Czuł się komfortowo znając choć część swojej przeszłości, którą to przecież powinien zapomnieć. To wszystko dzięki łasce wielmożnej Yamy, Kizuki oszczędziła jego ludzkich opiekunów, ci zaś przekazali mu to co musiał wiedzieć o swej tragicznej historii. Znał przyczynę swej przemiany i z biegiem lat wyzbył się gniewu na osoby odpowiedzialne za jego stan. Oczywiście nie oznaczyło to, że wybaczył każdemu. Swego ojca uznał za niekompetentnego winnego wszystkich tragedii jakie nawiedziły jego klan. Nie wybaczył też osobie odpowiedzialnej za jego ślepotę, która w efekcie skazała go na tułaczkę. Gniew był mu już obcy, wyżył się urządzając jatke w zamku nalężącym do swego rodziciela te parę lat wstecz. Teraz została mu radość i marzenia, radość płynąca z tego iż stał się czymś lepszym niż był za życia. Marzenia miał zaś dwa, odnaleźć swą ukochaną siostrę Eri i poprowadzić swój klan ku lepszej przyszłości, a to mógł osiągnąć poprzez odbudowę swej rodziny i zajęcie się polityką.
Dlatego też wielka była jego radość gdy tylko dowiedział się iż niektórzy mieli zamiar wciąż dotrzymać starych umów, które dotyczyły jeszcze jego ludzkiego wcielenia. Wieść o jego cudownym odnalezieniu po tylu latach dotarła do kogo trzeba bo oto niedawno dostał wiadomość od głowy klanu Uesugi. Treść tego listu niezwykle go ucieszyła bo wynikało jasno iż jego narzeczona Ayame, dalej była jego. Nie znał powodu tej decyzji ale był zadowolony z niej, zwłaszcza iż młoda Uesugi miałaby go odwiedzić. O ile wyrazi na to zgodę, którą oczywiście że dał bo i sam chciał spotkać się z dziewczyną. Czuł iż to gra polityczna ze strony starego Uesugi, w końcu odkąd Teruyuki "powrócił" to kręcił się w pobliżu dworu cesarza. Zaprosił więc Ayame do zamku Kameyama, jego  siedziby którą otrzymał w prezencie od drugiej kizuki.
Przygotowania do wizyty gości trwały już od kilku dni gdy tylko dostał potwierdzenie iż rzeczywiście przybędą. Służba przygotowywała wszystko by było tak jak powinno, a on ich doglądał. Gdyby ktoś z boku miałby to opisać to z pewnością zostałby określony troskliwym panem. W końcu nie każdy wiedział iż co noc jego cudowni poddani przynosili mu ludzi by mógł zaspokoić swój głód i pragnienie. Mimo wszystko wciąż był demonem i choć starał się nie jeść tych, którzy mu służył to wciąż coś pożerać musiał. Przestępcy, niechciane potomstwo czy też ludzie, którym życie zbrzydło. To oni najczęściej trafiali na jego stół. Teraz jednak wszystkie ślady po posiłkach zniknęły, wszystko miało wyglądać tak jakby żyli tu zwykli ludzie. Jego służba zrobiła co mogła, jedynym nieludzkim elementem został on sam.
Oczywiście by sprawiać pozory normalności, spowolnił jak tylko mógł eskortę Ueusugich by ta dotarła najwcześniej tuż o zmroku. Gdy słońce przestanie być zagrożeniem, a pobłogosławi ich chłodny blask księżyca. Wyjątkowo zamierzał powitać gości osobiście, dlatego też czekał na nich niedaleko wejścia do głównego budynku zamku. Jego oczy przyjęły barwę jasnego fioletu co wyrażało jego zadowolenie z tej sytuacji, świadczył o tym także delikatny uśmiech na jego młodej twarzy której czas już nie zniszczy. Mógłby by podbić efekt z tej okazji i zmienić kolor włosów na ten który według słów jego opiekunów posiadał w dzieciństwie. Nie chciało mu się jednak tego robić, bo podobało mu się jak wygląda jak teraz. Głos Eri, który czasem słyszał też mówił mu iż tak wygląda lepiej.
Gdy tylko jego drodzy goście zjawili się to wyszedł w ich stronę i ukłonił się po czym rozłożył szeroko ręce chcąc w ten sposób powitać swoich gości w swych nie tak skromnych progach. Ubrany w swe najlepsze zdobione szaty. Skąd brał na to pieniądze, tego nikt nie musiał wiedzieć.
— Witajcie w Kameyamie moi drodzy, to zaszczyt gościć tak zacne osoby w mych skromnych progach — Przywitał się demon z błyskiem w oku. Zaraz też zaczął szukać wzrokiem jedynej osoby dla której kazał tak ładnie wszystko wyszykować. Próbował znaleźć Ayame Uesugi.

Jeśli miała być szczera, kiedy ogłoszono wieść o zaginięciu jej narzeczonego, niewiele z tego rozumiała. Była dzieckiem i to takim, które niewiele miało pamietać ze swoich wczesnych lat, nie wspominając już o tym, że te nieliczne spotkania ze swoim przyszłym narzeczonym (albo raczej przebywanie z nim w jednym zamku, bo spotkania brzmiały tutaj dość szumnie) pamiętała jak przez mgłę. Wiedziała, że jej ojciec wielce był rad z tego, że została obiecana synowi Tokugawów, tak samo jak była świadoma tego, jak wielce nieodżałowaną stratą była dla niego niemożliwość doprowadzenia umowy małżeńskiej do końca.
Nigdy więcej nie znalazł się dla niej nowy kandydat, chociaż podejrzewała, że to jej rodziciel początkowo z szacunku dla poprzedniej rodziny, odrzucał ewentualne propozycje, a potem robił to tylko przez wzgląd na to, jak marne one były. Wciąż też miała czas - była młodą panną, która dopiero wkraczała w wiek gotowy do zamążpójścia i miała przed sobą dużo, dużo czasu na ewentualne rozmyślania o małżeństwie.
Była więc dobrą córką. Taką, która poświęcała się wskazaniom ojca i słowom nauczycielek, wprawiających ją we wszelkich sztukach, które określały przykładną żonę. Kiedy wreszcie jej ojciec zdecydowałby się ogłosić wieść o jej zamążpójściu, mogłaby stanąć na wysokości zadania.
