Przygody Eri

Przygody Eri — Nie Lut 04, 2024 2:36 pm

☽ Prowincja Owari, okolice miasta Yatomi. Rok 1653

Nikt nie mówił tego na głos, lecz uczniowie Daisuke często spoglądali w jej kierunku, przełykając ślinę wraz z kąśliwymi komentarzami. Jej technika władania bronią różniła się od tego, co wpajano zwykle przyszłym zabójcom pioruna. Nigdy w zasadnie nie uczyła się technik iaidō, które były podstawą przy władaniu oddechem, nie dostała szkolenia z podstaw szermierki, ani nawet nie trzymała w dłoniach katany, dopóki nie uciekła tamtego dnia z klasztoru. Mimo, że Burzowa Pieśń była kopią nichirin, którym uczyła się walczyć z demonami, gdy jej mistrz stracił dominującą rękę, nadal nie potrafiła skopiować ruchów, które pozostałym zabójcom przychodziły wręcz naturalnie.
— Nie potrafię — warknęła z frustracją, starając się po raz kolejny powtórzyć ruch pokazany jej przez Daisuke.
Chociaż Eri zdała swój egzamin już jakiś czas temu, Filar nadal od czasu do czasu poświęcał swój wolny czas, aby ćwiczyć z nią niektóre formy. Zwykle odbywało się to w gronie znacznie młodszych uczniów, których Asano szkolił wędrując po kraju w trakcie swoich misji. Z jednej strony dostąpiła zaszczytu znalezienia się w ścisłej grupce jego prywatnych podopiecznych, lecz z drugiej czuła, że zamiast czerpać z tego doświadczenie, nadal próbuje zaledwie dogonić tych, którzy zaczynali od zera.
Nauki Yoshihiro były zarówno błogosławieństwem i przekleństwem. Gdyby nie on, to nigdy nie trafiłaby do korpusu, nie miałaby możliwości poznać swojego potencjału i zapewne znów skończyłaby na ulicy, albo jako prostytutka w slumsach, lecz nauki zbiegłego zabójcy były także źródłem jej ciągłej frustracji, niedoskonałości i podstawą wszystkich błędów, które popełniała od kiedy tylko przekroczyła po raz pierwszy progi Yonezawy.
Mężczyzna nie był złym nauczycielem. Po prostu jego oddech różnił się nieco od tego, co później zostało jej wpojone. A ona nie potrafiła odtworzyć żadnej z form, którą wówczas miała możliwość oglądać.
— Potrzeba do tego trochę samozaparcia, dyscypliny i kreatywności, ale dałabyś radę — powiedział jej pewnego Daisuke, gdy byli akurat w trakcie jednej z wielu takich sesji.
Eri opuściła broń, wyprostowała się i spojrzała na swojego mistrza unosząc brew.
— Z czym bym sobie poradziła? — zapytała podejrzliwie. Mężczyzna miał w zwyczaju nadmiernie ją pocieszać. Do tego stopnia, że zwykle czuła się ze sobą jeszcze gorzej, niż zanim otworzył usta. Teraz także podeszła do jego wypowiedzi z odpowiednią dozą dystansu.
— Ze stworzeniem własnych technik — odparł krótko, dostrzegając narastający grymas Tokugawy. — Yoshihiro opuścił Yonezawe nim wypraktykował do końca ich poprawne używanie. Wówczas nie byłem jeszcze na swojej obecnej pozycji, ale pamiętam go z treningów. Ćwiczył je nim jeszcze zaplątał się w te problematyczne zajęcia. — Eri kaszlnęła. Nazywanie zmuszania porwanych dzieci do zjadania fragmentów demonicznych organów "problematycznym zajęciem" było dość zaskakujące. Rozumiała jednak, że Daisuke nie chce zbyt wiele mówić, gdy ktoś przypadkiem słuchał ich wymiany. Kiwnęła głową, a on kontynuował. — Również zaczynał bez podstaw iaidō, a to właśnie oddech pioruna pojawił się, gdy zaczął swoje szkolenie na zabójcę. Zawsze jest ciężej, gdy już nauczysz się złych ruchów, ale nie niemożliwe... ale każdy przypadek jest inny. To, że nie radzisz sobie z błyskawicznym dobywaniem broni nie znaczy, że twój oddech jest słabszy niż ten używany przez innych uczniów.
— To nie tak, że nie próbowałam... — wtrąciła, czując po raz kolejny, że Asano próbuje zepchnąć jej uczucia na bok.
