Pokój Yuichiro

Pokój Yuichiro — Wto Sty 23, 2024 6:36 pm

Pokój Yuichiro

Re: Pokój Yuichiro — Sro Sty 24, 2024 7:31 pm

1654 Styczeń

Wiele złego można było powiedzieć o Akoyi, jednej z wielu mistrzyń miecza dedykujących swe życie sztuce kowalstwa. Używających swoich umiejętności by móc tworzyć ostrza zdolne odesłać plugawe demony do czeluści gdzie było ich miejsce. Była w końcu jakby nie patrzeć uzależniona od wielu szkodliwych substancji i nie tylko, nie potrafiła powstrzymywać swych żądz. W dodatku bała się demonów jak ognia mimo swego statusu łowcy. Jej córka też przez jej rozwiązły tryb życia prawdopodobnie nigdy nie spotka swego ojca. Mimo tych wszystkich wad, miała parę pozytywnych cech i bez wątpienia do nich należała pracowitość i dobra pamięć. W końcu pamiętała każdy miecz jaki wyszedł spod jej ręki lub który pomagała kończyć. O każdy taki miecz dbała także martwiło ją to gdy zabójcy wracali do niej z uszkodzonymi ostrzami, świadczyło to bowiem iż ostrze nie było doskonałe. Więc naturalnym było iż wybuchała różnymi emocjami, czasem nawet bluzgając na innych. Choć w środku obwiniała jedynie siebie.
Dlatego też gdy dotarły do niej plotki iż Kagami Yuichiro, zabójca płomienia któremu to ostrze podarowała za zgodą swych ówczesnych mentorów wrócił do Tsurugi z uszkodzonym ostrzem to polowała na niego próbując go dorwać w tej kwestii i ochrzanić za to, że nie zgłosił się do niej sam. To że ta plotka wspominała o tym iż było to dawno to zignorowała, czas inaczej płynął w kuźni czy jakoś tak to sobie tłumaczyła. Za sprawą swych znajomości dowiedziała się kiedy to Yuichiro wrócił do swych kwater i postanowiła nocą złożyć mu wizytę. Oczywiście po tym jak położyła spać swoją córkę.
— Kagami Yuichiro! Co zrobiłeś z kataną! — Powiedziała podniesionym głosem wchodząc nagle do jego pokoju, bez żadnego uprzedzenia sprawnym ruchem rozsuwając drzwi. Następnie Akoya skrzyżowała ręce pod piersiami i zaczęła gromić wzrokiem rudowłosego tylko po to by w następnej chwili zacząć szukać ten "Zniszczonej" katany.

Re: Pokój Yuichiro — Czw Sty 25, 2024 11:29 am

Wróciłem po długich miesiącach do nowego miejsca, od którego jeszcze pełni się nie przyzwyczaiłem, mimo że minęło już kilka tygodni. Nie wiem, o co do końca chodziło może o spokój i cisza, która tu panowało czy może było po prostu zbyt dobrze, bo przywykłem do spania po norach i krzakach. Nie osiągnąłem zbyt wielu rzeczy w ostatnim roku czy nawet dwóch, rozwijałem się, temu nie dało się zaprzeczyć, ale sam czułem jakby moja głowa stała w miejscu. Byłem po dwóch rozmowach z przełożonymi, dokończyłem niezałatwione sprawy i teraz miałem czas, aby odpocząć. Powinienem jeszcze odnaleźć Fukuro i przekazać mu ten worek ziół i innych rzeczy, które mimochodem zebrałem na tym półwyspie, ale nie chciałem mu za mocno przeszkadzać, przynajmniej do momentu, w którym wrócę do normalności.
Siedziałem wygodnie w swoim pokoju i rozmyślałem nad tym, jak ugryźć tę nową technikę płomienia, ale jeszcze nie miałem na to pomysłu, próbowałem i próbowałem, ale ciągle brakowało mi czegoś, aby w końcu ją wykonać w prawidłowy sposób. Byłem ciekawy, jak szło innymi w ich doskonaleniu, bo sam tkwiłem w miejscu przez jakiś czas, jak długo będę mógł cieszyć się takim spokojem?
Siedziałem na podłodze, ramionami podbierałem się za plecami i wglądałem przez otwarte okno na rozgwieżdżone niebo. A gdy usłyszałem rozsuwające się drzwi i damski głos, odchyliłem głowę, aby bez obracania się spojrzeć na wejście. Czerwone włosy, które zdecydowanie był dłuższe niż wcześniej, oderwały się od czaszki i zaczęły wisieć, co prawda obraz był do góry nogami, ale nie przeszkadzało mi to. Była to Akoya mistrzyni miecza, która wykonała Hitetsu z grudki, którą otrzymałem po ostatecznej selekcji.
- Hi Akoya. - Przez moment się zastanawiałem, o co mogło chodzić. - Miecz od Ciebie stoi tam. - Dłonią wskazałem na Tachi, które stało oparte o ścianie, tak abym wychodząc z pokoju, nie zapomniał jej zabrać. - Nie jest chyba, aż tak zniszczone. Co prawda jeden głaz musiałem przeciąć, ale się nie połamało. - Mówiłem z lekkim przejęciem i szczyptą niepewności. Przypomniałem sobie sytuacje wtedy z jaski, gdzie wielki stalaktyt spadała na Kyoran. Jeżeli białowłosa postanowiła spojrzeć na ostrze swoich fachowym okiem, to na pewno nie znalazła tam rdzy, ale pełno różnych rysek czy mikro szczerbień na pewno.

