Pokój Mori

Pokój Mori — Nie Gru 31, 2023 2:56 pm

Pokój Mori

Re: Pokój Mori — Sro Cze 05, 2024 10:08 pm

01.06.1654

Po swoich ostatnich przeżyciach, które skończyły się masą uciążliwych ran została uziemiona w Tsurugi do czasu aż to nie pozwoli ciału choć trochę wypocząć. Wiązało się to niestety też z tym iż nie mogła sprawdzać prawdziwych możliwości, mogła jedynie testować formy na sucho czyli ćwiczyć sam ruch czy też używając krwi zwierzęcej. To natomiast sprawiało iż w jej opinii trening był jedynie utrwaleniem pamięci mięśniowej, w końcu nic to nie wniesie do prawdziwej walki. Gdy stanie twarzą w twarz z demonem będzie miała jedynie dwa źródła krwi pod ręką. Swoją i demona, z tego powodu powinna przyzwyczajać się do bólu związanego z zdobywaniem swojej krwi.
Dlatego właśnie ten miesiąc tak się jej dłużył, nie mogła robić niczego pożytecznego poza pomaganiem innym a nie oszukujmy się. Pomoc ślepej nie była jakoś szczególnie potrzebna, większość osób zakładała iż może bardziej zaszkodzić niż pomóc. Znalazła jednak sposób na to jak polepszyć sobie humor, postanowiła odwiedzić jedną z nielicznych osób z korpusu jaką poznała i zapamiętała. Łuczniczkę, która wiele miesięcy temu prawie pozbawiła ją życia. Z pomocą paru Kakushi dowiedziała się gdzie swe kwatery ma Mori i skierowała się tam z prezentem w postaci herbaty i Dorayaki. Zapukała do drzwi uważając by nie zgubić po drodze swych prezentów na tacce i poczekała na aż Mori otworzy drzwi.
— Witaj Nishiōji-San — Przywitała się Ema kłaniając się lekko — Słyszałam, że przybyłaś jakiś czas temu do siedziby i w związku z tym chciałam z Tobą porozmawiać o pewnej sprawie, mam nadzieje więc iż znajdziesz dla mnie trochę czasu — Przedstawiła swą sprawę rudowłosa pokazując kobiecie swoje dary i o ile Mori ją wpuściła to weszła do środka by zasiąść przy stoliku czy innym wyznaczonym przez Zabójczynie Metalu miejscu — Przejdę od razu do sedna Nishiōji-San —Zaczęła mówić Shimazu — Czy z używaniem twojego oddechu wiążę się jakaś cena? Czy oddech metalu wymaga czegoś więcej niż oddechy takie jak woda czy kamień? — Zapytała młodsza zabójczyni chcąc zorientować się czy to tylko jej oddech wiązał się z płaceniem szkarłatem za moc.

