Jakiś czas temu opuścił Oguni i ruszył jak najdalej od miejsca swojego wątpliwego zwycięstwa, przemierzał trakt z głową spuszczoną w dół. Mimo iż był jednym z ostatnich demonów, które ostały się na arenie to nie czuł satysfakcji, wręcz przeciwnie słowa Stwórcy i Yamy sprawiły iż czuł się jak największa porażka. Był zdziwiony tym iż przeżył, nie został ukarany za swój postępek, choć może został i jeszcze po prostu o tym nie wiedział? To go chyba zdołowało i wkurzyło najbardziej, niepewność co do tego jaki los sobie zgotował. Znak na języku świadczący o jego awansie powinien go uspokoić, powinien sprawić iż poczuje euforię z tego iż gdy już wziął się za coś to przyniosło to efekt, nie marnował czasu i energii na darmo, a zamiast tego? Był przypomnieniem iż to dopiero początek długiej i żmudnej drogi jaka go czeka.
Miał parę pomysłów co mógłby uczynić by pokazać Stwórcy i Yamie iż nie jest skończoną porażką, tylko wymagałoby pracy co doprowadziło do konfliktu wewnętrznego. Umysł mówił by wziąć się do roboty, zaś jego natura próbowała mu wmówić, że ma na to sporo czasu. Zirytowało go to niezmiernie, stąd postanowił iż odłoży te myśli na potem, teraz miał ochotę coś przekąsić by zagryźć swą irytację. Los się do niego uśmiechnął, podniósł swój łeb w górę i dostrzegł ludzkie zabudowania. Na jego twarzy zagościł uśmiech skryty skrzętnie pod maską, ruszył w stronę chat by po kilku krokach zatrzymać się z powodu krzyku kobiety. Wyczuł w nim strach, a to mogło świadczyć o jednym, ktoś chciał go ubiec, zacisnął pięści czując jak rośnie w nim gniew. Tym razem nie pozwoli by ktokolwiek pozbawił go nagrody.
Pobiegł w stronę domostw skąd dobiegł do niego niepokojący odgłos, nim wbiegł między budynki usłyszał kolejny krzyk co odebrał jako dobry znak, wciąż miał okazję by nacieszyć się posiłkiem. Nie musiał szukać ofiary gdyż ta wbiegła w niego, chowając twarz w jego klatce piersiowej. Spojrzał na kobietę początkowo zdziwiony, by potem westchnąć. Głupia nie wiedziała, że wpadła prosto w łapy swego oprawcy, widocznie był zbyt przerażona o czym choćby poświadczyć mogły łzy jakie Ichitarō poczuł na swej piersi. Usłyszał po chwili gwizdanie co sprawiło iż podniósł wzrok, ujrzał tam innego demona o bladej skórze i jednym rogu pośrodku czoła, ubrany był jedynie w spodnie i poszarpaną koszulę.
— Ej Ty!— Zawołał nieznajomy — To mój posiłek, znajdź sobie własny!— Warknął demon podchodząc nieco bliżej. Jego słowa nie ruszyły zbytnio Ichitarō, bo i czemu by miały. Czarnowłosa jednakże wtedy cofnęła się parę kroków w tył będąc teraz pomiędzy demonami i krzyknęła ze strachu widząc iż wpadła na kolejne dziecię nocy. Jednorogi rzucił się jak dzikie zwierzę na wieśniaczkę, która stanęła jak sparaliżowana. Nim jednak ją dorwał, Ichitarō pozbawił ją żywota, poprzez cięcie szponami w gardło i rzucenie jej na bok.
— Co ty zrobiłeś! Chciałem ją zjeść żywą!— Ryknął rogacz — Rozerwę cię na strzępy— Wydarł się i rzucił się w stronę białowłosego, który po tym co spotkało go na arenie w Oguni cieszył się z tej walki, mógł się w końcu wyżyć się na kimś, rozładować napięcie. Pozbyć się tego nieznośnego uczucia, które mówiło mu iż jest porażką. Demon zamachnął się na niego z góry, jego paznokcie urosły zmieniając się w szpony. Ichitarō w ramach obrony, podobnie jak na arenie wytworzył łuski na swym lewym przedramieniu i wzniósł kończynę w górę aby zablokować uderzenie. Gadzia skóra powstrzymała częściowo cios, jego oponent jedynie go zadrapał. Niewielka rana, która zniknie sama po jakimś czasie .Ichitarō  kontratakował, samemu tnąc w gardło krzykacza, ten jednakże sprawnie odskoczył w tył unikając ciosu zadanego przez swego pobratymca. Dopiero co się starli, a Ichitarō już wiedział iż to będzie ciężka walka, jego oponent był z pewnością szybszy, a to oznaczało iż musiał w jakiś sposób zlikwidować jego przewagę.
