To co ujrzał po dotarciu do bramy obozowiska ucieszyło go niezmiernie, zmęczona zabójczyni i poraniony olbrzym. Dwójka jego rywali, których musiał pokonać by odnieść zwycięstwo. Chwilowo zarówno białowłosy jak i demon z maczugą byli sojusznikami ale pewnikiem było iż ten stan zmieni się szybko gdy tylko pokonają wojowniczkę. Nie powiedzieli tego sobie wprost ale był pewien że obaj to wiedzieli w momencie gdy ogłosili swój zamiar sięgnięcia po dodatkową nagrodę. Trofeum z Gizu, gdyby przyniósł dowód jego śmierci to zyskałby w oczach każdego. Przynajmniej tak to sobie wyobrażał, normalnie nigdy by tego nie przyznał ale potrzebował teraz by go zauważono. Musiał udowodnić coś sobie i swym panom, nie będzie już z nikim dzielił się zwycięstwem.
Zaatakował kobietę z zielonym ostrzem ale ta spokojnie odbiła jego włócznie i posłała ją w ogień. Była czujna i bardzo szybko reagowała na zagrożenie, nawet gdy go nie widziała. Raz jeszcze spojrzał na olbrzyma by skierować prędko swój wzrok na przeciwniczkę. Czy będzie w stanie walczyć z dwoma demonami na raz? Być może, ale i tak musiał zaryzykować by osiągnąć cel. Korciło go by teraz parsknąć śmiechem, zdał sobie sprawę iż jego stare oblicze tego by nie zrobiło. Jak widać inna zabójczyni o tej samej barwie katany wpłynęła na niego, czyżby stał się tak nieostrożny jak ona? Instynkt podpowiadał mu, że powinien poczekać aż zmęczą się bardziej ale chciał zaistnieć. Nie mógł wiecznie kryć się w cieniu, musiał zabłysnąć tak jak gwiazdy, które tak ubóstwiał.
Na chłodne spojrzenie odpowiedział własnym, jego błękitne oczy wbiły się w te należące do kobiety.  W głowie zaś układał się plan działania, było ich dwóch i to musiał wykorzystać by choćby odzyskać broń. Nie wiedział kogo zaatakuje, dlatego założył najgorszy możliwy dla niego scenariusz. Powinna zaatakować go, wielkolud oberwał już wcześniej więc z pewnością był mniej sprawny. By nie dać się przytłoczyć musiała doprowadzić do podobnego stanu Ichitarō, a przynajmniej tak podpowiadał mu rozum. Miał nadzieje iż jego węże niedługo tu przypełzną, wraz z nimi ich przewaga liczebna rosła i mogliby otoczyć zabójczynie by wydusić następnie z niej życie.
— Mimo iż bardzo chciałbym zobaczyć jak wielkolud traci głowę to o wiele bardziej ucieszę się z twojej śmierci zabójczyni — Powiedział zimnym, spokojnym tonem którym próbował ukryć to jak się denerwował. Jeden błąd i mógł przepaść w końcu na zawsze — Jednakże dam ci szansę, poddaj się a być może pozwolę ci wrócić do domu — Rzekł szykując się do starcia, jego prawą rękę pokryć miały białe łuski. Spodziewał się odmowy czy też braku odpowiedzi dlatego to szykował się już do obrony gdy to ruszy po swoją broń. Gdy tylko łuski pokryły jego ramię to rzucił się w stronę ogniska gdzie to była jego włócznia, był gotów zablokować potencjalny atak prawą ręką jeśli tylko kobieta chciała mu przeszkodzić. Jeśli jednakże do tego nie doszło to gdy tylko chwycił za swoją włócznie to chciał użyć swej broni by uderzyć ostrzem włóczni w palące się drewno by to poleciało w stronę członkini korpusu.

Zderzenie było na tyle niespodziewane, że upadła razem z obiektem który w nią uderzył. Szybkim ruchem wyciągnęła ukryty w rękawie nóż i zaatakowała, rozpoznając w mężczyźnie jednego z członków karawany. Spróbowała go uśmiercić zanim zdążyłby wstać, zadając liczne dźgnięcia. Nie, żeby spodziewała się widoku, który pojawił się przed jej oczami w następnej chwili - ludzi było jeszcze więcej, a wszyscy przed czymś uciekali. Zamrugała kilkukrotnie, jakby ten ruch miał przegonić gęsty dym i ze zdumieniem odkryła, że ma halucynacje. Duże, białe węże goniące śmiertelników okazały się jednak jak najbardziej materialne. Nie mając zbyt wiele czasu do namysłu, postanowiła pomóc stworzeniom dobić uciekinierów. Poza tym miała nadzieję, że gady mające najwyraźniej zbliżone cele, pomogą w dalszej realizacji planów. Nie było ważne skąd się wzięły, o ile stały po tej samej stronie konfliktu.

