Dziennik Grabarki

Dziennik Grabarki — Pią Gru 29, 2023 12:32 pm

Wydarzenia spod Tokoname zostawiły niemały świat na psychice ciemnowłosej zabójczyni kamienia. W większości jednak ta misja zdawała się być impulsem, który Tatsu potrzebowała, by zrozumieć jak bardzo jest potrzebna w Korpusie. Jak wiele rzeczy mogłoby się zepsuć, gdyby jakiś żyjący w wyidealizowanym świecie samuraj, pokroju Yony, dowodził tą misją. Szukanie najlepszych rozwiązań, doprowadziłoby do braku rozwiązań. Jednak jak zawsze, myśli łowczyni krążyły wokół rzeczy, które nie udało się osiągnąć, szukając w nich tylko i wyłącznie swojej winy. Nie mogła już dłużej obwiniać Yony za śmierć Megumiego. Nawet jeśli rudowłosa zabójczyni nie wykonała swojego rozkazu, to stało się to tylko i wyłącznie dlatego, że jako przywódczyni tej wyprawy nie przewidziała jej słabości, która przyczyniła się do tak dużej straty. Musiała zacząć lepiej rozumieć ludzi z tego obcego zza cmentarnego świata. Nie miała jednak pojęcia, jak tego dokonać nie stając się jego częścią, w której była dosłownie nikim, dlatego pełnie swej uwagi poświęciła na znacznie „łatwiejsze” zadanie.

Świat pomiędzy życiem, a śmiercią. Gdzie istnieje tylko ciemność, w której nikt się nie starzeje, ani nie staje się głodny.

Tatsu z ogromnym zaintrygowaniem analizowała słowa młodego zabójcy. Jego historia zdawała się być absurdalna, jednak podczas wymuszonego okresu rekonwalescencji nie dawała jej spokoju. Podobnie, jak ból w żebrach który zdawał się powracać przy każdym głębsztm oddechu. Gromkim głosem odmówiła wszelkich leków przeciwbólowych, biorąc tylko te, które miały wspomóc samoistną regenerację kości. Wyczekując dnia, kiedy medycy pozwolą jej opuścić Yonezawe i założyć bardziej „praktyczne” ubranie, aniżeli to luźne kimono, nakazała listownie badającym podejrzany garnek rzemieślnikom dowiedzieć się jak najwięcej o charakterystycznych cechach garnków spod Tokoname, szczególnie takie, które będzie w stanie wychwycić swoim czułym słuchem. Gdy tylko opuściła Yonezawe, latem 1652 roku, była pełna drobnej nadziei, że nie będzie to, aż takie trudne. W końcu w każdym domu było pełno garnków i na pewno co najmniej jeden z nich musiał pochodzić z tej wioski.

Myliła się…

Znalezienie odpowiednich garnków było jak szukanie igieł w stogach siana. Nie mając żadnych poszlak, co do ich potencjalnej lokalizacji, starała się być coraz bardziej czujna podczas swych misji, niszcząc wszystkie „bezpańskie” garnki, gdy tylko miała okazje. Nie czuła jednak, by przynosiło to jakikolwiek sukces, poza krzywymi spojrzeniami lokalnej społeczności. Jesienią 1652 zdecydowała się zmienić swą strategię odnawiając znajomość Kanzaki Hisashim, wpływowym kupcem z Kioto, którego syna Kibę miała okazję uratować podczas „wyzwolenia” miasta. Potrzebowała pomocy kogoś, kto znał się na rozprowadzaniu towaru w tym świecie, zdając sobie sprawę, że część z tych garnków została najpewniej sprzedana. Starszy kupiec, szybko zdecydował się wykorzystać okazję, jaka sama wręcz do niego przyszła. Obiecał wykorzystać swe wpływowe kupieckie kontakty, jednak w zamian chciał uzyskać ostateczną pomoc w kwestii pozbycia się raz, a dobrze Akum.

