⠀⠀⠀⠀Skłamałby mówiąc, że rozumie. Wolność? W jego oczach Suna był odwrotnością wolności, był przejmujący, duszący, jego obecność stała się dla brata wręcz namacalna nawet wtedy gdy lepszego z nich nie było tuż obok. Sachi miał wrażenie, że jest obserwowany, a każdy jego krok, ruch, gest będzie później paliwem do krytyki i oszczerstw. A jednak w pewnych ramionach bliźniaka czuł się wolny od odpowiedzialności, nie musiał samodzielnie podejmować decyzji i cierpieć ich konsekwencji. Prawda, poddał się w całości jego dominującej osobowości, ale kryjąc się w cieniu Suny czuł się lepiej, niż w samotności.
⠀⠀⠀⠀Kiwnął markotliwie głową nie chcąc wchodzić w dyskusje z tą kobietą, której wzrok rozświetlał się na ułamek sekundy za każdym razem, gdy wspominała o tym drugim. Bez wątpienia łączyła ich jakaś silniejsza więź, albo tak samo jak on, Kitsune pokładała w Sunie duże nadzieje. Widziała w nim najlepszą wersję zapominając, że ostry blask zasłaniał wszelkie wady.
⠀⠀⠀⠀Albo nie chciała ich widzieć. Również szukała ucieczki od konsekwencji. Byli do siebie podobni i chyba to tak bardzo go irytowało.
⠀⠀⠀⠀— Nie możesz go mieć dla siebie. Nigdy nie będzie twój, nieważne jakich sztuczek użyjesz... — mamrotał ze stężałą z nerwów szczęką. Czuł, to to jego jedyna szansa, żeby się zemścić. Widział jak bardzo wrażliwa stała się nagle lisica, jak emocje w falach przechodziły przez jej ciało i jak uzmysławia sobie swój błąd. Wyobrażała sobie szczęśliwe życie z Suną, a zamiast tego musiała zmierzyć się z brzydką prawdą. Jego tutaj nie było, a w Sachim nie umiała wzbudzić współczucia. — Mówiłem ci to już! On jest mój. Tylko mój! Zawsze byliśmy razem i zawsze będziemy... nie pozwolę na to, żeby ktoś nas rozdzielił! — podniósł głos zdobywając się na odrobinę desperackiej odwagi. Kitsune padła na kolana, wydawało się, że płacze. Zakrywała uszy unikając jego słów, a to tylko nakręcało go do rzucania w eter kolejnych bolesnych formułek. — Pewnie tylko chciał być dla ciebie miły, to a ty sobie pomyślałaś niewiadomo co! W czym miał ci niby pomóc? Dlaczego chcesz nadużywać jego dobroci? Co on za to ma? W-wydaj ci się, że możesz go uwieść, bo jesteś kobietą...? — zawahał się. Przez moment sam nabrał powietrza w nerwowym hauście, jakby prawda miała formę obosiecznej broni.
⠀⠀⠀⠀Spoglądał na nią z góry z wyrzutem i wymownie odsunął się jeszcze o pół kroku, gdy klęcząc u jego kolan prosiła o wybaczenie. Odwrócił głowę zaciskając zęby. Walczył ze sobą, z tą samą miną, z którą Suna zwykle się gniewał. Marszczył nos i ściągał brwi wbijając spojrzenie w boczną ścianę. Nie chciał patrzeć na nią, bo wiedział, że w końcu złamie się i jej pomoże. A brzydził się nawet usłyszeć na czym miała polegać rzekoma pomoc.
⠀⠀⠀⠀Domyślał się. Nie był ślepy i tak głupi, jak niektórym się wydawało. Widział zasklepiające się na brzuchu rany i uwagę jaką przykładała do swojego ciała. Lekkie szaty podkreślały jej krągłości, te naturalne i te całkiem obce.
⠀⠀⠀⠀— Na trybunach walczyłaś tak zażarcie, a teraz kładziesz się po tym brudzie... jakie to żałosne. Suna aż tak bardzo zawrócił ci w głowie? Cholerny braciszek... — przełknął głośno, zerkając na nią katem oka. Nadal nie był gotowy się odwrócić. — Jeśli myślisz, że pomógłby ci z dobrej woli... wszystko ma swoją cenę. Jeżeli pierwszy go znajdę, to powiem mu jak żałośnie się zachowujesz. Chcesz tego?

Wolność była dla Kitsune czymś obcym, wręcz nieosiągalnym. Wyobrażała ją sobie w wielu formach, ale nigdy nie potrafiła jej posmakować. Suna pokazał jej, że wolności nie dało się zdobyć. Trzeba było się jej nauczyć. Teraz jednak daleko jej było do chociażby namiastki jakiegokolwiek znaczenia wolności. Płaszczyła się przed obcym demonem nie czując nawet wstydu. Miała nadzieję, że Minoru tego nie widział. Na pewno nie byłby zadowolony. W tym momencie jednak nie potrafiła myśleć nawet o nim. W ogóle nie myślała przepełniona żalem i smutkiem. Mogła roztrzaskać się na milion kawałków i przestać istnieć. Tak bardzo pragnęła zniknąć. Mogła też jak zawsze wstać i spróbować walczyć ze sobą i z ostrymi słowami Sachiego. Decyzja była tym razem wyjątkowo ciężka.

Mówił wiele. Zbyt wiele. Każde słowo bolało z osobna. Podniosła się w końcu. Chociaż wyglądała na wykończoną jej ruchy pozostały zgrabne, jak gdyby ktoś taki jak ona nie potrafił poruszać się pokracznie. Kącik jej ust uniósł się w nerwowym uśmiechu. Nie patrzyła na niego. Stała tak kilka dłuższych chwil. Opatuliła się szczelniej cienkim materiałem, jak gdyby było jej zimno. Całe jej ciało lekko drżało, ale nie było to związane z temperaturą.

- Jesteś okrutny, braciszku Suny - powiedziała cicho blokując z nim czerwone tęczówki. Nie było w nich gniewu czy złości. Wypełniała je iskierka pewnego zrozumienia. Jak gdyby naprawdę wiedziała jak się czuł. Jak to było kogoś tak bardzo pragnąć, a jednak nie móc go dosięgnąć. Z każdym jego słowem krew  jej żyłach gotowała się coraz bardziej. Mówił wiele, niekoniecznie wszystko miało sens. Ranił ją specjalnie. Widziała, że ranił też siebie. W końcu obydwoje żerowali na Sunie w taki sam perfidny sposób. Jak Sachi to ujął: nadużywali jego dobroci. Kitsune jednak nie widziała Sunę jako kogoś dobrego. - Wyżyłeś się? Czujesz się chociaż trochę lepiej?! - Kontynuowała piskliwym tonem coraz bardziej podnosząc głos. Skrzyżowała ręce pod biustem i nieświadomie opierając je o niewielkie, nowe uwypuklenie swojego ciała.  

Go to hell, for heaven's sake.
- Jesteś cholernym hipokrytą! Oceniasz mnie a tak naprawdę nic o mnie nie wiesz. A szczególnie nie wiesz co było między mną i Suną i pewnie ta niewiedza doprowadza Cię do szaleństwa! - Wrzeszczała ile sił w płucach całkowicie zdzierając sobie gardło. Wyprostowała ręce z całej siły zaciskając dłonie. Wiele ją to kosztowało, a jednak z każdym wyplutym słowem czuła się odrobinę lepiej. Emocje już dawno wzięły nad nią górę. Lisie uszy nastroszyły się i pewnie gdyby nie one, wyglądałaby naprawdę groźnie. Teraz przypominała bardziej niezadowoloną kotkę, którą ktoś próbował pogłaskać bez pozwolenia. Nie myślała trzeźwo, zresztą odkąd zdała sobie sprawę ze swojego problemu, nie potrafiła zebrać myśli. Złość doszczętnie zasłoniła jej pole widzenia. Pozostał jedynie gniew. Mogla go rozszarpać. Oderwać każdą jego cząstkę kawałek po kawałku. Wyglądał jak Suna, pachniał jak Suna, mogła przysiąc, że jego ciało należało do Suny. A może to jednak ciało Suny należało do Sachiego? Miała okropną ochotę spróbować roztrzaskać mu głowę z nadzieją, że po przebudzeniu będzie Suną. Z drugiej strony bała się tego spotkania. Może łatwiej było zostać sam na sam z Sachim? Pewnie jej chory umysł ponownie płatał jej figle. Ciemność już dawno szeptała, żeby przeszła do rękoczynów.

Nagle ucichła. Zachłysnęła się powietrzem milknąc.
Chcesz tego? - Brzmiało w jej głowie, jak gdyby ktoś wcisnął loop and reply.
- Chciałam po prostu nie być sama - wyszeptała w końcu całkowicie spuszczając z tonu. Jej złość ulotniła się tak szybko jak przyszła. - Dlaczego wciąż tutaj jesteś? - Dodała wpatrując się uporczywie w podłogę, jak gdyby bała się podnieść wzrok. Bała się zobaczyć rozgniewanego Sunę w Sachim. Ruszyła nagle przed siebie wymijając go. Przeszła przez drzwi prowadzące na korytarz.  Każdy jej krok był chwiejny, nogi jak z waty ledwie trzymały jej zmęczone ciało. Szklane oczy zapowiadały cisnące się do nich łzy. Mimo wszystko zadarła podbródek wysoko.