Re: Pokój Yuichiro — Nie Lut 04, 2024 6:26 pm

Rzuciła lekko okiem w stronę Kagamiego i nie uszło jej uwadze iż nieco się zapuścił. Przynajmniej jeśli chodziło o włosy, bo tak to wyglądał z zewnątrz całkiem normalnie i dobrze. Nie mniej nie przyszła tu na pogaduszki, na nie jeszcze przyjdzie pora. Najważniejszy był los jej dzieła! Dlatego prędkim krokiem podeszła do tachi i uklęknęła przy nim by wyjąć ostrożnie ostrze z sayi. Przyjrzała się mu uważnie i odetchnęła z ulgą widząc jedynie rysy, nimi mogła zająć się od ręki. Nie mniej dotarły do niej słowa Kagamiego i spojrzała na niego z gniewem w oczach.
— Trzeba było powiedzieć, że chciałeś zawsze być górnikiem. Zamiast katany wykułabym ci kilof głąbie — Rzuciła Akoya raz jeszcze dla pewności przyglądając się Hitetsu po czym schowała ostrze do Sayi — Masz szczęście, że go nie połamałeś. Gdybyś to zrobił to zapieprzałbyś ze mną po nową rudę. Zabiorę go dzisiaj ze sobą i naprawię go — Oznajmiła mu kobieta po czym z czcią odłożyła broń zabójcy na miejsce.
Dopiero wtedy odwróciła się w stronę w zabójcy i na jego widok zrobiło się jej nieco głupio patrząc na to jak tu weszła. Dlatego też przemieściła się bliżej zabójcy i nerwowo podrapała się po tyle głowy.
— Mam nadzieje, że Cię nie obudziłam. Wybacz, że wpadłam tak nagle ale ktoś mi przypomniał o plotkach jakie słyszałam jakiś czas temu — Powiedziała Akoya unikając niezręcznego kontaktu wzrokowego i wbijając wzrok w sufit — No i pomyślałam, że zniszczyłeś Hitetsu więc się wkurwiłam — Wyjaśniła swoje zachowanie choć zaraz po tym o ile jej pozwolił to pstryknęła go w czoło — Jeśli jednak znowu dowiem się, że rozbijałeś skały kataną to skopię ci tyłek. Rozumiesz? — Rzuciła dziewczyna raz jeszcze spoglądając na miecz nim to zwróciła się w stronę rudego —Ale skoro już tu jestem to opowiadaj co u Ciebie słychać, na jakim odludziu byłeś że zapuściłeś te rude kudły? — Spytała jasnowłosa biorąc kosmyk jego włosów w dłoń i podnosząc je nieco.

Re: Pokój Yuichiro — Pon Lut 05, 2024 11:56 am

Nie spodziewałem się niczego innego po niej, wiedziałem, że jak zobaczy miecz, w aktualnym stanie to nie będzie zadowolona. Chociaż może rozdrażnił ją bardziej fakt uderzenia mieczem o kamień niż jego stan, ale nie czułem potrzeby, żeby ukrywać przed nią ten fakt, zresztą mogłoby to zadziałać na moją niekorzyść, gdybym to zataił, a potem miecz by mi pękł w trakcie walki z demonem.
- Była to niespodziewana zmiana profesji, ale Hitetsu i w tym przypadku poradziło sobie. - Nigdy nie miałem w planach rozbijać, czy rozcinać skał dla jakiegoś fleksowania się, czy chwalenia swoją siłą. Tego akurat wymagała sytuacja, w innym przypadku z Kyoran zostałaby mokra plama, a Hiroki nie miałaby małżonki i potomka.
- Wiem, że powinienem był przyjść z nim wcześniej, ale rzadko miałem chwilę wolnego. Kolejna rzecz do listy, jeżeli kiedyś będziesz miała pomysł na nową broń dla mnie, to chętnie się z Tobą wybiorę... Dziękuje. - Przechylałem głowę na boki, aby nieco zrelaksować mięśnie szyi, gdy Akoya zbliżała się w moją stronę.
- Nic się nie stało i tak nie spałem... Hm? - Zastanawiałem się przez chwilę, co to za plotka krążyła o mnie i o zniszczonym mieczu. Chyba musiało chodzić o miecz mistrza, bo innego zniszczonego miecza nie było przy mniej, najwidoczniej ktoś zapomniał jej dopowiedzieć pewnych ważnym informacji. Byłem zrelaksowany i nie czułem zagrożenia, czy potrzeby, żeby unikać czy powstrzymywać ją przed tylko delikatnym pstryczkiem.
- Będę miał to na uwadze, ale przecież nie robiłem tego specjalnie Akoya?.. Jedyny zniszczony miecz, który przyniosłem tutaj, to był zaginiony miecz mistrza. - Nie chciałem niszczyć miecza, który zrobiła dla mnie, ale jeżeli będzie częściej go niszczył, tym częściej się spotkamy.

- Dużo pracy i poszukiwań ostatnio miałem... A miejsce, w którym przyszło spędzić mi prawie rok, było wątpliwe bezpieczne. Wyspa Kiusiu, miejsce wielkiego pożaru, skąd demony rozpierzchły się na różne strony Japonii. Korpus chciał, aby grupa zabójców sprawdziła okolice i miejsce, w którym do tej pory gromadziły się demony. Liczyli na wiedzę, która została skradziona i nie pomylili się zbyt dużo. Na szczęście księżyców już dawno tam nie było, a w zgliszczach ostało się nieco informacji, które na pewno pomogą korpusowi... A jak Twoja technika w obrócę nichirin? - Opowiedziałem jej o najważniejszych założeniach tego przedsięwzięcia, ale bez emocjonalnego ciężaru i strat, które ponieśliśmy.