Jednak mimo lat, które minęły, mimo licznych przygotowań do nowych ról i perspektyw, była w niej jakaś nieodżałowana strata odnośnie tego, czego nigdy nie dane jej było w pełni poznać i objąć rozumem.
Postać Teruyukiego wydawała jej się czymś bardziej z legend. Jakimś ulotnym elementem kryjącym się w jej zamierzchłej przeszłości, który jednak nie dawał jej spokoju. Czasem wyobrażała sobie, że chłopak wciąż jest obecny w życiu Tokugawów i jej, a przez to i fantazjowała na temat tego, jak wyglądałoby ich wspólne życie. Podobno był ślepy, tak przynajmniej jej mówiono, a mimo tego jej ojciec nie widział nic złego w ich związku. Początkowo więc, oddychała z ulgą, myśląc o tym jak wspaniale będzie się bawić z chłopcami, którzy będą mogli razem z nią oglądać świat. Potem jednak przyszły wątpliwości, dyktowane postępowaniem jej rodziciela i tym, że uważała go za nieomylnego. Skoro on sam przeznaczył jej taki związek, to najwyraźniej musiało znaczyć, że była dostatecznie silna by sobie z nim poradzić.
Kiedy więc jej rodzina otrzymała informację, że jej były narzeczony wciąż żyje, jej własne serce zabiło mocniej, jakby dawna zagadka miała wreszcie pojawić w świetle dziennym i rozwiązać na jej oczach. Jej ojciec, oczywiście, postanowił dotrzymać dawno zawartej umowy, a ona nawet gdyby chciała, nie miałaby nic do powiedzenia w tym temacie.
Podróż była nużąca, ale umilała ją sobie tym, co robiła najlepiej i sprawiało jej największą przyjemność - fantazjowaniem i planowaniem życia, które kiedyś zostało jej wykradzione, a teraz zdawało się na nowo malować w pełnych, jaskrawych barwach. Nie mogła doczekać się, by poznać swojego narzeczonego i wreszcie zobaczyć go po tylu latach. By wreszcie móc z powodzeniem zapamiętać jego twarz, a nie posilać się przede wszystkim rycinami i słowami innych osób.
Kiedy wreszcie dotarli, na przód wysunął się jej wuj, pod którego opieką znajdowała się podczas tej podróży. Przywitał się z Tokugawą ze wszelkimi wymaganymi grzecznościami, wreszcie odwracając się na nią i wskazując w jej kierunku zapraszającym geście, dając znać by wysunęła się zza niego. Tak też zrobiła, w paru krokach znajdując się obok wuja i pochylając się przed Teruyukim w grzecznym, wyuczonym do perfekcji ukłonie.
- To zaszczyt wreszcie mój cię spotkać, mój panie - powiedziała słodko, prostując się i uśmiechając do niego lekko z pełną delikatnością i tajemniczością należytą młodej damie.

Wymiana grzeczności pomiędzy nim, a starym Uesugi była szybka ze względu na to jak bardzo Teruyuki śpieszył się by poznać swoją narzeczoną. Normalnie rozkoszowałby się rozmową z jej wujem, w końcu byli szlachetnie urodzonymi, trzymanie się protokołów było im przeznaczone. Nawet to lubił, mimo tego że przecież był ponad każdym człowiekiem gdyż za sprawą swej czcigodnej matki dostąpił wyniesienia to wciąż uważał za urokliwe bycie jak ludzki arystokrata. Uśmiech nie opuszczał jego twarzy nawet przez moment, aż w końcu powiększył się gdy to  naprzód wyszła Ona, Uesugi Ayame.
Jego oczy zmieniły kolor na ciemnofioletowy gdy to mierzył wzrokiem stojącą przed nim, drobną dziewczynę. W jego oczach była perfekcyjna, biała jak śnieg skóra i fioletowe, jasne oczy. Pasowali do siebie, to mógł stwierdzić od razu. Przynajmniej jeśli chodziło o wygląd, choć obserwując te dokładnie wyuczone ruchy czy też przyglądając się jej postawie mógł jasno stwierdzić, że dobrze ją wychowano by zapewne nie rozczarowała swego męża. W tym wypadku on miał nim być, choć jego oczekiwania były zapewne nieco wyższe niż standardowego arystokraty. Dla niego bowiem to co na razie sobą reprezentowała było czymś standardowym na ich poziomie. Uesugi i Tokugawa to były znaczące nazwiska, nawet jeśli byli z bocznych gałęzi czy też którymś z kolejnych synów czy córek.
On oczekiwał piękna i to nie tylko zewnętrznego, jego obraz żony idealnej wymagał by ta umiała zachwycić go czymś więcej niż wyglądem czy też zachowaniem. Chciał by była zajmowała się, którąś z gałęzi sztuki by móc nacieszyć tym swe zmysły. W końcu sam zajmował się tym poprzez robienie rzeźb z lodu, które symbolizowało jak wszystko było ulotne. Jedyne "trwałe" rzeźby jakie posiadał to te, które przedstawiały jego rodzinę. Na znak iż nie dopuści do tego by przepadli w otchłani czasu. Będą trwać tak długo jak on będzie istniał i o nich pamiętał. Kto wie, być może dołączy do nich rzeźba Ayame, a może zawiedzie jego oczekiwania i stanie się jego posiłkiem. Wszak spełniała jego wymagania żywieniowe całkiem dobrze.
— To ja czuje się zaszczycony, Uesugi-Sama. Opowieści, które słyszałem o tobie okazały się bowiem kłamstwem i jesteś jeszcze piękniejsza niż mi mówiono — Przywitał się z niewiastą po czym skierował wzrok na towarzyszących jej ludzi — Z pewnością jesteście zmęczeni i głodni po podróży, dlatego też kazałem już przygotować dla was pokoje i strawę. Służba zaprowadzi was gdzie trzeba — Rzekł aksamitnym głosem jakiego to używał wielokrotnie by uśpić czujność wszystkich wokół, po czym znów skupił się na swej narzeczonej — Ciebie zaś Ayame, chciałbym osobiście oprowadzić po mym domostwie. Czy uczynisz mi ten zaszczyt Pani? — Zapytał wyciągając w stronę kobiety swą dłoń.

