Czubkiem buta, z obrzydzeniem na twarzy, skopał zimne ciało na bok, usuwając je ze swojej ścieżki. Z rękami wsuniętymi do kieszeni mógł wreszcie przeskoczyć nad zaschniętą plamą, oprzeć się o chybotliwą ramę okna i zapalić, siwy dym wydychając w niebo ponad uśpione miasto Otsu.

Meakashi zajęli się oczyszczaniem domu. Mogli tu być od dziesięciu minut, a może niezauważona upłynęła cała godzina. Senki zatopił się we wspomnieniach i świat za plecami mógł równie dobrze przestać istnieć.

Przypominał sobie życie, zanim wszystkim jednocześnie odbiło. Nie sięgał pamięcią tak daleko, by zadrapać o rozczarowujące dzieciństwo i nie rozpamiętywał w kółko faceta, który chciał uciec z jego własną żoną, zanim oboje dopadł i „w imię boskiego prawa” rozpłatał w napadzie nieludzkiego gniewu. W gronie yoriki uchodził za nieco ekscentrycznego, lecz niezbyt akurat przez to różnił się od reszty. Każdy na swój sposób był pozbawiony rozsądku, a przy tym z rozkazu szoguna uzbrojony w sześć rodzajów oręża do czynienia krzywdy.

Sen podświadomie pogładził rękojeść siódmej, najdziwniejszej z jego wszystkiego broni. Ośmiometrowy łańcuch zakończony z jednej strony tępą rękojmią, niewiele mniej groźną od ciężkiego sztyletu na przeciwnym końcu, był jego „nichirin”. Namacalny dowód treningu, przez który musiał przejść, gdyż jakiś szaleniec zarzekał się widzieć potencjał w jego ciężkim spojrzeniu.

Dziwne, że udało mu się przeniknąć wzrokiem grubą warstwę zeschniętej krwi, którą przelał w swoim życiu wyrzutek Urasawa.

— Ostatni dzień roboty. Czuję się, kurwa, nawet nostalgicznie — wyrzekł tym swoim szorstkim, przepalonym głosem, gdzieś podświadomie wyczuwając, że poza pustookimi trupami znalazł się z nim w pokoju jeszcze jeden – żywy dla odmiany – człowiek.

Zawsze miał ten swój „instynkt”, nadwrażliwy zmysł. Nie musiał się nawet odwracać i nie chciał. Dym z kiseru piął się powoli wzdłuż twarzy, gdy dołączył do niego towarzysz tego nieszczęsnego oddziału. Przez chwilę zatruwali się razem w ciszy. Nigdy nie łączyło ich zbyt wiele, a wkrótce takich połączeń miało być jeszcze mniej.

— Nie nadaję się na szlachetnego wojownika — poskarżył się w eter, nie oczekując odpowiedzi.

Młodszy oficer z grzeczności nie potwierdził. Odłożył swoje torimono, przypadkowo szturchając leżącą na deskach odciętą rękę. Wcześniej w raporcie pojawiłoby się określenie „wyjątkowo brutalny zabójca, posługujący się bronią szarpaną”, ale teraz Senki nakreślił krzywe słowo „demon”. Zrobił to bez przekonania, nie dając umrzeć starym przyzwyczajeniom.

— Człowiek. Demon. Różnica jest raczej znikoma. — Dōshin wysypał zawartość fajki za okno i jako pierwszy przełamał sielankę na rzecz zabrania się do pracy. Odchodząc rzucił starszemu mężczyźnie nieodgadnione spojrzenie. —  A przynajmniej w twoim przypadku Urasawa-san.



Egzamin był dla Senki zamknięciem pewnego rozdziału w jego wyboistym życiorysie. Dotychczas sądził, że termin przydatności ma już daleko za sobą, a teraz niczym zmęczony życiem kundel uczył się na nowo wykonywać polecenia i sztuczki.

I nie żeby bardzo mu to przeszkadzało. Brak ciężaru odpowiedzialności na własnych barkach był kojącym doświadczeniem, różnym wyraźnie od tego co znał.

Dostał proste w swojej formie zadanie i nieco zaledwie trudniejsze w praktyce. Należało zabić, pozbyć się potwora, zostać bohaterem wsi, nazwa jakiej do tego czasu zdążyła zniknąć już z jego poszatkowanej pamięci. A czy nie wykonywał podobnych zleceń przez ostatnie, ile, piętnaście lat? Cel do złudzenia przypominał człowieka, lecz gdy przeorało się jego tchawicę ostrym końcem broni, rozpadał się na wietrze w drobinki brudnego popiołu.

Widok tak różny od obrzydliwej ułomności ludzkich ciał wprawił go w ekstazę. Śmiał się tamtej nocy gardłowo przyglądający swoim wysłużonym dłoniom. Pomyślał wtedy, że może jednak wcale nie potrzebuje być „szlachetny” aby nową pracę wykonywać skutecznie.