Jeżeli grupa ludzi została zabita, Kira podjęła próbę współpracy z wężami. Miała nadzieję, że zrozumieją jej intencje. - Kici kici, ej wy tam, węże, gady, beznogie jaszczurki! - Absolutnie nie zamierzała ich w żaden sposób obrazić, zwyczajnie nie wiedziała na co takie zwierzęta zareagują. Czy one w ogóle miały uszy? - O, tamtych ludzi musimy się teraz pozbyć. - Wyjaśniła, wskazując w kierunku ogrodzenia oraz składowanych przy niej dóbr. - Ludzi i skrzyń.

Niezależnie od tego, czy istoty postanowiły ją wspomóc, zdecydowała się działać. O ile gady rzuciły się w stronę przenoszących pakunki osób, spróbowała wykorzystać zamieszanie i roznieść ogień na tamtejsze skrzynie. Jeśli natomiast węże odpełzły w innym kierunku, spróbowałaby wykorzystać gęsty dym na swoją korzyść i eliminować błądzących w nim ludzi, o ile musieli pokonać tę trasę, by przenieść przedmioty.

Przeszukiwała znalezione skrzynie i beczki najszybciej, jak była w stanie, jednocześnie nie tracąc na czujności. W obliczu takiej ilości towarów nawet większa ilość rąk nie ułatwiała sprawy, tym bardziej, że dwie z nich wciąż nie dorównywały sprawnością oryginałom. W końcu udało jej się odnaleźć coś. Pośród przedmiotów należących do Zabójców, worków ze zbożem czy materiałów, dokopała się do zaledwie kilku fiolek o nieprzyjemnym zapachu, ulokowanych w skórzanej torbie. Świadoma słabości wobec wisterii, zdecydowała się nie sprawdzać ich zawartości, a wspomniany bagaż zabrać ze sobą. Wnioskowała, że poszukiwanych przez nich medykamentów będzie gdzieś po prostu więcej, upchniętych blisko siebie.
Stojąc frontem do skrzyń, skręciła w prawo i ruszyła wzdłuż nich, cały czas wypatrując zagrożenia. Słyszała mnóstwo dźwięków wskazujących na to, że zaledwie kilka/kilkanaście metrów od niej rozgrywają się prawdziwie dantejskie sceny. Na ten moment jednak nie mogła pomóc swoim sojusznikom; potrzebowała przede wszystkim wydostać się z dymu i rozeznać w sytuacji.
Bazując dalej na tym, co pamiętała z pierwszych obserwacji terenu, chciała odnaleźć namiot, który powinien był znajdywać się nieopodal. Jeżeli jej się to udało, planowała obejść go od tyłu, a więc między nim i skalną ścianą. Kiedy tylko opuści zadymioną strefę, rozejrzy się za skalną półką, na którą będzie mogła wrzucić ukradzioną torbę - jeżeli były to leki, to mogli po nie wrócić później. A jeżeli wisteria, to przynajmniej zmniejszy szanse na użycie jej przeciwko grupie atakujących.
Jeżeli powyższe akcje się powiodą, Bodaiju kontynuuje poruszanie się wzdłuż skalnej ściany, poszukując swoich sojuszników lub kolejnego składowiska zaopatrzenia.

W przypadku konieczności starcia, podejmie się walki swoją bronią ale bez zadawania śmiertelnych ran (przynajmniej tak długo, jak to będzie możliwe bez zagrożenia własnego życia).

Czuła się wspaniale, po drodze gubiąc gdzieś resztki dotychczasowego opanowania. Narastająca ekscytacja zabarwiła stalowoszare tęczówki głębokim fioletem, odzierając je z resztek ludzkich pozorów. Odgłosy masakry, krew i płomienie w zupełności wystarczyły, aby obudzić niezaspokojoną żądzę zniszczenia. Zanim się podniosła, przewróciła na plecy pozostałości zaatakowanego człowieka i wbiła dłoń w jego brzuch, w razie potrzeby pomagając sobie nożem oraz pazurami. Wyrwała wątrobę, by wstając pożreć ją łapczywie. Nie miało już znaczenia, że wymazała sobie karminem połowę twarzy. Oblizała usta i kontynuowała swój plan, idąc w przeciwnym kierunku do węży. Zamierzała roznieść ogień po drugiej stronie obozu i wdrapać się na skalną półkę. Płomienie powinny szybko się rozprzestrzenić i zająć większy obszar. W razie napotkania człowieka, spróbowałaby się go pozbyć. Co zaś się tyczy towarzyszy... Gdyby któregoś z nich spotkała, zapewne poleciłaby mu ewakuację, a także naprędce wymieniłaby informacje.