Jeśli Teruyuki szukał w swojej potencjalnej żonie wszelkich cnót, które należały kobiecie, to chyba trafił pod dobry adres. Ayame zyskała niezwykle szczegółową edukacje w zakresie wszystkiego, co mogło nie tyle przydać się jej, co zwyczajnie umilić życie jej przyszłemu mężowi. Jakkolwiek trywialnie to nie brzmiało, to świetnie parzyła herbatę - cały ceremoniał miała wręcz w małym paluszku i znała na pamięć. Potrafiła śpiewać, zaznajomiona była z poezją, zarówno tą tradycyjną jak i ostatnimi krzykami mody. Kaligraficzne znaki kreśliła pewną ręką, a mimo tego w kreślonych przez nią znakach kryły się wszelkie te ulotne rzeczy, o których w całej sztuce chodziło. Co faktycznie sprawia jej przyjemność, to chyba samo granie na instrumentach. Kiedy wprawiała w ruch struny, potrafiła zatonąć wręcz w tworzonych melodiach, całkowicie się w nich zatracając w sposób, który chyba nie przystoi młodej kobiecie. A przynajmniej tak jej się wydawało. Po prawdzie mogłaby też wyliczać w nieskończoność, w których dziedzinach się odnajdowała, ale jej narzeczony się odezwał.
Kłamstwem? Zabrzęczało w jej głowie natarczywie, zanim jeszcze Tokugawa zdążył dokończyć całe zdanie. Och nie ona tylko znajdzie tego, kto okropnie kłamał na jej temat i wprowadził jej przyszłego męża w jakikolwiek błąd. Co prawda ona zrobi z tym absolutnie nic, a przynajmniej w sensie wymierzania kary własnymi rękoma, ale już zadba o to, żeby winowajcy wcale nie uszło to na sucho.
Oh.
Spuściła na moment wzrok, niby to płochliwie, a policzki delikatnie poróżowiały jej w odpowiedzi na ten komplement. Ona sama nie posiadała jednak złudzeń - była przynajmniej przyjemna dla oka, żeby próżnie nie stwierdzić, że była ładna. Już matka zadbała o to, by prezentowała się jak najlepiej już od najmłodszych lat.
Ayame zerknęła na wuja, który przez moment wyglądał, jakby się zastanawiał. Podróż jednak była męcząca i mężczyzna szybko uległ propozycji Teruyukiego, z ochotą w głosie zgadzając się zarówno na udanie do własnych pokoi jak i zostawienie bratanicy pod opieką narzeczonego.
- Ależ oczywiście - uśmiechnęła się do niego znowu, lekko i ulotnie, sięgając do wyciągniętej dłoni by wesprzeć się na niej w nadchodzącym spacerze. Niezobowiązująco doszła do wniosku, że podobał jej się jego głos. Był miękki i delikatny, a przez to przyjemny dla ucha. Jakaś jej część podpowiadała jej, że był też wyćwiczony, ale przecież jej własna intonacja słów była częścią gry, którą było każde towarzyskie spotkanie.
- Pozwól mi mój Panie, że powiem iż ogromnie cieszę się z twojego powrotu. Twoje zaginięcie było tragicznym wydarzeniem i z ulgą przyjęłam informację, że jest cały i zdrów.

Był zadowolony z samego siebie, w końcu udało mu się sprawić iż Ayame zarumieniła się. Uwielbiał komplementować innych, o ile rzecz jasna na to zasłużyli. Widok tego jak ludzie reagują na jego słowa był dla niego niezwykle cenny, nie tylko dla tego iż dawało mu to radość ale głównie przez to iż dzięki temu uczył się. Zdobył właśnie informację jak mógł wywołać tą reakcję u dziewczyny, co mógł wykorzystać w przyszłości ku własnym celom. Mieli w końcu być razem, stąd też znajomość zwyczajów drugiej połówki była niezwykle ważna w tym wypadku. Zwłaszcza iż zależało mu na tym by byli szczęśliwi. W końcu czy coś poza szczęściem się liczyło w życiu? W jego opinii nie dlatego tak ważne było by odczuwać radość we wszystkim co się robiło. To było jego motto, podążać za szczęściem.
Zaginięcie, no przecież tak to wytłumaczono wszystkim wokół choć prawda była zgoła inna. Został wygnany, wyrzucony z domu z powodu swego kalectwa i gniewu swego "ojca". Z tego powodu też nienawidził swego rodzica ale mimo to nim zabije go to chciał poznać prawdziwy powód rozpadu swej rodziny. Liczył iż zdoła odbyć z nim jeszcze jedną, szczerą rozmowę która raz na zawsze pozwoli mu odkryć wszystkie tajemnice. Tylko wtedy mógł uznać swe odrodzenie jako kompletne, pogodzony z przeszłością i gotowy na przyjęcie chłodnej przyszłości. Teraz jednak miał na głowie ważniejsze sprawy, jak choćby oprowadzenie po swej siedzibie swej narzeczonej. Stąd też ruszył powolnym, dostojnym krokiem w stronę ogrodów, cieszył się iż przybyli zgodnie z jego planem w nocy bo tylko w ten sposób mógł nacieszyć się w pełni zarówno pięknym towarzystwem jak i widokiem swych ogrodów.
— Owszem, byłem zagubiony w mroku lecz dzięki pomocy czcigodnej matki odnalazłem światło i mogę dziś podziwiać twe delikatne piękno Ayame — Odparł Teruyuki z zachwytem i czcią wspominając swą Matkę, Drugą Kizuki, wielmożną Yamę. Kiedyś będzie musiał zapoznać Ayame z nią, kto wie być może i jego narzeczona dostąpi zaszczytu zostanie dzieckiem stwórcy, odrodzi się by zostać z nim już na całą wieczność.
Szybko dotarli do ogrodu Teruyukiego, gdzie to przede wszystkim znaleźć można było rośliny odporne na niskie temperatury. Taka była jego zachcianka, co miało głównie podłoże w tym iż sam odczuwał wieczny chłód. Białowłosy zerwał z jednego krzewu kwiat Azali, który podarował młodej Uesugi.
— Me serce cieszy się niezwykle z tego spotkania Ayame, raduje mnie to że twój wspaniały ojciec postanowił dać mi te szansę i mam zamiar dobrze ją wykorzystać. Od naszego ostatniego spotkania wiele się w końcu zmieniło, dlatego chcę Cię lepiej poznać Ayame. Uczynisz mi ten zaszczyt?— Zapytał Teruyuki z szczerym zamiarem poznania swej wybranki. Ich losy i tak były ze sobą splecione lecz nic nie stawało im na drodze by przekonać się czy uczucia jakimi się obdarzą będą szczere czy też pokryte fałszem.

