Znamiona zarazy

Re: Znamiona zarazy — Wto Sie 01, 2023 10:29 pm

Okej, udało jej się niepostrzeżenie wycofać, co rozpościerało pełen wachlarz możliwości. Mogła na przykład pójść w cholerę, rozpłynąć się w powietrzu i oddalić od potencjalnego zagrożenia w postaci płomiennorękiego, kim jednak by była, gdyby po prostu umknęła? Oh nie, to byłoby zbyt łatwe. Po prawdzie nic takiego jej nie zrobił i nie jej chciał się pozbyć, przynajmniej jeszcze nie. Co nie znaczyło, że nie byłoby korzystnie wykluczyć go na tym etapie. Zrobiła pół kroku w tył. To już nie była jej walka, nie jej interes co zrobi z pozostałymi demonami, a jednak…

- No właśnie, mówiłeś że bez problemu pokonasz tego olbrzyma. - Wyszła z cienia, popatrując to na Sprytnego, to na Wielkoluda. - Że wystarczy jedno mrugnięcie okiem, żeby go spopielić, bo jesteś najpotężniejszy i bo nawet nie zdąży cię zaatakować. - Podjęła, niby przypadkiem zdradzając plany młodego mężczyzny. - I że zdobędziesz całą chwałę.

Nie miała pojęcia, czy to wystarczy, by nakierować gniew pobratymca, choć ten od początku wydawał się słabo panować nad nerwami. - Nie tak było? Mówił coś o bezużytecznych, słabych, brzydkich… Ah, i powiedział że przypomina mu coś, co mogłoby wyjść ze świńskiego tyłka! - Ostatnie słowa skierowała do wielorękiej kobiety, szukając jej poparcia. Przecież obydwie miały okazję porozmawiać, czy raczej nasłuchać się monologów władającego błękitnym ogniem chłopaka.

Jeżeli po drodze tudzież w zasięgu wzroku znalazła jakieś świeże truchło lub dogorywającego człowieka, paplając skierowała ku niemu kroki. O ile nikt jej nie przeszkodził, tak w mówieniu, jak i obecnych działaniach, przeciągnęła świeże mięso ku białowłosemu. Całość robiła jakby od niechcenia, znacznie bardziej skupiona na nędznych prowokacjach i na tym, by nie znaleźć się zbyt blisko Sprytnego. Nie chodziło nawet o ogień, co o potencjalny atak ze strony większego demona.

Re: Znamiona zarazy — Czw Sie 03, 2023 3:05 pm

Chociaż jej twarz, standardowo, nie wyrażała wiele emocji, wewnątrz Bodaiju odbywała się pewnego rodzaju żałoba. A tej nie pomagał brak szacunku Wielkiego Demona do zwłok Zabójczyni. Z jej perspektywy już samo zabójstwo było czynnością obciążającą karmę i nie potrafiła sobie wyobrazić tego, jak po swoim zgonie zostanie potraktowany jej pobratymca. Pozostawało jej nic innego niż współczucie.
Westchnęła zrezygnowana i opuściła ramiona w wyrazie zmęczenia, gdy uświadomiła sobie, że jej słowa nie dotarły do Sprytnego Demona. Szczęśliwie, jasnowłosy wpadł na ten sam pomysł, co ona (tj. skłócić demony), ale miał ku temu lepsze predyspozycje oraz powód. Rozejrzała się za jakimś ciałem w pobliżu z myślą, że mogłaby mu podsunąć kawałek mięsa i ułatwić regenerację. Z tym, że jakkolwiek altruistycznie nie brzmiałaby ta myśl, to ostatecznie wieloręka robiłaby to dla siebie - aby zyskać przychylność bogów. Zerknęła także ku niebu, próbując oszacować, ile mieli czasu. Chociaż była wdzięczna nieznajomemu mężczyźnie za wzięcie na siebie całej konfrontacji z Zabójczynią, to niekoniecznie chciała musieć holować go w cień. Z drugiej strony, prawdopodobnie by jej się to odpłaciło.
...mówiłeś, że bez problemu pokonasz tego olbrzyma.
Bodaiju skierowała swój wzrok na Małego Demona, który zdecydował się do nich wrócić. Wyglądało na to, że wszyscy podłapali motyw. Oby Wielki też załapał, pomyślała, przytakując, gdy najmniejszy z rozmówców zwrócił się do niej.
- Jeszcze chwilę temu rozpływał się nad tym, jak to zjedzenie tej Zabójczyni na pewno doda mu wystarczająco siły, żeby samemu nas pozwiązywać i wystawić na słońce - wtrąciła, nawiązując do jej ostatniego dialogu z mężczyzną.