Jeżeli poprzednie działania się powiodły, obeszła obozowisko dookoła znaną już sobie trasą, wracając na miejsce, w którym zaczęła eksplorację. Tam przyczaiła się w ciemnościach, po prostu obserwując - zarówno starcie z zabójczynią, jak i ludzi przy ogrodzeniu. Miała nadzieję, że gady wkrótce się nimi zajmą. Oszczędziłoby jej to narażania własnej skóry. Jeśliby jednak któryś ze śmiertelników próbował uciec, była gotowa pójść za nim w las i go wykończyć.

Wiedział, że zabójczyni jest szybka ale nie sądził że aż tak. Minęła chwila nim zorientował się co się stało z jego dłonią. Na jego twarzy widoczny był szok i zdziwienie, spowodowane nagłą utratą kończyny. Musiał szybko jednak uspokoić się i przygotować do walki, nie było czasu na popełnianie błędów. Rozmowy więc nie będzie, zrozumiał przekaz i miał zamiar na niego odpowiedzieć. W tym przypadku przemoc była pytaniem na, którą odpowiedź brzmiała TAK. Nie był tylko pewien, kto kogo tym złotym rozwiązaniem poczęstuje.
Tym razem nie używała oddechu, nic nagle nie odetnie mu członków dlatego też miał czas by przygotować obronę. Mało miał tego czasu ale powinno starczyć mu na to co chciał zrobić. Wzniósł lewą rękę w górę by obronić się przed potencjalnym atakiem i jednocześnie spróbował pokryć ją łuskami. Od tego bloku zależało to jak będzie wyglądać ta walka, czy da się zdominować czy też będzie w stanie postawić jakikolwiek opór. Miało być na odwrót ale wygląda na to że to Ichitarō będzie musiał robić za wabik by ktoś musiał w końcu wykończyć tę zabójczynie. Skłamałby gdyby powiedział, że nie odczuł strachu, spodziewał się tego że zmierzy się tu z silniejszym oponentem. Łudził się jednak iż jakoś sobie poradzi, teraz wiarę w to nieco tracił. Nie na tyle by w pełni się załamać, to będzie zależeć od tego co stanie się teraz. Nie mógł liczyć na to iż będzie szybszy i zwinniejszy dlatego postawił na swoja skórę wiele.
Jeśli tylko udało mu się przetrwać atak zabójczyni wiatru to postanowił kopnąć ją prawą nogą w jej brzuch licząc iż wytworzy miedzy nimi dystans, którego teraz tak bardzo potrzebował by móc odetchnąć. W tym mogły mu pomóc jego bestie, które wezwał do siebie. Zabójczyni miała stać się ich jedynym celem. Sam nie dał rady więc musiał skorzystać z atutu jakim była przewaga liczebna. On, Olbrzym i jego cudowne białe gady. W obliczu takiej przewagi zabójczyni nie miała szans i kwestią czasu będzie gdy dostanie śmiertelną ranę.
Gdyby kopnięcie osiągnęło swój cel i udało mu się znów zwiększyć odległość między nim, a przeciwniczką to skupi się na regeneracji swojej dłoni. Musiał mieć obie sprawne kończyny by móc walczyć z wojowniczką, inaczej mógł od razu nastawić szyję by go ładnie ścięła.

Wciąż nie mogła się nadziwić, ile miała szczęścia. Jak na razie karma zdawała się jej nie tylko sprzyjać, ale nawet bronić przed utratą tego cennego "zasobu" - zrobienie krzywdy wcześniej napotkanym Zabójcom jej nie wyszło, bo, co lepsze, ci sami ją zostawili. Wiedziała, że wszystko mogło w ciągu kilku sekund obrócić się przeciwko niej, jednak nauczona długą egzystencją Bodaiju potrafiła czasem docenić momenty idące po jej myśli.
Odprowadziła wzrokiem pełzającą istotę i wróciła do trudnego wyboru, który polegał na podjęciu decyzji o planie działania.
Smród ziół drażnił ją nawet bardziej niż fakt, że nie widziała, co działo się w kłębach dymów i kurzów - to przynajmniej działało w dwie strony i w pewnym sensie ratowało także jej skórę. Zdecydowała się więc podejść tam, skąd dolatywała najsilniejsza woń.

