Suiren

Suiren - wspomnienia — Czw Gru 14, 2023 9:41 pm

⛊ 1652 - Zima, zgliszcza Oguni
Śnieg i popiół mieszały się ze sobą kładąc gładko na nierównej ziemi. Drzewa otaczająco niegdyś Oguni skłaniały się ku dołowi pod własnym ciężarem, tworząc mroczne obramowanie dla pokrytego brudną bielą horyzontu. Grube płaty opadały z gęstych, sinych chmur zatrzymując się na czerwonym parasolu.
Suiren oczekiwała po środku zimowego wzgórza chłonąć roztaczający się wokół widok. Zapach demonów zniknął z tego miejsca, lecz zwierzęta nie odważyły się jeszcze powrócić. Ciszę przerywał tylko wiatr przeganiający świeżo opadły puch. Śnieg zatańczył u jej stóp gdy tuż obok zjawiła się rosła, męska sylwetka.
— Gratuluję awansu — odezwała się po chwili, pomijając całkowicie niezręczne uniżanie karku. Spojrzała spod krawędzi parasola na twarz Akio, ale nie odnalazła na niej żadnego grymasu. Twarz Księżyca była równie jałowa co otaczające ich ziemie; krajobraz pustki.
Pojawienie się demona oznaczało, że Asami rzeczywiście ją szpiegowała. Lub chroniła, choć tego nie dało się od razu zawyrokować. Przemieniona w sługę za sprawą wstawiennictwa Trzeciego była zabójczyni sumiennie wykonywała polecenia, ale Suiren nigdy nie widywała jej w trakcie łowów. Najwyraźniej kobieta opuszczała Hatsuyuki nie tylko aby pożywić się w spokoju, ale także by zdać raport stojącemu tuż obok mężczyźnie.
Przez jej ciało przemknął zimny dreszcz, niezwiązany w żaden sposób z otaczającym chłodem.
— Szanuję Cię, panie, lecz właśnie ze względu na ten szacunek muszę Cię ostrzec. — Odsunęła spojrzenie w dal. Nie chciała widzieć miny Akio przy dalszych słowach. Jego odczucia nie miały żadnego znaczenia, nie mogły zmienić tego, co sobie zaplanowała. — Niedługo zamierzam wyzwać jednego z was do walki. Będę piąć się w górę dopóki nie sięgnę zadowalającego poziomu. Mam nadzieje, że kiedy już tam będę uznasz mnie za godnego siebie przeciwnika.

⛊ 1653 - Zima, dom na wzgórzu, lokalizacja nieokreślona
Dawno temu żył tu pewien samotny mężczyzna. Opuścił on społeczność z której pochodził, aby w spokoju żyć wedle własnych zasad. Nie wiedział on o istnieniu demonów, lecz sam podążał podobną im ścieżką. Żywił się ludzkim mięsem, czym wzbudzał niechęć każdego, kto natknął się przypadkiem na jego dom. Niedługo po tym, jak odnalazł Suiren, zmarł, pokonany przez upływający nieubłaganie czas. Ziarenka piasku przesypujące się przez klepsydrę.
W pojedynczej, małej izbie przewalały się skrzynie, z których wysypywały się listy. Niektóre, schludnie związane, tworzyły pod ścianami wysokie konstrukcje, inne zaścielały całe podłoże, zadeptane śladami brudnych podeszw. Niektóre zwoje papieru rozwinięte były przez całą długość pomieszczenia, a inne zmięte i zniszczone przewalały się przy samym wejściu, poruszane wiatrem gdy tylko rozchyliła na moment drzwi.
Większości z nich nie zdołała jeszcze przeczytać.
Powstawały na przestrzeni dwudziestu lat, niekiedy opisując dzień za dniem. Pośród wielu napisanych schludnym, kobiecym pismem było też sporo krótkich, lakonicznych notatek. Pod palcami dało się jeszcze wyczuć zagłębienia po bambusowym kijku, którym pośpiesznie kreślono znaki na papierze. W tych drobnych bruzdach kryły się emocje, których nie potrafił oddać tekst. Czytany na głos, jak i w myślach brzmiał sucho niczym powtarzany po raz tysięczny wers poezji.
Wspomnienia prawdziwego szczęścia.
— Szczęście, tak? — zapytała cicho, błądząc opuszkami po czarnych smugach. — Spotkał nas bardzo odmienny los, Kotaro. Mam nadzieję, że wybaczysz mi, że wybrałam inną drogę, choć... raczej nie będzie dane nam się już spotkać.
Suiren podniosła z ziemi garść listów po czym odrzuciła za siebie kilka z nich. Te, które w jakikolwiek sposób traktowały o obawach i zdradzie należało spalić, a w ich miejsce stworzyć nowe. Z pośród starte demonica wybrała kilka czystych arkuszy, nad którymi usiadła w ciszy, zapisując schludnym, kobiecym pismem zupełnie inne zakończenie tragedii, która doprowadziła do jej powstania