Re: Znamiona zarazy — Sob Sie 05, 2023 12:23 pm

MisjaZnamiona Zarazy - 14

Bodaiju, Ichitaro, Kira
Polana przed obozem - na przeciw bramy

Pochwycona ciężką ręką zdobycz uniosła się ponad głową Ichitaro. Olbrzym sprzątnął mu sprzed nosa zmiażdżone ciało zabójczyni i niczym ochłap szarpnął zębiskami, odrywając od korpusu głowę. Jeżeli damony nie miały jeszcze pewności co do stanu ich przeciwniczki, to teraz była już bez wątpliwości niezdolna do walki. Martwa.
U stóp jej oprawcy leżały wyłącznie pokruszone strzępy ceramicznej maski, którą nosiła.
Pożywiając się i regenerując utracone na walkę siły, największy z zebranych przyglądał się zwężonymi oczami białowłosemu, którego słowa pierwsze dotarły do jego uszu.

Spryciarz niewiele robił sobie jednak z docinek widowni, której nie obrzucił nawet jednym pogardliwym spojrzeniem. Jego dłoń otoczona niebieskim ogniem złapała Ichitaro za szyję, gdzie buchnęła z jeszcze większą siłą. Białowłosy miał niewiele możliwości reakcji, po walce, jaka bez wątpienia wykorzystała zapasy jego energii i krwi, oraz z powoli działająca reakcją był łatwym celem dla demona, który do starcia włączył się dopiero teraz.
— Starałeś się. Szkoda tylko, że na niewiele się to zdało... — syknął poprzez zęby zaciśnięte w podłym uśmiechu.
Jego płomienie nie raniły ręki, z której się wydobywały, lecz na każdym innym działały jak zwykły płomień. Nie mogły zabić Ichitaro, lecz ból był niemiłosierny. A jego ciało instynktownie chciało cały czas regenerować tkanki na twarzy.

Kilka kłapnięć później po zabójczyni nie zostało już nic, poza nichirin, które wgniecione zostało w ziemię, pozbawione swojego blasku i mocy. Wyblakły, zielony odcień zlewał się w ciemności z błotem, które pozostało po walce na łąkach.
Olbrzym przysłuchiwał się podżeganiu. Jego ciało powoli zyskiwało wcześniejsze kształty, które zamiast napompowany balon przypominały górę mięśni z wykrzywionym, niemal zwierzęcym pyskiem. Teraz jego podbródek zdobiła dodatkowo krew przegranej.
— Mówiłem, że zdobędę całą sławę sam — warknął ponownie, kierując słowa do każdego z zebranych. Ton jego wypowiedzi świadczył o irytacji zachowaniem pozostałej hałastry.
"Nie kupił tego" mogło im przejść przez myśl.
Lecz jakby wbrew swoim słowom demon sięgnął po Spryciarza i niczym robaka szarpnął go w górę, odrywając chłopaka od torturowania Ichitaro. Z ust tego mniejszego dobyło się wyłącznie mizerne kwiknięcie zaskoczenia, a następnie jego ciało pofrunęło w kierunku obozu, mijając Bodaiju ze świstem.
Olbrzym wytarł rękę o materiał swojego kiltu.
— Wy wszyscy macie mnie za idiotę! — Stwierdził, celując palcem w rzuconego do ognia demona, lecz również w kierunku wielorękiej kobiety. — Ale to wy nie rozumiecie prostych słów! Koniec współpracy!
Walka również wydawała się zakończona. Jeżeli w obozie pozostały jeszcze jakieś zapasy, to wkrótce mógł je pochłonąć pożar - który utracił swoją połowicznie błękitną barwę i był teraz wyłącznie w odcieniach złota, czerwieni i wszystkiego pomiędzy.
Do walki nie stawili się inni zabójcy, a z karawany napadniętej przez demony pozostały resztki.
Dopiero teraz Olbrzym uspokoił się na tyle, by Bodaiju czy Kira mogły ostrożnie zbliżyć się do ogrodzenia w poszukiwaniu jedzenia dla Ichitaro.

