⠀⠀Obowiązkiem dobrej żony jest umrzeć wraz ze swoim mężem. Kiedy splamiony honor rodziny oczyścić można wyłącznie odbierając sobie życie, drapieżne spojrzenia wrogów zwrócą się ku kobiecie zanim jeszcze krew jej mężczyzny wchłonie się w drewnianą posadzkę. Nieistotnym okaże się, że nie miała ona pojęcia o poczynaniach człowieka, który pozostawił ją na długie miesiące, by doglądała pracy i modliła się w samotności, czując, jak wraz z potomkiem rosną w niej obawy. Bezowocne będzie także poszukiwanie ratunku w spojrzeniu ojca, który w odpowiedzi na rozpacz własnego dziecka wymownie skieruje wzrok na krótkie ostrze ułożone idealnie na środku jedwabnej, czerwonej poduszeczki.

⠀⠀Kocham życie - powtarzała wielokrotnie obserwując jak świat porusza się wokół niej samoistnie; doskonały organizm, którego miała szczęście być częścią. Mówiła tak zatrzymując się nad strumieniem by pooglądać błotne żaby, patrząc jak czaple kroczą przez wodę, jak szwaczki ozdabiają w misterne wzory kolorowe tkaniny, akrobaci tańczą z małpami, a promienie słońca przezierają przez jesienne liście wprost na drewniany podest rodzinnego domu. Kocham życie - powiedziało do niej odbicie w wodzie, którego w dniu swoich zaślubin nie potrafiła rozpoznać. Szybko uświadomiła sobie, że szczerze potrafi również pokochać obcego sobie mężczyznę, poważanego szeroko wśród ludzi  wojownika Tokugawa, jakiego wskazał jej na męża sam daimyō. U jego boku miała przez resztę swojego życia niczym się nie martwić.

⠀⠀Pogładziła jedwab czując otępiającą rozpacz; drżącymi dłońmi uniosła tantō na wysokość twarzy i pewnie wysunęła ostrze. Znała je doskonale - podarowane zostało jej przez rodzinę męża jako prezent z okazji przymierza wraz z obietnicą, że nigdy nie musiała użyć go do obrony. Nikt jednak nie obiecywał, że nie wyceluje ostrza ku sobie.
⠀⠀W stali odbijały się wyraźnie czerwone od pasty z kwiatów sumaka usta. Kocham życie, pomyślała przepełniona nagle lekkością płynącą z desperacji. Zapłakała głośno i zerwała się z podłogi, trzymając w dłoni sztylet rzuciła się w podestu, a potem w dół, przez kamienny ogród. Jak najdalej od tego miejsca przepełnionego niesprawiedliwością, od hańbiących spojrzeń ojca i rodziny męża, od potrzeby honorowego pożegnania się ze światem.

⠀⠀Płakała długo i głośno, trzymając się za napęczniały brzuch biegła przez znajomy las, potem przez bagna i obce pola. Geta zgubiła dużo wcześniej, więc teraz odczuwała ból poranionych stóp nieprzywykłych do stąpania po leśnym poszyciu. Z żalem stwierdziła, że nikt za nią nie podążył, jakby ojciec już pożegnał się z córką, która zhańbiła go uciekając przed szlachetną śmiercią żony wojownika. Ludzie pracujący z polach patrzyli na nią z oddali, jak biegła i zataczała się na słabych nogach pozostawiając na ścieżce obfite plamy krwi. Dzień szybko zamienił się w noc i do przodu pchał ją już wyłącznie strach przed tym, co zostawiła za sobą. Przelewała łzy dla siebie, dla dziecka którego życie uciekało po jej udach wraz z gorącą, lepką krwią, dla męża który obrał złą stronę, bo darzyła go szczerą miłością, ale przede wszystkim płakała, bo musiała pożegnać się z życiem. Siły uchodziły z niej wraz z krwią, las był obcy i mroczny, czuła, że zwierzyna prowadzi ją głęboko w nieznajomą puszczę czekając, aż ostatecznie opadnie z sił, potknie się i nie zdoła podnieść.  