Rumieniec oblał znowu jej policzki, a może zwyczajnie nie zdążył jeszcze z nich uciec, zanim Teruyuki znowu nie obdarzył jej komplementem. To nie tak, że Uesugi do nich nie przywykła, ale dobre wychowanie nakazywało jej przyjmować je z taką samą, absolutnie niewzruszoną pokorą i nieśmiałością.
— Zatem chwała jej za to. — dziewczyna pokiwała lekko głową. Jego słowa brzmiały nieco enigmatycznie, a przynajmniej takie wydawały się Ayame, ale nie zamierzała ich w żaden sposób kwestionować. Cześć jaką darzył swoją rodzicielkę była godna podziwu i mówiła o nim wiele. W głowie dziewczyny jednak, obraz matki Tokugawy wyglądał nieco inaczej. Przyjmował obraz tej samej kobiety, która tyle lat temu przyjmowała ją w ich rodzinnej posiadłości.
Posłusznie pozwoliła się kierować w stronę, w która poprowadził ją jej narzeczony. Lubiła ogrody - stwierdzenie to było trywialne, ale kontakt z naturą zawsze uspokajał jej myśli i koił zmysły. Kiedy mężczyzna wyciagnął w jej stronę rękę w której skrywał się zerwany właśnie kwiat, jej twarz wyraźnie złagodniała. Zniknęła z niej wyuczona grzeczność i przez dłuższą chwilę stała przed nim nie córka rodu Uesugi, a poprostu Ayame, delikatnie ujmująca w dłonie kwiat azalii i przyglądając mu się z miękkim uśmiechem czajacym się w kącikach ust.
— Dziękuję — wyszeptała nieśmiało, obracając pąk w palcach. — Nie mogłabym być szczęśliwsza, słysząc te słowa. Oczywiście, że tak. — uniosła na niego spojrzenie fiołkowych oczu, które było już nieco mniej delikatne i rozkojarzone własnymi myślami, ale wciąż kryjące w sobie sympatię. — Proszę, pytaj o co chcesz, ale pozwól mi, że najpierw... — uniosła dłoń ku górze, chcąc zwrócić jego uwagę na trzymany przez nią kwiat, który przed chwilą jej podarował. — Niech od tej chwili azalie będą symbolem łączącej nas więzi. Gdziekolwiek nie będziemy, nawet jeśli osobno, ich widok zbliżać nas będzie do siebie.

Słowa wypowiedziane przez Ayame ucieszyły go niezmiernie, sama jej obecność uszczęśliwiała go gdyż spełniały się jego cele i marzenia. Zbudować sobie szczęśliwe życie u boku rodziny, odzyskać to co mu odebrano. Był arystokratą z krwi i kości, miał własnych podwładnych i sam był podwładnym. I nie chodziło mu tu bycie pod panowaniem cesarza czy też szoguna. On służył bogu jakim był łaskawy Stwórca, oraz jego wybranej. Czcigodniej Yamie, której blask oświeca mu drogę. Mimo to pragnął mieć coś co mógłby nazwać rodziną, w końcu od kiedy dowiedział się co go spotkał czuł nienawiść do swego "ojca". Odebrano mu coś więc naturalnym było iż chciał to mieć z powrotem. Wiele mógł o sobie powiedzieć ale nie to że znał się na wstrzemięźliwości. Jeśli czegoś pragnął to dążył do tego by mieć to za wszelką cenę. Teraz zaś chciał mieć u swego boku ten piękny kwiat jakim była córka klanu Uesugi.
— Niech więc tak będzie Ayame, delikatny kwiat Azali będzie symbolem tego co nas łączy. Obiecuje pielęgnować te kwiaty i naszą miłość by nigdy nie zwiędły, nie ważne ile czasu upłynie — Powiedział Teruyuki uśmiechając się do swej narzeczonej po czym złapał ją delikatnie za dłoń i poprowadził na jedną z ław w ogrodzie by mogli zasiąść tam razem.
Demon spoglądał na towarzyszącą mu młodą dziewczynę, a jego oczy zmienił odcień. Z jasnego fioletu na ciemny. W tej chwili czuł iż wszystko w jego życiu zaczyna się układać, może być tylko lepiej. W końcu kto mógłby chcieć zepsuć mu te chwilę, kto chciałby doprowadzić jego życie do upadku. Ojciec który widzi w nim rywala? Nie obawiał się go gdyż był sługą boga, niestraszny był mu więc zwykły człowiek. Nieważne jakby był wpływowy to Teruyuki miał wieczność by go pożreć.
— Znasz się na sztuce mój piękny kwiecie? — Zapytał po chwili ciszy Tokugawa wbijając swe spojrzenie w oczy dziewczyny — Sztuka to jedna z niewielu rzeczy, która pozwala mi ukoić nerwy i odpłynąć w krainę spokoju i szczęścia, nawet sam zajmuje się jedną z jej form — Dodał po chwili by wyjaśnić swe zainteresowanie tym tematem.

— Dziękuję — powiedziała znowu, tym razem pewniej, z całą ufnością i zaglądając mu w oczy. I faktycznie, wierzyła mu. Były to piękne słowa, które nawet jeśli miały być właśnie tym - ładnymi słowami, to były czymś co chciała usłyszeć. Co chciałaby usłyszeć każda dziewczyna na jej miejscu. Ich symbolika sama w sobie jej wystarczało, a jeśli Teruyuki zamierzał faktycznie dotrzymać danego jej słowa to... to tym bardziej jej serce będzie się cieszyć za każdym razem gdy przyjdzie jej odwiedzać te ogrody.
Z radością przyjęła moment, kiedy ponownie ujął ją za rękę i poprowadził w stronę jednej z ław rozstawionych w ogrodzie, gdzie zajęli miejsce. Przyglądała mu się z umiarkowaną ciekawością. Taką, która nie pozwalała jej wyjść na natrętną, ale która jednocześnie pozwalała zaspokoić jej rosnące zainteresowanie nie Tokugawą, jej przyszłym mężem, a kryjącym się pod ta plakietką Teruyukim.