Najpotężniejszą bronią demona była jego sztuka krwii, była jego wizytówką i symbolem siły, białowłosy wiedział o tym i stąd miał zamiar uczynić swój dar potężniejszym, czemu więc nie poeksperymentować na tym  wyzwaniu jakie go czekało. Wziął głęboki oddech i zamknął swe oczy myśląc intensywnie o tym co go spotkało, jego węże go zawiodły bo były za małe i za słabe tak jak i On. Rozciął swe przedramię i skupił się na tym uczuciu, krew popłynęła rześko z rany i przemieniła się w dwa dwunastometrowe, grube gady o białych jak śnieg łuskach i błękitnych oczach.  Wężę zasyczały bacznie obserwując jednorogiego, po czym prędko uderzyły na niego. Dwie bestie przeciw jednemu demonowi, to zmusiło go do uciekania, wróg nie dał się otoczyć swym przeciwnikom przez co te nie mogły pochwycić w swym potężnym uścisku, raz udało się jednemu z węży ukąsić swój cel, ale nic to nie dało, wszak pozbawione były jadu w przeciwieństwie do swych mniejszych wersji. Znów szpon Ichitarō powędrował do ramienia białowłosego by naciąć skórę i wyzwolić krew potrzebną mu do kreacji tych łuskowatych piękności. Wadą większych stworzeń było to iż były doskonale widoczne, jego przeciwnik nie miał problemu z obserwacją ich i unikaniem ich ataku, było też ich za mało by mogły zapędzić go w kozi róg. Z tą myślą wytworzył kolejne dwa wężę, były tak samo duże jak ich świeżo co wytworzeni bracia lecz w przeciwieństwie do nich w ich kłach znajdował się jad, nowe dzieło białowłosego. Dwa wężę dołączyły do gonitwy za jednorogim demonem, który w związku z podwojoną ilością wrogów tracił swą przewagę, pozwolił wężom się otoczyć. Gady zaczęły krążyć wokół niego, nieraz przeplatając się nawzajem i zacieśniając krąg wokół demona. Demon próbował wyskoczyć z tej wężowej pułapki, ale wtedy to jeden z jadowitych potworów należących do błękitnookiego zdołał wbić swe kły w łydkę demona wstrzykując tam nową odmianę jadu, inspirowaną głosem Yamy jaki to Ichitarō usłyszał w swej głowie, miejscu które miał za swą prywatną świątynie do czasu aż nie usłyszał w niej kobiecego głosu. Mieszanie w głowach innych musiało być okrutne, stąd to nadał te cechę swym dwóm wężom, by zapewniały powolną śmierć fizyczną ale i psychiczną
Z uśmiechem na ustach obserwował jak jego wróg wykonał parę kroków w jego by go zaatakować, cofnął wtedy swe węże do siebie by te przyjęły atak szponami na swe łuski, opłotły białowłosego, tworząc wokół niego wijącą się zbroję. Obserwował z radością jak jad zbiera swe żniwo, jak jego przeciwnik cofnął się i nagle wykonał unik przed niewidzialnym wrogiem, mógł sobie tylko wyobraźić cóż takiego widział jednorogi syn stwórcy, a przy okazji słabł z każdą chwilą gdy to jad wykańczał jego organizm. Gdyby był człowiekiem, czekała by go długa i powolna śmierć z otaczającym go koszmarze, ale był demonem dlatego w akcie łaski białę węże ruszyły prędko by go opleść, zaciskały się coraz bardziej na jego ciele, łamiąc powoli kości. Muzyka dla uszy błękitnookiego, który ruszył po należny mu posiłek.

