Notatki Artysty Prawdziwego

Notatki Artysty Prawdziwego — Nie Lis 26, 2023 4:25 pm

Sztuka jest silniejsza niż wszystko. Pióro od miecza, czy od pazurów mniejszą siłą ma. A nim prawdę odkryć będzie mu dane, co zło ukryte odkryć miało.

Takimi myślami Taishiro był przepełniony, gdy w marcu 1652 premierę swej sztuki planował. "Cienistej pychy piekło Kyoya Rina" miało być na ustach ludu Nagoi, „prawdę” o zbrodniach wojennych ognistego bohatera, co tłum ludzi spopielić miał. Niestety, nim pierwsze słowo na scenie padło, cieniste piekło inne Bramę Ryżową zwaliło. Ludowi nie w smak było sztuki jakiejkolwiek słuchać, gdy w żałobie miasto pogrążone było. Sztukę odwołać było trzeba, zaś Artysta swe ciało z miasta wyprowadził, by przed patrolami narastającymi uciec.
Swe plany artystyczne, w zapomnienie długie poszły. Gniew Stwórcy przeogromny się zdawał i krew ogromną pragnął. Narastając złem, aż do finału wielkiego, co ogniem Oguni pochłonęło. Artysta pamiętał pokutę swą, co przed oblicze Filara go doprowadziło. Jak kiedyś naiwnie wierzył w wyróżnienie, dziś wierzył, iż na stracenie go wysłano. Dlatego okazji nowej dawać nie zamierzał, robiąc to, co demon robić powinien. Jadł, rósł i rosnął w siłę, jednocześnie sieci swe tworząc, by w czasach lepszych sztukę na nowo utworzyć. Czas ten zyskując, by cel swej demoniej egzystencji odszukać.

Gdyż ani przez sekundy ułamek Taishiro wiary nie tracił. Iż los ludzki na porażkę jest skazany, w obliczu demonie potęgi, co wybranych na swą stronę sprowadza. Powodów nie rozumiał brutalności rosnącej w naturze jego, lecz póki kontrolę posiada planów mu nie popsuje. Korpus i ludziom mu pochlebnych śmierć spotka, co przedłużają obecnie nieuniknionego początek, a wieczność zyskają tylko na kartkach historii jego, gdy problemem dla nieuniknionego być przestaną. W obliczu zwycięstwa pewnego, klucz prosty to dożyć do niego. Dlategóż w hierarchii pnąć się musiał, wraz z Kizukim Eiji, co sztukę jego patronatem swym objął. Gdyż, na drodze do porządku nowego, bezużyteczni z ziemią zrównani zostaną.
Powodem porażki swej poprzedniej była nikła wiedza o planach swych demonich. Usilnie pchał się sprytem i słowem tam, gdzie inni brutalnością tylko sukces odnieść potrafią. Tegóż kontakt swój odnowił ze sługą swym Yoshito, którego podczas nikłej zabójców próby Kioto i Cesarza odbicia żywot wolą Kizuki Isamu należeć do Piekielnego Artysty. Mimo degradacji artysta do przestrzegania woli Kizukich namówić chciał, czyniąc właściciela hotelu demoniego w Kioto oczami i uszami Taishiro nie tylko w regionie, ale i wśród demonich braci. Świadomy, iż kontynuacja współpraca artysty z Yoshito może przywołać na zasłużonego demoniemu ludowi człowieka wielu wrogów, wspałomyślnie Piekielny Artysta zdecydował się na kontakt przez zaufanych posłańców.

Kioto nie było jednak Piekielnego Artysty planem i miejscem żeru głównego. Gdyż swe życie wiązać chciał z cudowną Yoshiwarą, którą opuścić zmuszony był, przez politykę zabójców srogą, po Krwawej Pełni, co miasta litrami krwi sprawiła. Pamięć ludzka jednak krótka się zdawała, zaś wojna z miast na wiejskie rozdroża schodzić. Mógł wrócić wiosną 1653, tam gdzie martwe serce artysty było. Dwa lata jednak minęło i to co bliskie, obce się stało. „Przyjaciel”, znalazł ludzką kurę złotą, co zastępy zabójców wściekły ciągnąć za sobą nie będzie. Na szczęście wizja brutalnej śmierci odnowiła chorągiewną przyjaźń, wraz z dożą nie małą krwi demoniej mocy. Lecz zamiast wracać na posadę gadacza do picia, udziałów i kryjówki za dnia w jego barze szukał. By swe wpływy w Yoshiwarze, niczym pająk rozszerzać, pilnować próbując, by demon inny w tym miejscu żerować nie pragnął. Większość ze znajomych, z początku wiecznego życia nabyta, za martwego go miało, aniżeli demona, co szczęście w Yoshiwarze odzyskać mu pomogło. Zdecydował się jednak, z aktora aktywnego, kreatorem sztuk nowych zostać. By umysł ludzki, od propagandy zabójczej, rękoma ludzkimi psuć, ryzyko oddalając, że szukający uciech łowca zabawę mu popsuje. Zaczynając od mało politycznych tekstów, by rzeszę fanów na nowo odzyskać, pod pseudonimem Cienisty Artysta pisząc. Gotując scenę, na prawdę o Kyoya Rinie, szukał wiedzy, co złotem na równi z sztuką była w rozkoszy centrum.
Czarny miecz, co swą historię ogromną przybył, był niezwykłością groźną, którą byle zabójca posiadać nie mógł. Szczególnie ten, co techniki płomieni czarnych użył, wykrzykując swą nazwę wszem i wobec.

„Sekretna sztuka rodziny Ozutsuki... Oddech płomienia! Jedenasta forma! AMATERASU!”

Kim był ród Ozutsuki? Jakie powiązania z rodem Kiyo miało? Czy form ognia jest jedenaście parę? Czemu sekret tak głośno wykrzyczany został? Odpowiedź znał na pytanie ostatnie jedynie, lecz w mieście był na szczęście, gdzie żywot Rina się dokonał, odpowiedź miał szansę znaleźć dużą. Wystarczyło tylko spotkać, podczas nocy na polowanie przeznaczone, zabójca ogniem władającym. By dzięki krwi swej mocy, zapytać o ród Ozutsuki i rolę w nim Kyoya Rina.

Gdy nastał listopada początek, miał zaszczyt być świadkiem czegoś, co losy wojny zmieniło na skalę kosmiczną. Nie tylko Stwórca demonów twórcą być może. Demonów tym samym więcej być może. Natchniony tą wiedzą przejrzystą, Piekielny Artysta odważył się ponownie stanąć przed obliczem Kizukiego Siódmego, owoce swej pracy przedstawiając. Co zamęt w Korpusie sprawi większy, niż pierwotna sztuka jego.

Niech „Cieniste piekło Edo-zbawcy.” rozbrzmi w rocznice trzecią śmierci Kyoya Rina. Lustro roztrzaskując, co Korpus fałszywie w świetle honoru i prawości stawiało. By przez pęknięcia niewielkie odsłonić przed nimi prawdę za lustrem odkrytą.