrysowywał kontury ostałych pod sklepieniem duszy reminiscencji.
Pamiętał, jak zapytała tamtego dnia:
— Zastanawiasz się czasem, jak wygląda wieczność? — dziewczęcy głos wybrzmiał słabo w otulającej ciemności i mimowolnie objął wychudzoną, zmizerniałą sylwetkę przenikliwością własnych źrenic, jakby szukał zaprzeczenia. Jakby naiwnie wierzył, że jeszcze zdoła zakląć czas, cofając wszystko do miejsca, którego dziś już nie ma, jak nie było Jej. Niekiedy rozmyślał nad wypowiedzianymi tamtego wieczoru słowami i w wymienianych miesiącami listach pragnął zapytać, czy w nowym życiu odnalazła swą w i e c z n o ś ć, czymkolwiek mogła być.
Jednak nie potrafił, nie miał odwagi, a wreszcie czasu.
Jej śmierć zabrała mu śmiech, którego Ona go nauczyła oraz wyszarpała niemal całe serce, pozostawiając bezdenną otchłań, pustkę zionącą dojmującym chłodem. Wówczas wszystko utraciło koloryt — tęsknota przedzierała się przez meandry umysłu noc za nocą, sen za snem, koszmar za koszmarem, które prędzej czy później nie miały ujścia, dlatego każdy cios wymierzany w nieistniejącego przeciwnika pęczniał ze złości migocącej w spojrzeniu, ze wściekłości rozdzierającej ciało po same kości, ze wszystkich pierwotnych instynktów karmiących pragnienie zemsty.
Od zawsze wiedział, kogo powinien winić.
Ryōyū.
Powtarzał jego imię myślami w nieskończoność, przeklinał ilekroć smakował językiem i wypluwał niczym najgorszą obelgę tego świata, jednocześnie we wspomnieniach odszukując sylwetkę najstarszego brata przewyższającego we wszystkim, zawsze o krok za daleko, by mógł go doścignąć. Przynajmniej tak było, dopóki obydwoje mijali się beznamiętnie na korytarzach, krzyżowali wzrok w niemej walce toczonej przez jedenaście, kurewsko długich i ciężkich lat, kiedy codziennie zmuszano Hikaru do życia w cieniu.
— Ryōyū.
Wypuścił słowo w pustkę.
W milczenie czterech ścian.
W ostoję szaleństwa, obsesji oraz zemsty.
Wiedział, że wkrótce się spotkają i wówczas zrobi wszystko, by ostrzem dosięgnąć braterskiej gardzieli, bezdusznie tnąc skórę tak głęboko, póki nie pośle jego duszy do samego piekła. Choćby miał podążyć tam wraz z Ryōyū.

°

Krzyk.
Kiedy wyśniona koszmarem fantasmagoria zanurzyła szponiaste dłonie w lepkości krwi płynącej żyłami jednego z mężczyzn, który runął wprost na towarzyszącego Morishige o twarzy wykrzywionej przerażeniem i poszukującego jego wzroku — Hikaru wyczuwał strach przedzierający się przez każdy milimetr braterskiego ciała, bowiem sparaliżowało go niemal identyczne uczucie.
Ból.
Kiedy niewidzialna siła wyszarpnęła z siodła, jednocześnie zatapiając cholernie ostre kły w prawym obojczyku, by finalnie cisnąć ciałem szesnastolatka o ziemię niczym szmacianą lalką, trzask pękających żeber dotarł do niego równie błyskawicznie, co bolesny spazm jaki nim wstrząsnął. Oszołomienie uderzyło w niego jeszcze bardziej, kiedy spróbował podnieść się na łokciach zapadających się w miękkim błotnistym torfie.
Bezradność.
Kiedy ludzie ich ojca rozpierzchli się we wszystkie strony, usiłując uniknąć losu towarzysza, oszukać samą śmierć, wyrwać z potrzasku, do jakiego wszyscy trafili, na oślep biegnąc przed siebie bądź jeszcze niezdarnie wdrapując się na końskie grzbiety, z których gwałtownie zostali ściągnięci. Krwista, dusząca woń wdarła się w nozdrza chłopaka, jednak jego ciało pozostało bezbronne, niezdolne do jakiegokolwiek ruchu czy chociażby rzucenia wyzwania temu, co zaatakowało bez ostrzeżenia i pośrodku niczego.
Ciemność.
Kiedy powieki opadły, chociaż nie wiedział dlaczego, lecz po chwili umilkły wszystkie dźwięki, nawet szept zatrzymany na krawędzi ust, szept układający się w bezgłośne Morishige.