Re: Pokój Yuichiro — Pon Lut 26, 2024 2:41 pm

Akoya uśmiechnęła się wtedy szeroko, cieszyło ją bardzo to że miecz, który mogła uznać za wykonany przez nią przetrwał i tą ciężką próbę. Oznaczało to, że wraz z swym mistrzem wykonała kawał dobrej roboty. Jednakże była niemal pewna, że teraz zrobiłaby to lepiej, może nawet powinna? Z drugiej strony źle by to o niej świadczyło gdyby to nagle zwątpiła w Hitetsu i od tak dała mu inne ostrze. Było jeszcze na to za wcześnie jej zdaniem, nie dopóty nie wyzwoli w pełni potencjału sztuki kowalskiej i nie wykuje ostrza, które nigdy nie zawiedzie swego właściciela.
— Oczywiście, że sobie poradziło. Pamiętaj od kogo masz ten miecz — Odparła dumnie Akoya raz jeszcze dokładnie przyglądając się Hitetsu — Jak tylko będę miała nieco więcej czasu to może zrobię coś z dedykacją dla Ciebie. Coś dostosowanego do twych umiejętności górniczych — Rzuciła w ramach odpowiedzi jasnowłosa mistrzyni miecza zastanawiając się co takiego pasowałoby Yuichiro, niestety nie miała okazji widzieć jak walczy więc nie znała dokładnie jego stylu. Wiedziała jedynie, że włada oddechem płomienia ten jednak nie wymagał żadnej konkretnej broni. Był na tyle wszechstronnym stylem walki iż można byłoby nim walczyć być może nawet motyką.
Miecz mistrza, czemu słyszała o tym po raz pierwszy? Może jednak powinna czasem przestać uderzać młotem w stal i posłuchać plotek w całości, a nie wyłapywać pojedyncze wyrazy z których układała resztę informacji. Z całą pewnością wyszłoby to jej na dobre, ale z drugiej strony nie skupiłaby się wtedy na pracy zaś to było niedopuszczalne. W końcu to od nich, mistrzów miecza zależało tak naprawdę życie zabójców. Jeśli ich miecze miałyby jakieś defekty to nie mogliby walczyć z demonami tak skutecznie.
— Miecz Mistrza? He? Czemu nic o tym nie wiem?! — Zawołała Akoya łapiąc Kagamiego za ramiona by potrząsnąć nim energicznie. W końcu dotarło do niej bowiem o jakim mieczu mogli mówić, skoro był to miecz mistrza to został wykuty przez obecnego dowódcę korpusu. Legendę wśród ludzi takich jak ona. Była niemal pewna, że wszyscy kowale w korpusie pragnęli kiedyś osiągnąć jego poziom.

Odetchnęła z ulgą słysząc iż mimo niebezpieczeństw udało mu się ujść z życiem po czym położyła się obok niego słysząc jego pytanie.
— Moja technika? Co raz lepiej, ale wiem że wciąż mogę osiągnąć więcej. Potrzebuje tylko nieco więcej czasu by udoskonalić podstawy, a potem będę mogła poświęcić kilka chwil na pewne udziwnienia — Odparła Akoya po czym odwróciła twarz w stronę rudowłosego — Wciąż długa droga przede mną ale wiem, że pewnego dnia dorównam Mistrzowi — Odpowiedziała pewnym głosem mistrzyni miecza.

Re: Pokój Yuichiro — Pon Mar 04, 2024 4:45 pm

- Nieruchome kamienie pewnie już zadrżały w posadach, na myśl o broni, która miałaby je zwalczać. - Uśmiechnąłem się delikatnie, skoro w oddechu kamienia walczyło się kosą, sierpami i innymi takimi broniami, to i pewnie znalazłby się oddech, w którym można by używać motyki albo kilofa. W odpowiednich rękach wszystko mogło posłużyć do walki i to właśnie ta myśl pokazywała, jacy byli ludzie, potrafiliśmy się przystosować do każdych warunków i sytuacji, czy to do srogich zimy oraz suszy. A nawet znaleźliśmy sposób, aby bronić się i zwalczać demony. Chociaż to wymazywanie ich z powierzchni ziemi było nieco przesadzone, w końcu jak na razie to byliśmy tylko środkiem zaradczym niż lekiem na tę zmorę, tak długo, jak nie wykończyliśmy Muzana, tak długo szeregi wroga mogły być uzupełnione.

- Nie miałem... go zbyt długo. - Wyrzuciłem to z siebie, gdy potrząsała mną energicznie. - A później musiałem wyjechać i nie miałem, kiedy Ci o tym opowiedzieć. Po wszystkim próbowałem się dowiedzieć czy miecz mistrza da się jakoś naprawić, ale nie dostałem żadnej odpowiedzi. Może w takim razie sama podpytasz najlepszego kowala. Kto wie, może zleciłby Ci naprawę. - Nie wiedziałem, czy dało się naprawić ten oręż, ale gdzieś w głowie miałem taką potrzebę, aby pomóc mu wrócić do pierwotnej formy i przywrócić blask ostrzu z bogatą przeszłością. Może właśnie Akoya podjęłaby się takiego wyzwania, skoro obecny mistrz był zapracowany i miał zbyt wiele na swojej głowie. Białowłosej na pewno nie brakowało werwy i zaangażowania, a może przekułaby ostrze na nowo. Jeżeli chciała kiedyś osiągnąć mistrzostwo i dokonać czegoś, czego nikt z wcześniejszych kowali nie zrobił.

- Dobrze to słyszeć, chyba każdy rzemieślnik chciał rozwijać się w swojej dziedzinie, by gonić tych, który ustawili wysoko poprzeczkę. Ciekawe czy Twoja córka kiedyś będzie chciała pójść Twoimi śladami, aby Cię przegonić i wykuć jeszcze lepszy oręż... W końcu każdy uczeń kiedyś musi przerosnąć mistrza. Pewnie w pierwszej chwili jest to trudny moment dla senseja, ale później musi przyjść, uderzająca ulga i poczucie dobrze wykonanego zadania. - Kowal, czy szermierz byliśmy na jednym wózku, każde z nas chciało osiągnąć najwyższy poziom. Na moje twarzy pojawił się niewielki uśmiech, sam zastanawiałem się, kiedy przyjdzie dzień, w którym będę mógł spojrzeć jej w oczy jak równy z równym, gdy będzie musiała przełknąć tę gorzką pigułkę, która pozostawi słodki posmak.

Re: Pokój Yuichiro — Wto Mar 26, 2024 4:20 pm

Uśmiechnęła się słysząc jakoby to jej broń miała gromić skały. W końcu faktem było iż dla zabójcy to nie byłoby żadnym problemem, wystarczyło zapewnić mu odpowiednią broń. To właśnie zaś robili Oni, Mistrzowie Miecze wyszkoleni w trudnej sztuce kucia ostrzy. Była to żmudna praca ale jaka satysfakcjonującą gdy można było zobaczyć jak twe dzieło zdobywa sławę wraz z dłońmi, które ją dzierżą. Bo właśnie na tym to polegało, tworzyli broń dzięki której kolejne demony padały martwe dając właścicielowi sławę i wzmacniając duszę ostrza. Mistrzowie Miecza i Zabójcy byli od siebie zależni, korpus bez tych dwóch grup nie mógł istnieć. Nie umniejszała przy tym medykom, zielarzom czy tropicielom i rzemieślnikom. Wspomagali w końcu korpus jak mogli.