⠀⠀⠀⠀Stał tyłem, lecz usłyszał moment, w którym nastąpiła zmiana. Powietrze stanęło w miejscu, a on sam wstrzymał oddech. Zrozumiał, że jej szept to cisza przed burzą, że emocje buzujące w trzewiach czekają na uwolnienie, a każdy jęk był jak świst wiatru poganiający czarne chmury po szarych przestworzach. W końcu jednak ciszę przerwał trzask, a w ich rozmowę wkradł się gniew wyzwalany w formie krzyków.
⠀⠀⠀⠀Sachi cofnął się mimowolnie.
⠀⠀⠀⠀— Nie muszę cię znać, nie traktuj mnie jak idioty! Wiem co zrobiłaś — warknął w odpowiedzi, gdy Kitsune wreszcie się złamała i wybuchła, wyrzucając przed siebie ramiona. Jego twarz również uległa zmianie, skóra napięła się, a wzrok pociemniał. Strachliwy, figlarny wzrok demona utonął w głębokiej studni. Przypominał teraz zwierzę, któremu pozostało już tylko walczyć. Walnął pięścią o framugę rozrzucając drzazgi. — Zamknij się! To tobie się wydaje, że go znasz. Czego się niby spodziewałaś? Że przybiegnie tutaj dla ciebie, bo co... łączy was wielka miłość?
⠀⠀⠀⠀Zadrżał. Teraz również jego głos łamał się, mieszał z brzydkim śmiechem, od którego drżały ramiona. Palce napięły się uwydatniając ścięgna. Rama zazgrzytała pod naciskiem, suche drewno strzeliło, pokrywając się bruzdami w miejscu pęknięć. Nie interesowało go gdzie i dlaczego tu jest, kogo własność miażdży dłonią, która dygotała nawet wtedy, gdy nic nie mówił.
⠀⠀⠀⠀W żołądku miał ołowianą kulę, która ciążyła i rozgrzewała wnętrzności. Z nerwów czuł ból, kręciło mu się w głowie. Dużo lepiej się czuł, kiedy Kitsune leżała tam, na ziemi, tuż przy jego stopach, a nie kiedy kryła się za ciuchami szczerząc ząbki i jeżąc sierść. To nie była jego sprawa, nie jego problem, ale czuł, że teraz nie może tak po prostu wyjść.
⠀⠀⠀⠀— Zabij to coś, jeżeli ci tak źle! — wykrzywił się obrzydzony, zerkając na jej ułożone przy własnym ciele dłonie. — Po co to trzymasz? Żeby go szantażować? Żeby wziąć go na litość? — zawył, łapiąc się nagle za głowę. Palce wplotły się między strugi czarnych włosów. — Myślałaś... myślałaś, że w ten sposób go przy sobie zatrzymasz? — zaśmiał się, odbijając się od drzwi. Wcale nie zamierzał przestawać, tylko dlatego, że ucichła. Znów zmieniła swoje postępowanie, wbiła spojrzenie w ziemię i mamrotała wzbudzającym litość tonem. Ściszył głoś tylko o pół tonu. — Otwórz oczy! Nie ma go tu! Nie przyszedł. Porzucił cię, nie odezwał się, zniknął bez słowa, zostawił... gdzie on jest? Gdzie znowu się podział?
⠀⠀⠀⠀W odpowiedzi również uniósł podbródek. Prawie dał się złamać, prawie powiedział: "I mnie też". Mnie też zostawił. Zaciętość w spojrzeniu kobiety wzmogła jednak czujność. Wyprostował się jak struna i spojrzał na nią z góry, gdy go mijała. Wstrzymał oddech, czuł że ramiona napinają się, a ciało działa bez udziału myśli.
⠀⠀⠀⠀Zamachnął się i pchnął ją na podłogę, rzucając się natychmiast na jej plecy.
⠀⠀⠀⠀— Dlaczego się odwracasz? Nie jestem już nic warty, bo nie jestem Suną? Nie patrz na mnie z góry!

- To Ty się zamknij! - Ryknęła w odpowiedzi swoją bardzo kreatywną ripostą. Nie przeszkadzało jej, że mu przerwała. Nic jej już nie przeszkadzało. Tak jak i Sachi nakręcała się coraz bardziej. Zwłaszcza, kiedy widziała jak mimowolnie się cofnął. Poczuła nowo powstałą siłę, nowy przypływ energii. Stali na przeciwko siebie. Jak równy z równym. Miała ochotę przeorać jego twarzą całą podłogę, a jednak jedyne co była w stanie zrobić to stać i się drzeć. -  Nic nas nie łączy, przecież Ci mówiłam! Przestań sobie dopowiadać! Nie jestem taka jak Ci się wydaje! Nie masz prawa mnie oceniać! Kim Ty niby jesteś!

Ona także zadrżała, kiedy jednym uderzeniem rozpierdolił drzwi. Wypluwała z siebie wszystkie żale, cały gniew i wszelkie tłumione emocje. Była niczym tama, w której przebrała woda po zbyt długim deszczu. Sachi zapoczątkował falę, która płynęła i płynęła. A teraz nie pozostało im już nic więcej niż poddać się jej ostremu nurtowi. Z każdą chwilą powietrze między nimi gęstniało tak, że praktycznie można je było kroić ostrzem. Widziała jego gniew i złość, były praktycznie namacalne w każdym jego najmniejszym geście. Ściągniętych brwiach, napiętych ramionach i prześmiewczym tonie. Miała wrażenie, że z jego tęczówek powstały dwie czarne dziury, co stało się z pięknym odcieniem złota i żółtego?

Zabij to coś, jeżeli ci tak źle!
Idealnie widoczne zaskoczenie przebiegło przez jej wcześniej zachmurzoną buzię. Poczuła dziwne ukłucie smutku widząc jego obrzydzanie. Wcale nie próbowała się zranić i pozbyć się problemu od bitych kilku dni. W c a l e. Teraz jednak słysząc jego słowa mocniej zacisnęła dłonie cofając się o krok, tak jak on wcześniej. Wyglądała na wystraszoną i chyba rzeczywiście taka była. Poczuła nagłą ochotę bronienia fasolki za wszelką cenę. Może tylko dlatego, żeby zrobić mu na przekór, na złość. A może z innych, nieuznanych jej powodów.
- Mogłabym wypruć z Ciebie wszystkie flaki i przyozdobić nimi dom - powiedziała mu, jak gdyby ten komentarz miał coś zmienić. Ciekawe czy Takuya docenił by jej nowe powołanie art deco. Jej ostry kieł błysnął niebezpiecznie w półmroku, jednak nic więcej się nie stało. Jak sam zdążył zauważyć, spuściła z tonu. Nie patrzyła na niego, kiedy kontynuował. W końcu nie wytrzymała. Ruszyła przed siebie wymijając go.

1, 2, 3 kroku później poczuła jak ją pchnął. Mogła to przewidzieć, mogła spróbować go powstrzymać. Zamiast tego nie zrobiła absolutnie nic. Już w następnej sekundzie jej głowa zaryła o podłogę z głuchym trzaskiem, przebarwiając panele na szkarłatny kolor. Jęknęła żałośnie kiedy mroczki zatańczyły jej przed oczami, a wątłe ciało przeszył ból. Kiedy dopadł do jej pleców nie protestowała, nie broniła się, była szmacianką lalką bez życia w jego rękach. Nie wiedziała ile to wszystko trwało. Miała wrażenie, że przestała czuć i była jedynie widzem na tym spektaklu. Nagle zaczęła się śmiać. Najbardziej szczerym i czystym śmiechem, jaki mógł opuścić jej usta. Pewnie ktoś mógłby sobie pomyśleć, że była hormonalna, ale tak naprawdę Kitsune była zwyczajnie nienormalna, nieprzewidywalna i szalona.

- Kiedy się gniewasz wyglądasz jak Suna, a może to on tak naprawdę przypomina Ciebie? - Zapytała go, w którymś momencie. Przecież nikt nie powiedział, że to Sachi był kopią Suny. Przecież tak naprawdę mogło być odwrotnie. Zamierzała spróbować się do niego odwrócić i z całej siły zacisnąć szpony na jego ramionach. Spróbowała go przeturlać, usiąść na jego brzuchu okrakiem i przytrzymać ramiona na ziemi. Jeśli jej się udało, teraz ona nad nim górowała. Fala liliowych włosów rozlała się między nimi niczym baldachim.
- Na pewno po Ciebie wróci, nie rozumiesz?! Przecież nie jest głupi, na pewno wie jak bardzo go kochasz! Byłby idiotą gdyby Cię zostawił! - Wyła resztkami sił przyszpilając jego ciało do podłogi. Nachyliła się nad nim, żeby ich twarze dzieliły zaledwie centymetry. - Więc przestań! Przestań! Przestań! P r z e s t a ń! Jest Twój i zawsze będzie, więc już wystarczy!

Nie dopowiedziała, że niestety po nią nie wróci. Sapnęła po raz ostatni tracąc resztki sił. Już po chwili jej wiotkie ciało opadło na jego. Jej nos opadł gdzieś między szyją a torsem Sachiego. Jęknęła, kiedy ponownie uderzył ją znajomy zapach. Spróbowała się podnieść, jej ciało drżało. Próba skończyła się niepowodzeniem, kiedy ponownie na niego opadła. Czekała aż Sachi jej pomoże, aż ją odepchnie.

⠀⠀⠀⠀Kontrola uciekała mu przez palce jak miała to w zwyczaju woda. Najpierw stracił opanowanie, rzucił się za kobietą cedząc w jej kierunku kolejne, mające na celu skrzywdzić ją boleśnie słowa, a teraz czuł, że nie potrafi nawet z nią wygrać. Z każdym kolejnym okrzykiem wzmagał się również jej głos, na zmianę wściekała się i broniła wykorzystując dzielącą ich różnicę mocy.
⠀⠀⠀⠀A ciało Sachi'ego natychmiast uległo tym naciskom. Zawsze tak reagował, gdy ktoś używał względem niego siły. Do tego była to siła, jakiej nie potrafił się przeciwstawić, nawet jeżeli w pierwszym momencie chciał. Przewalony na bok zasłonił się natychmiast ramionami, ale ręce Kitsune spoczęły na jego barkach telepiąc nim w górę i w dół.
⠀⠀⠀⠀— Nie zrobisz tego. Suna by ci nie wybaczył... — zagroził między słowami Kitsune, zastygając pod jej naciskiem. Odwrócił wzrok, znowu nie chciał spoglądać na jej twarz, bo dostrzegał wściekłość krążącą w jej spojrzeniu. I chociaż kobieta mogłaby go zgodnie ze swoimi słowami rozpruć, nie zrobiła tego. Zamiast znęcać się na nim za wszystko co dotychczas jej powiedział, wydusiła powietrze z jego płuc i przycisnęła go do podłogi.
⠀⠀⠀⠀Słuchał z pozbawionym emocji wyrazem twarzy. Usta miał zaciśnięte, wargi zbielały, a włosy walały się dookoła w nieładzie.