Re: Pokój Mori — Czw Cze 06, 2024 7:26 pm

Siedziała w kącie swojego pokoju z kolanami pod brodą, od paru dni próbując się przynajmniej względnie uspokoić po ostatnim zleceniu w formacji Cieni. Natłok myśli o tym, że była to celowa pułapka mająca ją dyskretnie wyeliminować ze zmartwień Kagi był równie uciążliwy, co same przeżyte doświadczenia. Nawet teraz kształt pomieszczenia budził w niej niepokój i przyprawiał o słabość; chociaż z demonami mierzyła się tyle razy, dawno żadne starcie nie odbiło się na niej aż tak bardzo.
Westchnęła cicho, opierając się policzkiem o nogi, a już nieco bardziej udomowiona biała łasica podeszła do niej, co rozpoznała po drapaniu pazurów o podłoże. Z niezmiennym zachwytem pogłaskała miękkie futro, po czym wyprostowała kolana na podłodze, pozwalając tej zająć miejsce na swoich udach. W półmroku pomieszczenia zwierzę wydawało się wręcz nierealne, gdy biała sierść odznaczała się na ciemnym tle.
Wtem, gryzoń zbystrzał, co zasugerowało Nishiōji, że ktoś zbliżał się do jej pokoju - nic dziwnego, kiedy dzieliło się korytarz z wieloma innymi zabójcami. Lecz pukanie do drzwi wywołało u nich odmienne reakcje: zaintrygowane zwierzę podbiegło do wejścia, a Mori niemalże podskoczyła w miejscu z zaskoczenia. Podeszła jednak bliżej z duszą na ramieniu, w dłoni ściskając rękojeść topora ukrytego za framugą, kiedy wolną dłonią powoli otworzyła drzwi.
Na widok Emy zamrugała zdziwiona, ale nie skreśliła jej jeszcze z listy potencjalnych wynajętych morderców. Zanim odpowiedziała, przełknęła ślinę i w odruchu skinęła nieznacznie głową.
— Shimazu-san — odpowiedziała cicho, dalej pozwalając kobiecie wyjaśnić powód swoich odwiedzin. — Akurat nie mam żadnych planów na dziś — kontynuowała, przesuwając się w wejściu, aby ułatwić gościowi wejście do pokoju. Schyliła się po łasicę w celu usunięcia jej z drogi.
Przejdę od razu do sedna...
— Całe szczęście — westchnęła i pomimo odprowadzania zabójczyni podejrzliwym spojrzeniem, w głosie udało jej się przejawić nieznaczne rozbawienie. — Usiądź proszę, stolik jest na półtora kroku przed tobą.
Dopiero kiedy Ema zajęła wybrane przez siebie miejsce, Mori - w towarzystwie dalej trzymanego zwierzęcia i topora w drugiej ręce - okrążyła rozmówczynię pewnym dystansem i zajęła siedzisko na przeciwko niej. Wtedy uwolniła łasicę z objęć, a topór najciszej jak się dało odłożyła zaraz za sobą. W głębi siebie cieszyła się, że jej gość był niewidomy; nie musiała silić się na uśmiech, a oręże łatwiej było ukryć.
Zapytana o "cenę" oddechu uniosła brwi, zaraz po tym opuszczając je w konsternacji.
— "Cenę" — powtórzyła zdziwiona. — Obawiam się, że mój oddech niewiele ma wspólnego z handlem. — Nieco zaintrygowana skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, cały czas wpatrując się w Shimazu tak, jakby wyczekiwała, że ta zaraz rzuci w jej głowę kunaiem. — Na pewno w jednych warunkach będzie działał lepiej niż w innych, ale nie nazwałabym tego zaraz w ten sposób. Skąd taki pomysł? Ktoś zaoferował ci naukę swojego za pieniądze?

Re: Pokój Mori — Czw Cze 06, 2024 10:18 pm

Skinęła głową z delikatnym uśmiechem, sprawa z jaką tu przyszła dla niej samej była ważna ale mimo tego nie chciała przeszkadzać Mori. Stąd ucieszyła się dostając informację iż w niczym obecnie nie zawadzała, mogła bowiem rozmawiać z czystym sumieniem wiedząc, że przynajmniej w oczach Mori nie jest ciężarem. Weszła do pokoju Mori i skierowała się na wyznaczone jej miejsce, odłożyła Nozarashi obok i zajęła się rozlewaniem herbaty by finalnie chwycić za jedno doroyaki.
Nie umknęło jej jednak westchnięcie Mori i aż zdziwiła ją ta reakcja, śmiało założyła jedno. Ciemnowłosa spodziewała się czegoś innego po niej, tylko czego? Tego, że przyszła ją tu zarazić? Wydawało się jej iż tłumaczyła Nishiōji jak działa jej przypadłość, nie mogła nikomu jej przekazać. Była to jej prywatna klątwa, coś co nie powinno mieć miejsca bo do tej pory nie słyszała by kiedykolwiek ktoś cierpiał na jej przypadłość. Z drugiej strony za długo też nie szukała, pogodziła się wszak z swym losem i jedyne co pragnęła znaleźć to spokojną śmierć.
— Wszystko w porządku? — Zapytała ślepa zabójczyni po czym przegryzła ciastko — Spodziewałaś się odwiedzin kogoś innego? — Postanowiła dopytać rudowłosa. Choć wtedy też wyczuła jeszcze jedną istotę w pomieszczeniu jakieś zwierzę jakby mały lis albo duży szczur.
Niestety Mori nie posiadała odpowiedzi na jej pytanie, a przynajmniej nie takich jakie chciała usłyszeć bo skłamałaby twierdząc iż nie pojawiła się jej myśl jakoby miała po prostu konflikt z przeznaczeniem próbującym zmiażdżyć ją we wszystkim co robiła. Miała być dobrą żoną ale otrzymała demona, a nie męża. Miała być ocalałą ale zamiast tego otrzymała wyrok śmierci odroczony w czasie, miała być zabójczynią i uwolniła w sobie potencjał, który wymagał jednak by zadawała sobie ból. Shimazu chwyciła za swą katanę i wyjęła nieco ostrze z sayi by dotknąć stali o barwie rdzy. Skierowała na nią swe "spojrzenie" zupełnie jakby chciała zobaczyć swój oręż.
— Rozumiem Nishiōji-San — Powiedziała dziękując za odpowiedź — Nikt mi za niego pieniędzy nie proponował i wątpię by to się stało — Zaczęła mówić Ema chowając ostrze i odkładając je na bok by następnie pokazać lewą dłoń na której to znajdywała się świeża blizna po cięciu — Mój oddech wymaga bym pokryła swe ostrze krwią, jako formę zapłaty za moc jaką mi oferuje — Rzekła zabójczyni z Satsumy — Zupełnie jakbym musiała napoić Nozarashi by móc w pełni skorzystać z potencjału mych form — Uzupełniła swą wypowiedź kobieta.