— Mój ojciec — kiwnęła głową — Zadbał o moją edukację w tym zakresie. Nigdy jednak nie był to dla mnie obowiązek i piękno wiążące się w różnych formach sztuki jest niezwykle bliskie memu sercu. — odpowiedziała mu jakże ogólnikowo, ale po prawdzie chciała najpierw wyczuć jego własne preferencje. Miała być jego żoną, a to wiązało się, przynajmniej do tego momentu w jej głowie, ze stawianiem jego potrzeb na planie pierwszym. — Powiedz proszę, która forma sztuki jest najbliższa twemu sercu?
Podobało jej się to, jak do niej mówił. Jak nazwał ją swoim pięknym kwieciem. Schlebiał jej, oczywiście, a ona gotowa była do znudzenia wręcz reagować w ten sam sposób, czyli szybkim, niby zakłopotanym spuszczeniem wzroku i okazjonalnym rumieńcem. Nie różniło się to jednak bardzo od jej prawdziwych uczuć, w końcu chyba pierwszy raz słyszała od kogoś kto nie był jej rodziną tego typu komplementy. Szczere komplementy, jak to jej się wydawało.

Spoglądał zadowolony na Ayame i nie mógł powstrzymać się przed klaśnięciem w dłonie. Zaprawdę stary Uesugi postarał się i przygotował mu żonę wręcz idealną. Obydwoje byli ze świata gdzie niemal wszystkie działania były grą, dlatego też doskonale rozumiał to iż badają się teraz nawzajem korzystając z wyuczonych formułek. Przecież sam tak robił, nie chciał jednakże poznać wyłącznie Uesugi Ayame, idealnie przygotowaną damę. Zależało mu też na tym by sprawdzić kto tak naprawdę krył się w wewnątrz tego pięknego ciała. Ciekawiło go ile było prawdy w tym, że sama też odczuwał pociąg do sztuki.
— Wdzięczny więc jestem twemu ojcu iż pozwolił Ci na to. Sztuka zaiste jest wspaniała i cieszy mnie niezmiernie, że i moją narzeczoną zauroczyła — Powiedział Teruyuki spoglądając z uśmiechem na przedstawicielkę klanu Uesugi. Gdy tylko usłyszał zadanie przez nią pytanie, powstał i podszedł do krzewu kameli by zerwać jeden kwiat. Uklęknął następnie przed dziewczyną, kładąc dłoń na swym sercu — Która jest najbliższa memu sercu, to dobre pytanie moja droga. Uwielbiam patrzeć jak inni tańczą, me uszy zawsze radują się słysząc cudne pieśni. Równie dobrze bawię się na oglądaniu sztuki czy też obrazów. Lecz to co naprawdę do mnie przemawia to rzeźbiarstwo — Przemówił po czym podał kwiat Ayame — Uwielbiam patrzeć na pomniki, kocham zagłębiać się w ich symbolikę i historię. Co prawda, ktoś mógłby powiedzieć że obrazy pełnią te samą funkcje. Lecz obrazów nie mogą objąć, nie mogę przytulić obrazu matki zaś jej pomnik już tak — Powiedział Teruyuki po czym znów usiadł obok Ayame i objął ją swym ramieniem chcąc być bliżej niej. Jakby obawiał się, że znowu zniknie.
Cieszył się jej obecnością tutaj i miał zamiar wyciągnąć jak najwięcej z tego spotkania nim znów czeka ich rozłąka. Chciał zapamiętać jak najwięcej by móc odtwarzać to spotkanie w pamięci. Oparł swoją głowę o jej nie myśląc o tym co kto może o tym sądzić gdyby ich teraz zobaczył.
— Mój piękny kwiecie Azali, a Ciebie która forma sztuki złapała za serce? — Powiedział to niemal szeptem by dotarło to tylko do niej — Chciałbym wiedzieć czym Cię zaskoczyć podczas naszego następnego spotkania, moja cudowna Ayame

Obdarzyła go lekkim, ale zadowolonym uśmiechem. Na jego słowa faktycznie cieszyła się, że jej ojciec tak starannie podszedł do jej edukacji, chcąc by jego córka prezentowała się jak najlepiej w oczach przyszłego męża. Była w tym wszystkim zwyczajna satysfakcja z dobrze wykonanego zadania, ale i też zwyczajna nadzieja, że nawet wszystko to mogło sprowadzać się do wykonywania obowiązków, to wcale nie musiały być one przykre. Pasja, jaką wydawał się okazywać Teruyuki, wydawała się pokrzepiająca.
Tak samo jak jej ojciec dołożył wszelkich starań w jej edukacji podręcznikowej i sztuk pięknych, tak jej rodzicielka upewniła się po tysiąckroć, że Ayame nie będzie zawracać sobie głowy rzeczami, które nie wypadały młodej damie. Młoda Uesugi lubiła czytać, ale lektury które pochłaniała, nawet te w jej głowie uznawane za frywolne, wciąż były bardzo nieskomplikowane, jeśli chodziło wszelkie romantyczne uniesienia. Była jak ten kwiat, który trzymał przed nią Tokugawa, w swojej niewinności wręcz naiwna, licząc na to że w takiej formie przetrwa nawet najgorszą zimę. Dlatego też, kiedy odebrała od niego kolejny pąk, znowu oblała się rumieńcem - tym bardzo szczerym i całkiem przypadkowym.
Pochyliła twarz, uciekając od niego spojrzeniem i podążając w bok, za jego dotykiem, jakby nie do końca wierząc w to, że właśnie objął ją swoim ramieniem. Momentalnie poczuła, jak serce zaczyna mocniej trzepotać jej w piersi, jakby zaraz miało wyrwać się na wolność i uciec gdzieś - nie była tylko pewna czy dzieje się tak z radości, czy może jednak strachu, które zdawały się w tym momencie jednakowoż wypełniając jej ciało. Przypominało to jedną ze scen z jej książek, kiedy to młoda bohaterka doświadczała największych miłosnych rewelacji, a chłód nocy, blask księżyca i zapach otaczających ich kwiatów podsycał całe uczucie tajemnicy i bliskości. Dla Ayame właśnie kończyła się jawa, a zaczynał jakiś niezwykle słodki sen.
Z pewną dozą wstydu uświadomiła sobie, że Teruyuki coś do niej mówił, ale dokładne słowa zlały się tylko w ogólny sens, jakby przez moment słyszała go nie tuż obok siebie, a znad tafli wody. Na całe szczęście jednak, w porę zdążyła wynurzyć się w objęcia rzeczywistości na tyle, by wyłapać w pełni jego pytanie.