⠀⠀⠀⠀Czuł, że mówiła prawdę, ale była to prawda, której nie chciał zaakceptować. Chciał, żeby właśnie tak postrzegano ich relację, mimo że wcale w nią nie wierzył. Robił to może dla przekory, ale słuchając jej słów kiwał głową na boki. Gdzieś w głębi serca czerpał radość z jej upokorzenia i triumfu, który odniósł względem kobiety z zaokrąglonym brzuchem.
⠀⠀⠀⠀— Jest mój — przytaknął gorzko.
⠀⠀⠀⠀Czuł się niezręcznie z jej czołem opartym na swoim barku. Jasne włosy rozsypały się po skórze, zapach rozniósł po ubraniach, a z cienia dobył się cichy jęk. Nie odepchnął jej jednak. Ramiona rozłożył na boki, nie wiedząc do końca co z nimi począć. Sztywny jak kłoda, sparaliżowany strachem i obrzydzeniem leżał po prostu poddając się jej nieręcznej potrzebie bliskości.
⠀⠀⠀⠀Wiedział, że ta bliskość przeznaczona była dla Suny, a mimo to z cichym szuraniem przeciągnął ramiona bliżej ciała i ułożył je nieręcznie na ramionach kobiety. Nie wiedział co myśleć o swojej śmiałości, ale ciepło pod palcami wywołało falę gorąca w żołądku.
⠀⠀⠀⠀— To takie żałosne... demony nie mogą odczuwać takich emocji... bawicie się w dom. — mamrotał, ale z tak bliska każde słowo trafiało do uszu Kitsune bez problemu. A Sachi mówił dalej. — Brzydzę się tym. Nie podoba mi się to co robisz, że się do mnie kleisz... nie jestem Suną.

Mówiła samą prawdę. Prawdę, w którą wierzyła, ale wcale nie chciała jej zaakceptować. Z każdym słowem uchodziło z niej powietrze, ulatniał się gniew wraz z całą siłą. Była niczym nacięty balon, który wiotczał w zaskakującym tempie. Nim się obejrzała wykrzyczała mu już wszystko, wszystkie swoje żale, całą zazdrość. Opadła bezwładnie na jego ciało i chociaż tego nie planowała, cieszyła się jego bliskością nawet jeśli była wymuszona i trwała zaledwie chwile.
Jest mój.
Zabolało bardziej w miejscu, o którego istnieniu dawno zapomniała. Gdzieś gdzie znajdowało się jej martwe serce, a raczej jego zmarznięte resztki. Wbrew sobie kibicowała mu tak samo mocno, jak była o niego zazdrosna.

Od razu spróbowała się podnieść. Niestety każda próba zakończyła się niepowodzeniem. Czekała w ciszy, licząc swoje płytkie oddechy. Czekała na jego reakcję. Na odepchnięcie, na obelgi czy jakieś uderzenie swojego nowo poznanego kata. Nic takiego jednak się nie stało. Kiedy poczuła delikatny ucisk jego dłoni na swoich wątłych ramionach, wstrzymała oddech. Odruchowo przymknęła powieki spinając mięśnie. Próbowała jakoś nastawić się na ból, który wkrótce miał przeszyć jej ciało. Zamiast tego została delikatnie przytrzymana. Całkowicie ją zamurowało. W tej jednej sekundzie kwestionowała wszystkie swoje życiowe wybory, problemy i ilość pogłaskanych kotków. Już absolutnie nic nie rozumiała. Z takiej odległości słyszała jego słowa doskonale. Starała się oddychać płytko, bo z każdym zassanym powietrzem wciągała także spore ilości znajomego zapachu. Nie, że go nie uwielbiała. Przypominał jednak wszystkie niepowodzenia, które ostatnio ją spotkały. Zresztą ledwo co zaczęła się emocjonalnie zbierać do kupy, a bliskość Suny - tfu - Sachiego wszystko komplikowała.

- Wcale się nie kleję - burknęła nagle całkowicie zmieszana, jeszcze raz próbując się podnieść z nowa motywacją spowodowaną jego komentarzem. Oparła lekkie ciało o jego dłonie, którymi wciąż ledwie zauważalnie ją podtrzymywał, i ponownie spróbowała się podnieść. Cała się trzęsła, zresztą już od dawna. Jej policzki przybrały szkarłatnego koloru, bo absolutnie ją zawstydził, a przecież Kitsune nie potrafiła nic ukryć. Czuła całą sobą, każdą najmniejszą emocję.

- Myślałam. Myślałam, że mnie odepchniesz - plątała się próbując jakoś mu to wyjaśnić. Nie patrzyła na niego. Jej zbłąkany wzrok skupiał się na opartych na jego torsie dłoniach, którymi starała się dźwignąć swój ciężar. - Jestem troszkę zmęczona. To dlatego! - Kontynuowała piskliwym głosem, a słowo "troszkę" było tutaj niedopowiedzeniem. W końcu od kilku dobrych dni i nocy nie opuszczała tego miejsca, nic nie jadła i praktycznie nieustannie okaleczała własne ciało. W końcu udało jej się jakoś unieść niezdarnie zadzierając kolanami o drewnianą podłogę i ledwie łapiąc równowagę.

Resztkami sił przeturlała się na bok lądując tuż obok, sztywnego niczym super przystojny kawał dębu, Sachiego. Chyba niechcący zabrała ze sobą jego jedną dłoń, która teraz tonęła pod płachtą jej długich włosów, gdzieś w okolicy jej szyi, albo puchatych uszu. Leżała na boku odwrócona do niego przodem. Dłonie trzymała blisko w okolicach swojego mostka, zgięła lekko nogi w kolanach próbując jakoś chronić rosnącą fasolkę. Nie stykali się, jednak dzieliły ich ledwie centymetry.

- Nie jesteś Suną, więc jak masz na imię? - Przytaknęła przymykając mimowolnie powieki. Ogarnęła ją dziwna senność i poczucie bezpieczeństwa. Było całkowitą odwrotnością do agresji, jaką zaserwował jej Sachi. - Wiesz. Cieszę się, że przyszedłeś Ty, a nie on. Przy Tobie mogę naprawdę być taka żałosna i słaba za jaką mnie uważasz. Wiem, że mnie nienawidzisz, więc mogę być teraz po prostu sobą.

Przysunęła delikatnie buzię do jego ramienia, chowając nos w ciepłym materiale jego ubrania. Ogrzewała się, bo przecież było jej tak cholernie zimno. Nie dotykała go jednak w żaden inny sposób. - Cynamon, sosna i piżmo - wyszeptała znajomy zapach, który był żywym dowodem na to, że Sachi był Suną, a Suna Sachim, a jednak obydwoje byli kimś innym, czyli zbliżającą się migreną od natłoku myśli.

Sachi miał jednak racje. Demony nie potrafiły kochać. Więc czym były te wszystkie emocje, które czuły?

⠀⠀⠀⠀Jeżeli drżenie w głosie Sachiego nie było dostatecznym dowodem na jego zmieszanie, tak policzki pokryte różem były już dowodem, którego nie sposób było ukryć. Z tak bliska jego twarz była doskonale widoczna i nawet gdy obrócił ją na bok, rumieniec nadal pokrywał czubki jego uszu. Prychnął na niezdarne próby Kitsune, aby podnieść się z ich niezręcznego położenia i w pewnym momencie nawet jej pomógł - niezbyt delikatnie popychając ją do siadu.
⠀⠀⠀⠀— Nie... nie wierzę. Jesteś taka napalona na każdego — stwierdził, nie dając jej szans na obronę. Nawet to, że nadal siedziała na jego biodrach, rękami podpierając się o klatkę piersiową sugerowało, że wcale nie chciała aż tak strasznie od niego uciec. Krzyki, prośby, wyrzuty... nic nie działało na kobietę, która nagle przyszpiliła go do podłogi.
⠀⠀⠀⠀Może to samo zrobiła z Suną? Przyparła go do podłogi wykorzystując swoją siłę. Sachi był słabszy od brata, ale znał jego aurę na wskroś. Kitsune była jeszcze silniejsza od ich połączonego duetu. Mogła zgrywać damę w potrzebie, ale to ona tworzyła okazję dla bohaterów. Dumny braciszek wpadł w sidła czarnej wdowy, która swoją sieć rozciągała nawet nad przerażonym Sachim.
⠀⠀⠀⠀Ten zwinął palce w pięść i uderzył w nią głucho o ziemię.
⠀⠀⠀⠀— Obrzydzasz mnie. Mówiłem przecież! Te twoje sztuczki na mnie nie zadziałają... — bronił się panicznie, ostatecznie popychając ją na bok. Kitsune przetoczyła się i opadła niedaleko niego, ale przynajmniej wreszcie nie czuł na sobie jej ud, jej oddechu i kurtyny z jasnych, aksamitnych włosów. Na samą myśl serce przeskakiwało o kilka uderzeń, a w piersi łaskotało go świszczące powietrze.
⠀⠀⠀⠀Warknął i odskoczył niezdarnie, żeby zwiększyć dzielącą ich odległość. Wstał. Miał już po dziurki w nosie tarzania się po ziemi. Kitsune osiągnęła jednak częściowo to co chciała. Sachi przestał się na nią złościć, opanował głos i zostawił drzwi tego domu w spokoju. Po podłodze i tak walały się drzazgi z roztrzaskanej uprzednio framugi.
⠀⠀⠀⠀Niezdarnie poprawił materiał, do którego na moment przywarła kobieta.
⠀⠀⠀⠀— Dobra. Odpowiem ci, ale nie zbliżaj się do mnie. Nie jestem Suną, pamiętasz? Jestem Sachi, jego brat. Jeżeli znów zaczniesz się do mnie zbliżać i traktować jakbym był nim, to nie gwarantuję, że twoje... uh... — Spojrzał w dół. Słowo nie chciało przejść mu przez gardło, chyba dlatego, że podejrzewał skąd wzięła się na ciele kobiety ta dziwna wypukłość. — Że wyjdziesz stąd z tym czymś.
⠀⠀⠀⠀Uczucie to było okropne. Zazdrość? Złość? Zawód? A może wszystkiego po trochę, wymieszane w formę wybuchowej emocji? Sachi nie potrafił sobie wyobrazić jak miałby potoczyć się dalszy los kobiety, gdyby postanowiła wydać na świat potomka. W jej oczach nie odnalazł miłości, a jedynie zagubienie, jeszcze większe niż własne.
⠀⠀⠀⠀Jedyne co mógł jej poradzić to...
⠀⠀⠀⠀— Zabij to. Zabij to coś... masz rację, zachowujesz się żałośnie. Myślisz, że coś się zmieni, jeżeli zamiast mnie pojawi się tutaj Suna? Nigdy mu o tym nie mów, nie dręcz go... to twój problem, sama się nim zajmij... trzeba było nie bawić się w ludzi — powiedział szorstko, bardziej martwiąc się o nieobecnego bliźniaka, niż jakąś obcą kobietę. Zacisnął dłoń na piersi, marszcząc przy tym materiał koszuli. Na samą myśl o czymś tak głupim jak miłość czuł rewolucje w żołądku. — Jesteś demonem, nigdy nie poczujesz czegoś takiego jak miłość.

