Dziennik

Dziennik — Nie Sty 28, 2024 3:01 pm

— Po co to sobie robisz?
Bodaiju popatrzyła bez przekonania na jednego ze swoich pobratymców; demona, który zawdzięczał jej nie tylko wstawiennictwo przy przemianie, ale i wprowadzenie w świat tworów Muzana. Byli idealnym odzwierciedleniem hasła “uczeń przerósł mistrza”, biorąc pod uwagę, że był od niej o kilka rang wyżej. Nie, żeby było to jakieś szczególnie imponujące, kiedy dawna Honda Tsukiyama znajdowała się na samym dole hierarchii.
— Tłumaczyłam ci to wiele razy.
— No tak, i dalej tego nie pojmuję! — podniósł głos, uderzając otwartą dłonią o ścianę.
— Nigdy nie prosiłam cię o zrozumienie.
Mężczyzna doskoczył do niej i ujął między swoje ręce dwie z jej dłoni.
— Pokazałaś mi ten świat. Wskazałaś drogę do wielkości, do korzystania z tego, co daje bycie demonem. Dlaczego sama z tego rezygnujesz? Przecież już byłaś na szczycie, mogłaś być najpotężniejszą po samym Stwórcy! — zamilkł na chwilę. — Próbujesz zrobić mu na złość? To się nigdy nie kończy dobrze.
— Nikomu nie chcę robić na złość, a już na pewno nie jemu — zapewniła, wolnymi dłońmi sięgając do przedramion rozmówcy i zdejmując z siebie jego ręce. — Dobrze wiesz, że wypełniam jego wolę tak samo, jak reszta z nas. Uczę się na błędach. Ale kiedy on się mną znudzi lub któryś z zabójców zdecyduje się odebrać mi głowę, chciałabym, żeby jeszcze jakaś siła utrzymała mnie na tym świecie.
— Naprawdę w to wierzysz? W tę inną siłę? Religię?
Wzruszyła wszystkimi ramionami jednocześnie.
— Dmucham na zimne.
— Rezygnujesz z czegoś pewnego - siły i nieśmiertelności, patronatu Stwórcy - dla czegoś, co równie dobrze może nie istnieć? Bo jakiś Hindus ci tak powiedział? To szaleństwo! Jak wrócisz na szczyt to nie będziesz musiała się przejmować życiem po śmierci, bo po prostu nie umrzesz.
— Jesteś naiwny i pyszny, myśląc w ten sposób — fuknęła, pierwszy raz od dawna okazując jakąś mocniejszą emocję. — Dopóki nie jesteś naszym patronem, nie masz prawa myśleć, że nie istnieje ktoś silniejszy od ciebie. Wszyscy w końcu skończymy martwi, walcząc o sprawę, do której zostaliśmy powołani. Nie sądziłam, że akurat ja, jako ta “potępiona”, będę musiała ci to tłumaczyć.

Nie lubiła się narzucać i nie lubiła, kiedy narzucano się jej. Nie lubiła towarzystwa w żadnej formie. Polowała, bo musiała, ale nie znęcała się. Dlatego też większość swojej egzystencji spędzała na uboczach, nocami wędrując od świątyni do świątyni. A kiedy oznaki głodu zaczynały być wyraźne, zabijała najczęściej jakichś bezdomnych lub osamotnionych, jeżeli nie potrafili odpowiedzieć prawidłowo na jej zagadki. Status społeczny nie powinien był określać wartości czyjegoś życia, ale pośród wyrzutków łatwiej było o niewyedukowanych, nielogicznie myślących chłopów. Mądrość, jej zdaniem, była bardziej obiektywnym wyznacznikiem.
Dzień po jednym z takich posiłków zaszyła się w kolejnej kaplicy, aby oddać się medytacji.
— Spodobało ci się u nas?
Otworzyła oczy i obejrzała się na siedzącego obok niej mnicha.
— Nie boisz się mnie? — spytała nieco zaskoczona.
— Widzę cię tutaj już któryś raz. Jakbyś miała nas skrzywdzić, już dawno byś to zrobiła. Przecież mieszkamy nieopodal.
Zamilkła, odwracając wzrok. Odwiedziła już tyle miejsc sakralnych, że nawet nie pamiętała o pobycie w niektórych.
— Nie wiedziałem, że demony są pobożne.
— Nie są.
Podniosła się i obróciła w kierunku wyjścia, w celu opuszczenia pomieszczenia.
— Jutro po zmroku będą obrzędy i medytacja. Czuj się zaproszona.