Re: Pokój Mori — Pią Cze 07, 2024 12:21 am

Zerknęła na Emę spode łba, gdy została zapytana o samopoczucie. Przytaknęła nieszczerze, po upływie chwili ciszy uświadamiając sobie, że przecież kobieta i tak tego gestu nie widziała. W międzyczasie natomiast dodała jeszcze jedno pytanie.
— Nie, wręcz przeciwnie — odpowiedziała łagodnie, tym razem prawdziwie. — Zaskoczyła mnie twoja wizyta, chociaż w gruncie rzeczy każda dzisiaj byłaby dla mnie zaskoczeniem — dodała, wbijając wzrok w ciastka. Zastanawiało ją, jak duże szanse były na to, że te były zatrute. Może Shimazu znała ich kolejność i wiedziała, które są bezpieczne, albo po prostu miała ze sobą jakieś antidotum, które wypiłaby kiedy jej ciało by sztywniało? Wyglądały nad wyraz apetycznie ale ostatnia porażka skłaniała Nishiōji ku myślom, że teraz Kaga na pewno chce się jej pozbyć. Ba, może nawet Ema nie wiedziała, że potrawa jest zatruta? Może była tylko elementem większej dywersji i po wszystkim wyleczą ją i wyczyszczą jej pamięć? Nie była by pierwsza. — Sama je przygotowałaś? — spytała, starając się nieco poprawić atmosferę.
Wyprostowała się nerwowo na widok unoszonego ostrza. Wyciągnęła rękę w kierunku topora, drugą dłonią przepychając łasicę za siebie; dla niektórych mogła ona być tylko zwierzęciem, lecz dla Nishiōji poza przyjemnym dodatkiem do pokoju i prezentem od bliskiej osoby, była także nowym odbiorcą dla uśpionych od laty macierzyńskich instynktów. Straciła dwójkę dzieci, nowych nie miała, więc swoje opiekuńcze odruchy przelewała teraz na pupilka. Któremu, swoją drogą, wciąż nie nadała stałego imienia.
Widząc, jak Ema odkłada swoją broń, Mori powoli także wróciła do bardziej wyluzowanej postawy, odsuwając dłoń od własnej broni.
Deklaracja Shimazu odnośnie oddechu wyraźnie zbiła Tsuchinoto z pantałyku.
— Słucham? — spytała niedowierzająco, mrugając nieco szybciej i przechylając głowę w taki sposób, jakby chciała samym uchem przysunąć się bliżej niej. — W jaki sposób ma to działać? C-co... Czekaj, to nie ty sobie wymyśliłaś czy opracowałaś ten oddech? Jak na to wpadłaś w ogóle? To jest jakieś szaleństwo... jakiś obłęd! — kontynuowała, znacznie przyspieszając swoje słowa z przejęcia. — Chyba nasze techniki powinny sprawiać, że nie będziemy ranni bardziej, niż to rzeczywiście będzie konieczne. Żartujesz chyba sobie z tym wszystkim... prawda?