Odepchnięta uderzyła barkiem o drewnianą podłogę, przeturlała się niwelując impakt. Ból sprawił, że jęknęła. Sekundę później roześmiała się szczerze, jak gdyby jego gest ją rozbawił. A przecież nie było w nim absolutnie nic zabawnego. Jej truskawkowe policzki i czubek nosa idealnie komponowały się ze szkarłatem, który pokrył nawet czubki jego uszu. Obydwoje byli chyba zmieszani.
- Ale ty jesteś głupi czasami, wiesz? - Fuknęła najbardziej przemyślanym argumentem, jaki przyszedł jej do głowy. Nie, żeby wyszukane argumenty miały jakikolwiek wpływ na Sachiego. Wydawał się mieć swoją silną opinię na każdy temat. Zdanie, którego nic nie mogło zmienić.

Leżała tak w bezruchu z różowym policzkiem opartym o chłód drewna, z burzą jasnych pukli i lisimi uszami, które chyba po raz pierwszy od ich spotkania uniosły się nieznacznie. Towarzystwo demona było cholernie frustrujące. Wyzywał ją, był wkurwiający i niemiły, ale co najważniejsze pomagał jej zapomnieć. Zapomnieć o całej sytuacji, o problemie. - Sa chi - wyszeptała cicho próbując smaku jego imienia na języku. - Mam na imię Kitsune. Nie powiem, że miło mi Cię poznać, bo ciągle mnie obrażasz i w sumie nie jesteś za miły, czy coś - wytłumaczyła mu, żeby sobie nie myślał. Naprawdę nie był w jej typie. No tak naprawdę to był całkowicie w jej typie. Bo przecież czy ona miała w ogóle jakiś typ? Póki co był tylko Suna. A Sachi przecież był Suną, a jednak nie do końca. Oczywiście nie licząc księcia z bajki Takuyi, w którego sypialni się teraz znajdowali.

Dźwignęła się z podłogi. Ruch był raczej niezdarny, chociaż nawet w takim momencie nie brakowało jej gracji. Mięśnie odmawiały posłuszeństwa trzęsąc się lekko. W końcu jednak uniosła się do klęczek, podpierając na jednej wyprostowanej ręce. W takiej pozycji materiał opiął jedynie ślicznie zaokrąglony brzuszek, z czego nie zdała sobie nawet sprawy.
- Grozisz mi, Sachi? - Zapytała ciszej nie spuszczając go z oczu. Wyglądała niczym drapieżnik wpatrujący się w swoją ofiarę. Lisie uszy nastroszyły się lekko. W końcu westchnęła jedynie, bo to przecież Sachi stał w gotowości, a ona słaniała się po podłodze nieopodal. Była zagubiona, miał rację. Była też złamana i szczerze nieszczęśliwa, ale nie brakowało jej woli walki. Nie teraz. Nigdy.

- Myślisz, że to takie proste? To nie tak, że ja nie wiem. Wiem, że musi zniknąć. Nie nadaję się do tego, nie ma co ukrywać. Tak jak mówisz, demony nie kochają, więc jedyne co mogę temu okazać to odrobinę litości - zgodziła się z nim po części próbując się podnieść do pionu. Jej nogi drżały lekko i wyglądała teraz jak mały źrebak wstający po raz pierwszy. W końcu jednak stanęła o własnych siłach nie ruszając się jednak z miejsca. - Chciałabym, żeby zniknęło tak samo mocno, jak żeby ze mną zostało. Próbowałam i nie potrafię tego zrobić - dodała ciszej uciekając w końcu wzrokiem. Czy wtedy uniknęłaby także samotności? Nie byłaby już sama.

- Ten dom należy do Zabójcy Demonów. Powinieneś uciekać zanim wróci - zaczęła próbując się go jakoś pozbyć. Chciała, żeby został i mógł to bezproblemowo wyczytać z jej pełnego nadziei spojrzenia. Naprawdę pragnęła kogoś u swojego boku. Nie chciała być sama. Ale im dłużej tutaj przebywał tym bardziej brzydziła się sobą. Wiedziała, że miał rację, a jednak każde słowo o zabiciu fasolki miało odwrotny skutek. Chciała ją chronić. Przed gniewnym spojrzeniem Sachiego, przed wszystkimi. Demony nie kochały, ale czym innym była miłość niż zwykłą obsesją?

⠀⠀⠀⠀Zadziwiające, że przedstawiali się sobie dopiero teraz. Ich pierwsze spotkanie miało miejsce na trybunach, kiedy to pozbawiony szans na zdobycie miecza Sachi chwycił się kobiecej łydki jak ostatniej deski ratunku. Kitsune wspomniała o tym przecież, jakby w żartach, choć z wyczuwalnym dla Sachiego żalem. Czy miała mu za złe, że nie był Suną i w tamtym momencie nie podszedł do niej z zupełnie innym zamiarem?
⠀⠀⠀⠀— Czasami? Znamy się od kilku chwil — przypomniał jej szorstko, potwierdzając dobitnie jej kolejne, niepotrzebne stwierdzenie.
⠀⠀⠀⠀Nie był miły, bo kobieta nie dawała mu wielu powodów, aby traktować ją z grzecznością. Przybył tutaj w zastępstwie nieobecnego brata, ale nie czuł się w obowiązku zamiatać jego bałaganu. Wyjaśnił sytuację z nadzieją, że lisica będzie wiedziała coś więcej, lecz ona szybko zastąpiła figurę Suny jego bratem bliźniakiem. Ruch całkowicie pozbawiony taktu.
⠀⠀⠀⠀Ale choć jego głos przesiąknięty był jadem, brakowało mu spontanicznej agresji brata, aby spełnić rzucane na wiatr groźby. Czasami liczył na to, że charyzmą załata fizyczne braki, a jednak nie był w stanie unieść ręki, skrzywdzić jej bardziej, niż zrobił dotychczas. Pchnięcie było symbolicznym gestem, objawem nawarstwiającej się frustracji, ale teraz buzujący dotychczas gniew wreszcie z niego opadł.
⠀⠀⠀⠀Miało z tym coś wspólnego obserwowanie, jak Kitsune zbiera się z podłogi, by powrócić na swoje miejsce.
⠀⠀⠀⠀Odchrząknął z wyprzedzeniem, zamierzając odwołać się do jej rozsądku.
⠀⠀⠀⠀— Nie wychowasz tego czegoś w naszym świecie. Bo niby gdzie? W Oguni? Dała byś się zamknąć tam na... pięć, dziesięć lat w całkowitej samotności, chroniąc nie tylko siebie, ale również swoją odnogę? — zapytał, wkładając w te słowa tyle przekonania, na ile było go stać. Szczęśliwie dylemat nie należał do niego, mógł prawić mądrości, bo to nie jego spotkała taka sytuacja. I nigdy przecież nie spotka. Żałował tylko Suny i wolałby, aby brat nigdy się o niczym nie dowiedział. A skoro tak, to musiał namówić Kitsune do pozbycia się problemu, raz i na zawsze. Spojrzał na nią rozluźniony przez co wyglądał jeszcze bardziej podobny do brata. — Kitsune — wydukał — najmądrzej byłoby zrobić to jak najszybciej. Inaczej każdego dnia będziesz spoglądać na to coś przypominając sobie jak wiele straciłaś. Nie jesteś człowiekiem, nie musisz polegać na ludzkich instynktach, aby zachować swoje dziedzictwo. Nie to jest celem demonów, więc dlaczego próbujesz postępować niezgodnie ze swoją naturą?
⠀⠀⠀⠀Rozłożył ramiona, kiwając zachęcająco podbródkiem.
⠀⠀⠀⠀Chciał jej pokazać, że ma wybór i że to, co ją blokuje jest najgorszym możliwym rozwiązaniem. Jeżeli tak bardzo widziała w nim Sune, to może uzna te słowa za znak? Wszystko, aby trzymać bliźniaka z dala od tego rynsztoku.
⠀⠀⠀⠀— Pomyśl o tym. Umysł płata ci figle, wydaje ci się, że to oznaka miłości — skrzywił się — a to tylko choroba.

Imiona były zbędne. Ich relacja rozwijała się dynamicznie. Niczym huragan niszcząc wszystko wokół. Była niebezpieczna, zwłaszcza dla nich samych. Sachi prowokował Kitsune cały czas. Gdyby był kimś innym zamordowałaby go nawet raz o tym nie myśląc. Rozerwałaby go na strzępy i zasiała na trawce przed domem. Z triumfem czekałaby na wschód słońca. Spaliłby się nie mając nic więcej do powiedzenia. Uciszyłaby go bardzo łatwo. Poniżał ją, znęcał się nad nią. Tak przynajmniej wyglądało to w jej oczach. Był jej obcy, więc czemu wziął sobie za punkt honoru zdeptanie jej z drewnianą podłogą? Czuła się przy nim nikim, a tak naprawdę to on był nic nie wartym śmieciem. Śmieciem wyglądającym jak Suna.