— Ja... — ze zdziwieniem odkryła, że też szepcze, mimowolnie dostosowując się do sposobu w jaki sam do niej mówił. Jakby dzielili jakąś ważną, przeznaczoną tylko dla nich dwojga tajemnicę. Przez moment wpatrywała się w otrzymane kwiaty, delikatnie obracając je między palcami. — Muzyka zawsze w jaki szczególny sposób koiła moje serce, a jednocześnie przepełniała je wielką radością. Lubię grać, szczególnie na shamisenie. I śpiewać... słowa podszyte muzyką wydają mi się szczególnie urokliwe, mój... Najmilszy. — Była w tych słowach pewna płochość, jakby nie do końca była pewna w szczególności tego ostatniego, ale jednocześnie dało się zauważyć psotliwą iskierkę, która zdawała się wymagać od niej niezwykłej ilości odwagi. O ile wcześniej jej serce tłukło się w piersi niczym opętane, teraz, mimo pozornego bezruchu jaki starała się zachować, miała wrażenie że wybuchło i ta chwila właśnie, będzie ostatnią w jej życiu.

Był niezwykle zadowolony z siebie i sukcesów jakie tu odnosił. Powoli przebijał się przez tę zbroję zrobioną z wyuczonych manier, mógł zajrzeć co kryło się pod nią. Mógł poznać prawdziwą Ayamę, tą młodą, piękną dziewczynę przejmującą się każdym komplementem jaki dostanie. Rumieńcie nie były już nauczoną reakcją, tylko szczerą odpowiedzią na jego słowa. Mógł być więc dumny ze swych działań, udowodnił sobie że potrafi nawet pod wpływem emocji działać tak by osiągnąć swoje cele. Co prawda nie było w tym wypadku ciężko, w końcu nie musiał nią manipulować. Byli wszak sobie przeznaczeni, zdecydowano o tym że będą razem już dawno temu. Teraz mogli po prostu się z tym pogodzić, w końcu nie było co walczyć z nieuniknionym.
Zdał sobie jednak sprawę iż przyjdzie mu też niebawem podjąć decyzję, był demonem. Co za tym zaś szło czas nie robił mu żadnej krzywdy, żyć będzie tak długo jak nie spotka go koniec z ręki zabójców. W końcu nie zakładał by jego Pan chciałby się go pozbyć, dla Stwórcy był w stanie zrobić wszystko. Czuł się więc bezpieczny z myślą, że Stwórca nie pozbędzie się go jak popsutego narzędzia. Ayame jednak była zwykłym człowiekiem, którą czas w końcu zniszczy. Teraz była piękna jak kwiaty, które jej podarował lecz w końcu i ona zwiędnie. Chyba, że uda mu się uchwycić jej piękno i zamknąć je na zawsze w formie demona. By to uczynić jednak musiałby ją do tego przygotować, zamienić ją w lojalną służkę tego który włada nocą lub sam musiałby osiągnąć coś wielkiego by móc poprosić o to by i ją obdarzono darem nieśmiertelności.
Tym bardziej więc musiał nacieszyć się teraz jej towarzystwem by umocnić w sobie pragnienie wywyższenia ją ponad ludzką egzystencję. Uśmiechnął się do niej delikatnie i pomasował dłonią czule jej ramie by dodać jej otuchy. Jej szept dla niego był głośniejszy niż głos herolda obwieszczającego ważne wieści.
— Zaśpiewaj więc proszę dla mnie moja droga, niech ta ława będzie sceną. Gwiazdy na niebie zaś i tę piękne kwiaty twą widownią, niech nacieszę swe oczy i uszy twym widokiem i głosem — Wyjawił swe życzenie Teruyuki, po czym spojrzał w księżyc myślac czy potrzebowała dodatkowej zachęty — Uczyń to dla mnie moja miła, a i ja obdaruje Cię czymś niezwykłym — Dodał po chwili Tokugawa spoglądając swymi fioletowymi oczyma w piękną niewiastę siedzącą obok.

Było coś w tym przeznaczeniu, o którym myślał Tokugawa, bo Ayame również wierzyła w nie z całego swojego serca. Kiedyś, kiedy była jeszcze bardzo mała, nie do końca je rozumiała, ale z czasem, z kolejnymi upływającymi latami i z coraz większą mądrością jaką zyskiwała, zdawała się nie tyle wierzyć w ich więź, co absolutnie być pewną że się między nimi znajduje. Była to kwestia dla niej bezsprzeczna, że bogowie związali ich ze sobą czerwoną nicią przeznaczenia jeszcze przed narodzinami. Bo przecież w końcu, gdyby nie byli sobie pisani, Teruyuki nigdy by do niej nie wrócił, prawda? Nie siedziałby teraz obok niej, obejmując ją opiekuńczo ramieniem i przyciskając do swego ciała, a jego słowa nie brzmiałyby tak słodko w jej uszach.
Chwila, zaśpiewać? Ayame podniosła na niego oczy, na moment szeroko otwarte, jakby ta propozycja przeraziła ją bardziej niż powinna. Zwyczajnie jednak się jej nie spodziewała. Nie teraz i nie tutaj. Przed chwilą jeszcze szeptali i miała wrażenie, że wymówione teraz z pełną mocą słowo, a co dopiero śpiew, przeciąłby ten spokój i ciszę z siłą zbyt znaczącą. Jej twarz jednak szybko się opanowała i wrócił na nią spokój, naznaczony może tylko delikatną niepewnością.
Kiwnęła głową delikatnie, zgadzając się na jego... propozycję? Czy to właściwie była propozycja? Brzmiało bardziej jak wymiana towarów, bo chociaż faktycznie, kolejne słowa Teruyukiego tylko ją zachęcały, to przecież nie były potrzebne. Bo zwyczajnie nie mogła mu odmówić.
Zerknęła jeszcze raz na trzymane w dłoniach kwiaty i wzięła oddech, a potem zaczęła śpiewać. Początkowo cicho i nieco nieśmiało, jakby chciała przyzwyczaić się do własnego głosu, który szybko jednak zyskał na pewności. Śpiewała starą jak świat piosenkę, opowiadającą o przeznaczonej sobie parze kochanków, połączonych przez los czerwoną nicią, która wiązała ich ze sobą na zawsze. O przeciwnościach losu, które oboje musieli pokonać, tracąc się z oczu na lata. O miłości i przywiązaniu, które przetrwały ich rozłąkę, a podczas ich podróży rozkwitły nawet jeszcze bardziej. A w końcu i o chwili, kiedy znów znaleźli się razem, wpadając w swe ramiona i nie chcąc już nigdy odstąpić swojego boku.