— Ehhh szkoda — Mruknęła Akoya wiedząc iż szansę na to by zobaczyć ostrze miała jedynie gdy ten był w rękach rudego, teraz było to poza jej zasięgiem — Wątpię by mi to zlecili Yuichiro, wciąż daleko mi do bycia mistrzem by zajmować się bronią takiej klasy — Odparła dziewczyna wiedząc iż były to jeszcze za wysokie progi jak na jej nogi. Słowem klucz było jednak jeszcze, kto wie może zdąży podszkolić się na tyle by móc zasugerować iż zrobiłaby z tych szczątków nowe arcydzieło. Zakładając iż to już się nie stało, w końcu Mistrz był też kowalem. Z pewnością znalazłby na to trochę czasu.

Akoya spojrzała wtedy w sufit wyobrażając sobie nastoletnią Kiku z młotem dłoni, pracującą obok niej w kuźni. Z całą pewnością chciałaby tego by jej córką ją przerosła, choć na pewno by jej tego nie ułatwiła. W końcu sama chciała też cały czas się rozwijać. Do momentu aż nie stworzy czegoś czego już nie zdoła pobić. Swego arcydzieła, czegoś co będzie wspominać każdy.
— Mam nadzieje, że pójdzie moimi śladami — Odparła Akoya znacznie czulszym tonem — A jeśli nie? To cóż i tak będę ją wspierać by osiągnęła mistrzostwo, nie ważne co za ścieżkę obierze — Zapowiedziała jasnowłosa po czym przeciągnęła się — A Tobie jak idzie osiąganie mistrzostwa? Rozmawiam już z Tsugoku Tsuyi? — Zapytała mistrzyni miecza rzucając okiem na zabójcę oddechu płomienia.

Re: Pokój Yuichiro — Sob Mar 30, 2024 1:23 pm

- Nic nie jest stracone, raczej się nie zanosi. Żeby ktoś miał go przekuwać czy naprawiać. Tak jak mówiłem. Nikt mi nie odpowiedział, może nowy mistrz korpusu miał za dużo na głowie. Także ostrzyć ząbki możesz i grzać młotek. - Skoro jeszcze nie czuła się na siłach, to przecież ciągle miała czas i miejsce do doskonalenia swojego kunsztu. Może nikt nie podbierze jej takie okazji, zwłaszcza że wydawała się bardzo kompetentnym kowalem, ale z drugiej strony nie miałem zbyt dużego doświadczenia, jeżeli chodziło o inne oręże niż to które ona mi wykuła.

- Hitetsu nic nie brakowało, to bardzo solidne ostrze... Jestem ciekawy, jakie miecze będziesz w stanie wykuć, gdy osiągniesz ten mistrzowski poziom, o którym wspominasz... Chyba nie dasz się prosić o nową broń, kto wie, może to nawet będzie prezent z okazji jakiegoś awansu. - Siedzieliśmy sobie wygodnie na podłodze i rozmawialiśmy, ostatnio nie miałem takich okazji i czasu, aby po prostu posiedzieć bez celowo na deskach i prowadzić rozmowę, która wcale nie musi dojść do jakiegoś punktu. Snułem plany o osiągnięciu w końcu poziomu filara, ale ciągle była to bardzo odległa wizja. Jeszcze nawet nie byłem na tyle dobry, aby Tsuya się zmęczyła podczas sparingu, a gdzie, żeby z nią wygrać. Mimo że, już od dłuższego czasu nie mieliśmy okazji skrzyżować drewnianych mieczy, nie czułem zbyt dużego postępu, ale ciągle wychodziłem z każdego starcia zwycięską ręką.

- Wychodzi na to, że jesteś nie tylko dobrym kowalem... Ale też matką. Kiku, na pewno nie ma co narzekać, ale wcale to nie oznacza, że nie sprawi Ci wielu problemów... Sam byłem istnym utrapieniem. - Akoya mogła z zewnątrz wydawać się bardzo impulsywna czy gniewna, ale jej wnętrze było bardziej spokojnie i zdeterminowana na celu. Potrafiła czerpać radość z potomstwa, nawet jeżeli to nie chciałoby iść w jej ślady. Mój ojciec mógłby się wiele od niej nauczyć i nawet powinien.
- Staram się, żeby szło jak najlepiej, ale ciągle żadne takie słowa nie padły z jej ust... Nie podaje się, ale w końcu będzie musiała to przyznać... Chociaż może zrobi mi, nazłość i wybierze kogoś innego. - Spojrzałem na białowłosą, mój wzrok był zdeterminowany, chociaż nie miałem czym się pochwalić na tej płaszczyźnie. Robiłem coraz więcej dla korpusu i trudniejsze zadania, ale jeszcze takiego docenienia czy miłych słów nie usłyszałem.
- Miałabyś może ochotę wykuć dla mnie kilka zwykłych Kunai. Co prawda to nie pomoże Ci w doskonaleniu się, ale mogą być mi niedługo potrzebne. - Zwróciłem się z małą prośbą, mogła odmówić, jeżeli nie miała czasu. W takim wypadku po prostu poproszę innego kowala i będę liczył, że ten się zgodzi.

Re: Pokój Yuichiro — Czw Maj 23, 2024 11:23 pm

Akoya parsknęła wtedy śmiechem i zaczęła się szczerzyć jak głupia. Bardzo chciałaby wziąć ten miecz w ręce by móc sprawdzić swoje umiejętności. Jednakże przeczuwała, że naprawa broni wykonanej przez Mistrza mistrzów wymagała precyzji, doświadczenia i tajemnych sztuk których być może nie będzie dane jej poznać jeśli nie podwoi swoich wysiłków.
— Coś czuje, że jeśli pozwoliliby mi na to by naprawić ten miecz to miałabym już inny dylemat. Czy przywrócić dawną "chwałę!" — Powiedziała jasnowłosa akcentując jedno słowo by brzmiało bardziej wyniośle — Czy też być może stworzyć coś równie dobrego, a może nawet lepszego. W końcu chyba lepiej budować własną legendę — Stwierdziła Akoya choć bawiło ją bardzo to, że słowo legenda padało z jej słów. Do tego stwierdzenia było jej daleko, była przecież jedynie mało odważnym mistrzem miecza. Przynajmniej jeśli chodziło o walkę z demonami.