⠀⠀Powietrze przepełniał niepokój. Pomimo pulsu pulsującego szaleńczo pod skórą wyczuwała delikatny zapach wilgotnych liści, błotnistego podłoża i zatopionych korzeni lilii. Było cicho, księżyc w formie sierpa nie dawał jej wiele światła, więc maszerowała na oślep. Wspominała słoneczne dni, smak zimnej wody ze strumienia, słodką woń dojrzewających persymon, który prawie była w stanie sobie wyobrazić. Chwilami miała wrażenie, że coś za nią podąża, jakieś duże zwierzę, którego ślepia nie odbijały od siebie światła. Nie czuła żalu do tego boskiego bytu, miało prawo żyć zgodnie ze swoją naturą, bo tylko ludzie mieli w zwyczaju się buntować. Uśmiechała się smutno widząc, że las wiruje jej przed oczami, a potem zdając sobie sprawę, że to nie trzęsienie ziemi porusza linią horyzontu, a jej nogi zaczynają uginać się z wysiłku. Jej ciało opadło do wody i zsunęło się w miękkie błoto; biała szata wybrudzona krwią zafalowała na powierzchni wody wśród zamkniętych kwiatów lotosu. Zamknęła oczy nasłuchując oddechu lasu, pohukiwania sowy, wrzasków lisa i miękkiego szelestu skrzydeł czapli.
⠀⠀Wydawało jej się, że leżała w lodowatej wodze przez wiele godzin, a śmierć nie chce nadejść. W rzeczywistości minęło zaledwie kilka minut, zanim znowu rozchyliła powieki widząc na tle atramentowego nieba rozmyty cień ludzkiej sylwetki. Pozbawiona siły wymacała tylko w mule pozbawione pochwy tantō i uniosła je w ciemność pewna, że ma przed sobą jedno z bóstw, do których zawsze żarliwie się modliła.
⠀⠀— Mój dar dla boga wojny Hachimana w zamian za życie mojego dziecka — oznajmiła zdecydowanym głosem córki wielkiego pana i żony wojownika co było ostatnim odważnym gestem, na który było ją stać.

⠀⠀W odpowiedzi las odetchnął głośno, drzewa zaszeleściły niosąc w powietrzu jedno słowo: Suiren. Kobieta w liliowej sadzawce, kobieta w wodzie. Suiren - zdawał się powtarzać jakiś nieznany jej głos, szorstko i drapieżnie.


⠀⠀Samotna kobieta stała na wzgórzu w bezruchu. Od długiego czasu patrzyła pozbawionym wyrazu spojrzeniem na kupkę gołej ziemi, gdzie pochowano dziecko, które urodziło się martwe. Nie rozumiała żalu, jaki ściskał jej gardło i żołądek. Do kogo należało?
⠀⠀Podświadomość nasuwała jej odpowiedzi, których nie mogła zaakceptować - nie wiedziała co jest prawdziwe, a w jakim stopniu oszukuje ją jej własny umysł. Czuła się skołowana, pozbawiona cząstki, która pomogłaby jej spojrzeć na to wszystko z dystansu.
⠀⠀— Suiren — Starszy mężczyzna, który znalazł jej bezwładne ciało na granicy lasu i zaopiekował się nią do momentu, aż odzyskała świadomość zawołał ją teraz z podnóża wzniesienia. Z kącika jego ust do podbródka ciągnęła się czerwona smuga. — Musisz nauczyć się z tym żyć.
⠀⠀Kobieta pociągnęła za sznurek przy podbródku poprawiając na głowie słomiany kapelusz. Bokiem dłoni dotknęła przypadkiem swoich ust co pozostawiło na jej skórze czerwoną smugę. Nie pachniała jak pasta z sumaka, którą kobiety smarowały często swoje usta.
⠀⠀Zdarzyło się coś złego, pomyślała z niepokojem, ale ponad wszystko czuła w sobie nieznajomego pochodzenia ulgę, że udało jej się przeżyć. Kochała życie i jakkolwiek miało ono teraz wyglądać, na pewno nauczy się jak przetrwać.