°

Demony przebudzają się nocą.
Demony przychodzą nocą.
[ Demony pożerają nocą ]
Wychylają zza pierwotnych instynktów.
Wiedzione potokiem szkarłatnego nektaru przepływającego ludzkimi żyłami, wychylają kielich śmiertelności i upijają krwistą słodyczą, jednak zawsze łakną więcej, ponownie wychodząc na żer.
Gdzieś po północy, tuż po zmrużeniu powiek, w akompaniamencie miarowego oddechu balansują niczym bezszelestne cienie na załamaniu rzęs — pomiędzy idylliczną fantasmagorią a wyśnionym koszmarem obleczonym w ramy rzeczywistości, którą oddychamy, którą się zaciągamy, którą się krztusimy, jak tamtego wieczoru krztusiła się chłopięca sylwetka skulona we własnych słabościach; od tamtego momentu dzieciństwo miało smakować stalą i krwią, zaś Jego jedynym demonem o sercu żywym, donośnie bijącym, acz uwięzionym pod sklepieniem klatki piersiowej
był On.
Zawsze o krok za daleko.
Widmo najstarszego brata zawisło złowrogo nad najmłodszym chłopcem o ciele słabym i chorowitym, paradoksalnie wystarczająco silnym by wyszarpnąć ostatnie tchnienie z matczynego, którego choćby zapragnął, nie zdołałby sięgnąć własną pamięcią, dlatego serce zionęło bezkresną pustką tam, gdzie powinna być jej miłość. We wspomnieniach łatwo było się zagubić, dlatego Hikaru gwałtownie potrząsnął głową, byle znaleźć się daleko — tam, gdzie właśnie tkwił ludzki konstrukt nadkruszonych kości, nadgryzionych mięśni, rozoranych wielokrotnie powłok skórnych, na których wciąż świeże bliznowacenia coraz bardziej przypominały mozaikę błędów, jakie podejmował.
Wieczory jawiły się dojmującym wycieńczeniem zaległym we wszystkich oddechach nabieranych pospiesznie, nerwowo, łapczywie, niemalże na granicy życia a śmierci; bolesnością mięśni przekraczających wszelkie granice wtłoczone zdrowemu rozsądkowi, który usiłował przerwać s z a l e ń s t w o rozgrywane tygodniami; trzaskiem kości zrastających się trzykrotnie wolniej niż gotowych się złamać; bezradnością, jakiej posmakował jedynie raz.
— Znowu to robisz — głos Mistrza otulił go pokrzepiającym ciepłem. — Za dużo myślisz, Hikaru, za dużo spoglądasz w przeszłość.
— Nie panuję nad tym…
— Nie wierzysz, że możesz zapanować — poprawił go natychmiast. — Nie chcę, byś zapomniał o wszystkim, co było, ale też nie chcę, byś zapomniał o wszystkim, co może być.
Przez sekundy milczenia pochwycił jego słowa i zamknął pod powierzchnią własnego spojrzenia skrzącego przenikliwością człowieka, którego nijak można oszukać, zanim wreszcie wypowiedział pytanie krępującego jego duszę od miesięcy

kiedy z g i n ą ł
i zarazem został
o c a l o n y.

— Co jeśli się pomyliłeś, Mistrzu? — pozwolił, by pytanie zawisło pomiędzy nimi.
Niczym kasandryczna wróżba.
— Nonsens, mam oko do takich jak ty. — Mężczyzna bezpardonowo wskazał palcem na opaskę zakrywającą brakujący organ i oddalił się równie szybko, co uśmiechnął. — Trenuj dalej, dopóki nie będziesz mógł oddychać, a później....
— Mam wszystko powtórzyć — dokończył za niego.