Nie był nim. Teraz już doskonale o tym wiedziała. Przynajmniej jego umysł był innych. Charakter i sposób bycia. Ciało? Jej zdaniem ciało pozostało to samo. Oczywiście mogła się mylić, ale póki co trwała w swoim przekonaniu. Sachiego i Sunę łączyło ze sobą znacznie więcej niż zwykłe więzy krwi. Sachi zdawał się o tym nie wiedzieć, a Suna?

Była zmęczona. W końcu podniosła się niezdarnie. Ta rozmowa strasznie ją męczyła. Wyzwiska i groźby bez pokrycia. Wyprostowała się, chociaż kosztowało ją to sporo wysiłku. Znacznie więcej niż próbowała ukryć. Słuchała go jednak. Co innego jej zostało? Z każdym jego słowem jej pionowe źrenice się powiększały, a lisie uszy opadły płasko na poplątane liliowe włosy. Przez chwilę wyglądała niczym smutny, skrzywdzony szczeniak.

- Zamknąć? - Powtórzyła pustym głosem niczym echo. Przecież idealnie go dosłyszała. Wszystkie wspomnienia stanęły jej przed oczami. - Myślisz, że pięć czy dziesięć lat w zamknięciu to długo? - Wydukała i jeśli dobrze się przypatrzył mógł zobaczyć iskierkę strachu w jej szkarłatnych tęczówkach. Kitsune była starym demonem, chociaż mogło wydawać się inaczej. Lata spędzone w zamknięciu, które niechcący jej przypomniał, były powodem jej niestabilności. Zamknięcie i samotność. Wszystko to czym groził jej Sachi. Ile słów musiał jeszcze powiedzieć, żeby jej strach przemienił się w nienawiść? - Proszę nie zamykaj mnie znowu - wyszeptała odsuwając się dwa prędkie kroki w tył, praktycznie potykając się o własne bose stopy. Tak jak by ta decyzja naprawdę zależała od Sachiego.

Kitsune.
W końcu udało jej się na niego spojrzeć i jeśli przedtem zdobył jakiekolwiek jej zaufanie, ulotniło się ono wraz z samotnością i zamknięciem. Wciąż jednak miał jej całkowitą uwagę. Chociaż wyglądało na to, że chciał jej doradzić, jego rady nie miały pokrycia z jej szczęściem czy zdrowiem. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę. W końcu wiele razy tej nocy wypomniał jej jak bardzo żałosna była. Jak bardzo nią gardził. To, że nagle przestał krzyczeć nie znaczyło, że od tak Lisica zrobi wszystko co Sachi jej powie, prawda? PRAWDA? Zdecydowani tak, gdyby jednak nie była tak okropnie łatwowierna.

- Skąd możesz wiedzieć? Nie jesteś mną. Nie wiesz jak to jest. Przestań udawać, że potrafisz zrozumieć moją sytuację. Masz mnie za śmiecia, więc czemu Twoje rady miałyby być dla mnie korzystne - zaczęła prostując się, próbując przezwyciężyć tę drobną iskierkę strachu, którą zdążył w niej zasiać. Próbując odnaleźć ostatki godności. - Dobrze. Skoro wiesz lepiej to sam to zrób. Nie będę się bronić. Zabij tą cząstkę Suny. Ja nie potrafiłam, a Ty dasz radę? - Rzuciła na jednym tchu. Ostatni raz przejechała wewnętrzną stronę dłoni po zaokrągleniu w okolicach podbrzusza. Ledwo udało jej się stłumić jęknięcie. Jej ręce opadły bezwładnie po bokach jej ciała. Stała przed nim i chociaż posiadała na sobie cienki materiał odzienia, czuła się naga. Jak gdyby doskonale mógł ją przejrzeć. - Jeśli jednak kiedyś uda mi się go spotkać powiem mu co zrobiłeś. Może będzie z Ciebie dumny? A może nie - dodała czekając. Wpatrywała się w niego wielkimi oczami, a jedyne co mógł w nich zobaczyć to

Strach.

⠀⠀⠀⠀Dla osoby, która żyła w ciągłym strachu, która każdy oddech traktowała jako dar od losu, gniew Kitsune był wyłącznie jeszcze jednym powodem obaw. Sachi przyjął jej ofensywę ze znajomym dreszczem i napięciem całego ciała. Rzucił jej szalone spojrzenie, jakby przez ułamek sekundy dzika natura Suny przeniknęła przez powłokę znacznie słabszego, niestabilnego brata.
⠀⠀⠀⠀— Posłuchasz mnie, bo nie masz innego wyjścia — odparował, z drżącymi w nerwowym śmiechu ustami. — Możesz myśleć, że chcę dla ciebie źle, ale prawda jest taka, że to jedyne rozwiązanie, które wyjdzie dobrze zarówno dla ciebie jak i dla mnie.
⠀⠀⠀⠀Skrzyżował ręce na piersi, chcąc niejako skryć się przed jej oskarżycielskim spojrzeniem. Tylko mu się wydawało, czy nieco wcześniej na kilka chwil zatraciła się w obłąkańczym przestrachu, jakby samo wspomnienie zamknięcia wyłowiło na wierzch jakieś mroki przeszłości? Reakcja nie dłuższa niż wzdrygnięcie się na powiew chłodnego powietrza.
⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀Oboje znaleźli się w punkcie, w którym wykonanie gwałtownego ruchu było ryzykowne. I nie chodziło wyłącznie o jeszcze jeden niepotrzebny atak, czy wymuszoną instynktem potrzebę bliskości, ale nawet o słowa. Zbyt brutalne, zbyt ostre i bezpośrednie naruszały delikatną atmosferę chwilowego zawieszenia broni. On znalazł się przy ramie, w bezpiecznej odległości od Kitsune, a ona stała na przeciw niego, ze zwieszonymi luźno rękami. Powstała między nimi ściana była umowna, lecz wyraźnie wyczuwalna.
⠀⠀⠀⠀— Sam chętnie mu o tym powiem — wzdrygnął się, opanował i zmarszczył brwi. Nie podobało mu się, że Kitsune chciała wykorzystać przeciwko niemu broń, której użył względem niej kilka minut wcześniej. — Nie mamy przed sobą tajemnic. Po prostu nie rozmawialiśmy ze sobą, od kiedy ostatnim razem ruszył w swoim kierunku.
⠀⠀⠀⠀Mówiłby to znacznie pewniejszym tonem, gdyby zniknięcie brata nie przedłużało się niemiłosiernie. Ale kiedy już się ze sobą spotkają, Suna o wszystkim mu opowie, prawda? Pochwali brata za to, czego dokonał przez ostatnie miesiące. Nawet za to, co chodziło mu po głowie tu i teraz.

⠀⠀⠀⠀Sachi sięgnął do boku, do pasa na którym wisiał luźny, skórzany pokrowiec krótkiej broni.
⠀⠀⠀⠀— Mogę to zrobić. Wiem, że to jest coś czego Suna by chciał. On nie chciałby, żeby cokolwiek łączyło go jeszcze z tym światem. — odparł silnym głosem, łapiąc w obie dłonie szpikulec. Wyciągnął dłutowate ostrze przed siebie, w kierunku ciała kobiety, śląc jej jasny sygnał odnośnie swojego celu. Nawet jeżeli Kitsune rzuciła te słowa w żartach, on potraktował je poważnie. — Nie potrzebujemy żadnych innych więzów. Jesteśmy wolni.

Posłuchasz mnie, bo nie masz innego wyjścia, idealnie opisywało sytuację, w jakiej się znalazła. Próbowała znaleźć tysiące wymówek, ale żadna nie miała tak naprawdę większego sensu. Sachi miał zwyczajnei rację, a ona jedynie wszystko przedłużała próbując wmówić sobie, że było inaczej. Kiedy wpatrywała się w niego uporczywie nie kryjąc wszystkich negatywnych emocji, które właśnie przekraczały jej myśli, zastanawiała się czy to rzeczywiście on był w tej historii złoczyńcą, czy może jednak ta rola przypadała właśnie jej.

Stali twarzą w twarz, w bezpiecznej odległości, którą każde z nich mogło pokonać w ułamku sekundy. Umowny rozejm był niczym ostatni płatek kwiatka, chwiejący się na silnym wietrze. Czekający aż któraś ze stron weźmie zbyt głęboki oddech i całkowicie go zwieje. Mierzyli się na spojrzenia. Słowa pchały ich coraz bardziej ku ostatniemu punktowi tego spotkania. W końcu to po to napisała do Suny, prawda? Podświadomie wiedziała, że gdyby zamiast Sachiego, przy naruszonej ramie drewnianych drzwi, stał teraz Suna, to koniec tego spotkania i tak byłby taki sam.

- Wiesz lepiej czego by chciał - stwierdziła bez większego przekonania, głosem osoby złamanej. Decyzja zapadła w momencie, w którym Sachi przekroczył próg domu Kurokaze. Tak naprawdę finał był już dawno temu przesądzony. Teraz jedynie przyszło im wszystko zakończyć. Za pewne wiedział lepiej czego pragnął Suna. W końcu Kitsune ledwo go znała. Pamiętała bardziej jak milusio drapał ją za uchem niż słowa, które jej mówił.

Nie żartowała, ale także nie mówiła do końca serio. Jego słowa, sposób w jaki wyciągnął ostrze, spotkały się z czytelną obawą w jej krwistych tęczówkach. Jęknęła cicho, zaciskając dłonie na śliskim materiale cienkiego kimona po ob stronach swojego zmęczonego ciała. Próbowała powstrzymać ich drżenie. Wciąż stała w tym samym miejscu, niezdolna do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Wpatrywała się w niego ze strachem, którego już nie potrafiła opanować czy ukryć.