Re: Pokój Mori — Pią Cze 07, 2024 11:39 pm

— Wybacz, następnym razem postaram się uprzedzić o swej wizycie — Odpowie Ema z pokorą chyląc głowę, zapomniała o zasadach dobrego wychowania a komuś z ich sfer nie wypadało czynić takich rzeczy więc uznała za stosowne przeproszenie za ten nietakt. Wykryła już tu obecność zwierzaka więc kto wie, być może łuczniczka poświęcała teraz czas na wychowaniu podopiecznego. Ze zwierzętami było jak z dziećmi, trzeba było poświęcić im na początku trochę czasu by nabrały dobrych nawyków.
Pytanie o to czy sama przygotowała posiłek nieco wybiło z rytmu Emę sprawiając iż przynajmniej na ten moment przestała myśleć o wątpliwym nastroju Mori.
— Nie, poprosiłam o ich przygotowanie kucharza — Odpowiedziała Shimazu zastanawiając się czy byłaby w stanie gotować, otoczona służbą za młodu niewiele miała ku temu okazji. Umiała robić proste słodycze jakie to przygotowywała z matką ale minęło wiele lat — Odkąd straciłam wzrok nawet nigdy o tym nie myślałam by ugotować coś samemu — Wyznała rudowłosa po czym zaśmiała się cicho, gdy to w jej głowie pojawił się obraz jej w kuchni, wiele rzeczy mogło pójść nie tak ale w zasadzie mogłaby to być dobra zabawa — I chyba dlatego pora spróbować coś przygotować, pozwoli to przynajmniej na chwile zapomnieć mi o obowiązkach — Stwierdziła Shimazu.
Reakcja Mori na sekret oddechu krwi były jak najbardziej uzasadnione i nawet cieszyła się z tego że ta zareagowała w ten, a nie inny sposób. Dokładnie takich reakcji oczekiwała od innych zabójców, przełożonych i nie tylko dlatego chciała przygotować się do rozmowy z nimi na ten temat.
— Odkryłam go podczas walki z demonem, który próbował mnie uśpić. Zadałam sobie ból by powstrzymać działanie jego mocy i wtedy właśnie poczułam się inaczej — Zaczęła wyjaśniać Ema zaczynając od początku choć pamiętała tamte wydarzenia jak przez mgłę — Wszystko działo się szybko, działałam zgodnie z instynktem i do dziś nie wiem co do końca miało tam miejsce. Więc próbowałam odtworzyć tamte wydarzenia, w ten sposób zaczęłam tworzyć własny oddech ale nie był kompletny — Kontynuowała wojowniczka z Satsumy pamiętając jak zaczęła opracowywać formy mające zasilić jej arsenał — Brakowało mi cały czas tego jednego czynnika, jakim było nakarmienie ostrza krwią. Wtedy mój oddech pokazuje swą prawdziwą moc — Powiedziała spokojnym tonem Ema znów "wpatrując" się w Nozarashi — Pasuje to do mnie, jestem gotowa poświęcić swe życie byleby osiągnąć cel. Zadaje sobie ból bo to przypomina mi że wciąż żyję — Stwierdziła kobieta posyłając sztuczny uśmiech w stronę swej rozmówczyni.

Re: Pokój Mori — Sob Cze 08, 2024 5:30 pm

Nieznacznie uniosła wewnętrzne kąciki brwi, obserwując, jak Ema się kajała za swoje "najście".
— Na spokojnie. Ja też powinnam się już przyzwyczaić, szczególnie mieszkając w takim miejscu — odpowiedziała spokojnie, starając się uspokoić trochę swojego gościa; to, że ją zaskoczyła i wydaje się być "podejrzana" to jedno, ale dyskomfort, w jaki ją wprawiała swoimi przeprosinami i ogólnie atmosfera (której sama była winna) zaczynały ciążyć Nishiōji jeszcze bardziej. — Nie zrozum mnie źle. Po prostu ja i niespodzianki niekoniecznie idziemy ze sobą w parze. — Uśmiechnęła się pod nosem, spoglądając na przyniesioną przez Shimazu herbatę. — Napijmy się za to — zaproponowała, nie przez przypadek zaraz po tym sięgając po naczynie stojące dotychczas bliżej Emy. Tak na wszelki wypadek, chociaż i tak nie planowała przykładać do niego ust, dopóki jej rozmówczyni nie napije się pierwsza.
— Myślę, że dobrze ci to zrobi — odparła w reakcji na rozważania niewidomej. — Nie samą walką żyje człowiek. A jeżeli jesteś w stanie zabijać demony, to jakieś proste wypieki chyba też nie powinny być dla ciebie szczególnym wyzwaniem — kontynuowała w zastanowieniu. W rzeczywistości sama także nie była kuchennym ekspertem, tym bardziej, że jednym z jej ulubionych dań był po prostu... sam ryż.
Oddech Emy, o którym ta opowiadała, wydawał jej się do tego stopnia odrealniony, że zastanawiała się parę razy, czy na pewno nie był to sen. Cóż, przynajmniej jak ona zadała sobie ból, to coś z tego miała; kiedy Mori podczas szturmu na Kioto zrobiła to samo, nie wyciągnęła z tamtej przygody aż tyle. Ale przynajmniej też nie zabiła dziecka.
— Zaczekaj, zaczekaj — odezwała się w połowie monologu koleżanki. — Powoli. Po kolei, bo nie za bardzo rozumiem. W jaki sposób poczułaś się inaczej? — Zamilkła ponownie, pozwalając Shimazu dokończyć historię. — To w takim razie co się dzieje, jak nie użyjesz krwi? A co się dzieje, jak jej użyjesz? Wiesz, że ten koncept jest absolutnie poroniony, prawda?
Ostatnie słowa kobiety natomiast zbulwersowały Nishiōji do tego stopnia, że ta niemalże od razu wypuściła głośno powietrze ustami.
— Przestań pieprzyć — fuknęła w końcu, krzyżując ręce na klatce piersiowej. — Jeżeli twoim celem nie jest odjebanie samego Muzana, to nie warto, żebyś umierała. Koniec końców ktoś te łajzy musi zabijać. — Biorąc pod uwagę, jak sama obawiała się swojego dnia ostatecznego, nienawidziła czczego gadania o poświęceniu. Jeżeli mieli się poświęcać, to mogli chociaż oddawać życie za nią. Ale taka myśl nigdy nie przeszłaby jej przez usta. Niemniej jednak, dla tsuchinoto życie miało wysoką wartość. — To w takim razie co, demony będą cię kaleczyć, a ty jeszcze będziesz po nich poprawiać? Zgaduję, że nie dostałaś w pakiecie techniki regeneracji czy chociaż wstrzymywania krwi?