— Oczywiście, że jest solidne bo wyszło z pod mej ręki — Rzuciła młoda matka choć przecież częściowo było to kłamstwem bo Hitetsu nie było tylko wyłącznie jej dziełem, w zasadzie to była jedynie pomocnikiem — Jednakże póki nie zrobię broni, która zetnie pierwszego demona to uważam iż wciąż jest miejsce na poprawę — Dodała kobieta po czym przyjrzała się Yuichiro i skinęła głową w jego stronę — Dobra, mamy umowę. Tylko poinformuj mnie gdy dostaniesz awans, a coś wymyślę — Odpowiedziała w głowie myśląc już nad kilkoma projektami.

— Dobrą matką — Powtórzyła słowa Yuichiro i pokręciła głową na boki — Wiele osób by się z Tobą nie zgodziło Yu — Powiedziała skracając imię rudzielca, nie raz nasłuchała się w końcu od kobiet którym zostawiała Kiku iż jest nieodpowiedzialną, tragiczną i nieobecną matką — W gruncie rzeczy, oferuje jej jedynie wsparcie. Nie daje jej swojej obecności — Wyznała szarowłosa, odsłaniając swoją wadę która najbardziej ją bolała. Nie umiała zmusić się do spędzenia czasu z córką jeśli do wyboru miała pracę.
Widząc spojrzenie Yuichiro mogła jedynie pozazdrościć mu jego uporu, wiele osób pewnie by nie pomyślało by rywalizować z filarem uznając to za niepotrzebne albo niemożliwe do wykonania więc co by nie mówić ciekawe było móc znać jedną osobę z takim marzeniem.
— Dasz radę Kagami, w końcu wy rudzi jesteście znani z tego że jesteście zawzięci co nie? — Powiedziała dziewczyna mając nadzieje iż Yuichiro nie potrzebował większej ilości słów zachęty.
— Zrobię je, tylko będziesz musiał przynieść mi materiały i podać liczbę tych kunai — Odparła Akoya wiedząc iż zrobienie czegoś tak małego będzie pewną formą odpoczynku od poważniejszych projektów.

Re: Pokój Yuichiro — Czw Maj 30, 2024 4:35 pm

- Pewnie tak, ale w końcu każdy mistrz musiał być kiedyś uczniem... A musi być to nie lada sztuka, żeby naprawić wykonany przez kogoś innego oręż, czy nawet go udoskonalić. - Akoya miała rację w tym, że każdy musiał pracować na własną markę czy osiągnięcia, ale z drugiej strony, mogłaby to potraktować jako ostateczny sprawdzian umiejętności, w końcu na pewno byłaby to godna i upamiętniona próba, która rozeszłaby się dużym echem wśród korpusu. Postawiła sobie bardzo wysoko poprzeczkę, w końcu wykucie miecza, który będzie mógł ściąć głowę Muzana, nie jest prostą sprawą. Było to nie lada wyzwanie, w końcu ów miecz musiał jeszcze trafić w ręce odpowiedniego zabójcy, który będzie miał wystarczająco dużo talenty, aby się z nim równać, a do tego szczęścia, aby w ogóle spotkać tego stwora.
- W takim razie jeszcze miecz musi trafić do odpowiedniej dłoni... Jak tylko dostanę awans, który faktycznie będzie można się pochwalić, wtedy zawitam w Twojej kuźni. - Uśmiechnąłem się delikatnie w jej stronę, miło było zobaczyć, że pomimo mojego niedbalstwa i sprawdzania granic Hitetsu, ciągle miała ochotę wykuć nowy miecz dla mnie. Słyszałem, że niektórzy kowale potrafili odmówić, gdy ktoś źle traktowało ostrza, które wyszły spod ich ręki. Więc jeszcze nie było ze mną tak tragiczne, tachi ciągle było w jednym kawałku.

- Możesz mi wierzyć, warto mieć rodzica, który do niczego Cię nie zmusza i wspiera niezależnie od wyboru. Ja miałem innych, planowali mi życie i nie pozwalali samodzielnie decydować, dlatego jestem tu gdzie jestem... Opinia ogółu się nie liczy, liczy się tylko to, co czuje Twoja córka. - Ludzie lubili mówić innym, jak powinni żyć i że to, co robią jest złe, albo nie odpowiednie, tylko dlatego, że nie zgadza się to z ich wizją. Wspomnienie rodzicach prawiło mnie w krótko nostalgię, nie uważał ich za złych. Nie byłem niewdzięczny i nie chowałem żalu, jedynie żałowałem, że nie mogliśmy pogodzić naszych poglądów i dla świętego spokoju musiałem opuścić ich.

- Jeszcze nie powiedziałem ostatniego słowa, nawet jeżeli teraz trochę mi odbiegnie, to prędzej czy później znowu zacznę deptać jej po piętach... Dziesięć zwykłych kunai na pewno wystarczy. Ile to będzie grudkę stali? - Mogłem jej przynieść potrzebny materiał do wykucia, skoro to ja prosiłem o te noże do rzucania, musiał tylko powiedzieć ile to dokładnie będzie.

Re: Pokój Yuichiro — Nie Cze 16, 2024 10:39 pm

— Cóż na razie i ja pozostaje uczniem, nawet gdy nazywa się nas Mistrzami Miecza — Odparła Akoya z uśmiechem — Jest to na pewno jakiś wyczyn ale i ciężka praca. Nie tylko fizycznie ale i psychicznie wiesz? — Powiedziała dziewczyna wpatrując się ponownie w czerwone ostrze należące do Kagamiego — Proces kucia mieczy jest święty, to coś więcej niż proste uderzenie w rozgrzaną do czerwoności stal. Tworząc miecz dajemy mu duszę, będącą fragmentem naszej woli, więc naprawiając ostrza rozmawiam tak naprawdę z czymś żywym, rozmawiamy o jego słabościach i tym co jest do poprawy — Wyjaśniła Akoya swoje podejście po czym spojrzała w deski podłogi — Dla mnie nie są to łatwe rozmowy bo sama nie przyznaje się często do winy, nawet gdy jestem jej świadoma — Odpowiedziała jasnowłosa wstydząc się tej swojej cechy, choć czy powinna skoro i tak nic z tym nie robiła?
— Zadbam oto by trafił do odpowiedniej ręki, taki ktoś będzie musiał mnie pokonać — Zażartuje dziewczyna klepiąc swoje mięśnie, które bądź co bądź nieco się wyrobiły od machania młotem — Będę na Ciebie czekać Kagami, dam Ci najtrudniejszą walkę w twoim życiu — Kontynuowała swój żart Mistrzyni Miecza.