Policzki zaróżowiły jej się nieco, chociaż nie była pewna czy było to wynikiem obecnej bliskości, samej piosenki czy może chłodu nocy, która ich otaczała. Wiedziała jednak, że Tokugawa miał rację - publikę miała niezwykle miłą, bo kiedy spoglądała na gwiazdy, piękne kwiaty, a w końcu i na niego, nie chciała znajdować gdziekolwiek indziej.
W końcu jednak piosenka się skończyła, na moment znowu zostawiając ich w ciszy i ukojeniu, jaki oferował ogród zamku Kameyama, a Uesugi zajrzała w oczy swojego wybranka.
- Czy pokazałbyś mi kiedyś swoje rzeźby? Bardzo chciałabym móc je zobaczyć - rzuciła niezobowiązująco, w jakiś sposób jednak licząc na to, że odwróci to chociaż odrobinę uwagę od jej występu. Jakaś część niej zwyczajnie wstydziła się swojej odwagi. Jakaś część, która wciąż była zagubioną dziewczyną, a nie dumną córką klanu Uesugi.

Musiał przyznać Ayame iż idealnie dobrała pieśń do ich sytuacji. Mógł z łatwością utożsamić się z jednym z bohaterów tej historii co w połączeniu z pięknym głosem jego narzeczonej sprawiło iż zamknął oczy i zaczął widzieć wszystko za pomocą wyobraźni. Oczywiście sam też poczuł się bohaterem tej pieśni i naturalnym było, że drugą bohaterką w jego głowie była młoda Uesugi. Zgodnie z jego przewidywaniami, pieśń popchnęła go do refleksji. Czy będzie trzymał w swych ramionach Ayame aż do końca jej żywota? Czy może nie pozwoli by przeminęła jak to ludziom przeznaczone było. Od niego jedynie zależały jej losy i to go martwiło, dziewczyna w końcu będzie jego odpowiedzialnością. Mu zaś łatwo przywiązywało się do ludzi, którzy spędzali z nim czas i nie mógł od tak podjąć tej ciężkiej decyzji. Widział bowiem prawdziwe piękno w przemijaniu, gdy to solidna lodowa figura topniała na jego oczach pokazując jedną prawdę. Nic nie jest wieczne jeśli prawdziwy bóg tak nie orzeknie. Był ciekaw ile przyjdzie mu poświęcić, jak bardzo zadłuży się u swego Boga jak i matki by mógł wieść spokojny żywot u boku swej ukochanej.
Gdy tylko pieśń skończyła się na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, podziwiał swą ukochaną będąc dumny z samego siebie iż udało mu się wydobyć prawdziwą Ayame z jej zbroi. Nie siedziała z nim Uesugi, a młoda dziewczyna pełna obaw o przyszłość, mała urocza istota z którą mógł zrobić dosłownie wszystko. Mógł uwodzić ją jak swoich kochanków i kochanki lub obdarzyć prawdziwym uczuciem. Skłaniaj się na razie bardziej ku tej drugiej opcji, wszak nie zawiodła go jeszcze niczym. Mógł więc dać jej szanse, poznać prawdziwego Teruyukiego.
— Oczywiście moja droga, choć są one w podziemiach tego zamku. Mogę Cię tam zabrać jeszcze tej nocy o ile takie jest twe życzenie — Odpowiedział Tokugawa po czym złożył pocałunek na czole Ayame — Choć obawiam się, że są one w okropne w porównaniu do twego śpiewu mój cudowny kwiecie — Dodał Tokugawa wstając i wyciągając dłoń do swej narzeczonej — Zechcesz pójść ze mną bliżej wody? Chcę Ci coś pokazać — Rzekł tajemniczo białowłosy po czym jeśli dziewczyna nie stawiała oporu to podszedł z nią do stawu z wodą, puścił tam dłoń Ayame po czym klęknął przy brzegu zanurzając dłoń w wodzie — Zamknij proszę oczy Ayame — Rzucił mężczyzna po chwili ciszy i gdy tylko dziewczyna spełniła jego prośbe, za sprawą swojej demonicznej sztuki krwii zamroził wodę poprzez chuchnięcie na nią — Fuyunokami: Fuyu-shin no ibuki — Powiedział cicho aktywując swój dar. Gdy tylko mały staw zamarzł, zadowolony Teruyuki powstał i stanął za Uesugi kładąc dłonie na jej ramionach — A teraz proszę spójrz w swe odbicie na tafli tego stawu — Rzekł spoglądając na swą podobiznę w lodowym zwierciadle.

Nie po to czytała tyle poematów, wierszy i długich opowieści, by teraz zwyczajnie rozminąć się z tematyką. Dlatego więc śpiewała, póki starczyło jej tchu i słów. A kiedy skończyła, melodia zakończyła się miękko, niemal szeptem, niknąc powoli w pąkach otaczających ich kwiatów i powiewach nocnego wiatru.
W myślach, podobnie jak on, rozwodziła się nad przyszłością, ale nie tak daleko idącą jak on. Nie taką, która obejmowała całą wieczność, a taką rozsądnej długości, która kończyłaby się starością. Nawet jeśli jej siostra była czymś więcej, sama Ayame nigdy o to nie prosiła, nie mówiąc o tym, że zaakceptowała w pełni fakt, że niekoniecznie może było jej to pisane. Była gotowa spędzić zwykłe życie obok swojego męża i ze swoimi dziećmi, a potem i wnukami. Dla niej wydawało się to spełnieniem marzeń.
Zwróciła do niego twarz, a kiedy jej odpowiedział, uśmiechnęła się do niego delikatnie i kiwnęła głową. Tak, chciała je zobaczyć, nawet jeśli rodziło to wręcz ogrom wątpliwości. Bo zwyczajnie nie powinna. Nie przystoiło jej coś takiego, ale w jej głowie pojawiła się jakaś świętokradcza myśl, że przecież nikt nie musiał o tym wiedzieć.