MG napisał:ICHITARO: -15 PK (5x3PK) + 4 PK - 4 PK = 0

Odcięta prawa dłoń - Poziom 3 → 1 (Regeneracja -2 punkty) - dłoń wróciła na miejsce, ale jest lekko otarta.
Otarcia na lewym przedramieniu. Łuski zostały ścięte. - Poziom 1
Przebite i rozcięte powłoki brzuszne ponad miednicą - Poziom 3
Zmiażdżenie całego ciała - Poziom 5 → 3 (Regeneracja -2 punkty)
Zwęglona głowa od szyi w górę - Poziom 4

Postać wyraźnie poturbowana, zdolności walki są ograniczone. Brak zagrożenia życia.

KIRA:

Niegroźne otarcia całego ciała - Poziom 2→ 1 (Regeneracja -1 punkty)

Kolejność: obojętna
Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje:

Pytania proszę kierować na PW lub do Suiren (Renfei#6499)

Wygląd Sprytnego demona NPC: Klik
Wygląd Wielkiego demona NPC: Klik
~~Wygląd Zabójczyni Wiatru NPC: Klik~~

Mapa obozowiska (+ noc): Klik

ROAD TO HASHIRA

Re: Znamiona zarazy — Sob Sie 05, 2023 2:07 pm

Z wewnętrznym niepokojem przyglądała się starciu mężczyzn, a ten dodatkowo wzrósł, kiedy słowa Olbrzyma zasugerowały brak wiary w ich deklaracje. Jakież było jej zaskoczenie, gdy najsprytniejszy z nich chwilę później pokonał dość znaczny dystans drogą powietrzną! Odruchowo przesunęła się troszeczkę w bok, celem zapewnienia sobie bezpiecznego dystansu i odprowadziła mężczyznę wzrokiem.
Do Giganta wróciła spojrzeniem dopiero, kiedy ten znów zaczął do nich przemawiać. Jej pozbawiona wyrazu twarz, standardowo, nie zdradzała żadnych emocji. Odczekała chwilę, pozwalając mu ochłonąć.
— Nie śmielibyśmy — oznajmiła spokojnie, układając dłonie jak do modlitwy i kłaniając się w kapłańskim stylu. — Gratuluję, oby wieści o twoim sukcesie dotarły do samego Stwórcy.
Kiedy ponownie się wyprostowała, zdecydowała podjąć próby realizacji poprzedniego planu i wspomóc regenerację białowłosego. Wielki Demon dość dobitnie ogłosił, że ich współpraca miała więcej nie mieć miejsca, a wolała mieć więcej niż mniej sojuszników (nawet, jeżeli po prostu pojednanych niechęcią do jednego z nich), na wypadek powrotu Podżegacza. Zaczęła poszukiwać ciał, ażeby jednym ruchem miecza odciąć fragment i zanieść ich "męczennikowi". Świeży zapach krwi ponownie podrażni jej nos oraz żołądek, a w ustach zbierze się ślina, którą cierpliwie przełknie. To wciąż nie była jej pora.
— Pozwolisz..? — spyta łagodnie Wielkiego Demona, jeżeli ten wciąż stał nad grudką, która stanowiła jednego z ich pobratymców. Jeśli droga była wolna, Bodaiju bezpośrednio przejdzie do odłożenia mięsa przy mężczyźnie. Gdyby skupił się na niej, zobaczyłby, że niemalże bezgłośnie wypowiada przy tym słowa modlitwy. — Smacznego — rzuci przed odsunięciem się.
Bodaiju, tak zaciekle walcząca o swoją reinkarnację w ludzkim ciele, stanie przed kolejnym wyborem - naszła ją myśl, że mogłaby zabrać część niespalonych leków i dostarczyć cywilom. Teoretycznie plan ten nie miał wad i być może odpłaciłoby się jej to jeszcze za demoniej egzystencji - może uratowani w ten sposób ludzie później chcieliby szpiegować albo generalnie stanąć po stronie demonów, jednocześnie szkodząc Zabójcom. A brak starć z tymi drugimi na pewno zostałby dobrze odebrany przez boskie byty.
Na ten moment jednak zdecyduje się rozeznać w sytuacji, zwyczajnie stojąc przed bramą i patrząc, czy ten plan miał szansę na powodzenie.