- Jesteśmy wolni - powtórzyła za nim cichutko niczym mantrę, chyba tym samym dając mu do zrozumienia, że rzeczywiście nie planowała się bronić. Powierzyła los w jego ręce. I chociaż pragnęła z całej siły zamknąć powieki, nie była w stanie oderwać od niego wzroku. Czekała zastanawiając się czy po wszystkim on także po prostu odejdzie i ją zostawi.

⠀⠀⠀⠀Mizernie udawany uśmiech chwiał się na twarzy Sachi'ego jak kruchy listek na pustym drzewie. Utrzymanie pozytywnej aury kosztowało go znacznie więcej, niż chciałby to przyznać, bo czy sam nie zarzekał się przypadkiem, że z jego ręki nie będą ginąć niewinni? We wnętrzu słabego brata pojawiła się jednak namiastka czegoś złego, zrodzona z zazdrości chęć skrzywdzenia tych, którzy byli winowajcami złego samopoczucia. Dlatego chociaż ramiona mu drżały, uniósł jednak swoją broń, gotowy pokazać Kitsune, że jego determinacja jest niezachwiana.
⠀⠀⠀⠀Na moment połączyła ich cisza, w której tylko serca łomotały własnym rytmem. Na tyle głośno, że czujny drapieżnik wychwyciłby je zza ścian domu. Tak samo jak kot wyczuwał tętno myszy ukrytej w norze, tak nerwy zdradziłyby kryjówkę obu demonów, gdyby tylko ktoś akurat na nie polował. Otoczenie chaty pozostało jednak ciche.
⠀⠀⠀⠀Tylko oni wiedzieli co dzieje się w środku.
⠀⠀⠀⠀— Suna się o tym nie dowie — oznajmił przekonująco.
⠀⠀⠀⠀W cieniu rzucanym przez wyciągnięte ponad głowę ramiona oczy Sachi'ego błyszczały niepokojąco, znajomą, chłodną żółcią. Głęboka, czarna plama pochłaniała inne rysy, delikatny ruch warg wprawianych w drżenie, gdy mówił, lekko zmrużone powieki. Izayoizuki czekał na sygnał, ale ten nie chciał nadejść. Nie chciał być jedynym, który weźmie odpowiedzialność za ten śmiały czyn.
⠀⠀⠀⠀Ale Kitsune się poddała.
⠀⠀⠀⠀Na jego oczach rozluźniła ciało, zapadła się głębiej w swoim posłaniu i opuściła ręce. Jeżeli nadal patrzyła w jego kierunku, to wzrokiem nieobecnym. Trudno było wychwycić w tym spojrzeniu jej prawdziwe uczucia. Może pogrążyła się w ułomnym, demonicznym śnie. Łaskawej próżni bez myśli i uczuć, której doświadczyli, gdy Pan przemienił ich marne, ludzkie ciała w ich potężniejsze odpowiedniki, a to wszystko za cenę dawnego żywota.
⠀⠀⠀⠀— Tak... jesteśmy wolni. Nie trzymają nas ludzkie zobowiązania... — wymamrotał, dodając sobie otuchy.
⠀⠀⠀⠀Wiedział jednak, że nie nadejdzie odpowiedni moment, on nie będzie nigdy gotowy, ona nigdy nie zapomni.
⠀⠀⠀⠀Więc nie dając jej więcej czasu na rozważania, bez ostrzeżenia i nawet zaskakując samego siebie skoczył do przodu i ciął powietrze, trafiając bez wysiłku dokładnie tam, gdzie miał trafić. Szpikulec nie służył do zadawania gładkich, długich cięć. Służył do darcia ciał w szerokie bruzdy, miażdżenia tkanek i wydłubywania w nich dziur o poszarpanych krawędziach.
⠀⠀⠀⠀— Nie lecz się — rozkazał jej twardo Sachi, głosem szorstkim jak Suna.
⠀⠀⠀⠀Może w tym momencie świadomość bliźniaka rzeczywiście przejęła kontrolę nad jego nieporadnymi ruchami, gdyż wybuch krwi nie przestraszył lękliwego brata. Skoro już zaczął, to musiał to dokończyć. Oboje musieli, bo od teraz wiele zależało od kobiety i jej samokontroli, aby rana nie zaczęła się natychmiast zasklepiać.

Widziała, że decyzja była dla Sachiego znacznie łatwiejsza niż faktyczne czyny. Nie było jej go jednak szkoda. Sama przecież nie była w stanie tego zrobić. Gdyby odmówił zwyczajnie czas płynąłby dalej, a z nim pewnie rosłaby fasolka. Mała i śliczna. Teraz jednak decyzja została już podjęta. Nie było odwrotu. Pozostało jedynie patrzeć na te wymarzoną przez Kitsune wolność. Czy rzeczywiście miała ona czarne długie włosy, żółte tęczówki i sztylet w drżących dłoniach?

Suna się o tym nie dowie, dodawał sobie otuchy Sachi. Lisica miała jednak inne zdanie. Nie zamierzała niczego ukrywać. Mogłaby się z nim o to pokłócić. Powyzywać, wykrzyczeć dalczego chce to ukrywać. Wstydził się swoich czynów? Jej stan jednak daleko odbiegał od jakiejkolwiek woli walki. Wręcz przeciwnie. Była zwyczajnie zmęczona. Tak bardzo zmęczona. Wyjście z sytuacji było łatwe i nieodwracalne.

Nim się obejrzała połączyła ich prawdziwa cisza. Taka, w której słowa były zbędne. Dwa martwe serca połączone w zbrodni, o której nigdy nie zapomną. Zblokowane spojrzenia były wszystkim co było między nimi. Poddała się, a on wykonał swój ruch.

- Wolni - powtórzyła po raz ostatni kiedy do niej doskoczył. Jej wielkie czerwone tęczówki śledziły każdy jego ruch jak w zwolnionym tempie. Wpatrywała się w niego jak w obrazek. Był jej katem czy może rycerzem z bajki? Widziała w nim jedno i drugie. Ratował ją tym samym zabijając jakąś jej część. Jęknęła, kiedy ostry materiał przeorał skórę i mięśnie. Zachwiała, resztkami sił utrzymując równowagę. Ból przeszył jej ciało promieniując do nóg. Łapała nierówno powietrze starając się zapanować nad jakimikolwiek odruchami. Czuła się taka obrzydliwie brudna. Taka słaba.  

Nie lecz się.
Prosta komenda, jeden rozkaz. I chociaż zazwyczaj nie potrafiła się usłuchać kogokolwiek, tak teraz była całkowicie zdana na wolę Sachiego i ani jej się śniło robić cokolwiek innego niż by sobie zażyczył. Koniec był już blisko. Zrobiło jej się niedobrze. Słodkawa woń jej krwi rozniosła się po pomieszczeniu. Czuła dziwne odrętwienie i chłód. Jej głowa bezwładnie opadła w dół, czołem opierając się o jego ramię. Zacisnęła z całej siły powieki skupiając się na płytkim oddechu i tak dobrze znanym jej zapachu.
- Arigatou, Sachi - powiedziała słabo. W jej głosie można było wyczuć namacalną ulgę i wdzięczność, chociaż kryło się w nim też coś innego. Bardziej mrocznego i obślizgłego. Mówiła szczerze, a jednak ton zranionej, zepsutej i złamanej kobiety, która nigdy nie zapomina, wkradł się kiedy wypowiedziała jego imię. Była głodna. Tak cholernie głodna. Nie potrafiła myśleć o niczym innym. Gdyby mogła zjadłaby najchętniej także demona stojącego tuż przed nią.

To co łączyło ją z Suną było ulotne. To co dzieliła z Sachim pozostanie na wieki.
Sachi. Rycerz w lśniącej zbroi. Wybawiciel. Morderca.

Trochę niepokojąca treść poniżej. +18 i guess?


⠀⠀⠀⠀Kiedy cios wreszcie padł, kiedy jego ramiona zwaliły się w przód niesione nie tylko ciężarem mięśni, ale również kumulowanymi we wnętrzu emocjami, w głowie Sachiego pojawiła się cisza. Dotychczas nawet nie podejrzewał, jak wiele gniewu pojawiło się w jego wnętrzu, od kiedy po raz pierwszy zobaczył liliowowłosą kobietę. Najpierw pojawił się jedynie błysk, mała iskierka, którą historia jej znajomości z Suną oblała gorącym olejem. W cięcie demon włożył wszystko co się w nim kłębiło.
⠀⠀⠀⠀I nagle nastąpiła cisza.
⠀⠀⠀⠀Gdzieś pod nim wiła się jeszcze Kitsune. Jej jęk dotarł do jego słuchu jakby przez grubą warstwę wody, z oddali. Nie był na tyle głośny, aby wyrwać mężczyznę z transu w kolorach szkarłatu i bieli, pudrowego różu trzewi i błyskających w tle czerwonych oczu. Destrukcji musiało ulec wszystko, co łączyło ją z bliźniakiem, dlatego po pierwszy cięciu padło ich jeszcze wiele, aż w miejscu gdzie rosła łącząca dwa demony więź została wyłącznie bezkształtna masa.
⠀⠀⠀⠀— Nie musisz mi dziękować... — rzek bez przekory. Na prawdę uważał, że rzucanie takich słów, w tej sytuacji, było mocno nie na miejscu. Nie zrobił tego dla jej dobra, nie miał na uwadze jej szczęścia. I czy w ogóle kobieta uzna uwolnienie się od potomka za uśmiech losu? A może wszystko, nawet zniknięcie Suny i pojawienie się w progu jego brata było scenariuszem napisanym dla nich przez los.
⠀⠀⠀⠀Sachi wyszarpnął szpikulec z ciała kobiety i z rozmachem wyrzucił w powietrzę fontannę krwi. Szkarłatne krople zrosiły podłogę, jego ubrania i twarz. Strużka ściekała po jego bladych przedramionach, gdy ściskał w dłoniach rękojeść krótkiego kolca. Chociaż to imochizuki leżała przed nim rozpłatana wnętrznościami do wierzchu, to mężczyzna wydawał się pokonany.
⠀⠀⠀⠀Oddychał powoli, a w jego głowie rodziła się niepokojąca myśl.