Kolejne miesiące upłynęły Tatsu na zbieranie informacji o wspólnym wrogu, w wolnym czasie od zabójczych zleceń. Była świadoma doskonale powodów, dla których nikt się nimi dotychczas nie zajął. Dla Korpusu otwarte zabijanie i walka z ludźmi byłaby nie na rękę, zaś dla Cieni likwidacja całych organizacji byłaby za bardzo „jawne” i ujawniające ich istnienie. Zebrane informacje ujawniły wszelkie podejrzenia, jakie miała w stosunku do tych banitów. Większość z nich byłaby w stanie przegrać pojedynek z dobrze wyszkolonym samurajem, zaś niemal każdy demoni „wybraniec” zdawał się pochodzić z tej kasty. Jedynie dowództwo byłoby w stanie zrównać się w boju z zabójcom demonów, za sprawą jakiegoś czarnego tworu, który zdawał się żyć w ich ciałach lub innych demonich „modyfikacjach”. Większość ich działań wycelowane były w biedotę i ludzi bezbronnych, przypominając bardziej niebezpieczną grupę banitów, aniżeli ludzi, którzy mają jakikolwiek związek z demonami. Trzymali ludność w żelaznych uścisku, pilnując by każdy terroryzowany przez nich człowiek ze stanów niższych uważał się za przyszłe mięso dla demonów. Świadoma skali problemu, bez którego odbicie miasta nigdy nie będzie możliwe, zdecydowała się zrekrutować kolejnego sojusznika w tej sprawie. Tajemniczą kobietę rezydującą na piętrze baru Izakaya zwaną Informatorką.

Rozmowa będąca „dziwną” grą, w której Informatorka próbowała dowiedzieć się, skąd Zabójczyni Kamienia wie o jej istnieniu, zakończyła się nawiązaniem współpracy. Jak Tatsu poprawnie przewidziała, obecność Akum w tym mieście wyraźnie szkodziła „interesom” nałogowej palarki. Nie bez powodu za informacje potrzebne do wykrycia sojuszników Sendo chciała nastraszenia konkurencji. Akumy eliminowały każdego tępego osiłka, co nie okazywał im szacunku lub krzywo na nich popatrzył, nieświadomie doprowadzając do eliminacji jej popleczników. Zdaniem Informatorki działania ich poparte były zwykłą ignorancją, aniżeli działaniem na jej szkodę, a co dopiero widzeniem w niej zagrożenia. Żaden osiłek, znający się jedynie na walce na pięści, nie miałby szans, z wyszkolonym w boju samurajem. Po tej rozmowie kobiety wpadły na pomysł, jak spowolnić, czy też całkowicie zniwelować działanie Akum. Wymagało to wzięcia kilkumiesięcznego urlopu, jednak dla zabójczyni przepełnionej nienawiścią do samurajów zdawało się to nie mieć żadnej roli.

I tak w pobliskiej wiosce Yawata powstało prowadzone przez sensei Himiko dojo, gdzie zamiast sztuki władania kataną, czy kendo, nauczano walki klasycznymi kusarigamami. Początkowo działało ono w ukryciu, przyjmując jedynie adeptów podesłanych przez Hisashiego i Informatorkę. Z czasem jednak, zdecydowała się przyjmować własnych adeptów przebadanych swoich zmysłem. Tatsu wierzyła, że dzięki nauce walki innych będzie w stanie osiągnąć coś więcej i dać ludziom możliwość ochrony przed przynajmniej ludzkim zagrożeniem. Nie zdecydowała się jednak na naukę jakichkolwiek form oddechu i innych „tajemnych” zabójczych technik. Jedynie bardziej zaufanym i wybitniejszym uczniom zaproponowała zastępowanie jej podczas nieobecności lub „skierowanie” na oficjalny trening zabójców demonów.
Wolny czas od treningu Tatsu zdecydowała się spędzić na naukę makijażu, fryzur, etykiety i innych „modowych praktyk”. Nie robiła tego, dla swej czystej przyjemności, czując lekkie obrzydzenie nauką tego wszystkiego. Wiedziała jednak, że jeśli przez parę miesięcy odpoczywała od zabijania demonów, czy Cieniowych zadań musiała przydać się Korpusowi w inny sposób. Kamuflując się w tłum, zdecydowała się na regularne odwiedzanie wszelkich lokali na terytorium wroga, próbując zebrać swoim zabójczym uchem jak najwięcej informacji na temat działalności wroga, którą zdecydowała się przekazywać, za pośrednictwem kruka, do najbliższych przełożonych lub nieoficjalnymi kanałami do Kagi. Wykorzystała ten czas również na praktykowanie i wymyślanie nowych form jej oddechu, wierząc, że tylko tak może uratować go przed całkowitym wymarciem.