Re: Znamiona zarazy — Sob Sie 05, 2023 2:27 pm

Zabrano mu zwycięstwo, kiedy był już tak blisko. Niestety musiał uznać wyższość olbrzyma, przegrana z nim nie bolała bowiem tak bardzo jak zresztą demonów. W końcu mięśniak walczył już wcześniej z zabójczynią, miał takie same osiągnięcia jak białowłosy. On też to zadał ostateczny cios, a raczej wykonał ostatni skok. Jak widać brutalna siła zwyciężyła, co było też pewną nauką. Czuł na sobie spojrzenie giganta, dlatego pokornie spuścił wzrok. Nie był w pozycji do chojrakowania, więc musiał ukazać uległość wobec zwycięzcy ich wyścigu o sławę.
Miał tylko nadzieje iż mimo wszystko ten chuderlawy drań nie osiągnie zwycięstwa, owszem sprytnym było wyczekania aż zajmą się wszystkim ale właśnie dlatego Ichitarō nie chciał by ten zdobył nagrodę. Mógł tego dnia pożegnać się z życiem byleby spryciarz nie osiągnął celu. Odczuwał do niego wyłącznie pogardę i nienawiść, która tylko rosła gdy ten zaczął palić głowę białowłosego. Ciało błękitnookiego trzęsło się w konwulsjach zaś on sam nie był w stanie powstrzymać krzyku. W duszy bladego demona wypaliło się teraz postanowienie zemsty za to co się tu działo, jeśli tylko wyjdzie z tego żywy to osobiście zabije władającego ogniem szczura.
Ledwo usłyszał słowa dużego demona ale wiedział do czego doszło, jego ciało przestało płonąć a jego oponent zniknął mu z pola widzenia. Czyżby jego słowa zadziałały z opóźnieniem? To nie było teraz ważne, Ichi padł jak długi na ziemie. Nie miał sił by się ruszać, przez chwilę pojawiły się w jego głowie myśli by od tak zaczekać na świt, który zakończy wszystkie cierpienia. Dopiero po dłuższej chwili postanowił się ruszyć, przecież dopiero co zadeklarował iż zemści się na ognistym demonie, nie mógł jeszcze odejść. Białowłosy po raz kolejny podjął próbę odczołgania się od tego miejsca. Musiał zwiększyć dystans choć minimalnie. Gdy to tylko się stanie to białowłosy zechce poszukać jakiegoś mięsa by użyć go do regeneracji swego ciała, zaczynając od tych najpoważniejszych ran. Odpuścił sobie jakiekolwiek mówienie w swoim stanie, wpierw musiał się choć trochę odbudować.

Re: Znamiona zarazy — Pon Sie 07, 2023 11:00 pm

Patrzyła, bo cóż jej więcej pozostało? Brudzić sobie rąk walką nie zamierzała - chyba, że w ostateczności i być może zareagowałaby wkrótce, gdyby nie ingerencja Olbrzyma. Mimowolnie zrobiła krok w tył, byleby tylko nie oberwać lecącym mężczyzną, lub też nie polecieć zaraz za nim.

Wy wszyscy macie mnie za idiotę!

Cóż, coś w tym było… Jednak zdecydowała się nie skomentować, by nie zwrócić na siebie uwagi przerośniętego demona. W całkowitej ciszy poczekała, aż ten się uspokoi i być może odejdzie. Noc nieubłaganie zbliżała się ku końcowi, ogień mógł zwrócić uwagę zabójców, a białowłosy nadal przypominał... no, niewiele przypominał.

O ile nikt jej nie przeszkodził, zlokalizowała względnie świeże truchło albo niezbyt spieczonego, dogorywającego człowieka, by zawlec go bliżej towarzysza. Czasu było niewiele, dlatego zamierzała mu pomóc - czy tego chciał, czy nie. Jak się okazało, obydwie uznały pomoc dotychczasowemu liderowi za obowiązek. Kto by pomyślał, że demony potrafią być względem siebie takie miłe.

- Żryj. - Rzekła jakże zachęcająco. - Byle szybko.

Re: Znamiona zarazy — Sro Sie 09, 2023 11:42 pm

MisjaZnamiona Zarazy - 15

Bodaiju, Ichitaro, Kira
Polana przed obozem - na przeciw bramy

Gardłowe warknięcie.
To była jedyna odpowiedź Olbrzyma na to, co działo się pod jego stopami. Nie był zainteresowany rywalizacją z motłochem, który plątał się u jego stóp. Wykonał powierzone mu zadanie, z czego był niebywale dumny, pożywił się i zregenerował siły zużyte na swoich demonicznych fikołkach i jego mina świadczyła o tym, że nie zamierza robić tej nocy nic więcej.