Białowłosy demon wkroczył do Kioto, gdy tylko zabójcze słońce zniknęło z nieboskłonu, wrócił do ważnego dla siebie miasta, by schować się tu na jakiś czas. Potrzebował czasu, by przemyśleć sobie niektóre rzeczy na spokojnie. Po ostatnim wątpliwym zwycięstwie udał się na żer i nigdy nie czuł się lepiej, urósł w siłę i jego ciało się zmieniło. Stał się lepszy, choć do końca jeszcze nie znał swych nowych możliwości. Nie miał okazji jeszcze ich przetestować, no poza swoimi zdolnościami regeneracji, po tym, co przeszedł stały się dla niego priorytetem. Odruchowo dotknął dłonią swej szczęki, by upewnić się, że skóra na twarzy zregenerowała się po tym jak jego głowa spłonęła, chodził i funkcjonował normalnie więc nie sprawdzał już tego czy wszystkie jego kości i mięśnie odbudowały się po tym jak został zmiażdżony. Dotarło do niego jak wielkie szczęście miał, że przetrwał tamtą potyczkę, trafił do miejsca gdzie był najsłabszy i porwał się z motyką na słońce. To, że przeżył zawdzięczał jedynie temu co też sprawiło że niemal zginął. Demoniej nienawiści do własnego gatunku, chwała Stwórcy, że właśnie tak stworzył demony. Musiał znaleźć sposób by stać się jeszcze lepszym, nie mógł dopuścić by sytuacja powtórzyła się. W końcu szczęście bowiem go opuści i sczeźnie gdzieś na krańcu świata nie pozostawiając po sobie nic. Zapomnienie było zaś gorsze niż śmierć, musiał zapisać się na kartach historii, a to oznaczało jedno. Pora by wspiąć się jeszcze wyżej, normalnie po prostu ruszyłby na żer. Było to jednak zbyt ryzykowne więc musiał znaleźć inną metodę by wzmocnić się. Wpadł tylko na jeden pomysł jak mógł to uczynić, tradycyjny trening. Wyruszył więc na poszukiwania Dojo gdzie to mógłby odbyć trening z tamtejszymi mistrzami miecza.
W końcu znalazł szkołę gdzie to mógł wstąpić, cudem udało mu się przekonać tamtejszych instruktorów by pomogli mu w naucę. Zwłaszcza że jego prośba była nietypowa, chciał by Ci próbowali w kilku pociąć go mieczami gdy to On sam skupi się na unikaniu ich ataków. Początkowo nie chcieli o tym słyszeć zbyt przejęci tym, że mogą go zabić. Przekonała ich dopiero sporo sakiewka i jego oświadczenie przy świadkach, iż sam ponosi odpowiedzialność za swe rany. Nie żeby mogli mu takowe zadać, ale tego wolał już nie dodawać.
Mimo późnej pory znalazło się kilku chętnych chcących pomóc w treningu białowłosego, z pewnością chcieli przy tym utrzeć mu też nosa. W końcu stwierdził, iż nie dadzą rady go skrzywdzić. Ustawił się na środku placu ćwiczebnego, a ósemka szermierzy otoczyła go. Jego zadanie było proste, uniknąć ataku, który mógł nadejść z każdej strony. Pierwszy uderzył prowadzący tę szkołę, stał on naprzeciw niebieskookiego demona, miał największą motywację by upokorzyć dumnego demona stąd też wykonał on proste lecz mocne cięcie znad głowy. Gdyby Ichitarō był człowiek to być może w tym momencie pożegnałby się z życiem, był jednak demonem a to oznaczało że mimo że ten cios był szybki to dla białowłosego był on do uniknięcia, prostym zejściem w bok. Uśmiech na twarzy mężczyzny sprowokował uczniów i nauczycieli tej szkoły i dwóch z nich próbowało pchnąć go katanami od tyłu. Wyczulone zmysły pozwoliły mu wykryć zagrożenie i blady demon wykonał unik poprzez przemieszczenie się do przodu, tak by czubki katan były niemal przy jego ciele. Wtedy to nagle czterech mężczyzn uderzyło w niego jednocześnie, dwóch