—Na razie jest za mała by mieć jakieś zdanie, może to właśnie mnie ratuje — Odparła Akoya po czym uśmiechnęła się szczerze do rudzielca — Ale dziękuje za miłe słowo Yuichiro, czasem dobrze jest takie usłyszeć — Powiedziała szczerze jasnowłosa pracoholiczka, w gruncie rzeczy jedyne za co do tej pory ją chwalono to jej umiejętności i zapał. Praktycznie nigdy nie usłyszała by była dobrą matką co nie raz bolało bardziej niż ból fizyczny.

— Hah, możesz jej w tym pomóc. Jeśli poczuje zagrożenie to sama zacznie się piąć coraz wyżej — Powie szarooka nim to Kagami zmusił ją do zwizualizowania sobie stali czy też gotowego produktu — Dwie, a może nawet trzy na wszelki wypadek. Kunaie nie powinny być trudne do zrobienia ale może na nich poeksperymentuje więc zapas się przyda — Stwierdziła dziewczyna po czym wstała i przeciągnęła się — Masz tu coś ciekawego? - Spytała Akoya bezczelnie przystępując do przeszukania pokoju Yuichiro.

Re: Pokój Yuichiro — Pon Lip 01, 2024 5:39 pm

- Nie wiedziałem, ale wychodzi na to, że za każdy rzemiosłem szło jakieś obciążenie. - Odpowiedziałem krótko i zaciekawieniem przysłuchiwałem się temu, co miała do powiedzenia Akyoa. Nie spotkałem zbyt wielu kowali na swojej drodze, ale chyba każdy z nich wkładał chyba nawet coś więcej niż tylko fragmenty woli. Dusza w końcu nie mogła powstać z niczego, tylko z części ich własnej iskry. Podczas tej rozmowy, to właśnie to daje mieczowi rdzeń, dzięki któremu jest w stanie nadać swoją wolę metali, który bucha od ciepła.
- Jakby nie patrzeć to teraz przecież się przyznałaś. - Uśmiechnąłem się delikatnie. - Poza tym każdy ma jakieś wady, mniejsze czy większe to już kwestia tylko i wyłącznie spojrzenia... W takim razie potraktuje to jako wyzwanie równe przewyższenia filara płomienia. - Na chwilę melancholijna aura, ustąpiła cwaniackiemu uśmieszkowi. Wiedziałem, że na pewno nie o takie stracie jej chodziło, ale jeden cel mógł wręcz motywować i podsycać drugi.

- Masz czas, żeby się przygotować na okres bunty i sprzeciwu wobec świata... Nie ma za co. - Nie byłem Ojcem, nawet nie miałem młodszego rodzeństwa, więc jedynie mogłem patrzeć na to przez pryzmat własnych doświadczeń z dzieciństwa, ale nawet pomimo tego, jak się nad tym zastanawiałem, to nie powiedziałbym, że jest złą matką. Może nie jest idealna i jej córka może mieć różne potrzeby, to przynajmniej do niczego jej nie będzie zmuszać czy naciskać.
- Kiedyś będzie się musiała zatrzymać. W takim razie podrzucę Ci je niebawem, najważniejsze, żeby leciały prosto. - Nie kwestionowałem jej umiejętności, ale chciałem, aby były wyważone i leciały prosto bez zbaczania z obranego celu. - Raczej niewiele, rzadko tu bywam. - Odparłem krótko i wcale nie powstrzymałem jej od przeszukiwania pomieszczenia. Akoya mogła znaleźć kilka zestawów ubrań, samurajski zwykły miecz, który został porzucony w dojo przez demona. Kilka listów od różnych osób i tykwę z alkoholem.

Re: Pokój Yuichiro — Sro Lip 17, 2024 2:31 pm

Wszystko miało swe obciążenie, Yuichiro miał rację i z całą pewnością miał sporą na ten temat wiedzę. W końcu był bardziej aktywnym zabójcą niż ona, z racji choćby tego iż udało mu się opanować sztukę oddechu. NE również walczyli ale bez oddechu byli na przegranej pozycji w walce z demonami, dlatego często stali z tyłu i byli wsparciem. Tym samym ich odpowiedzialność była inna od tej ciążącej na zabójcach z oddechem. W zasadzie do najważniejszych zadań NE należało wyrównywanie szans, nie ważne czy NE zajmował się leczeniem, zbieraniem ziółek czy kowalstwem jak Ona. Finalnie owocami ich pracy miało być zwiększanie szans zabójców takich jak Yuichiro czy też odciąganie uwagi demonów do czasu aż nie pojawi się wsparcie.
— Co innego przyznać się przed obcymi czy innymi rzemieślnikami, a przyjacielem co nie? — Odparła Akoya zdając sobie sprawę iż przy obcym dalej udawałaby hardą i pewnie nawet wyzywałaby niedowiarków. Jednak rozmawiając z kimś bliskim nie musiała tego robić, w końcu po kilku rozmowach z nią ludzie powinni nauczyć jak to z nią jest.

— Jak ten okres się zacznie to podrzucę ją Tobie na jakiś czas, wiesz by dodatkowo się przygotować — Zapowie jasnowłosa mówiąc półżartem, a pół serio. Gdy Kiku podrośnie to pewnie nie będzie miała oporów by być pod opieką kogoś innego przez jakiś czas. W końcu z cała pewnością młoda przekona się iż jej matka miała nawyk do zbyt częstego sięgania po młotek.
— Mają tylko lecieć prosto? Da się zrobić Yuichiro, choć nie obiecuję że czegoś do nich nie dorzucę. Do tego będę właściwie potrzebować twojej asysty — Powie Akoya mając przed oczyma ogniste kunaie lecące we wroga niczym podpalone strzały czy płomienne iskry z paleniska. Potem przeszła do przeszukiwania pokoju i chwyciła za tykwe z alkoholem —Czemu się nie pochwaliłeś że masz coś takiego he? Powinieneś to zaproponować po tym jak tu wparowałam — Rzuciła mistrzyni miecza gromiąc Kagamiego wzrokiem.