Re: Pokój Mori — Sob Cze 08, 2024 11:54 pm

Shimazu na wzniesiony przez Mori toast podniosła czarkę w górę i wypiła ostrożnie napój uważając jedynie na to by nie poparzyć się ciepłym napojem.
— Postarali się w kuchni albo to ja dawno nie piłam porządnej herbaty — Skomentuje Shimazu smak trunku, który był całkiem dobrej jakości. Daleko temu było do herbat serwowanych w renomowanych herbaciarniach czy też dworach możnych ale było to coś więcej niż gorąca woda i kawałek zioła.
Jakakolwiek w zasadzie czynność niezwiązana z obowiązkami korpusu by się jej przydała. Być może wtedy nie skupiałaby się w wolnym czasie na myśleniu o śmierci. Starała się tym nie przyjmować, starała wręcz wmówić sobie że jest inaczej ale wizja śmierci przed czterdziestką od razu pozbawiała ją resztek pozytywnych myśli. Nie miała bowiem zamiaru dać pochłonąć się chorobie, odejdzie na własnych warunkach.
— To prawda choć wielu wojowników o tym zapomina — Powiedziała Ema dalej przegryzając ciastko — Wydaje mi się, że podążający ścieżką walki mają tendencje do zatracenia się w niej na tyle iż nie potrafią już normalnie funkcjonować. Wszędzie widzimy zagrożenie, jesteśmy cały czas gotowi do walki co doprowadza nas do szaleństwa — Dodała rudowłosa uznając iż problem ten mógł dotykać wiele osób w korpusie, zwłaszcza gdy w każdej chwili na ich drodze mógł napatoczyć się demon chcący rozerwać ich na strzępy. Podczas łowów, każde nienaturalne drgania które czuła stawiały ją w stan gotowości nie raz pozbawiając ją snu.
Zabójczyni z Satsumy znów wzięła mały łyk herbaty przyswajając sobie reakcje Mori by móc jak najlepiej je zapamiętać. Musiała w końcu opracować najlepszy sposób przekazywania tej informacji innym by nikt nie pomyślał o odesłaniu ją z pierwszej linii.
— Poczułam się silniejsza i szybsza, czułam że tracę sporo krwi ale nie przeszkadzało mi to — Wyjaśniła Shimazu swój stan z tamtej jednej chwili najlepiej jak umiała, tamte wydarzenia w końcu pamiętała jak przez mgłę — Formy te tracą na mocy, są zwykłymi wymachami mieczem. Jeśli jednak napoję Nozarashi to moje ciosy nabierają na silę, a krew pozwala mi zaatakować na odległość Przynajmniej tak mi się wydaje — Odpowiedziała wojowniczka.
Rozumiała oburzenie Mori, życie było w końcu dla niektórych świętością. To, że dla niej nie miało żadnej wartości to było jej własną sprawą. Mimo to słysząc oburzenie Mori czuła się w obowiązku to wyjaśnić.
— Nishiōji-San, nie mogę cenić swojego życia wiedząc iż mogę umrzeć w boju z godnością lub będę zdychać w agonii z powodu choroby — Odparła Ema odsłaniając rękaw by dotknąć blizn na swym przedramieniu — Jeśli mi się nie pogorszy to pożyje może z dziesięć lat — Powiedziała kobieta wzdychając — Z moim "szczęściem" umrę w ciągu następnych pięciu lat. Dlatego chce nadać swojej śmierci znaczenie — Rzekła Shimazu tłumacząc swój pogląd na własną przyszłość — Niestety nie Mori, na koniec dnia dalej jesteśmy zwykłymi ludźmi