⠀⠀⠀⠀Metal uderzył o podłogę, gdy Sachi odrzucił na bok swoją broń. Wyciągnął do przodu opatrzoną w pazury dłoń i sięgnął po coś, co nawet nie miało jeszcze swojej pełnej formy. W bladych oczach tańczyły niebezpieczne iskry, a mimo to nawet przez moment się nie zawahał. Wyrwał z ciała Kitsune demoniczny płód, a potem ścięgna pod skórą napięły się i szkarłatna masa rozpadła się na kawałki pod wpływem jego siły.
⠀⠀⠀⠀A potem Sachi pożarł własnego, nieuformowanego potomka.

⠀⠀⠀⠀Oblizał usta, rozmazując krew na podbródku. Starł brud kciukiem i w tym samym momencie ramiona opadły mu wzdłuż ciała. Umorusany, zgarbiony, ze wzrokiem pozbawionym ostrości. Demon nie przypominał rycerza, którego przez ułamek sekundy mogła w nim wiedzieć Kitsune. A czy po tym co zrobił w ogóle będzie chciała na niego spoglądać.
⠀⠀⠀⠀Usta Sachi'ego wykrzywiły się w nieśmiałym uśmiechu.

Zamrugała kilka razy próbując przywrócić ostrość widzenia. Cały świat rozmazywał jej się przed oczami, a mokre strugi łez zbierały się w kącikach jej oczu i bezwiednie spływały po bokach jej ślicznej twarzy. Grymas bólu, który ją wykrzywił nie pasował do pięknych, kobiecych rysów. Dopiero po chwili dotarło do niej, że leżała płasko na ziemi. Upadła? Kiedy? Wierzchem brudnej dłoni przetarła mokre powieki, próbując z powrotem połapać się w całej sytuacji. Każdy ruch sprawiał jej okropny ból. Porozrywane ciało powoli zaczynało się leczyć, jednak wyszarpane rany były głębokie.

W końcu udało jej się spojrzeć w górę i pierwszym co zobaczyła był Suna Sachi żujący krwistą masę tkanek swoimi wydłużonymi kłami. I chociaż widziała to własnymi oczami wciąż nie potrafiła uwierzyć, że było już po wszystkim. Stłumiła dziwne uczucie, tlące się w jej martwym sercu, bo przecież demony nic nie czuły. Czy był to koniec jej problemów, a może dopiero ich początek? Nie oderwała od niego wzroku kiedy oblizywał się zachłannie. Dokładnie obserwowała kiedy kciukiem wycierał reszty zbrodni ze swojej twarzy. Widziała, że nie zrobiłł tego dla niej. Była z natury głupiutka i nie umiała tego naprawić, ale chociaż tyle widziała. Od samego początku traktował ją z niechęcią i dystansem. Otwarcie nią gardził, więc teraz nie oczekiwała po nim zbyt wiele. Zrobił to dla Suny. A przede wszystkim zrobił to dla samego siebie. Nie chciał, żeby kogokolwiek innego łączyło coś z jego bratem. Była głupiutka, ale nie ślepa. Sama doskonale wiedziała jak to jest być pochłoniętym czystą, chorobliwą zazdrością.

Jego nieśmiały uśmiech jednak na zawsze wyrył się w jej pamięci. Obrazek, którego już nigdy się nie pozbędzie. Widząc go przestała się mazać. Nienawidziła go. A przecież nienawiść była bardzo silnym uczuciem. Spróbowała się podnieść z podłogi, ale nieopisany ból z powrotem przykleił ją plecami ido drewnianych paneli. Jęknęła cicho zachrypniętym gardłem.

- Aua - poskarżyła się nagle ponawiając próbę uniesienia się. Z wielką trudnością, w końcu udało jej się pokracznie usiąść i nie pogubić przy tym wszystkich gojących się wnętrzności. Brudnymi z własnej krwi dłońmi zaczęła zbierać poplątane, długie włosy w wysoki, niedbały kok na głowie. - Fuj - dodała, widząc swoje brudne ciało i ubranie. Czuła się tak okropnie. - Jeszcze nigdy nikt mnie tak nie poszarpał - wyznała cicho, a jej lisie uszy uniosły się do pionu. Kiedyś Takuya uciął jej dłoń i to było najgorsze co kiedykolwiek jej się przytrafiło. Spojrzała na Sachiego z dołu z idealnie widoczną nadzieją w oczach. Fizycznie zdrowiała. Za to psychicznie została poważnie zraniona, jeszcze bardziej zepsuta. Przecież dotychczas była niestabilna, a teraz? Teraz pewnie stanie się jeszcze bardziej nieprzewidywalna.

Pustka, która chyba bolała najbardziej była z każdą chwilą coraz bardziej wyczuwalna. Nawet jej nieudolne próby zachowywania się, jak gdyby nic się nie stało, nie uśmierzyły niewidocznego bólu, który pewnie będzie jej towarzyszył już na zawsze. Bólu po stracie czegoś ważnego. Uniosła obydwie dłonie w górę w stronę Sachiego, bo chciała, żeby ją podniósł.

⠀⠀⠀⠀Gdyby pozostało w nim chociaż trochę ludzkiej empatii, to być może przejąłby się bólem przepełniającym przestrzeń. Sachi jednak z twarzą pozbawioną głębokich emocji obserwował Kitsune niczym obiekt naukowych badań. Uśmiech, który pojawił się przed momentem na jego ustach, trwał tam nieprzerwanie, niezależnie od kształtu dziejących się na oczach demona wydarzeń.
⠀⠀⠀⠀Dopiero spojrzenie, które przez moment wyrażało nieprzyzwoitą fascynację, zmieniło się w wyraz dezorientacji, tak typowej, dla czarnowłosego demona, zanim kontrolę przejmowały instynkty.
⠀⠀⠀⠀— Boli cię? — zapytał, jakby idea cierpienia była dla niego czymś skrajnie nieprawdopodobnym. Żółte jak u gada oczy obserwowały ją bez mrugania. — Ciało, czy może dusza? Sugerujesz, że poczułaś coś więcej, bo odebrano ci... — Sachi spojrzał na swoje dłonie, na szkarłatne plamy rozciągnięte po bladej skórze — ...coś ważnego?
⠀⠀⠀⠀Sam wiedział, że emocje, które odczuwał w tym momencie szybko przeminą. W życiu demona nie było wielu rzeczy stałych. Zmieniały się również priorytety, choć te niezależne od indywidualności przykrywała zwykle wymuszona na nich wola Stwórcy. Co z tego, że teraz czuł się paskudnie. Co z tego, że w oczach Kitsune dokonał być może czynu potwornego, skoro z perspektywy ich życia jako marionetki Wielkiego Boga była to zaledwie drobnostka?
⠀⠀⠀⠀Regenerujące się samoistnie ciało lisicy były intrygującym widokiem. Jego własne nie byłoby zdolne do tak błyskawicznej naprawy i Sachi podejrzewał, że nawet zdolności bliźniaka nie umywały się pod tym względem do talentu kobiety. Krew, która oblała posadzkę nie mogła wrócić na swoje miejsce, ale z energii nagromadzonej przez ich organizmy przy jedzeniu ludzkiego mięsa tworzyła się zupełnie nowa, życiodajna ciecz. Na jego oczach bruzdy po szpikulcu wypełniały się świeżą tkanką.
⠀⠀⠀⠀— Jesteś znacznie silniejsza od Suny. To zadziwiające, że uznałaś waszą znajomość za korzystną — stwierdził prostym tonem, nie dopatrując się teraz w jej czynach czegoś głębszego. Prawie, jakby chwile temu nie dźgał jej przepełniony do cna wściekłą zazdrością. Może wyładowanie się w ten sposób oczyściło go z tej choroby?
⠀⠀⠀⠀Złapał ją za ręce, gdy wyciągając własne w powietrze zasygnalizowała, iż potrzebuje pomocy. Tym razem nie czuł potrzeby, aby pozwolić jej spaść.
⠀⠀⠀⠀W wątłych ramionach mężczyzny było więcej siły, niż możnaby się tego spodziewać, więc Kitsune szybko została postawiona do pionu. Sachi jednak ostentacyjnie się odsunął, nie dając jej szansy, aby jeszcze raz - przypadkiem - zawisła w jego ramionach.
⠀⠀⠀⠀— Szukałem Suny, a znalazłem jedynie to, co po sobie pozostawił... — wymamrotał. — Jeżeli chcesz go znaleźć pierwsza, to musisz się pośpieszyć. Oboje mamy ten sam cel, a wygląda na to, że on zapadł się pod ziemię... mam tylko nadzieję, że nadal żyje.

Koniec przyszedł szybciej niż mogłaby się spodziewać. Przyszedł i poszedł. Pozostawiając za sobą jedynie ziejącą pustkę. Wpatrywała się w Sachiego oczami bez wyrazu. Wcześniejsza nadzieja, ból, smutek czy wściekłość. Jeśli cokolwiek wcześniej czuła, to właśnie te uczucia umarły. Zostały wyrwane demonimi szponami i pożarte co do ostatniego kawałka. Jak zwykle oblicze Lisicy zmieniło się w zawrotnym tempie. Pytanie Sachiego odbiło się echem po pustym pomieszczeniu. Zakłóciło dziwną ciszę fascynacji pomieszanej z czymś innym, bardziej mrocznym. Nie odpowiedziała na jego pytanie od razu. Skupiła się na regeneracji przynajmniej do momentu, w którym mogła utrzymać swoje ciało w jednej formie, bez konieczności zbierania jelit po drewnianych panelach. Niestety nie mogła zrobić więcej. Regeneracja tak naprawdę nie była jej mocną stroną. Musiała się posilić, tak jak każdy demon. Prędzej niż później.