Nocy?

Płomienie pożerały las, po tym gdy strawiły już większość obozu. Na niebie unosiła się ruda łuna, ale atramentowy odcień, który pokrywał nieboskłon również zaczynał się przekształcać. Najpierw nabrał śliwkowej barwy, a następnie szarawo-błękitnej, tej, która zwykle zwiastowała powolną wspinaczkę słońca po swojej trasie.
Olbrzym uniósł łeb i myślał przez chwilę. Be pożegnania i ostrzeżenia naprężył swoje potężne nogi, a następnie wyskoczył w górę - choć nie tak efektownie jak wcześniej - i zaczął oddalać się od miejsca walki.
Dzięki temu zdobycie, czy dostarczenie jedzenia do skatowanego Ichitaro nie było już problemem. Szczególnie, że kiedy Kira i Bodaiju oddaliły się w swoich celach, nigdzie nie dostrzegły ani nie usłyszały pozostałości Sprytnego demona.

Karawana została zniszczona, a jej załoga o ile nie zamieniła się już w węgle, to zrobi to wkrótce. Niezależnie od tego kto ostatecznie zdobył chwałę, zlecone im zadanie zostało wykonane, a dzień zwiastował potrzebę ukrycia się w cieniu, przynajmniej do czasu, aż zabójcza kula ognia schowa się znów za horyzontem.

MG napisał:ICHITARO: -15 PK (5x3PK) + 4 PK - 4 PK = 0

Odcięta prawa dłoń - Poziom 3 → 1 (Regeneracja -2 punkty) - dłoń wróciła na miejsce, ale jest lekko otarta.
Otarcia na lewym przedramieniu. Łuski zostały ścięte. - Poziom 1
Przebite i rozcięte powłoki brzuszne ponad miednicą - Poziom 3
Zmiażdżenie całego ciała - Poziom 5 → 3 (Regeneracja -2 punkty)
Zwęglona głowa od szyi w górę - Poziom 4

Postać wyraźnie poturbowana, zdolności walki są ograniczone. Brak zagrożenia życia.

KIRA:

Niegroźne otarcia całego ciała - Poziom 2→ 1 (Regeneracja -1 punkty)

Kolejność: obojętna
Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje:

Obecna kolejka jest ostatnią w misji.
Pytania proszę kierować na PW lub do Suiren (Renfei#6499)

Wygląd Sprytnego demona NPC: Klik
Wygląd Wielkiego demona NPC: Klik
~~Wygląd Zabójczyni Wiatru NPC: Klik~~

Mapa obozowiska (+ noc): Klik

ROAD TO HASHIRA

Re: Znamiona zarazy — Czw Sie 10, 2023 1:18 am

Olbrzym odszedł, sprytny demon nie pojawił się z powrotem. To natomiast oznaczało iż jedynym zagrożeniem było słońce ale nawet w tym stanie mógł przed nim uciec. Nie osiągnął swego wymarzonego zwycięstwa ale przynajmniej przetrwał, a to już było wiele. Przeżył starcie z znacznie silniejszą zabójczynią wiatru, która przebiła jego wnętrzności. Nie poddał się po tym jak został zmiażdżony i próbował dalej podnieść się z kolan, a na koniec oparł się sprytnemu demonowi, nie odpuścił choć go korciło i mimo spalonej głowy chciał dalej kroczyć naprzód. Jego wola przetrwania okazała się silniejsza niż jego leniwa natura, która chciała już po prostu poczekać na cholerny świt.
Niestety znów okazał się być od kogoś zależny i musiał liczyć na łaskę dwóch słabszych demonic, to chyba najbardziej go zabolało. Mógł niby pocieszać się tym, że zrobiły to bo im tak nakazał. Jednak kto by mu w to uwierzył? Jego duma ucierpiała i jeszcze wiele księżyców minie nim zapomni o tej jednej, cholernej nocy. Dlatego też nie dbał już o jakiekolwiek pozory i niczym wygłodniała bestia pożerał przyniesione mu mięso. Potrzebował budulca do odbudowy swego ciała, a to na całe szczęście było tuż obok. Skupił się na odbudowanie najbardziej uszkodzonych tkanek, zrośnięciu uszkodzonych kości. Jeśli słońce miało mu w tym przeszkodzić to zjadł ile mógł po czym wziął resztę i ruszył do bezpiecznego cienia by tam dokończyć resztę.
Po skończonym posiłku, wykrzesał z siebie resztki sił by zregenerować się jeszcze trochę. Jeśli do tego czasu Bodaiju czy też Kira mu towarzyszyły to skinął do nich z uznaniem.
— Udało się zniszczyć karawanę, więc spełniliśmy cel naszej misji. Tu nasze drogi się więc rozchodzą. Nie dajcie się zabić, a być może jeszcze się kiedyś spotkamy — Rzucił w ramach pożegnania białowłosy po czym ruszył do miasta gdzie to zaraza zbierała swe żniwo. Wszystko po to by zobaczyć czy wsród zabitych przez choroby znajdzie się zabójca będący postrachem demonów w tej okolicy. Śmierć Tozukiego Gizu byłaby czymś co mogło mu teraz poprawić humor.