Re: Pokój Mori — Sob Cze 15, 2024 5:12 pm

Przyjrzała się kobiecie podejrzliwie, kiedy ta wspomniała o "staraniach kucharzy" oraz "porządnej herbacie". Mimowolnie jej myśli skierowały się ku teorii, że był to taki żarcik, taka ironiczna sugestia a propos tego, że napój zawierał w sobie coś, co miało ją wykończyć. Jednak Ema zdawała się ją pić bardziej, niż beztrosko. Zastanawiało ją, jak duże były szanse na to, że Shimazu zastosowała na niej podwójne zagranie psychologiczne, tym samym specjalnie ustawiając zatruty wywar bliżej siebie - bo wiedziała, że przewrażliwiona Nishiōji domyśli się, że coś jest nie tak i weźmie tę drugą czarkę.
Czasami żałowała, że nie miała zmysłu smaku lub węchu. Wtedy mogłaby wykluczyć prawdopodobieństwo problematycznej zawartości i ewentualnie rozłupać nią czaszkę Emy na miejscu.
Nieznacznie uśmiechnęła się do siebie i odsunęła wciąż nietkniętą herbatę od twarzy, przytrzymując ją na kolanach.
— Nikt normalny by się nie podjął tego zajęcia — mruknęła, opuszczając wzrok na swoje nogi. To, co powiedziała kobieta dotknęło ją bezpośrednio: ciągła gotowość i wypatrywanie wroga nie pomagało w utrzymywaniu spokoju ducha, a w jej przypadku efekty tego były odczuwalne także dla jej bliskich. — Jak ty sobie z tym radzisz? Żeby wiesz, do tego "szaleństwa" się nie przybliżać? — zapytała niby mimochodem, przyglądając się rozmówczyni lekko z ukosa. W międzyczasie sięgnęła także po jedno z ciastek, zbadała końcem języka (wierząc, że nawet bez wyostrzonego smaku wyczuje coś podejrzanego), aż w końcu delikatnie przygryzła niemalże sam czubek słodyczy.
Słuchanie Shimazu odnośnie jej technik walki napawało ją szczerym przerażeniem, co osoby widzące z łatwością wyczytałyby z jej twarzy. Mimo, że za tymi samobójczymi zapędami stały rzeczywiście wymieniane przez Emę "bonusy", Mori czuła, że zawartość w jej żołądku dosłownie się przewraca.
— "Tak ci się wydaje" — powtórzyła ze zwątpieniem, następnie wzdychając ciężko. — Czy te techniki jakoś "pomnażają" twoją krew? Chyba, żeby przeprowadzić atak potrzebujesz jej całkiem sporo..? To nie jest trochę "jednorazowa" możliwość? Planujesz chodzić z medykiem obok siebie cały czas?
W reakcji kolejne na deklaracje rozmówczyni, Nishiōji wyprostowała się natychmiastowo, jakby ktoś ją ukłuł czubkiem ostrza. Rozchyliła usta w milczeniu, szczerze nie wiedząc, co powiedzieć. To, że jej coś musiało dolegać było aż nadto oczywiste, lecz historia jej "wyroku" zbiła tsuchinoto z pantałyku. Zacisnęła zęby ze słyszalnym stuknięciem, nadymając przy tym policzki, aż w końcu powoli i przeciągle wypuściła powietrze ustami.
— Umm... przykro mi... — bąknęła, nie potrafiąc się zebrać na żaden inny komentarz. Trudno było rzucać hasłami typu "będzie dobrze", jeżeli opcjonalnie mogło być tylko gorzej. — Na pewno nic się nie da z tym zrobić? Nawet nasi medycy sobie nie poradzą? — kontynuowała z nadzieją. Ponownie westchnęła, świadoma, że zachowała się jak ignorantka. — Mimo wszystko... chyba nie musisz sobie jeszcze tego terminu skracać... a... krwią demonów też możesz się posługiwać do walki?