Jej cały świat zatrząsł się w posadach, kiedy Tokugawa pochylił się do niej, by złożyć pocałunek na jej czole. To było niczym feeria barw, która rozlała się pod powiekami, a potem przemknęła przyjemnym ciepłem, rozlewając się po całym ciele, aż po końce palców. Uniosła dłoń niemal automatycznie, chcąc zasłonić rozchylone w zaskoczeniu usta, ale zastygła jakoś w pół ruchu. Szarpała się sama ze sobą, z jednej strony mając część siebie, która paliła się ze wstydu, a z drugiej tę, która pragnęła by nie był to ostatni raz.
Spojrzała na Teruyukiego w nieodgadniony sposób, nie wiedząc co powinna myśleć. Do tego stopnia, że nawet nie zarumieniła się na kolejny komplement wystosowany pod jej adresem. Czuła tylko ciepło, które narastało gdzieś w klatce piersiowej i chciała by trwało. Nigdy się nie kończyło.
Sięgnęła dłonią do jego, przyjmując zaproszenie, by zbliżyć się bliżej wody. Nie miała przecież powodów by mu nie ufać. Tak samo jak nie chciała wzbraniać się od jego dotyku, nawet tego tak niewinnego jak pochwycenie dłoni. Tak samo też nie wzbraniała się przed wykonaniem kolejnej prośby, posłusznie przymykając powieki i czekając.
A kiedy ponownie je otworzyła, westchnęła.
Uświadomiła sobie, że ledwo wyłapywany trzask, który przed chwilą dało się słyszeć, pochodził z wody, która zamarzała gwałtownie. Czuła jego dłonie na swoich ramionach i nie chciała się odsuwać, ale ciekawość wygrała, bo kucnęła zaraz, sięgając dłonią, jakby chcąc sprawdzić, czy staw faktycznie pokrywa warstwa lodu.
Przesunęła palcami po śliskiej powierzchni, przez moment przyglądając się i jej, i swojemu własnemu odbiciu, tak jak ją prosił. A potem spojrzała na niego.
- Ja wiem. Wiem kim jesteś, Teruyuki. - powiedziała, jednak w jej oczach nie było nawet grama strachu. Ani krztyny zawahania. Zwyczajnie stwierdzała fakt. Dawała mu znać, że nie musiał tłumaczyć jej wszystkiego, bo spotykali się w połowie drogi, gdzie niektórzy byliby absolutnie zagubieni.

Uśmiechnął się na myśl iż oszczędzono mu właśnie masę tłumaczenia tego kim był, po pierwsze nie chciał tracić na to czasu, a po drugie mógłby coś przekręcić. Był też niezwykle zadowolony z jej reakcji, nie zaczęła krzyczeć, nie wyglądała na przestraszoną. Mężczyzna uklęknął przy Ayame i dotknął tafli lodu ciesząc się z tego co stworzył. Nie było to jakieś wybitne dzieło sztuki ale jego interpretacja pozwalała mu upiększyć je, w końcu stworzył zwierciadło ukazujące parę zakochanych. Demona i jego śmiertelną ukochaną, która dzięki niemu przejdzie do wyższej krainy egzystencji gdy tylko podaruje jej klucz. Gdy tylko zostaną pobłogosławieni odrobiną krwi Boga.
—Doprawdy? Kim więc jestem Ayame, kim jestem dla Ciebie? — Rzekł spokojnie przyglądając się swemu odbiciu i dostrzegając tam perfekcje, bo czym innym były demony jeśli nie istotami bliskimi ideałowi. Nie wszystkie go osiągały lecz większość z nich mogła stać się bytami idealnymi. W końcu wystarczyło zaakceptować samego siebie, tak jak i On to zrobił. Usiadł ze skrzyżowanymi nogami nad stawem po czym decydując się na śmiały ruch złapał Uesugi i posadził ją na swych nogach —Mam nadzieje, że nie jest Ci zimno moja droga. Chłód jest dla mnie naturalny, ale wiem jak działa na was — Szepnął Tokugawa obejmując kobietę i tuląc ją do siebie by w razie czego nieco ją ogrzać —Zadałem Ci wcześniej pytanie kim jestem dla Ciebie, a czy umiesz Ayame określić kim jesteś ty sama? Zajrzyj w głąb siebie i zastanów się dobrze — Zadał jej kolejne pytanie chcąc poznać nieco swą wybrankę, by zaś nie zadawać jedynie pytań postanowił sam podzielić się informacjami o sobie —Bo widzisz, znajomość swego jestestwa pozwala nam osiągnąć ideał. Dlatego też spędziłem nieco czasu na refleksjach i zadawaniu sobie jednego pytania: Kim jestem? — Zaczął opowiadać Teruyuki bawiąc się kosmykiem włosów swej wybranki —Jestem Tokugawa Teruyuki, niegdyś zagubione dziecko. Dziś pan Kameyamy. Kiedyś wrażliwy i kruchy człowiek, dziś jedno z dzieci prawdziwego boga. Syn jednej z jego ulubienic, która to swym blaskiem rozjaśniła otaczający mnie mrok. Mam tylko jedną wadę, brakuje mi ciepła które zgubiłem gdy straciłem moją kochaną siostrzyczkę — Powiedział z wyraźną nutką smutku gdy to wspominał o martwej bliźniaczce —Przeto więc proszę Cię moja droga i cudowna Ayame, Byś została moim ogniem. Będziesz tą, którą to rozpali me serce i sprawi że pozbędę się wszystkich wad? — Zadał ostatnie pytanie odwracając w swoją stronę Uesugi i chcąc złożyć na jej ustach pocałunek gdy to oświetlił ich blask księżyca.
Dopiero po chwili zdecydował się wstać podnosząc przy tym Ayame, spojrzał na nocne niebo wiedząc iż robi się coraz później co niestety mogło wpłynąć na jego lubą. Dlatego też by nie tracić czasu skierował się w stronę zamku, wszak obiecał jej pokazać swe dzieła. Gdy wkroczyli na korytarze postanowił wyjaśnić swe zachowanie.
—Chodźmy moja droga, obiecałem pokazać ci moje prace czyż nie? Mam nadzieje, że nie urażą one twych oczu i będą równie cudne jak twój śpiew — Rzekł Teruyuki uśmiechając się czule do swej narzeczonej — Potem zaś odprowadzę Cię do twych komnat, to z pewnością wszak był długi dzień — Przedstawił plan na resztę wieczoru pomijając to, że ruszy jeszcze pewnie zjeść jednego z ochotników ze swej służby. No chyba, że kogoś mu sprowadzili, wtedy posiłek będzie jeszcze lepszy.