Re: Znamiona zarazy — Czw Sie 10, 2023 3:57 pm

Odprowadziła wzrokiem Potężnego Demona tak długo, jak pozwoliło jej na to otoczenie. Ponowne uniesienie głowy do góry, a co za tym szło - popatrzenie w niebo, uświadomiły byłą Kizuki, że ich czas się kończył. Westchnęła bezgłośnie, wróciła spojrzeniem na płonący obóz. Nawet, jeżeli rozważała kradzież medykamentów to dalej nie wiedziała, gdzie dokładnie one się znajdowały. Jeżeli jakiekolwiek przetrwały do tego momentu. Nie była też głupia; pamiętała, że celem ich zniszczenia było utrudnienie leczenia jednego z Zabójców. Jeżeli jej pomoc dla cywili poskutkowałaby tym, że leki trafiłyby w jego ręce, to kolejnego spotkania Muzanem by na pewno nie przeżyła.
— Niech wola Stwórcy wam sprzyja — rzuciła wypranym z emocji pożegnaniem, zaraz po słowach jasnowłosego.
Podeszła ponownie tam, gdzie toczyła się największa walka i stanęła nad resztkami, które pozostały z Zabójczyni. Ukucnęła, aby z pietyzmem podnieść należący do kobiety miecz. Pogrzebanie jej samej - biorąc pod uwagę i zbliżający się wschód słońca i rozproszenie ciała - byłoby trudnym zadaniem, dlatego zdecydowała się uhonorować waleczność nieznajomej poprzez rytuał mający być odprawiony na jej broni w jakichś sprzyjających warunkach.
— Uważaj, z kim się zadajesz, chłopcze — zwróciła się jeszcze do Małego Demona. Jej osobistym zdaniem przemienianie dzieci było zwyczajnie nieetyczne i zbędne, tym bardziej, że dorośli przedstawiciele ich gatunku rzadko kiedy podejmowali się wychowania ich na kogoś względnie moralnego. Zabijanie ludzi dla pożywienia to jedno, torturowanie i znęcanie - zupełnie co innego.
Nie mogła uwierzyć, że kiedyś sama była pośród tych drugich.
Odcinając się od tych myśli, skinęła chłopcu głową i wyruszyła w drogę powrotną do Kioto.

Re: Znamiona zarazy — Pon Sie 14, 2023 11:24 pm

Szarawe obręcze oczu oderwały się od białowłosego mężczyzny, by powędrować za spojrzeniem Wielorękiej, ku niebu. Już prawie świtało; głupio byłoby przeżyć misję tylko po to, by zaraz przez nieuwagę obrócić się w pył. Wykonali powierzone zadanie, pozostało wymienić uprzejmości i się rozejść. Zabawne, nawet nie poznali swoich imion. Najwyraźniej tak miało być.