Re: Pokój Mori — Nie Cze 16, 2024 12:28 am

Skinęła głową w stronę Mori by potwierdzić jej zdanie, nikt normalny by się tego nie podjął lecz ktoś musiał to robić. Tu wkraczali oni, ludzie gotowi by poświęcić temu swoje życie. Osoby przygotowane na to, że na ich sumieniu pojawią się skazy spowodowane odbieraniem życia. Z drugiej strony czy tak powinno być? Świat opierał się na zabijaniu od zawsze, zabij lub zostań zabity. Tylko ludzie próbowali wyjść poza ten schemat, a i tak w wielu przypadkach konflikt zakończyć mogła jedynie stal. Finalnie okazywało się iż jedynie wspólny wróg jednoczył ludzi. Jakby nie patrzeć na tym zbudowano korpus.
— Raz na jakiś czas w ramach odpoczynku biorę ze sobą zapas słodyczy i idę na łono natury — Odpowiedziała Shimazu wspominając jedyną czynność, która relaksowała ją na tyle by nie myśleć o swojej profesji ani śmierci — Nie myślę wtedy o niczym tylko o smaku mochi i naturze — Uzupełniła swą wypowiedź dziewczyna w zasadzie planując już w głowie kolejny taki spacer by choć na chwile oderwać się od ponurej rzeczywistości.
Przez chwile rozważała czy by nie pokazać Mori jak Nozarashi piła krew, uznała to jednak za co najmniej nie taktowane i z całą pewnością nie powinna tego robić przy posiłku dlatego też jedynie odwinęła kawałek ubrania skrywającego jej nadgarstek by pokazać jedną z wielu blizn będących śladami jej treningu.
— Można tak powiedzieć, do tej pory nie cięłam głęboko. Bardziej brudziłam krwią ostrze, a ta pokrywała je całe — Powiedziała Ema po czym westchnęła — Wątpię by ktokolwiek z medyków chciał być obok mnie, mieliby za dużo z tym pracy — Dodała rudowłosa choć było to uproszczeniem, nie chciała rezygnować z nowych sztuczek, a wydawało się jej iż uzdrowiciele chętnie by zabronili jej używania tych form, które wymagają zranienia się.
— Gdy uzdrowiciele pierwszy raz mnie zobaczyli stwierdzili, że nic nie da się zrobić — Rzekła zabójczyni oddechu krwi wspominając to jak się czuła gdy usłyszała o tym wyroku, w tamtej chwili myślała wyłącznie o śmierci ale zamiast tego posłuchała swego mentora i postanowiła walczyć do ostatniego oddechu — Od tamtej pory jednak nie odwiedzałam ich w tej sprawie, chyba pogodziłam się z tym — Kontynuowała Ema po czym otwierała już usta by powiedzieć, że tak. Mogła korzystać z krwi demonów ale wpierw musiała ją zdobyć, dlatego właśnie opracowała parę form mające jej to ułatwić. Nie było jej dane jednak wypowiedzieć tych słów, jej choroba jakby wyczuła obgadywanie jej i postanowiła zaprezentować swe możliwości. Shimazu zaczęła kaszleć intensywnie krwią, która to trafiła częściowo na stół dlatego szybko drżącą ręką zasłoniła usta. Sporo wysiłku kosztowało ją powstrzymanie konwulsji, dlatego też gdy atak skończył się to była już wyczerpana.

Re: Pokój Mori — Nie Cze 30, 2024 2:56 pm

Uśmiechnęła się do siebie, kiedy usłyszała o słodyczach i odpoczywaniu pośród natury. Metoda Emy wydawała się jednocześnie strasznie prosta, ale i brzmiąca na skuteczną. W którymś momencie chyba też powinna spróbować.
— Chociaż tyle — podsumowała z westchnięciem. Obawiała się, że Shimazu musi dosłownie zanurzyć miecz w swojej krwi, najlepiej wbić go sobie w trzewia i dopiero wtedy byłaby zdolna używać technik. Przynajmniej na tyle, na ile mogłaby później z tą raną walczyć. — Pewnie już to słyszałaś, ale... jesteś ciekawym przypadkiem — stwierdziła krótko, przyglądając się rozmówczyni badawczo. Naprawdę musiała się krzywdzić w celu używania technik? Szalone. — Czyli rozumiem, że w związku z tym wszystkim sama aspirujesz na mistrzynię pierwszej pomocy? Głupio by było... no wiesz... się zabić. W ten sposób.
Zacisnęła usta w wąską linię, kiedy jej uszu dotarło stwierdzenie, jakoby przedstawicielka klanu Shimazu po prostu pogodziła się ze swoim losem. Dla niej samej było to nie do pomyślenia; nawet zabić się nie potrafiła, kiedy rzeczywiście próbowała. Coś wewnątrz zawsze próbowało przytrzymać ją przy życiu.
— Pogodziłaś się z tym czy poddałaś? Chyba nie tak powinna mówić zabójczyni demonów. — Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. — Nie chcę ci mówić, jak masz żyć, ale na twoim miejscu zajrzałabym jeszcze do nich. To, co niektórzy wymyślają... naprawdę robi wrażenie.
Kiedy Ema zaczęła się dusić, a do tego pluć krwią, Mori natychmiastowo podniosła się na równe nogi, przylegając plecami do ściany. Popatrzyła na trzymaną przez siebie słodycz i rzuciła ją w kąt, nogą odsuwając łasicę w drugą część pomieszczenia. Miała rację - próbowali ją otruć. Podmiana herbaty uratowała jej życie, dlatego teraz to Shimazu umierała w jej pokoju, a nie ona sama. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że był to efekt choroby kobiety i z tego też powodu nie podchodziła do niej, nie oferowała pomocy. Po paru chwilach przerażenie wymalowane na jej twarzy ustąpiło miejsca pogardzie i dumie ze swojej czujności, chociaż nie można powiedzieć, że nie strofowała jej myśl, że jednak podjęli się zamachu na jej życie. Patrzyła na cierpienie niewidomej, zastanawiając się jedynie nad tym, czy powinna teraz zdzielić ją toporem przez głowę, kończąc jej cierpienia.
Czekała, aż ta albo się przekręci, albo sięgnie po coś, po spożyciu czego atak ustąpi. Ale ku zaskoczeniu Mori kaszel Emy zaczął ustępować sam z siebie. Poczerwieniała na twarzy, nie rozumiejąc już niczego.
Dlatego zanim doszło do jakichkolwiek wyjaśnień, postanowiła zareagować pierwsza. Podeszła do kobiety i złapała ją pod brodę, unosząc jej głowę do góry.
— Czy ta herbata była zatruta? — spytała wprost, pozostawiając jednak niewielkie okienko na zrzucenie wszystkiego na pomyłkę i udawanie, że nic się nie stało. Po prostu spanikowała, nie wiedziała, jak zareagować, a teraz przeprowadzała z nią wywiad, żeby opcjonalnie wspólnie poszukać prawdziwego winnego. A może zmęczona konwulsjami kobieta po prostu przyzna się do wszystkiego.