Re: Pokój Yuichiro — Nie Lip 28, 2024 12:43 pm

Czy łatwiej było się otworzyć przed przyjacielem? Ciężko powiedzieć, czasami po prostu ktoś nie chciał się zwyczajnie otwierać czy dzielić czymkolwiek z kimkolwiek, ale z drugiej strony obca osoba nie mogła zweryfikować twoich słów czy w jakiś sposób podsumować wyborów, bo po prostu nie miała tyle informacji, aby być w stanie coś takiego zrobić. Ja raczej należałem do tej innej grupy ludzi, która nie lubiła za mocno dzielić się swoim wnętrzem i problemami, bo najzwyczajniej w świecie to, co mnie trapiło, należało do mnie i nie powinienem obarczać tym ludzi, których lubię.
- W pewnych okolicznościach na pewno, zwłaszcza jeżeli nie chce inny pokazać innym rzemieślnikom swojego błędu, który mogliby ocenić i zadrwić. Bycie uczniem to jeden z tych okresów, w których zabiega się o ciepłe słowa, aby zbudować pewność siebie. Jednak później te same osoby, mogą zburzyć wszystko przez negatywne komentarze. - Relacje między ludzkie były problematyczne, a gdy do tego dodać jeszcze dorzucić ambicje, pasje i zawziętość to wcale nie robiło się łatwiej. Duma i honor, które również pojawiały się w tym zestawieniu, jeszcze bardziej dokręcały śrubę, której gwint mógł się kiedyś zerwać.

- To ty chcesz ją czy mnie przygotowywać?.. Z drugiej strony chyba nie jestem wystarczająco odpowiedzialny, żeby kształtować młode umysły. Rodzice zbyt mocno mnie zniszczyli w tej kwestii. Raz strzaskana gurda, nigdy nie będzie pełna, zawsze gdzieś braknie jakiegoś kawałeczka. - Nie miałem zbyt dużego obycia z dziećmi, w końcu to ja byłem najmłodszy, a poza doglądaniem Yukino, która była niewiele młodsza ode mnie, to ciężko nazwać to jakimkolwiek doświadczeniem, które faktycznie mogłoby pomóc Kiku, co najwyżej moja cierpliwość, która ostatnim czasami wydawała się coraz większa.
- Jak na razie jestem na miejscu, więc lepiej się śpiesz. Nie wiadomo kiedy znowu zostanę gdzieś wysłany... Wparowałaś tutaj z miną, jakbyś miała zamiar mnie stłuc, to ciężko coś proponować do picia... Zresztą to chyba gość powinien przynieść coś ze sobą, aby nie wchodzić o pustych rękach do czyjegoś pokoju? - Odpowiedziałem jej lekkim przekomarzaniem, gdy ta postanowiła gromić mnie wzrokiem.

Re: Pokój Yuichiro — Czw Sie 29, 2024 4:25 pm

Akoya zastanowiła się nad słowami Yuichiro, przetwarzając to, co powiedział o relacjach międzyludzkich i wpływie, jaki mają na nas błędy oraz opinie innych. Miał rację, życie wśród rzemieślników i wojowników wymagało twardości, ale także umiejętności przyznania się do słabości przed odpowiednimi osobami. Znała to z doświadczenia, jak łatwo można było utracić pewność siebie przez jeden nieostrożny komentarz. Jednak nie była typem, który łatwo się poddawał. Wiedziała, że musi trzymać gardę wysoko, nawet jeśli czasem oznaczało to udawanie twardszej, niż naprawdę była.
Kiedy rozmowa zeszła na temat przygotowania się do okresu, kiedy Kiku będzie starsza, Akoya poczuła, że mogła odpuścić tę swoją twardą skorupę, przynajmniej na chwilę. Zaśmiała się cicho, wyobrażając sobie Yuichiro jako opiekuna jej córki. Choć jej słowa miały żartobliwy ton, wiedziała, że to właśnie takie osoby jak on, które przeszły przez wiele trudności, mogły być najlepszymi nauczycielami dla młodych umysłów. Każda blizna, każda strzaskana gurda, jak to określił, miała swoją historię, a te historie były nieocenione.
— Dobra, ale z tym przygotowaniem to wiesz, bardziej chodzi o mnie. Muszę się nauczyć, jak nie zwariować, kiedy mała zacznie stawiać swoje pierwsze kroki na własnych — dodała, wracając do przekomarzania się — A ty. No cóż, nie mów, że nie poradziłbyś sobie. Może brakuje ci pewności, ale widziałam, jak potrafisz być cierpliwy. To cecha, którą niejeden rodzic mógłby pozazdrościć
Zakończyła swoją myśl, sięgając po tykwę z alkoholem, którą wcześniej podniosła. Machnęła nią lekko w stronę Yuichiro, by ochlapać go sake.
—Bo taki miałam zamiar— przyznała, ale tym razem z uśmiechem. — Ale tylko dlatego, że cenię Cię na tyle, żeby dbać o twą broń, a więc to taki mój prezent — Rzuciła powiększając swój uśmiech by następnie wytknąć język w stronę Yuichiro, jakby mówiła, że nie zamierza się zmieniać ani przepraszać za swoją bezpośredniość.

Re: Pokój Yuichiro — Sob Sie 31, 2024 8:08 pm

- Uważaj na język. Bo jeszcze ktoś Cię za niego złapie kiedyś. - Uśmiechnąłem się delikatnie, widząc, jak Akoya ochlapuje mnie sake. Jej uśmiech rozblask w pomieszczeniu, a ja poczułem, jakbyśmy byli z powrotem w tych chwilach, kiedy wszystko wydawało się prostsze, a nasze zmartwienia mniej skomplikowane. Czasami to, czego potrzebowaliśmy, to po prostu odrobina beztroski, żeby przypomnieć sobie, że życie, mimo swoich ciężarów, potrafi być lekkie. Że pomimo ciężaru i trudności potrafić być tak samo proste, jak na początku.

- Może i masz rację, Akoya. - Powiedziałem, ocierając krople alkoholu z twarzy. - Może rzeczywiście potrafię być cierpliwy, ale cierpliwość to jedno, a odpowiedzialność za młode umysły to coś zupełnie innego. Chyba po prostu boję się, że mógłbym zawieść. Że nie będę w stanie ich ochronić przed błędami, które sam popełniłem. - Spojrzałem na nią poważnie, wiedząc, że może to zrozumieć. Jej słowa o małej Kiku pokazały, że i ona ma swoje obawy. Ale widziałem, jak bardzo zależy jej na córce, jak bardzo chce, żeby Kiku była silna, ale i miała miejsce na swoje słabości. To był rodzaj miłości, której nie zawsze doświadczałem, a jednak była mi znana. Pragnienie, by chronić tych, których kochamy, przed bólem i rozczarowaniem świata.

- Wiesz, Akoya, może to właśnie dlatego trzymam się z boku. Bo czasami wydaje mi się, że moje miejsce jest gdzie indziej. Nie z młodymi, pełnymi nadziei ludźmi, ale tam, gdzie mogę się skupić na swoich własnych bitwach. W cieniu gdzie nie dociera słońce. - Uśmiechnąłem się nieporadnie, próbując rozwiać powagę chwili. Sam tworzyłem mur, którego wcześniej nie było, ale nie miałem pojęćia, dlaczego to robiłem. Jej uśmiech, ten wyraz ulgi na twarzy, był dla mnie wszystkim, czego teraz potrzebowałem. Wiedziałem, że mogę liczyć na nią, a ona na mnie. Może nie byliśmy idealni, może nasze życia były pełne rys i pęknięć, ale w tych chwilach, gdy nasze dusze się spotykały, czułem, że to ma sens. Gdzie mogliśmy po prostu porozmawiać o pewnych troskach, które tkwiły gdzieś w środku.

- A więc masz zamiar mnie napoić? - zapytałem, podnosząc brew w udawanym oburzeniu. - Cóż, jeśli to jest twój prezent, to przyjmuję go z radością. Ale pamiętaj, że każdy prezent wymaga rewanżu. Może następnym razem to ja cię czymś obleję, kto wie? - Rzuciłem do białowłosej i wyciągnąłem otwartą dłoń w jej stronę, aby mogła mi podać sake.

Re: Pokój Yuichiro — Pią Lis 08, 2024 7:40 pm

Akoya spoglądała na Yuichiro z niegasnącym uśmiechem, od którego jej oczy błyszczały jeszcze bardziej. Dobrze było mieć u boku kogoś, kto tak potrafił przywrócić balans między żartami a powagą, kto słuchał i odpowiadał, ale nie przytłaczał. I kto, choć krył się za maską niedostępności, wyciągał rękę, kiedy było trzeba. Może i nie wszyscy potrafili to dostrzec, ale dla niej było jasne, że miał w sobie znacznie więcej ciepła i oddania niż sugerowała jego pozorna samotność. Aż chciała go z tym trochę podrażnić.
— Wiesz co, Yuichiro? Nawet jak się tak chowasz w cieniu, to i tak wszyscy cię zauważają. Może tego nie dostrzegasz, ale masz na głowie coś co przyciąga uwagę — Zażartowała mistrzyni miecza, krzyżując ręce na piersi — Gdybyś naprawdę chciał uciec od trosk, pewnie już dawno czmychnąłbyś w jakieś zapomniane przez bogów miejsce, a jednak tu jesteś — Pochyliła się ku niemu, udając groźny ton, choć w jej oczach błyszczało rozbawienie — Także jakby co, wyciągnę cię z tego twojego cienia, nawet za kołnierz, i nie licz na to, że ci odpuszczę — Powiedziała jasnowłosa wiedząc, że te słowa mogły wydawać się nieco szorstkie, ale dla niej były raczej żartem i jednocześnie obietnicą, że zawsze będzie przy nim, gotowa wspierać i odciągnąć od cienia, w którym czasem udawał że się chował.
Widząc, jak sięga po sake, zmrużyła oczy z udawanym podejrzeniem.
— Dobra, dobra, skoro już przyjąłeś mój prezent, to pijmy, zanim zmienisz zdanie — Powiedziała kobieta, oddając mu prawię pustą tykwę po tym jak wzięła mały łyk — Tylko wiesz, jeśli masz zamiar się rewanżować oblewaniem mnie sake, to może faktycznie posiedzimy tu do rana. Choć muszę cię ostrzec —Rzuciła Akoya, unosząc dłoń, jakby chciała mu zdradzić sekret — Jeśli tylko mnie ochlapiesz, to przygotuj się na to, że znajdę sposób, by odegrać się dwa razy mocniej.
Dziewczyna podniosła się, zamierzając wyciągnąć się na podłodze, ale gdy tylko poczuła, jak jej ciało zaczyna opadać w przyjemne objęcia senności, po prostu się rozluźniła. Przymknęła oczy, jej głowa opadła na podłogę. Jej ręce powędrowały w stronę tykwy, którą odebrała Yuichiro i przytuliła jak poduszkę.
— Wiesz co, Yuichiro — Rzuciła cicho, półśpiącym głosem — Może lepiej już tu zostanę. Tak mi dobrze — Dodała jasnowłosa ziewając i przeciągając się lekko. Zaraz po tym wtuliła głowę w swoje prowizoryczne „posłanie” — Tak właściwie, to będziesz musiał mnie zanieść do domu. Tak, jak mówię, nie zamierzam się ruszać ani o centymetr — Rzekła z uśmiechem, jeszcze na moment otwierając jedno oko, by spojrzeć na niego z wyzywającym błyskiem w oku — No, chyba że chcesz, bym przespała ci całą noc na podłodze, ale nie jestem pewna, czy to naprawdę najlepszy pomysł — Ostrzegła jeszcze Yuichiro i w tym momencie przymknęła oczy, jej twarz złagodniała, jakby wreszcie mogła sobie pozwolić na odpoczynek.