- Żegnajcie, przyjaciele. - Powstrzymała parsknięcie, choć kąciki ust drgnęły nieznacznie, ubierając twarz w zadziorny uśmiech. Nie powiedziała nic więcej. Skłoniła się teatralnie, nim odwróciwszy na pięcie ruszyła ku ścianie drzew. Znalezienie zacienionej kryjówki, z dala od zabójczych promieni słońca, szybko stało się priorytetem. Ponadto Sprytny wciąż mógł znajdować się niedaleko i kto wie, może snuł już w głowie plan zemsty. Nie miała ochoty na kontynuację bezsensownego sporu, karawana przepadła, Zabójczyni również. Walka z tamtym demonem byłaby stratą czasu i narażeniem własnej osoby na obrażenia. Zdecydowanie wolała tego uniknąć. Szybko odsunęła od siebie myśli o pobratymcach i pożodze, którą po sobie zostawili. Zniknęła w oddali, zmierzając w tylko sobie znanym kierunku.

Re: Znamiona zarazy — Czw Sie 17, 2023 7:45 pm

MisjaZnamiona Zarazy - 16

Bodaiju, Ichitaro, Kira
Polana przed obozem - na przeciw bramy

Mięso dostarczone do Ichitaro przez dwie demonice działało cuda na jego rozległych ranach. Jednek wykończony walką białowłosy nie mógł przywrócić swojego ciała do stanu jeszcze sprzed kilku godzin, gdzie swobodnie wędrował po lesie, w poszukiwaniu obozu. Na to był jeszcze po prostu zbyt słaby.
W porównaniu do niego Kira i Bodaiju wyglądały, jakby nawet się nie spociły. I w istocie, ponieważ były idealnymi dziećmi Muzana, nie było po nich widać zmęczenia. Wykonały część swojej roboty, pozwalając, by izayoizuki przyjął na siebie ciężar całej walki. Cel, który przed nimi postawiono został mimo wszystko osiągnięty i w tym momencie nikt już nie liczył zasług.
Król demonów byłby zadowolony, gdyby cieszyło go coś tak nieznaczącego jak zniszczenie ludzkich leków.

Pożar obozowiska przenosił się powyżej, w kierunku lasu, choć na tle porannego nieba jego rozległość nie wydawała się aż tak imponująca. W dole pozostały głównie zgliszcza, resztki karawany, a tu czy tam zwęglone szczątki. Zapach medykamentów i wisteri zdążył się już ulotnić. Po spryciarzu nie było śladu.
Bez wątpienia nie umarł, ale wykorzystał okazję, aby ulotnić się "z twarzą". Być może nie byłby w stanie znieść triumfu na twarzy Kiry, gdyby wyszło, że jego pomiatanie słabszymi od siebie demonami nie do końca wyszło tak, jak sobie to wymarzył.
Olbrzym również rozpłynął się na horyzoncie, podskakując w przeciwną do słońca stronę z pomocą swoich żabich susów.
Słońce wspinało się wyżej, podświetlając krawędzie horyzontu na wściekle pomarańczowy kolor. Mogło w każdej chwili wydostać się zza gór i sięgnąć zabójczymi promieniami w stronę łąki, gdzie znajdowały się wszystkie trzy demony. Ich rozstanie nastąpiło szybko i bez niepotrzebnych czułości.

Z lasu, gdzie języki ognia pożerały zielona połacie wyłoniła się niska kobieta. U jej boku wisiała czarno-czerwona pochwa z symbolem płomieni. Zatrzymała się nad urwiskiem, obcierając ostrze ze świeżej krwi. Poprawiła opaskę zakrywająca jedno z jej oczu i sięgnęła wzrokiem na horyzont, w miejscu gdzie pierwsze plamy słońca sięgnęły wreszcie polany.

MG napisał:
STAN KOŃCOWY

ICHITARO:

Z pomocą mięsa część ran została zaleczona, jednak regeneracji nadal wymagają:

Częściowo zregenerowana prawa dłoń - Poziom 1
Przebite i rozcięte powłoki brzuszne ponad miednicą - Poziom 2
Rozległe, wewnętrzne uszkodzenia organów (po zgnieceniu) - Poziom 3
Zwęglona głowa od szyi w górę - Poziom 2

KIRA:

Niegroźne otarcia całego ciała - Poziom 1

Informacje o waszej trójce dotarły do Korpusu Zabójców Demonów (póki co wykorzystać je mogą wyłącznie Mistrzowie Gry).

Dziękuję za misję doprowadzoną ładnie do końca. Jak zwykle, z racji zakończenia możecie spodziewać się kiedyś strzępków nawiązujących do tych wydarzeń informacji. Miejcie się na baczności i uważajcie na swoje plecy!

KONIEC

ROAD TO HASHIRA