Re: Pokój Mori — Nie Paź 13, 2024 4:17 pm

Shimazu wzięła głęboki oddech, próbując opanować gwałtowny kaszel, który powoli ustępował, choć wyraźnie pozostawił ją wyczerpaną. Otarła usta drżącą dłonią, czując nieprzyjemny metaliczny posmak krwi. Kiedy Mori złapała ją pod brodę i uniosła jej twarz, odruchowo odchyliła głowę, nieprzywykła do takich gestów, zwłaszcza niespodziewanych. Zmysły, które zazwyczaj były jej przewodnikiem w świecie, w tej chwili wyostrzyły niepokój.
— Herbata nie była zatruta — Wyszeptała rudowłosa, starając się mówić spokojnie, choć oddech miała jeszcze nierówny — To tylko moja choroba… Miewam jej napady, szczególnie gdy jestem zbyt zmęczona lub przekraczam granice wytrzymałości. Przepraszam, że cię przestraszyłam — Dodała kobieta, czując ciężar chwili i napięcie, które wyczuwała w postawie Mori. Nie chciała, by ich rozmowa zmieniła się w niepotrzebne nieporozumienie i awanturę, zwłaszcza w tym stanie.
Ema delikatnie odsunęła rękę Mori, pozwalając sobie na chwilę przestrzeni, której potrzebowała, by ponownie złapać oddech. Opuściła głowę, czując, jak zmęczenie spowija jej ciało, i przez moment poczuła się, jakby każde słowo i każdy ruch wymagały od niej ogromnego wysiłku.
— Lekarze powiedzieli, że mam 15 lat życia — Zaczęła cicho niewidoma wojowniczka, próbując ułożyć myśli, które były dla niej codziennością, lecz wciąż niosły ze sobą ciężar, którego nie potrafiła się pozbyć mimo iż udawała że tak jest — Czasem, gdy choroba przypomina o sobie, pojawiają się ataki. Mogą to być krwotoki, spazmy, jak ten kaszel. Zdarzają się, kiedy moje ciało jest przeciążone, tak jak teraz — Wyjaśniła zabójczyni krwi, próbując wytłumaczyć swoją sytuację. Wzrok jej opadł na dłonie, jakby zastanawiała się nad sensem swoich słów.
— To dlatego nie chodzę do uzdrowicieli. Wiedzą, że nie mają na to lekarstwa. Zielarze jedynie łagodzą objawy, spowalniają to, co nieuniknione, ale nigdy tego nie zatrzymają. Mogę jedynie tyle zrobić, by wytrzymać te lata, które mi pozostały — Mówiła dalej, jakby próbowała przekonać siebie, że to, co robi, ma sens, choć w głębi duszy wciąż walczyła z myślą o tym by nie odpuścić walki.
Ema spuściła wzrok na stół, pozwalając ciszy zapanować w pomieszczeniu. Dźwięk jej oddechu wydawał się głośniejszy w tym momencie, jakby przestrzeń wokół nich wypełniał ciężar niewypowiedzianych słów. Była zmęczona, nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie. Zmagała się z własną słabością, a każdy kolejny atak znosiła coraz gorzej.
— Nie martw się — Rzekła Ema z delikatnym, choć smutnym uśmiechem— To nie był zamach. Gdyby ktoś naprawdę chciał nas otruć, nie ukrywałby się z tym w herbacie — Powiedziała podejmując próbę rozładowania atmosfery, choć czuła, że wciąż wisi nad nimi napięcie — Przepraszam, że w ogóle doszło do tej sytuacji — Dodała Shimazu po chwili, znów podnosząc głowę — Czasem choroba przypomina mi o sobie w najmniej odpowiednich momentach.