°

Nie było odwrotu.
Palce marzły, płuca oddychały mroźnym powietrzem, spierzchnięte wargi drżały mimowolnie smagane chłodem, jednak ciało agresywnie parło przed siebie przez śniegi oraz przybierające na sile zaczątki zamieci. Jaskinia, w której zamierzał odpocząć, niewyraźnie majaczyła w oddali, coraz bliżej i paradoksalnie dalej niż kiedykolwiek, podobno ostatnie kroki przed zdobyciem szczytu były najtrudniejsze — wiedział, że tak — ale nic nie mogło się równać ambrozji zwycięstwa, bo zamierzał zwyciężyć. Powoli przedzierał się przez śnieżne barykady, zachłysnąwszy się jednak przedwcześnie tryumfem, utracił własną czujność na sekundy.
Odór rozkładającego się mięsa wdarł się w nozdrza chłopca o oddech za późno, nieludzko silny chwyt kościstych palców oblepionych skrawkami gnijącego kolażu mięśni oraz skóry wydusił resztki powietrza zaległe w ciele Hikaru, drapiąc i raniąc mu szyję, jednak to oczy były najstraszniejsze.
Przerażająco puste.
Pozbawione życia.
Pozbawione czegokolwiek.
Stwór cisnął nim o ziemię niczym szmacianą lalką, którą niegdyś w złości zabrał swej siostrze chcąc rzucić jej truchło w płomienie, tu jednak nie było ani ognia, ani miejsca na zawahanie, ani jakiejkolwiek namiastki bezpieczeństwa, dlatego błyskawicznie poderwał się na równe nogi.
We wszystkim był sam i tylko On, Matsudaira Hikaru, mógł uratować siebie.
Przez mglistość własnego wzroku dostrzegł sylwetkę demona zbliżającego się nienaturalnym ruchem czegoś, co zmuszono do powrotu na ten świat wbrew woli i wykrzywił usta w grymasie — czy właśnie taki potwór zażynał jego brata, kiedy stracił przytomność? — jednak tym razem przez ciało przepływał nienaturalny spokój. Ukoił własny oddech, cofnął się o jeden krok do wszystkich nauk przekazanych przez Mistrza, po czym błyskawicznie dobył ostrza, które zalśniło złowrogo spragnione demonicznej krwi.
Hika(Ru).
Był silniejszy od chłopca, którego bezpowrotnie uśmiercił przed czterema laty, kiedy Yoshiro zaoferował mu odcięcie od przeszłości oraz porzucenie wszystkiego za plecami, w zamian za zabijanie potworów przemierzających ten świat; nowy świat, gdzie zabobonne, niekiedy wciąż nierealne opowieści nabierały kształtu takiego, jak szkaradztwo stojące naprzeciw. Był szybszy, gwałtowniejszy, brutalniejszy. Był gotowy, by zabijać i właśnie tamtego mroźnego dnia, w którym przystąpił do egzaminu, ściął głowę pierwszego demona.
Do nadejścia świtu ubił kolejne.
Dwa dni później było po wszystkim — przeżył, p r z e t r w a ł.
Zwyciężył.
Został zabójcą demonów.

°

Kawagoe — porzucone.
Mariko — martwa.
Morishige — ~~zamordowany~~ zarżnięty.
Ryōyū — skazany na śmierć.
On — …

O N,
wciąż żywy, jednak skazany na potępienie przez świat wzdrygający się takim abominacjom.

Na samym początku był t y l k o rywalem

pomiędzy a ż przyjacielem

na końcu k o m p l i k a c j ą,

wstydem,
bólem,
piętnem.