⛊ 1653 - Wiosna, Shigetaki
Na podwalinach nowej kryjówki demonów Suiren miała nadzieję spotkać Akio, jednakże Trzeci Kizuki pozostawał jak zwykle poza przyziemnymi sprawami pozostałej elity. Jego nieobecność na każdym ważniejszym wydarzeniu bywała wręcz niepokojąca. Gdzie bywał i co takiego planował? Niekiedy w oczach Asami dało się wyczuć jego czujną uwagę, ale sama kobieta niewiele zdradzała. Być może sama nie zdawała sobie sprawy z tego, że oddana w ręce skrzydlatej została w roli szpiega.
— Asami, gdzie przebywa obecnie twój pan? — zapytała ją pewnego razu Suiren, gdy obie oglądały z góry pokaz Tadao, bawiącego się bezczelnie w boga.
Kobieta wzdrygnęła się za osłoną na twarzy i pokręciła głową.
— To tobie służę, pani — odpowiedziała szybko. Jej głos ledwo opuszczał usta. Pani Żuraw nigdy nie odkryła powodu tak silnej zmiany charakteru u byłej zabójczyni. Może szok związany z przemianą sprawił, że stała się zupełnie inną istotą, ale równie dobrze mogła bez przerwy przebywać pod wpływem mocy Akio. W oczach Asami dostrzegła własne odbicie. Ręka odruchowo sięgnęła do szyi służącej, a ta wydała z siebie zaskoczone jęknięcie. Poprzez ściśniętą krtań wydusiła z siebie ciche słowa. — Obserwuje z oddali.
Rozluźniła palce i pozwoliła sobie na ciche westchnienie. A więc jednak tu był. No tak, raczej nie chciałby przegapić równie ważnego wydarzenia, choć łącząca go z Asami więź i to, że osobiście zażyczył sobie upolowania właśnie jej sprawiało, że Suiren jeszcze raz musiała przewertować wspomnienia.
Kiedyś uznałaby to za idiotyzm, lecz teraz myśl, że przemiana zabójczyni w demona była dziełem Akio wcale nie brzmiała już tak nieprawdopodobnie.

⛊ 1653 - Lato, okolice wioski Nose, zajazd Hatsuyuki
Chłód skrytego pod skałami źródła był orzeźwiająca odmianą po skwarze panującym tego lata na zewnątrz. Nawet nocą temperatura nie schodziła poniżej dwudziestu pięciu stopni i część ludzkiej służby pracującej w zajeździe nie była w stanie wykonywać swoich obowiązków. Z tego powodu to ona nadrabiała ich zaległości, pozostając w ryokanie znacznie dłużej, niż bywało to zimą. Znalezienie chwili na wytchnienie graniczyło z cudem, ale kiedy do lasu za Nose zawitał jeden z jej ulubionych gości, zostawiła pracę i udała się po stromych schodach w kierunku oblanej wodą kaplicy.
— Nie spodziewałam się odwiedzin w środku lata. Czyżbyś miał dla mnie jakieś ciekawe informacje? — zapytała od razu, zajmując jedno z siedzisk pod dachem. Wokół pojedyncze krople wody zaburzały ciszę, uderzając w nieregularnych odstępach o taflę wody.
Tanaka Sunao nachylił się nad źródłem i przemył twarz, nabierając wody złożonymi w miseczkę dłońmi. Wyglądał dokładnie tak samo za każdym razem, gdy odwiedzał Hatsuyuki. Może to ze względu na obraną drogę ronina, ale nawet podczas zażywania odpoczynku nosił ze sobą broń, najzwyklejszą katanę, która zwisała skryta przy biodrze. Nie śpieszył się z odpowiedzą. Otarł się skrajem koszuli i opadł na miejsce po przeciwnej stronie kaplicy.
— Nic przełomowego, ale potwierdza to, o czym wspominałaś — zaczął niechętnym tonem. Nikt, kto cenił sobie spokojne życie nie chciał zagłębiać się w temacie zdrajców. Nawet to szogunat mógłby uznać, za spoufalanie się z wrogiem. — Grób jest pusty. Komuś bardzo zależało na tym, aby zachować prawdziwe powody egzekucji w tajemnicy. Co jest całkiem dziwne, skoro rozkaz padł bezpośrednio z góry. Szogun nie zechciałby się pochwalić, że wyeliminował kolejny zalążek buntu? — zapytał, obserwując bacznie reakcje Suiren. Kobieta pozostała w bezruchu, a jej twarz w grymasie zamyślenia. Sunao kontynuował. — Kazama Kotaro i jego młodszy brat nie żyją, ale nie wyobrażam sobie, że klan żyjący od tylu pokoleń w cieniu nie umiałby wyznaczyć sobie następców, a w zasadzie - podmienić. Od twojej śmierci minęło zaledwie... trzy lata, prawda? Cały ród nie wyginąłby w tak krótkim czasie, tylko dlatego, że twój teść nie miał innych synów. Poza tym, sam przecież nadal żyje.
Suiren milczała, w głowie kotłowało się wiele myśli. Opadające krople wody były niczym ziarenka piasku opadające w klepsydrze.
— A więc Fūma wiedzą, że żyję? — zastanowiła się na głos. Uciszenie strażników nadzorujących egzekucje byłoby dla nich błahostką. — Co prawda klan mnie adoptował, ale wątpię, aby powierzyli władze kobiecie. Co najwyżej uznają, że powinnam im spłodzić kolejnego potomka, a na to się nie zgodzę. — pokręciła głową, czując w piersi formujące się oburzenie. Ciągle miała w pamięci treść listów z ukrytego domku.
Ronin zaśmiał się.
— Po co Ci potomek? — zapytał oczywistym tonem. — Demony są przecież nieśmiertelne.

⛊ 1653 - Zima, okolice wioski Nose, zajazd Hatsuyuki
Łatwiej powiedzieć, niż zrobić, pomyślała Suiren stojąc na ośnieżonym wzgórzu przed widokiem skrytej pod bielą leśnej krainy. Rozciągały się przed nią połacie dzikich puszczy i niezamieszkałe nigdy doliny, przez które snuły się leniwie czyste strumienie buchające od czasu do czasu gorącą parą. W tle piął się łańcuch górski, otaczający pozostawione za plecami miasto Noboribetsu, i to właśnie w jego stronę miała się udać.
Ciężko było w to uwierzyć, ale gdzieś tam, wśród pary skrywającej ścieżki, miała znajdować się jedna z pozostałych kryjówek klanu.