— Próbowałaś odtworzyć to co kiedyś widziałaś. Jeżeli nigdy nie poznałaś podstaw formy i znasz ją jedynie z obserwacji efektu, to oczywistym jest, że ciężko będzie ci stworzyć ją z niczego. Jakich ruchów używał? Dlaczego ich używał? Co sprawiło, że w ten sposób czuł większą swobodę podczas walki? — kontynuował Hashira, który teraz również wyprostował się i odłożył broń.
Swoją przemową próbował zmusić Eri do myślenia, ale musiał zapomnieć, że dziecko, które nigdy nie otrzymało poprawnego wychowania i wykształcenia nie będzie w stanie podążać równie szybko jego tokiem rozumowania. Zamiast zrozumienia spotkał się z widokiem Tokugawy zapatrzonej w ziemię, kopiącej butem kupkę ziemi.
— Używał ich, ponieważ były dopasowane do niego. Nie do mnie, nie do ciebie, ani nie do innego użytkownika oddechu pioruna. Nawet gdybyś była w stanie je powtórzyć, istnieje duża szansa na to, że nadal nie byłyby łatwe w użyciu. Mówiłaś nawet, że kiedy stracił rękę, zmodyfikował je to obecnych potrzeb. Utrata kończyny to duża zmiana dla kogoś, kto całe życie balansuje swoje ruchy wokół sprawnego ciała. Ty, na szczęście, masz obie ręce, twój zmysł pracuje bez zarzutów. Nie uważasz, że zamiast szukać poszlak odnośnie czegoś, co może nawet nie być dla ciebie dobre lepiej byłoby poszukać własnego sposobu? — podpowiedział, podsuwając swoją broń pod Pieśń należącą do Eri.
Nichirin różniły się od siebie w znaczący sposób. Jego katana była dłuższa i cięższa. Miała też nieco mocniejszy kąt zakrzywienia. Doskonały, aby gładkim ślizgiem wyciągać ostrze z pochwy. Gdyby miała wziąć ją do ręki, to poczułaby że broń jest dla niej za ciężka, zbyt pokraczna w użyciu. Z jej rudy wykuto tachi o minimalnym wygięciu, przypominające wydłużony sztylet, które zwykle były przecież całkowicie proste. Zmuszało to użytkownika do znacznie dalszego wyciągania ręki przy dobywaniu.
Eri powoli pokiwała głową, wpatrując się w obnażone ostrze. Nie było równie złote co broń Daisuke, było ten krótsze, ponieważ dopasowano je do wzrostu Tokugawy. Zdobienia na rękojeści i pokrowcu to zupełnie inna sprawa, choć je również zrobiono na prośbę Eri. Zapragnęła właśnie takiej broni, bo kiedy niepełnosprawny Yoshihiro nie był w stanie dłużej sam bronić ich nocą przed demonami, to ona wzięła do ręki jego Pieśń. Ale nie była nim. Choć wiele razy chciała stać się tak silna jak on, nie mogła stać się nim zupełnie.
— To może trochę zająć... — stwierdziła niechętnie, lecz nie zapierała się już tak mocno co na początku. Rozumiała mniej-więcej co próbował jej przekazać nowy mistrz, ale nie wiedziała jeszcze jak miałaby się do tego w ogóle zabrać. Nikt nigdy nie uczył ich tworzenia własnych form. Musiało to wynikać z własnej inicjatywy, potrzeby zmodyfikowania istniejących, albo wykreowania czegoś od zera. Sama ta myśl wypełniała ją zmęczeniem. Bo jak niby miałaby nadal wykonywać misje i zadania dla Asano, gdyby zamiast sprawdzonych, efektywnych technik korzystała z własnych, wadliwych i niekompletnych.
Mężczyzna chyba wyczytał z twarzy dziewczyny jej obawy i położył rękę na drobnym ramieniu.
— To twoje własne formy, twój własny sposób walki, więc nie mogłabyś ćwiczyć go z innymi, prawda? Jeżeli tego wymaga twój dalszy rozwój, przełamanie tej blokady to być może warto choć na moment wyjść ze strefy komfortu i powrócić do ćwiczeń? Nie mówię, że powinnaś zostać przez cały kolejny rok w Tsurugi, ale mogłabyś wykonywać pomniejsze zadania, a w wolnym czasie ćwiczyć na własną rękę? — zaproponował.
Tokugawa spojrzała na niego z wyrzutem. Jeżeli nienawidziła czegoś bardziej od próby podniesienia jej na duchu, to była nią niepotrzebna troska. Nie chciała, aby mistrz ciągle sprawował nad nią opiekę, a przez ostatnie miesiące właśnie tak to wyglądało. Jedno ostre spojrzenie, a wszystkich pozostałym towarzyszom podróży zamykały się usta. Nadszedł wreszcie czas, żeby to ona wzięła sprawy w swoje ręce i zamknęła im usta.
— Niech tak będzie.