z przodu i dwóch z tyłu. Postanowił odskoczyć w bok licząc iż znów mu się uda, ale jeden z szermierzy okazał się szybszy i trafił demona. Nie uczynił mu tym szkody, ale uszkodził jego ubranie. Jeden z ludzi zniknął wtedy z pola treningowego czym na razie niebieskooki się nie przejął. Po chwili mężczyźni zaczęli go atakować bez ładu i składu jak chcąc w ten sposób przytłoczyć go liczbą ataków. Tym zaś sprawili mu sporo kłopotów, nawet mimo bycia demonem o większych możliwościach nie mógł uniknąć w obecnym stanie wszystkiego. Musiał zmusić się do tego, by postarać się bardziej. W końcu nie mógł przegrać ze zwykłymi słabymi ludźmi. Unikał kilku ataków, lecz nie wszystkich. Wkrótce jego ubranie, zostało pocięte. Ciało? Również, choć nie tak bardzo, pojawiły się na nim jedynie rysy. Zwykli ludzie nie byli w zrobić mu krzywdy. Może za sprawą szczęścia, a być może zadziałał instynkt. Nie był w stanie powiedzieć, które z nich ocaliło mu życie. Odwrócił się w tył w ostatniej chwili wzniósł ramiona w górę by zablokować żółte ostrze pędzące w stronę jego szyi. Nichirin cięło dosyć głęboko jego ręce, ale co było ważniejsze ocalił szyje. Napastnik odskoczył w tył chowając przy tym katane do Sayi.
Naprzeciw niemu stał ciemnowłosy, młody zabójca, dosyć niski, ale o hardym spojrzeniu. Normalnie spróbowałby uciec, zwłaszcza że został zmuszony do ujawnienia swej tożsamości, wszak musiał zregenerować rany po cięciu. Teraz jednak miał ochotę, by zabawić się nieco i wykorzystać zabójcę do swego wyniesienia na wyższy poziom. Niebieskooki doskoczył wtedy do jednego z fechmistrzy i wyrwał katane z jego dłoni. Wymierzył nią w stronę Zabójcy, rzucając mu nieme wyzwanie. Jego przeciwnik przyjął je, gdyż poprawił swą postawę, ugiął nieco bardziej kolana i pochylił się do przodu. Ichitarō swoje w życiu przeżył, polował na różnych ludzi i poznał przez to parę szkół kenjutsu. Dlatego też rozpoznał i te. Iaijutsu. Jego przeciwnik czekał więc na jego ruch, dlatego też białowłosy wykonał krok do przodu. Wtedy to ujrzał jak ten wyskoczył do przodu w towarzystwie błyskawic, demon chciał uskoczyć w bok, ale nie zdążył i na jego ramieniu pojawiła się głęboka rana po cięciu. Jego oponent znalazł się nagle za nim, białowłosy uśmiechnął się wtedy szeroko. Tego właśnie chciał, potrzebował takiego wyzwania, by wymusić na sobie rozwój. Dziecie Stwórcy znów zregenerowało swoje ramię po czym nieprzejęty spojrzał na wojownika. Jego rywal nie czekał, nim białowłosy dał radę postawić blok, ciemnowłosy już znalazł się przy nim i ciął go w brzuch, następnie wykonał parę kroków w bok i znów zaszarżował na Ichitarō nim ten dał radę zareagować. Ciemnowłosy powtarzał to wielokrotnie aż w końcu blady demon stracił rękę nie mogąc jej zregenerować, wtedy to jednak gdy kolejna szarża Zabójcy pioruna miała zdekapitować demona. Ichitarō rozwinął się, zablokował kataną cios i splunął jadem prosto w twarz mężczyzny. Łowca demonów cofnął się i próbował uciec zdezorientowany tym wszystkim, biały wąż jednak nie dał mu tej szansy i doskoczył do niego, by sprawnym ruchem przebić jego serce. Ichitarō wyjął katane z ciała swojej ofiary i zlizał z niej krew nim to odrzucił ją na ziemię. Chwycił za truchło swego przeciwnika i opuścił Dojo by znów skryć się w cieniu gdzie to pożarł swą ofiarę. Kolejne łowy zakończyły się sukcesem, znów stał się jeszcze silniejszy.