Długo zastanawiała się, czy nie była to pułapka. Idąc między mnichów sama prosiłaby się o ścięcie głowy. Mimo to, postanowiła skorzystać z zaproszenia, chociaż przez swoje zawahania spóźniła się znacznie. Jej uszu dotarły westchnienia i szepty zebranych mężczyzn, którzy widocznie nie byli przekonani co do pomysłu jednego ze swoich odnośnie pobytu demona pośród nich.

Bodaiju spędziła w obiekcie kilka tygodni, stając się przy tym ochroną dla jego mieszkańców. Medytowała z nimi, uczestniczyła w obrzędach, rozmawiała zarówno o swojej naturze, jak i tym, czego nauczyła się od Ellalana; pochodzącego z Indii kapłana, który jako pierwszy opowiedział jej o kwestii reinkarnacji.

Bycie demonem jednak wiązało się z pragnieniem ludzkiego mięsa i krwi, dlatego o odpowiedniej porze oddalała się od przybytku, aby znaleźć kolejną ofiarę. Mnisi świetnie zdawali sobie z tego sprawę, lecz nawet pomimo obrzydzenia tym faktem, udzielali jej pokuty. Nie mogła tego w żaden sposób powstrzymać, a wierzyli jej, kiedy mówiła, że spożywa tylko tyle, ile musi, żeby nie zmienić się w kierowane instynktem zwierzę.

Prawdopodobnie ten stan rzeczy utrzymałby się jeszcze przez kolejne miesiące, jak nie lata, gdyby nie nagłe pojawienie się u wrót świątyni nowego mnicha. Nastoletniego chłopca, którego zapach odebrał Bodaiju jakąkolwiek samokontrolę. Ostatnimi śladami silnej woli pochwyciła go i uciekła z dala od obiektu, do okolicznego lasu, gdzie - działając w pełni instynktownie - pochłonęła całego marechi.

Nie miała czelności pokazać się więcej pośród mnichów, którzy jej zaufali. Chociaż nie zrobiła krzywdy żadnemu z tych, z którymi rozmawiała, tak pozbawiła życia człowieka, który miał do nich dołączyć. Zabrała go na ich oczach i, chociaż nie chciała tego przyznać otwarcie, czuła, że tego jej brakowało. Pożywienie się tak specjalnym mięsem było niemalże odświeżające, niczym powrót do czasów, w których rzeczywiście polowała jedynie na nich i rosła w siłę w zatrważającym tempie. Wspomnienia z czasów bycia Kinenhi miała mocno wybrakowane, a jednak ten jeden posiłek wydawał się przywrócić część odebranych wspomnień.

Demoniczne ciało pożądało więcej ale trenowane od lat samozaparcie mimo wszystko powstrzymało ją od kolejnych polowań. Skryła się w jaskini - jeżeli nic jej nie oszukiwało, to była to nawet ta sama, w której spotkała niegdyś demona nazwanego później przez nią “Rashim”. Odcięta od wszelkich istot żywych spędziła dnie na walce z pokusą.
Pierwsze polowania także nie były łatwe, bo chociaż nie otępiały do tego stopnia, to za każdym razem przypominały smak, który wypełnił jej usta ostatniej doby pośród mnichów.

Kiedy mogła ponownie poszczycić się opanowaniem i umiejętnością zagłuszania początkowego głodu, przyszedł czas na pokutę za niepowstrzymanie samej siebie przy zapachu marechi. Trzymaną przez gruby materiał gałązką wisterii uderzała godzinami o swoje obnażone plecy, karając się w ten sposób za swój brak umiaru. Przez szesnaście dni spędzała na tym po szesnaście godzin - szesnaście, bo właśnie tyle lat miał zabity przez nią chłopak.

Najdroższa Bodaiju…
Nieczęsto dostawała listy, dlatego otrzymanie tego zaskoczyło ją jeszcze bardziej. Zaśmiała się sucho na wspomnienie poszukiwania upragnionego spokoju - o tak, tego rzeczywiście miała pod dostatkiem.
Ostatecznie, list skryła między kartkami uzupełnianego od lat dziennika skrytego w jej domku w Shigetaki. Inne demony jej nie rozumiały i wcale od nich tego nie oczekiwała. Z drugiej strony, po przypomnieniu sobie smaku marechi oraz pod ciągłą “presją” ze strony pobratymców, pokusa, by wrócić na standardową “demonią drogę” rosła.
O ile odczuła satysfakcję (co w jej przypadku było rzadkością) w związku z wpłynięciem na podejście innego demona, o tyle z obranej przez siebie drogi ostatecznie nie zeszła.