Ciągłe wysyłanie raportów utwierdziło łowczynie kamienia, w potencjalnej nieefektywności wysyłania listów, jak i całej zabójczej korespondencji. Z chwilą wysłania kruka mijały co najmniej dwa dni, podczas których Tatsu musiała czekać na jego powrót. W tym czasie nie mogła wysyłać żadnych wiadomości, a z samą zabójczynią mogło się w tym czasie zdarzyć dosłownie wszystko. Zastanawiając się nad potencjalnym usprawnieniem łowczej poczty, łowczyni kamienia zdecydowała się wysłać list do tropiciela Ame pamiętając, że on sam zdecydował się wysłać swojego szybszego jastrzębia Tenshi do przekazania raportu z Tokomane, zamiast wysłać z nim swojego kruka. Tatsu podzieliła się ze starszym tropicielem swoimi uwagami, jak i była ciekawa potencjalnych pomysłów Ame na jej usprawnienie. Sama zabójczyni zdecydowała się na przeprowadzenie szeregu eksperymentów w tym zakresie, którego „ofiarą” padł zielarz Fukuro.

Wraz z rozwojem posterunku zabójców w Yawacie, działalność dojo przestawała być całkowitą tajemnicą, w szczególności dla jej przełożonych. Mimo to, Tatsu próbowała oddzielić personę sensei Himiko, od swej zabójczej działalności, nie będąc pewna potencjalnych demonich kontr ruchów w tym zakresie. Zlecała coraz bardziej prowadzenie dojo jej zastępcom, próbując uniezależnić je od swojej osoby. Ze względu na strategiczne położenie wioski, coraz większa ilość przejezdnych zaczęła przybywać do osady pragnąc nauk „chłopskiej samoobrony”. Łowczyni kamienia wiedziała jednak, że musi wracać w teren decydując się na powrót do aktywnej służby późnym latem 1653. Pragnęła powrotu do Yawaty, gdy tylko znajdzie czas, jednak wiedziała również, że jest za młoda na przedwczesną emeryturę i jako zabójczyni demonów pozwoliła sobie na zbyt duży „odpoczynek’. Działalność Akum zdawała się osłabnąć. Sama zaś nie była świadoma, czy to dzięki posterunkom zabójców kształtującym się pod Kioto, czy dzięki jej wyszkolonym chłopom, którzy dali im popalić m.in. na terytorium Informatorki. Nie zmieniało to jednak faktu, że wypełniła swoją część obietnicy złożonej Hisahiemu i oczekiwała z niecierpliwością wszelkich informacji na temat podejrzanych garnków.

Walcząc w boju, przez kolejne miesiące, 8 listopada 1653 nastał dzień jej 25 urodzin, a zarazem 9 rocznicy wydarzeń, które zmieniły jej życie całkowicie. Tego dnia zdała sobie sprawę, że minął ponad rok od ostatniej sesji samobiczowania. Dalej obwiniała siebie za wydarzenia w Hineomacie, jednak nie uważała siebie za potwora, a przynajmniej nie tego złego. Pragnęła być skałą, na której stanie Korpus i czuła, że przyczyniła się mocno do jego trwałości.
„Dopóki ludzkość jest w stanie walczyć, dopóty będzie w stanie powstrzymać demoniom zarazę. Ja zaś muszę pracować ciężej, by tak się stało.”
Z tą obietnicą przywitała kolejny rok jej życia, planując kolejne inicjatywy, które mogłyby wzmocnić Korpus.