Błędem popełnionym przy trzeźwych zmysłach, jednak w zachłanności serca, niedokończonym rozdziałem urwanym gdzieś w połowie dialogów i porzuconym, by sczeznął w odmętach pogubionego umysłu, zarazem okazał się jedyną stałością, jakiej kiedykolwiek tak szczerze pragnął.
Chociaż nieraz przeklinał słabość zrodzoną przez serce, wciąż pamiętał smak jego ust, dźwięk kroków, ciężar oddechu, melodię imienia, ciche Ru szeptane tuż nad karkiem. We wspomnieniach konturami obrysowywał te pojedyncze noce, kiedy zatapiał palce w gęstych kosmykach włosów, chcąc ze wszystkich sił naprostować jego sny, chociaż własnoręcznie nie potrafił odegnać koszmarów dręczących samego siebie;
żałosne, czyż nie?, zwykł wówczas myśleć.
Ułamki sekund później uśmiechał się mimowolnie, wyobrażając sobie twarz ojca oraz obrzydzenie wykrzywiające męskie oblicze, gdyby tylko dowiedział się prawdy, jaką Hikaru od pierwszego pocałunku przechowywał w najgłębszych czeluściach trawionej ogniem duszy, która tylko przy Nim cierpiała mniej. Nawet teraz, kiedy obydwoje należeli do skrajnie odległych światów — On spętany okowami małżeństwa, Hikaru naznaczony mieczem zwisającym u boku; czy może to wszystko było jedynie sposobem utrzymania się na powierzchni, kłamstwem kaleczącym obydwoje, realistycznym mirażem, jaki niespodziewanie pochwycił go na środku opustoszałej ulicy miasta, w którym najwyraźniej czaiły się duchy.
Palce podświadomie dotknęły tantō, które to właśnie On mu podarował, a które Hikaru wciął nosił przy sobie i przez ulatujące w przeszłość sekundy milczał, nie potrafiąc pochwycić jakichkolwiek fraz, bowiem wszystkie wydawały się niewystarczające. On zasługiwał na więcej niż wymówki, przynajmniej tak podpowiadało serce.
Postawił krok do przodu.
Potem kolejny.
I jeszcze jeden, skracając jedynie fizyczny dystans — ten drugi był zbyt odległy, by cokolwiek mogło zasklepić wyrwę pomiędzy nimi, wyrwę powstałą pięć lat temu w dniu, w którym zniknął. I oto odnalazł się właśnie tu, właśnie teraz, chociaż obydwoje byli kimś innym.
— Ru? — szept mężczyzny zakleszczył we własnych objęciach. — Po prostu mnie zabij…
Echo niegdyś wypowiedzianych słów zadało cios tak silny, że musiał odwrócić wzrok.

°

Zawsze byłeś o krok dalej. Krok naprzód. Krok przede mną.
Zawsze próbowałem Cię dosięgnąć, dogonić, nawet prześcignąć. Nigdy nie zdołałem.

Zawsze
za
daleko.

Ty,
najstarszy syn, ten pierworodny, nieuchwytny ideał, jakim pragnąłem samemu się stać.

~~Jesteś wspomnieniem; złym snem; moim demonem.~~

Byłeś moim bratem, którego p o d z i w i a ł e m, przynajmniej na początku; dziś już nie pamiętam, kiedy dokładnie stałeś się tym, którego spowiłem własną nienawiścią i bez słowa odszedłem tam, dokąd nawet Ty nie mógłbyś mnie ścigać. Byłeś moim brzemieniem i, paradoksalnie, wybawieniem — Tobie zawdzięczam siłę, upór oraz wściekłość, które wepchnęły wprost w ramiona tych, do których dzisiaj przynależę. Byłeś moim demonem, drogi bracie, jedynym, jakiego nie zdołam skrócić o głowę choćbym posiadł we własne dłonie nieskończoność.
Pomiędzy Nami jest wszystko, tylko nie miłość — niewygojone rany jątrzące się krwistymi strumieniami wypowiedzianych słów oraz złamanych obietnic, sączące śmiertelną posokę nienawiści urazy z przeszłości i przemilczane krzywdy, zaropiałe wspomnienia niepozwalające się zasklepić, bowiem wciąż prześladują tak jednego, co drugiego. Powracają we wszystkich snach wbrew naszej woli.
Ty pragnąłbyś ocalenia innego brata za głowę najmłodszego, Ja najchętniej przegryzłbym Twą gardziel własnymi zębami, gdyby zabrakło mi ostrza, jednak wciąż pozostajemy związani przyrzeczeniem, które wykuto w przeszłości i dlatego czekamy; zawieszeni. Pielęgnujący to, co jedynie wzmaga wściekłość wraz z pragnieniem ostatecznego pojedynku, bowiem wówczas rozstrzygniemy wszystko, prawda?

Drogi bracie,
tam dokąd zmierzamy,
Ktoś napotka śmierć.

Re: Karta Postaci — Nie Lis 05, 2023 12:19 pm

WITAJ, HIKARU!

Twoja Karta została zaakceptowana, a ty właśnie wstąpiłeś w szeregi Zabójców Demonów.

Co więcej, na start dostajesz 50 punktów, które możesz przeznaczyć na rozwój postaci. Do zobaczenia na fabule!

Karta Postaci 50 pkt Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, uzupełnij swój profil.

completed

Informator Następnie przystąp do uzupełnienia informatora, do którego wzór znajdziesz tutaj.

in progress

Drogi bracie,tam dokąd zmierzamy,Ktoś napotka śmierć.

Drogi bracie,
tam dokąd zmierzamy,
Ktoś napotka śmierć.