- Demony nie mają duszy, więc nie mogę czuć nic więcej - odpowiedziała absolutnie bez krztyny przekonania. Jej słowa były wyblakłe i wybrukowane z czegokolwiek. Sama w nie nie wierzyła i widocznie nie zamierzała udawać. Każdy demon wiedział, że ich gatunek nie był zdolny do jakichkolwiek większych uczuć. Doskonale o tym wiedzieli, bo tak im kazano. Kitsune uważała, że ta pustka, którą teraz odczuwała była tym czymś więcej. Jej zdanie nie miało jednak większego znaczenia. Nie czuła nic, bo tak wyglądało istnienie demonów.

Coś się w nim zmieniło. Nawet ona była w stanie to zauważyć. Jak gdyby uszło z niego powietrze. Może tej nocy obydwoje umarli na nowo? Widocznie tego potrzebował. Kiedy wyciągnęła do niego dłonie przyjął je bez marudzenia i nim się obejrzała stała na chwiejnych nogach. W pionie. Przeciągnęła się niczym zmęczona kotka, jak gdyby właśnie obudziła się z długiego snu. Czuła zmęczenie, ale nie tak dotkliwie jak wcześniej. Wtedy dopiero skrzyżowała z nim spojrzenie krwistoczerwonych tęczówek. Przekrzywiła lekko głowę na jedną stronę, a kilka niesfornych kosmków liliowych włosów opadło jej na zaróżowiony policzek.

- Nasza znajomość była krótka i krzywdząca - powiedziała zgodnie z prawdą, bo przecież tak właśnie było. - Wyglądam na kogoś, kto na czymkolwiek skorzystał? - Zapytała chwytając dłonią za cienki pasek od kimona. Pociągnęła za niego pozwalając, żeby śliski materiał zsunął się z jej ramion i opadł na ziemię, tym samym odsłaniając mlecznobiałe, miękkie, kobiece ciało. Miejsce, w którym wcześniej zanurzył sztylet, pokryło się cienką warstwą otrzewnej. Mocny kontrast czerwieni na tle alabastrowej mgły. Nagie ciało tak skrzywdzone, że prawie wyglądało na nieprawdziwe. Nie przejmowała się czy go zawstydzi, czy na nią patrzył. Ruszyła w jego stronę, a raczej w stronę drzwi. Nie podeszła do niego, nie wykonała w jego stronę żadnego ruchu. Wcześniej oddałaby wszystko, żeby chociaż na nią spojrzał, żeby po prostu jej nie zostawiał. Teraz? Teraz liczyła się tylko ona.

Kiedy się z nim zrównała przystanęła na dosłownie chwilę.
- Suna dał mi to czego wtedy najbardziej potrzebowałam - wyjaśniła zgarniając dłońmi lilowe włosy z twarzy i zarzucając je na zgrabną linię odkrytego kręgosłupa. Spojrzała na Sachiego po raz ostatni. Jego wygląd, jego słowa, jego zapach i wszystko w nim było jej tak kurewsko znajome. - Uwagę, Sachi. Poświęcił mi uwagę - dodała wymijając go i ruszając w stronę drzwi. Chociaż można było zobaczyć, że każdy krok stanowił dla niej wyzwanie, wciąż poruszała się z nienaganną gracją. Jak gdyby jej ciało nie podlegało grawitacji. Każdy ruch kołyszących się płynnie bioder, zgrabnych pośladków czy szczupłych rąk. Wszystko w niej było zbyt ładne, żeby przypominać niedoskonałego człowieka. Była  w końcu demonem. Pięknym potworem.

Zatrzymała się przy framudze kładąc dłoń na zadrapaniach, które Sachi pozostawił na pamiątkę w niewielkiej chatce Zabójcy Demonów o oddechu wiatru.
- Zniszczyłeś wszystkie więzy między mną a Suną. Nie mam po co więcej go szukać - stwierdziła próbując chyba przekonać samą siebie. Przejechała szponami po nierównych drewnianych pręgach zniszczonego materiału. Nie odwróciła się więcej i, jeśli jej nie przeszkodził, ruszyła w stronę niewielkiego pomieszczenia z paleniskiem i wanną. Zamierzała zagrzać wodę, żeby w końcu zmyć z siebie wszystkie wspomnienia brudy. Potem pewnie będzie musiała kogoś zjeść.

- Teraz łączy mnie więcej z Tobą niż z nim. Jesteś z siebie dumny? - mógł usłyszeć jej cichy głos odbijający się echem po głuchym korytarzu.

Nowa poznana oschłość i obojętność ogarnęła jej zmarznięte ciało, spowiła zmęczony umysł. Jak gdyby w krótką chwilę straciła całą motywację, cały sens. Wiedziała, że ten stan nie mógł trwać wiecznie. Teraz, kiedy Sachi własnoręcznie pozbył się jej problemu, a może wybawienia, ponownie mogła być sobą. Głupiutką, wesołą i słodką, czasami okrutną i zachłanną. Mogła być zmienna i nielogiczna. Nie musiała niczego chronić, nie musiała starać się nic więcej pokochać. Uczucia mogły ponownie zniknąć, bo przecież tak jak sam Sachi zauważył demony nie potrafiły czuć. Mogła być po prostu sobą. Wiedziała, że wkrótce jej gardło zajmie się ogniem spowodowanym nigdy niepohamowanym głodem. Rana zagoiła się połowicznie. Nie sączyła się z niej już krew, jednak część mięśni i skóry nie była w stanie zregenerować się samoistnie. Potrzebowała paliwa.

Wymijając Sachiego kątem oka dostrzegła jak uporczywie wpatrywał się przed siebie. Nie kryła zdumienia jak uparty potrafi być. Z jaką łatwością opierał się kobiecym wdziękom. A może zwyczajnie wciąż kierował nim strach? Wydawało jej się, że pokazała mu jak niewielki zagrożeniem była. Nie ufał jej, wcale mu się nie dziwiła.

- Nie zamierzam szukać cię bez powodu i nie potrzebuję twojego współczucia, Sachi - zapewniła go w końcu wzruszając lekko ramionami. Nie byli sobie nic winni. Ich relacja zaczynała i kończyła się na niewielkiej fasolce strawionej w jego żołądku. Tak naprawdę mogli się rozejść i nigdy nie rozpamiętywać tego spotkania. Zapomnieć o sobie, o tej sytuacji i o wszystkim. Było to zdecydowanie łatwiejsze wyjście i nie miałaby Sachiemu za złe, gdyby je wybrał. A może tylko jej się wydawało, że nic nie miało znaczenia? Może był to zaledwie początek czegoś nowego, czego w ogóle się nie spodziewała. Czerwona nić przeznaczenia została zarzucona. Pytaniem pozostawało czy przetrwa ich burzliwe charaktery, czy zostanie umyślnie rozerwana. Powód w końcu zawsze mógł się na nowo narodzić i obydwoje doskonale o tym wiedzieli. Było tysiące możliwości.

Stojąc ostatnią chwilę w otwartych drzwiach prowadzących na korytarz uśmiechnęła się pod nosem, zdając sobie sprawę, że nie mogla doczekać się ich następnego spotkania. Jego towarzystwo było chaotyczne i nieprzewidywalne, czyli takie jakie lubiła najbardziej.
- Zyskałeś dzisiaj nowego przyjaciela, albo nowego wroga. Obiecaj, że o mnie nigdy nie zapomnisz - rzuciła jeszcze na odchodne, chociaż jej ton opleciony intensywniejszą nutą wskazywał na ważność zadanego pytania, kierując zmęczone ciało ku łazience. Przeciągnęła się jeszcze zastanawiając si, który olejek dzisiaj wetrze w mleczną idealnie miękką skórę. Lawendowy? A może ten różany, który Takuya tak bardzo lubił. Zabrała się za przygotowywanie kąpieli.

- Będziesz wychodził czy się do mnie przyłączysz?
Znała odpowiedź, ale zdecydowanie chciała się z nim podroczyć. Kto wie, czekała aż ponownie ją zaskoczy. Jak z wystraszonego szczeniaka z podkulonym ogonem zamieni się w agresywnego potwora z ostrymi pazurami. Wiedziała, że był zdolny do czegoś więcej, chyba nawet lepiej niż on sam.

Może zwyczajnie chciała go przestraszyć. Doskonale zdawała sobie sprawę, że nie zamierzał do niej dołączać. Ani teraz ani nigdy. Nie spodziewała się, żeby kiedykolwiek był w stanie zmienić zdanie, ale też tego od niego nie oczekiwała. Tak naprawdę chciała, żeby już poszedł. Nie zostało nic do powiedzenia, nic do zrobienia. Krew na jego dłoniach okropnie mąciła jej w głowie, a wspomnienia czegoś co zostało utracone wykrzywiało wszystkie trzewia. Trzymała się w kupie, bo nie była słabym człowiekiem. Nie znała miłości ani smutku. Fakt, że wszystkie uczucia można było tak po prostu wyłączyć dawał jej kolejną szansę. Była słaba psychicznie jak na demona, nie było co ukrywać. Mimo to wciąż szła do przodu skupiając się na podstawowych czynnościach. Kąpiel, jedzenie. Nie potrafiła patrzeć długodystansowo myśląc tylko o tym co teraz.

- Tak jest nas dwoje - dodała słysząc jak się oddalał. Obydwoje w końcu nieźle namieszali. Szybki krok, nerwowe kroki, płytki oddech. Strach był piękny. Pasował do niego. Nadawał mu pewnej delikatności, którą z przyjemnością oglądała. Sachi był piękny w swojej niewinnej naturze. Tak bardzo niewinnej jak rozorane podbrzusze Lisicy i splamiona krwią skóra. Odszedł z nadzieją, że Suna się ucieszy, że go znajdzie. Kitsune szczerze mu kibicowała nawet, jeśli ukłucie zazdrości było cholernie wyczuwalne. Była w tym momencie zbyt słaba, zbyt niestabilna, żeby cokolwiek z tym zrobić.

Po wszystkim udało jej się doprowadzić do porządku. Wyruszyła w drogę. Na kolację, obiad i śniadanie. Zamierzała jeść i jeść. Rosnąć w siłę bez oporów.

zt