Empatia nigdy nie była jego mocną stroną. Uświadomił sobie to, z daleka obserwując ludzi, którzy odnaleźli resztki swojego krewnego zabitego z rąk Ichitarō. Krzyki i płacze, do których sam nigdy nie miał tendencji. Czasem zastanawiało go, skąd u niego wzięła się taka przypadłość; przecież jako dziecko miał wszystko zapewnione, wychowywał się w dobrym domu, a jednak nawet przez krótką chwilę nie odczuł podobnego żalu względem “swojego” rodzeństwa; ludzi, których etap dorastania mógł oglądać i był przy nich od samego początku, do samego końca. Powieka mu nie drgnęła, kiedy dowiedział się o samobójstwie siostry i tak samo obojętna dla niego była finalna śmierć braci, na których sam tę zesłał w obawie o odebranie mu tytułu dziedzica klanu Matsudaira. Nie czuł się także źle, gdy wiele lat temu poprowadził żołnierzy na małą wieś zamieszkałą przez nieuzbrojonych krewnych poległych w imię wiary na półwyspie Shimabara. Czasami zastanawiał się jedynie nad tym, co czuła tamta ciężarna kobieta, którą pozostawił w rękach swoich ludzi. Nigdy nie zapytał, co z nią zrobili, jakiego zezwierzęcenia się dopuścili względem niej. Podczas tłumienia powstania był świadkiem wielu niehumanitarnych zachowań, ale w pamięć zapadła mu jedynie ta sytuacja z nieznajomą. Może dlatego, że był to pierwszy rzeczywisty przejaw jego własnej nienawiści, którą szerzył rękami podwładnych.
Czasami obserwował z daleka nowych, demonicznych członków załogi okrętu. Niekiedy, niby mimochodem, podpytywał swojego wężowego sojusznika o “psychologię” jego rasy. Chociaż nie był jednym z nich, to czasami wydawało mu się, że miał z nimi więcej wspólnego niż z pozostałymi ludźmi. Stosunek miał do tego ambiwalentny, zostanie demonem nigdy nie było jego marzeniem. Po prostu zauważał podobieństwa i zastanawiało go, skąd się one wzięły. Który moment w życiu przybliżył go do nich tak bardzo, że ludzkie życia przestały mieć dla niego znaczenie? A może po prostu taki miał być od początku i te doświadczenia, które w jego mniemaniu go ukształtowały, w rzeczywistości nie zmieniły nic?
Matsudaira Ryōyū był winnym wielu zbrodni, za które nigdy nie przyszło mu odpokutować. Wychodził nawet z założenia, że on sobie “jedynie” odrabia za krzywdy, które wyrządzono jemu podczas oblężenia. Swoją złość wyładowywał głównie na osobach podejrzanych o innowierstwo, pozostałe zgony były jedynie “ofiarą konieczną”. Ewentualnie wchodzili mu w drogę, tak jak rodzeństwo.

Im więcej zbrodni, tym więcej duchów wokół niego. Były momenty, w których one w ogóle nie znikały - jak zwykle robiły - tylko przez całą dobę pojawiały się gdzieś w tle, albo po prostu w milczeniu podążały za nim. Czasami próbował zachowywać się wobec nich agresywnie, lecz te nigdy nie zwracały uwagi na jego awantury, groźby czy przelatujące przez ich przezroczyste ciała bełty.
Zazwyczaj o tym, że się wokół niego zbierały zjawy wiedziała większość załogi; nawet, jeżeli nie znali przyczyny jego zachowania, to widoku Matsudairy krzyczącego w eter mieli okazję doświadczać częściej.

Etap ten miał miejsce także w dniu, w którym Kōro zadecydował o odwiedzinach Kiusiu, a dokładniej półwyspu Shimabara. O ile dla pozostałych członków załogi nie było to nic nadzwyczajnego, o tyle dla dawnego Michikatsu oznaczało to powrót do początków praktycznie całej swojej drogi samuraja i dziedzica klanu, w którym nawet się nie urodził. Powrót do konfliktu, który go odmienił. Już od momentu, w którym wybrzmiała decyzja, jego brat i pozostali mogli zauważyć u sternika wzmożoną nerwowość wywołaną tą decyzją. Chociaż podczas wojny wygrali, tak nawet on nie potrafił odciąć się od wspomnień tortur, którymi raczono go w niewoli.

Z początku nie chciał opuszczać okrętu. Chciał, żeby zrobili, co musieli i wypływali dalej. Jednak drugiej nocy postoju obudził się, aby obok swojego hamaka ujrzeć ponownie zjawę kobiety. Ta wykonała pospieszający gest ręką, a Ryōyū, niewiele myśląc i wciąż balansując między snem a jawą, podążył za nią samotnie. Na odchodne złapał jedynie swoją kuszę razem z kołczanem.

Świt miał nastąpić w ciągu niecałych dwóch godzin, a on dalej, bez zadawania pytań, dawał się prowadzić duchowi w nieznane. Nie spodziewał się, że zostanie znienacka zaatakowany przez wilka.
Starcie udało mu się wygrać - przeżył - chociaż nie pozostał bez szwanku. Opatrując rany oderwanymi fragmentami odzieży przeklinał zjawę, która w to miejsce go zaciągnęła. Nie miał wątpliwości, że zrobiła to, aby poszedł w jej ślady i pożegnał się z życiem. Chciała zemsty.

W drodze powrotnej zabłądził kilka razy. W ten sposób natrafił na niewielkich rozmiarów wieś, której mieszkańcy udzielili mu pomocy, pozwolili odzyskać siły przed dalszą wyprawą. Po paru godzinach snu, odchodząc po zdawkowej serii podziękowań i pożegnań, spostrzegł na jednym z domów znacznych rozmiarów krzyż.
Pomimo swojego stanu, ze wsi uciekł biegiem, zaślepiony traumatycznymi wspomnieniami sprzed prawie piętnastu lat.

Do “domu” wrócił późnym wieczorem: ranny, blady i jeszcze bardziej zrzędliwy. Przez prawie tydzień miał na zmianę dwa humory - albo zamykał się w sobie i nie odzywał do nikogo, ignorując zaczepki oraz duchy, albo narzekał i awanturował się jeszcze bardziej niż na co dzień, irytując przy tym całą załogę. Sprawę pogarszało wieczne niewyspanie związane z budzącymi go koszmarami oscylującymi wokół czasu jego dowodzenia na półwyspie. Nierzadko także gorączkował.
Dopiero zmuszony przez Ichitarō opowiedział mu całą historię. Zdecydowali się zareagować.

drastyczniejsza zawartość: