Od jakiegoś czasu często polował w tych okolicach. Podobnie z resztą jak wiele innych jego mimowolnych pobratymców, z którymi chcąc nie chcąc dzielił ten sam przymus jedzenia ludzi i unikania słońca. Zmniejszona aktywność Korpusu Zabójców w najbliższej okolicy tylko działała na ich korzyść.
Mimo wszystko jego konkretne preferencje jedzeniowe utrudniały mu sprawę. Może i bandyci byli dosyć częstym widokiem w ich czasach, ale nie zawsze da się na takiego trafić codziennie. Jadł w sumie nie dawno, ale był osobą, która korzystała z okazji, kiedy los mu ją dosłownie podtykał pod nos.
Zmierzch nadciągnął już jakiś czas temu, a wiosenne niebo ładnie oświetlał księżyc w towarzystwie setek gwiazd. Ookami spokojnie, w pełnym odzieniu ukrywającym jego demoniczne oblicze przemierzał drużkę wraz ze swoim mieczem przy pasie. Prawdopodobnie ruszyłby dalej, gdyby nie scenka, której miał okazję być świadkiem. Człowiek, raczej w średnim wieku z tobołkiem na kiju leżał przewrócony i był napastowany przez innego zaraz przed kapliczką. Nie ingerował od razu, starając się najpierw wychwycić, co jeden z nich wygaduje.
Tak, zdecydowanie brzmiało to na rozbój. Obserwując to, ciężko było w sumie dojść do innego wniosku. Zwłaszcza że z ust całkiem dobrze zbudowanego bandziora padły słowa takie jak "Śmieć" i "Oddawaj". Wilk zbliżał się w ich kierunku powolnym krokiem, aż Ci w końcu zwrócili na niego uwagę. Wtedy usłyszał dwie rzeczy. Prośbę o pomoc oraz groźbę. To, co nastąpiło chwilę później, było raczej oczywiste. Ookami wyjął swój miecz z nieludzką prędkością i zbliżył się do bandyty, któremu szybkim ruchem ściął głowę. Ta upadła na ziemię, jednak nie bolało go to za mocno. Głowa nie była zbyt smacznym kąskiem. Zdecydowanie najbardziej lubował się w ramionach, udach i klatce piersiowej. A te dzięki bogom były całe. Mógł więc je rozszarpać własnoręcznie.
Dręczony przed chwilą mężczyzna wpierw zareagował z przerażeniem, kiedy łeb oprawcy wylądował u jego stup wraz z cielskiem, które dołączyło sekundę później. Lękowi, ustąpiła wdzięczność. Jednak zanim ten dobrze zdążył powiedzieć cokolwiek w kierunku demona, spotkał się z dosyć szorstkimi słowami. - Idąc w tamtym kierunku, dotrzesz do miasta. A teraz odejdź. Już. - Nie prosił, nie sprawdzał, czy wszystko w porządku. Po prostu odprawił mężczyznę z kwitkiem i odprowadził wzrokiem. Kiedy ten już zniknął z pola widzenia Wilka, mógł się skupić na zabraniu stąd śniadania. No, zrobiłby to. Gdyby nie kroki z kierunku, w którym uciekł ocalony przypadkiem mężczyzna. Odwrócił więc głowę w tamtym kierunku, wypatrując ich źródła. Kogo znowu niosło?

Cóż... W japońskiej kulturze natknąć się było można na przeróżne monstra. Tengu, Kitsune, Umibozu, najróżniejsze Kami... Może istniały naprawdę, może nie, ale pewne było za to istnienie demonów, które nadgminnie były mylone przez ludzi z tymi mitycznymi istotami. Nie, żeby mógł się przyczepić. Sam doskonale wiedział, że jego wygląd oraz paru innych demonów zdecydowanie odbiegały od ludzkiego. On swojego w pełni nie mógł ukryć. W końcu wzrostem zdecydowanie się wybijał na tle innych, a do tej pory nie opanował sztuki manipulacji swoim ciałem w dostatecznym stopniu, by móc w razie czego go obniżyć do japońskich standardów.
Szczerze, gdyby nie to, że pojawił się tu Asagi, demon prawdopodobnie w tym momencie zbierałby zwłoki bandyty, żeby posilić się nim gdzieś z dala od drogi. Najlepiej w głębi lasu gdzieś na drzewie. Obecnie będąc zaczepionym przez obcego, nie powinien uciec ze zwłokami. Tylko niepotrzebnie się by naraził w ten sposób. Na kolejnego bandytę nie wyglądał, a sądząc po ubiorze, wysławianiu się i mieczu przy pasie... Samuraj? Jeśli tak, to nie powinien go zabijać. Zaintrygowały go słowa obcego, a zwłaszcza sposób, w jaki został nazwany. Takie przypadki już się zdarzały, ale uczucia towarzyszące im zawsze były identyczne. Z jednej strony kochał to... Tytuł przepełniony był szacunkiem, a z drugiej strony czuł, że niezbyt na niego zasługiwał, co z kolei rodziło swojego rodzaju wstyd.- Przepraszam chłopcze, ale musiała zajść pomyłka. Nigdy nie nazwałem się w tak arogancki sposób. - Zazwyczaj robili to przerażeni ludzie, którym przez przypadek ratował życia podczas poszukiwania pożywienia.
Głos wilka zdecydowanie był spokojny, chociaż sam spokój został zmącony w momencie, w którym dostrzegł gotowość młodzieńca po sięgnięcie po swoją broń. Przedstawienie swoich personaliów oraz zawodu mu nie pomogły.
Ookami rzadko kiedy gdzieś się zatrzymywał na dłużej i polował jedynie na społeczne męty, więc podejrzewał, że nie koniecznie ten pojawił się w tej okolicy właśnie z powodu wędrującego wilka. Być może będzie w stanie to ugrać bez sięgania po broń i sztukę demonicznej krwi. -Tak... Domyślałem się po twoim niebieskim Haori. - Symbol rozpoznawczy tegoż klanu. Nie pamiętał czy za swojego ludzkiego życia znał jakiegokolwiek Sayamakę. A jeśli już to byłby obecnie prawdopodobnie starcem. O ile dożył do tej chwili.
Postawił więc wszystko na jedną kartę. Swoje stare imię i nazwisko, które miał okazję poznać podczas trzydziestoletniej niewoli przez własny klan. Przedstawienie się samym imieniem "Ookami" przy jego ubiorze, tym jak się wypowiadał, mogło narobić niepotrzebnych podejrzeń, którymi i tak jego rozmówca był pewnie wypełniony. - Fujihone Yami. Miło mi poznać. - Teraz tylko należy mieć nadzieję, że Asagi nie słyszał o incydencie sprzed pięćdziesięciu lat, w którym wysoki rangą, został siłą przemieniony w Demona podczas misji, a następnie pojmany i zamknięty przez klan. Inaczej albo będzie musiał brnąć w kłamstwo i dyplomację, albo szykować się do walki. Nie chciał go zabijać ani pozbawiać możliwości do samodzielnego funkcjonowania, więc oby nie doszło do starcia. - Rozumiem... Mogę spytać, co sprowadza łowcę demonów w te okolice? - Starał się nie dać ponieść przyzwyczajeniu. Dlatego starał się nie dać się złapać i nie nazwać go zabójcą demonów, pomimo tego, że ten przedstawił się jako łowca. Niby podobne znaczeniowo słowa, ale mógłby się domyślić, że Ookami wie o istnieniu korpusu. A to nie pomogłoby u w tej sytuacji.
Mimo wszystko nadal szykował się do ewentualnego uniku z maksymalną prędkością. Doskonale wiedział jak kończą demony, których głowy zostaną ścięte przez nichirin. Ale jakim oddechem władał jego potencjalny przeciwnik? Tego dowie się jak tylko usłyszy nazwę techniki, bądź ujrzy kolor ostrza. No, chyba że młokos opracował swój własny. Wtedy obydwoje będą walczyć w pełni nieświadomi umiejętności przeciwnika. O ile w ogóle do starcia dojdzie.

Naprawdę, powiedzieć że sytuacja szła po jego myśli, to jak nie powiedzieć nic. Chociaż w sumie mógł się tego spodziewać. Muzan chyba obdarzył go takimi gabarytami tylko dlatego, by nie mógł nawet próbować ukrywać swojej obecności przed zabójcami demonów. W końcu każdy taki widząc nocą istotę jego gabarytów, byłby co najmniej wyjątkowo podejrzliwy. Tak też było w przypadku spotkania Ookamiego z Asagim. Pomimo prób bycia grzecznym i tak podejrzliwość jego rozmówcy wygrała, stawiając wilka w mało ciekawej sytuacji, z której praktycznie nie było wyjścia.
Zdjęcie nakrycia głowy, a tym samym ukazanie wilczej głowy niemalże gwarantowało zostanie zaatakowanym. Nie zdjęcie jej, a tym samym działanie sprzeczne z poleceniem młodego mężczyzny również oznaczało walkę. Z tą różnicą, że mógł się do niej przygotować przynajmniej sięgając do broni. Ucieczka też wchodziła w grę, ale oznaczałoby to, że musiały porzucić swoje pożywienie, które dopiero co ubił. Bandyci zazwyczaj się ukrywali, więc zanim namierzyłby kolejnego, z pyska kapałaby mu ślina na widok jakiegokolwiek człowieka. Chyba że kilka dni przeczeka żywiąc się tylko krwią... Nie, skoro już zabił, musi pożreć. Dlatego jeśli dojdzie do starcia, będzie musiał zmusić zabójcę do odwrotu albo pozbawić go przytomności. Inną opcją była też możliwość pozbawienia go możliwości ruchu poprzez okaleczenie, ale niezbyt mu to pasowało. Z przyczyn osobistych. -Obawiam się, że jest to niemożliwe. - Mówiąc to przyjął postawę by móc w razie czego błyskawicznie wyjąć miecz. Jego plan uległ lekkiej modyfikacji. Zamiast uniknąć ataku, spróbuje go odeprzeć. Albo chociaż uskoczyć i wykorzystać lukę w obronie. Ewentualnie użyć swoich demonicznych sztuczek, których zabójcy tak nienawidzili. W końcu nie każdy demon był władającym sztuką demonicznej krwi. A ta niepewność czasem dawała przewagę. Póki co nie obnażał ostrza, a bok jego ciała był wycofany. Zupełnie jakby planował cięcie po szerokim łuku zaraz po dobyciu broni. - Nie chcę z tobą walczyć, jednak zaatakowany będę się bronić. - Ostrzegał, chociaż wątpił by zabójca go posłuchał. Skupił się uspokajając oddech i szykując do nieuniknionego starcia. Czekał aż Asagi wykona pierwszy ruch.

Iaijutsu? Byłoby cudownie, ale nigdy nie opanował tego stylu walki. Nigdy w końcu nie był zabójcą pioruna. Za to ta postawa pozwalała nabrać przeciwnika oraz impetu, który tylko wzmocniłby ruch, którym miał zamiar się obronić. Kiedy tylko zabójca ruszył się z miejsca, Ookami aktywował swoją sztukę demonicznej krwi na najwyższym poziomie, na jaki było go obecnie stać.
Ku Asagiemu zmierzały dwa zadziwiające fakty. Ookami nie czekał aż ten się zbliży z wyjęciem miecza. Dobył klingi wcześniej, czyli prawdopodobnie wbrew jego założeniom. W końcu wilkowi chodziło głównie o to by ostrze nabrało impetu, zanim zabójca pioruna zbliży się na dostateczną odległość. Drugi fakt, prawdopodobnie był znacznie bardziej szokujący. Ostrze, którego dobył demon posiadało klingę w kolorze głębokiego niebieskiego. Tak to był nichirin, ale czemu miał kolor w rękach demona? Na to znał odpowiedź na chwilę obecną tylko Ookami i siły wyższe.
Podczas gdy Asagi się zbliżał, wilk się skupił i przymierzył się do wykonania formy mogącej być jednocześnie atakiem jak i obroną. Wykonując technikę, również delikatnie wyskoczył w powietrze. To co miało nastąpić, prawdopodobnie doprowadzi do tego że jeśli to przeżyje, to zabójcy będą go poszukiwać z jeszcze większą zaciętością. -Mizu no Kokyu: Roku no kata... - Tak, miał zamiar otoczyć się wirem wodnym z nadzieją, że ten odeprze atak zabójcy jakikolwiek on nie był. -Nejire Uzu - Nie miał żadnej pewności, do czego dojdzie w tym starciu. Miał jednak tylko dwa cele. Pokonać Asagiego nie zabijając go oraz oddalić się z zabitym wcześniej bandytą, by móc w spokoju go pożreć.
Zwłaszcza że wykorzystał właśnie swój jedyny as w rękawie w postaci elementu zaskoczenia.

Szybki. Tylko to zdążyło się Ookamiemu przewinąć przez myśl, kiedy Asagi się do niego zbliżał z zawrotną prędkością. Fakt, udało mu się wykonać formę, która odparła atak piorunem. Jednak w momencie wykonywania jej, zdawało mu się albo... wiedział na początku zaskoczenie na twarzy chłopaka, z którym przyszło mu się mierzyć. -Hmm... Wyglądasz na zaskoczonego - Pozwolił sobie powiedzieć otrzymując w tym samym czasie dosyć płytkie cięcie, które na szczęście nie było naładowane elektryczną energią. Jego błąd. Powinien skupić się na obronie zamiast na gadaniu. Ale nie spodziewał się, że po wykonaniu formy Asagi będzie w stanie wykonać kolejny szybki atak. Teraz, weźmie to pod uwagę. Może nie ranił go mocno, ale jeśli nadal będzie atakował z dużą prędkością, to Ookami może mieć delikatne problemy. Co z tego, że zmysły nadążają, gdy ciało już nie? Nie mniej, miał teraz okazję na atak i nie zamierzał jej zmarnować. Oczywiście nadal jego stanowisko się nie zmieniło i nie chciał mordować ani doprowadzać do kalectwa młodego zabójcę, który prawdopodobnie na przestrzeni lat ocali jeszcze nie jedno życie i nie skasuje wielu demonicznych łbów.

Kiedy życie daje Ci okazję, należy ją wykorzystać. Nie przerwał używania swojej demonicznej sztuki krwi. Zwłaszcza kiedy już ją zaprezentował. Jednego asa już pokazał, a jako że miał ich całą talię, postanowił wyjąć kolejnego.
Złapał oddech, a ostrze ponownie spowiło się ciemno-niebieską wodą, ciemniejszą niż u wodnych zabójców, a na myśl przytaczającą morskie fale. Wyskoczył ku Asagiemu chcąc wykonać zwód. Udać, że zamierza ciąć frontalnie. -Mizu no Kokyu, San no kata: Ryūryū Mai - Zaraz przed nim wykonał niezbędne piruety, by znaleźć się za jego plecami. Praca nóg trzeciej formy zdawała mu się być do tego perfekcyjna. Zwłaszcza gdy w grę wchodziło wykonywanie kombinacji. Przeskakując za plecy przeciwnika, szybko odbił się od ziemi w jego kierunku przygotowując swoją autorską formę. - Chi no Kokyu, Ichi no kata... - Wykonał pchnięcie mieczem wprost w Asagiego. Nie obchodziło go gdzie trafi i jak głęboko go zrani. Mógł w sumie tylko go nawet szturchnąć. Liczyło się tylko trafienie. -Suzumebachi. - Jeśli trafił, to walka powinna być dla niego dużo prostsza.

Music

Odnośnie walki stylu wodnego oddechu, w głowie rozbrzmiewało mu tylko jedno zdanie. "Musisz być jak szalona rzeka.". Od kogo dokładnie znał te słowa, nie miał pojęcia. Po prostu było i walczył zgodnie z tą regułą. Szczerze mówiąc chciał skończyć to starcie jak najszybciej i z minimalnymi szkodami poniesionymi przez obydwie strony. Dlatego gdy jego autorskie pchnięcie chybiło celu, poczuł narastającą irytację. Ze względu na specyfikę tej techniki i to, że dał z siebie naprawdę dużo w tak krótkim okresie, nie mógł sobie pozwolić na kolejne próby trafienia ją. Ewentualnie mógł zostawić ją na sam koniec jeśli uda mu się wygrać, a jego przeciwnik będzie w naprawdę kiepskim stanie. Zważając na to że kruk pewnie poleciałby po wsparcie medyczne, pewno zdołaliby dotrzeć na miejsce i w porę go opatrzeć nim się wykrwawi od zadanych przez wilka ran. Naprawdę żałował, że nie zainwestował czasu i pieniędzy w jakąś trujące smarowidło na miecz wywołujące paraliż. Nie żeby miał czas na zakupy po zapadnięciu zmroku, gdy kupcy zamykają kramy. No chyba że w zimę, gdy ta zapada znacznie szybciej.

Kiedy tylko zauważył pchnięcie w swoją stronę, wykonał odskok do tyłu trzymając swój miecz w pogotowiu. Nie spodziewał się jednak tak ekstrawaganckiego porzucenia głównej broni przez zabójcę. Ookami nie miał za bardzo czasu i instynktownie poszedł na żywioł sięgając po najsilniejszą formę, jaką miał w zanadrzu i z której mógł skorzystać, póki nadal miał na tyle krwi. -Mizu no Kokyu, Jū no kata: Seisei Ruten - Ta technika chyba najbardziej oddawała bycie szaloną rzeką. Zaczynając technikę spróbował odbić rzucony w niego miecz, po czym wykonywać kolejne części techniki, chcąc jak najszybciej uzyskać jej maksymalny efekt. Asagi nie pozostał bierny, ponieważ po rzuconej katanie, pojawił się atak formą błyskawicy, za pomocą znacznie krótszej broni. Wilkowi nie pozostało nic innego jak próbować odbijać ciosy wykorzystując zwiększającą się moc dziesiątej formy. Szczerze? Miał małą nadzieję na wytrącenie Przeciwnika z równowagi, ale czuł, że to nie będzie proste.

Źle. Bardzo źle. Nie był w stanie odpowiednio szybko zareagować na ataki oddechu pioruna. Co z tego, że je dostrzegał, skoro ciało nie nadążało? Ciało które i tak nieco nadwyrężył... Piekący ból na brzuchu sprawił że syknął, jednak nie tracił skupienia. Całe starcie było wyrównane, chociaż powoli zmierzało do końca. Nie chciał zabijać chłopaka, ani też siedzieć tu aż do poranka. Próba przegadania go raczej z góry była skazana na porażkę. Widocznie nie chciał odpuszczać nawet demonowi, który atakował bez konkretnej żądzy mordu w jego kierunku. Z drugiej strony skąd miał wiedzieć. Zabójca raczej w myślach innych nie czytał. Wiedział jednak jedno. Musiał wykorzystać moment i wykonać natarcie, którym będzie mógł przyprzeć Sayamakę do muru i jeśli mu się poszczęści, pozbawić go możliwości do dalszej walki. Poprzez chwilowe ogłuszenie oczywiście.
Jedna rzecz go jednak dziwiła. Pomimo odniesionych ran, czuł się dobrze. Zupełnie jakby walka z ponownym używaniem oddechu była tą rozrywką, jakiej potrzebował w swoim dosyć nudnym, demonicznym życiu. Podczas walki zauważył jednak rzecz, na którą postanowił zwrócić uwagę korzystając z tej ich chwili przerwy, by Ookami doszedł do siebie po natarciu, a Asagi poszedł po wyrzucony miecz. - Hmm... Popracuj nad utrzymywaniem całkowitej koncentracji. Gubisz ją... - Zauważył to, wiedział, że ma rację... Tylko... Ech. Głowa go zaczynała boleć od myślenia o tym. Jednego był pewien. Gdyby Asagi mógł używać form pioruna częściej, to ta walka skończyła by się wyjątkowo szybko ze względu na to że Ookami miałby problemy z odparciem ich.

Battle Music

Zaczerpnął oddechu i wyskoczył w powietrze, w stronę Asagiego, wykonując przy tym drugą formę oddechu wody. -Mizu no Kokyu, Ni no kata: Mizu Guruma - Jednak nie było mowy by na tym przystanął. Wykonanie drugiej formy było niczym innym jak wstępem do dużo silniejszej techniki, a tym samym kamuflażem dla niej. Korzystając z impetu, jaki nabrał przy obrocie, wykonał atak z góry z nadzieją, że Asagi spróbuje go zablokować.-Hachi no kata: Takitsubo! - Krzyknął uderzając. Kiedy wylądował już na ziemi, spróbował wykonać dosyć niestandardowy atak i może trochę niespodziewany. Nie chciał przedłużać tej walki, dlatego postawił na kombinację, która początkowo mogła nieco przytłoczyć Sayamakę. Tym niespodziewanym atakiem, było kopnięcie masywną nogą w bok chłopaka, które miało go posłać w murek. A tak dokładniej to w wyrwę w nim.

Ich starcie zdecydowanie dobiegało końca w momencie, kiedy wilcza stopa sięgnęła niespodziewanie tyłka walczącego z nim zabójcy demonów. Moc wilka była na wyczerpaniu, co w sumie skłaniało go do wycofania się. Z resztą i tak już pokazał za dużo Asagiemu. Kontynuacja walki byłaby możliwa gdyby Ookami odpuścił tę okazję do ataku i poświęcił czas na wyleczenie ran oraz zjedzenie wcześniej zabitego mężczyzny, by odzyskać krew. Ale też nie chciał tego ciągnąć w nieskończoność, bo słońce nie czekało i zbliżało się coraz bardziej.
Decyzja którą podjął była więc szybka i przemyślana przez tę jedną sekundę, kiedy Zabójca Demonów zaliczył bliskie spotkanie z podłożem.
Ookami kopnął mocno w ziemię chcąc wzburzyć piach i kamienie, by stworzyć sobie swojego rodzaju zasłonę, po czym wystrzelił w kierunku pozostawionych zwłok, które chciał zabrać i uciec z nimi w las.
Szczerze? Miał nadzieję, że ta niewielka piaskowa zasłona na coś się zda i Asagi będzie opóźniony przez te kilka sekund, jeśli postanowi ruszyć wilczym śladem. Z drugiej strony czy mógł sobie na to pozwolić? Mimo wszystko Ookami zadał mu kilka niewielkich ran, jednak w przeciwieństwie do demonów, jego nie zaleczą się samoistnie. No chyba że skubaniec był jednym z tych maniaków, którzy jedzą demony. To chore odwrócenie łańcucha pokarmowego nawet w nim budziło lekkie, nieprzyjemne dreszcze.
No i pewnie Kruk towarzyszący zabójcy zdołał już wylecieć... A co za tym szło, pojawi się tu więcej zabójców. Jeśli będzie miał pecha, to między innymi tropiciele, którym wyśledzenie kogoś jego rozmiarów nie zajmie zbyt dużo czasu.
Walka dobiegła końca, nierozstrzygnięta. I szczerze miał nadzieję że nigdy jej nie dokończą. Bo wtedy na pewno odniosą dużo większe obrażenia. A może nawet przez swoje zawachanie Wilk padnie trupem... W sumie gdyby ogarnął sobie jakąś masywną metalową obrożę żeby ciężej było mu ściąć szyję? Nie... Wtedy żarty z jego wyglądu mogłyby być jeszcze bardziej bolesne.

zt?

Podczas swojej podróży, Yamato natknął się na skromny budynek położony na uboczu drogi. Miejsce było zbudowane z prostych, drewnianych desek i miało niski, zagięty daszek. Przy wejściu zawisł drewniany znak z wypisanym znakiem kanji oznaczającym "jadłodajnia".

Mnich wszedł do środka, a jego zmysły natychmiast opanował ciężki zapach krwi. Wnętrze było skromnie urządzone, a kilka niskich stołów i poduszek na podłodze stanowiło jedyne miejsce do siedzenia. Drewniane ściany zdobiły proste malowidła przedstawiające sceny rzezi.
Mnich zauważył, że znajdowało się kilka postaci. Kilka demonów gawędziło przy stołach, a niektórzy cicho mamrotali przed posiłkiem. Między nimi krążyła garstka śmiertelników noszących między gośćmi zamówienia. Yamato usiadł przy jednym z wolnych stołów i pstryknął na człowieka zamawiając kubek krwi.

Podczas jedzenia mnich przyglądał się otaczającym go postaciom. Po ich ubiorach można było sądzić, że wśród nich byli zarówno biedacy, jak i zamożniejsi podróżnicy. Większość była jednak zajęta własnymi sprawami.

Podróżując w okolicy Osaki, usłyszałem plotkę, o miejscu, w którym chyba jakiś demon postanowił otworzyć zajazd dla swoich pobratymców. Nie wiedziałem, kto był tak głupi, żeby rozpowiadać plotki o własny bezpiecznym miejscu, może byliśmy w Osace, na terenie gdzie ludzie nam nawet sprzyjali, ale to nie oznacza, że zabójcy demonów tędy nie podróżowali, więc było to najzwyczajniej głupie proszenie się o guza, a katowi nie trzeba było dwa razy powtarzać.
A może to człowiek prowadził taki przybytek, żeby wkupić się w łaski demonów? Ta myśl nie dawała mi spokoju, dlatego musiałem to sprawdzić i przekonać się na własnej skórze, kto wie, może przy odrobinie szczęścia zobaczę, jak aroganckiego demona ścinają o głowę. Rozpacz i desperacja to jedno z niewielu uczuć, które lubiłem oglądać.

Tylko nie wiedziałem, gdzie to jest, ale po kilku dokładnie przepytanych ludziach w końcu dowiedziałem się gdzie, prawdopodobnie jest ten lokal. Dotarłem na miejsce, które z zewnątrz przypominało bardziej porzucony lokal i ten napis „jadłodajnia”. Nie pozostało mi nic innego jak wejść do środka i sprawdzić, co w trawie piszczy. Już w pierwszej chwili dało się poczuć zapach krwi, nieco zleżałej i zaschniętej, ale była to krew. Nieświeża nie wzbudzała mojego pożądania, lubiłem ją pić prosto ze źródła.

Po kilku chwilach dostrzegłem, dobrze mi znanego mnicha, który siedział sobie wygodnie przy stoliku i popijał krwawe pomyje. Nie widzieliśmy się od dłuższego czasu, od momentu, w którym przegrałem na arenie i chcąc czy nie prawdopodobnie on przegrał zakład, skoro zagrzewał mnie do walki.
- Yamato. - Podszedłem do stolika i zająłem miejsce. - Może powiesz mi, co robisz w takim miejscu, to z ciekawości? -

Kiedy usłyszał swoje imię mnich podnosił wzrok tak długo aż dostrzegł twarz nachodźcy. Chociaż Osaka formalnie należała do demonów, spotkanie kogoś znajomego nie było wciąż częstym zdarzeniem, tym bardziej mając na uwadze lokale po których zazwyczaj Yamato się szlajał. Większość demonów jakie spotykał wykorzystywało swoje nowe życie by zdobyć splendor i władzę, zapewne w kontraście do swojego poprzedniego żywota. Ciemnowłosy jednak skupiał się raczej na doskonaleniu siebie, niż budowaniu szlachetnego obrazu, a wbrew pozorom w takich spelunach czasem można było się wiele nauczyć. No i były całkiem bezpieczne. Przecież chowały się tutaj tylko podrzędne demony, w sam raz dla początkujących łowców… no i Yamato.
- Yuta. - Sparafrazował słowa znajomego i odpowiedział na pytanie. - Żłopię niskiej jakości krew z brudnego kubka, który widział ścierkę pewnie kilka miesięcy temu. Chociaż akurat za to jestem wdzięczny. - Nie wiadomo co było brudniejsze kubek czy szmatka. - A ty? - Zapytał z krzywym uśmiechem.
- Pozwól że ugoszczę cię tym jakże doskonałym trunkiem. - Powiedział z przekąsem pstrykając znowu palcem na służbę. - Szukam jakiejś stabilniejszej miejscówki do życia niż jaskinie, rudery i… - Wskazał na ściany budynku. - inne szałasy. Osaka wydaje się być w porządku. - Wzruszył ramionami. W końcu mieszkało tu niemało znajomych mu i bliższych demonów. No i dostęp do jedzenia był prostszy niż bieganie za bartnikami i wieśniakami.

- Usłyszałem plotkę i zdecydowałem się sprawdzić, chociaż myślałem, że hmmmm. Będzie tu bardziej luksusowo, chociaż nie wiem, czy tak jest lepiej, czy gorzej. Na pewno nie przyciąga wzroku, ale w końcu Osaka była naszym placem zabaw, więc myślałem, że coś ciekawego tutaj znajdę do uwiecznienia, a tak lekki zawód na języku zostaje. - Jak to już miałem w zwyczaju mój głos był emocji, ale z tym Yamato był już dobrze zaznajomiony, skoro spotkaliśmy się już kilka razy i nawet zdawało się, że dogadywaliśmy się na tyle dobrze, że nie nikomu nie przeszkadzały dziwactwa innego.
- Przez wzgląd na przeszłość nie odmówię, chociaż wolę bardziej wyrafinowany trunki, które sam sobie dobre i mogę czerpać prosto ze źródła, ale darowanej krwi nie zagląda się, w zagrzybiały kubek. - Odpowiedziałem i zająłem miejsce przy jego stoliku w oczekiwaniu i rzuciłem w kierunku odchodzącego obsługi. - Byle nie z dziecka! - Chciałem to zaznaczyć, bo spożywanie dzieci było dla mnie obrzydliwe, coś w głowie sprawiało, że ich krew czy mięso smakowało mi paskudnie.
- Niby tak, ale z drugiej strony tłok nie jest wskazany, a przynajmniej mi nie bardzo pasowało. Chociaż wiadomo, że tutaj można sobie pozwolić na większą swobodę, ale jakoś tak nie bardzo lubiłem być w zatłoczonych przez nasz gatunek miejscach zbyt długo. Chociaż może to wynik ostatniej takie stypy na arenie i trybunach. - Wspomniałem o gorzkiej nocy, podczas której wiele rzeczy poszło tak, jak nie powinno, aż w końcu służka miała położyć kubek, chwyciłem ją delikatnie za nadgarstek i spojrzałem na nią zimny obojętnym wzrokiem, lekko przechylając głowę i hipnotyzując ją wzrokiem.
- Nie odchodź za daleko, bo będę musiał później przepłukać czymś wyśmienitym gardło. - Nie byłem brutalny czy okrutnym, a wręcz przeciwnie delikatny i urokliwy. A następnie wróciłem spojrzeniem na Yamato, w którego stronę skierowałem kubek.
- Za dobre noce. -