Jeżeli spotkała Małego Demona lub zauważyła ogień, celem Bodaiju stało się jak najszybsze rozsypanie zawartości skrzyń, aby płomienie pochłonęły je szybciej. W przypadku pierwszej opcji, dalej podąży za pobratymcą, a drugiej - ostrożnie za wcześniej zaobserwowanym gadem.

Jeżeli nie natknęła się na swojego sojusznika ani skutki jego działań, pozostanie przy skrzyniach, które będzie przeszukiwać. Jeżeli fiolki z ziołami też będą w torbach, wzorem poprzednich wyrzuci je na skały wyżej. W przypadku, gdy te powkładane są "luzem", Bodaiju je rozsypie po ziemi, aby utrudnić Zabójcom wywiezienie tych z obozu.

Wrzucanie skrzyń w płomienie jednocześnie dawało jej ulgę i nie. Dotychczas nie skrzywdziła żadnej osoby, więc nie mogła być ukarana. Z drugiej strony, to, co właśnie niszczyła, miało za zadanie pomóc ludziom przetrwać plagę. Ludziom, którym przede wszystkim nie powinna szkodzić, a w tym samym czasie, którzy stanowili dla niej pożywienie. Żywiła szczerą nadzieję, że bóstwa zrozumieją jej tragiczną sytuację, w której tak naprawdę była zmuszana, kosztem własnej egzystencji, do tak niecnych czynów. Ale przynajmniej produkty te nie zostaną użyte przeciwko nim samym.
Kątem oka dostrzegła jakąś sylwetkę, zauważyła także węża, który obrał inny kierunek niż wcześniej. Tak naprawdę dopiero w tym momencie zrozumiała, jakich rozmiarów był ten gad; a ten był naprawdę ogromny. W którymś momencie dosłownie zatrzymała się na parę sekund z wrzucaniem kolejnych pakunków do ognia, aby podziwiać twór czyjejś Sztuki Krwi. Mały Demon mówił, że swojej jeszcze nie wykształcił, a to oznaczało, że zwierzęta musiały należeć albo do Gadatliwego, albo do Wielkiego potwora. Może i była troszeczkę uprzedzona, jednak obstawiła, że ich właścicielem był białowłosy; Wielki Demon pewnie miał w zanadrzu coś bardziej eksponującego jego własną siłę.
Wtem, poczuła zapach rozlanych, parujących ziół, pośród których znajdowała się także wisteria. Nie zdążyła nawet unieść brwi z zaskoczenia, bo jej ciało zareagowało instynktownie. Odczołgując się na czworaka, dawno nie czuła się tak ludzko - widywała już śmiertelników upojonych alkoholem lub mierzących się ze skutkami wcześniejszego picia i tak właśnie widziała siebie w tym momencie. Podtrutą, bliską wymiotów, spoconą i w mało wdzięcznej pozycji. Niemalże zapomniała, że nie była dosłownie zlepkiem kości.
Podążyła za wężami, bo te wydawały się chociaż trochę rozeznane w sytuacji i powoli wstała, kiedy była ku temu sposobność. Jej oczom ukazały się trzy gady oraz kobieta, która na Bodaiju zrobiła wrażenie nie tylko za kunszt walki. Nawet w masce wydawała się bardzo urodziwa. Naprawdę nie chciała jej krzywdzić, ale węże wydawały się potrzebować wsparcia. A jeżeli one go potrzebowały, to prawdopodobnie ich właściciel nie był w dużo lepszej sytuacji.
Podeszła kawałek i rozejrzała się za jakimś względnie ciężkim obiektem, którym mogłaby rzucić. Jeżeli go znalazła, posłała go w kierunku Zabójczyni, a następnie sama ruszyła w jej kierunku ze swoim ō-dachi, tak, aby spróbować zsynchronizować się z którymś z węży i wyprowadzić atak w momencie, gdy jeden z nich spróbuje zranić kobietę od innej strony czy chociaż wysokości. Nieznajoma niewątpliwie była zagrożeniem dla ich misji i trzeba było ją jak najszybciej spacyfikować. Po wyprowadzeniu pierwszego ciosu, przejdzie w całości w defensywę, aby dać szansę zwierzętom w walce ze skupioną na niej samej kobietą.

Zdecydowanie była to najtrudniejsza walka jaką stoczył podczas swego demonicznego życia. Starcia na arenie gdzie był gladiatorem były mniej wymagające i stresujące, mimo iż tam był obserwowany przez Kizukich i samego Stwórcę. Wiedział bowiem, że tam musiałby postarać się by zginąć, tu natomiast było inaczej. Zabójczyni mogła go pozbawić głowy i zakończyć jego żywot, potrzebowała do tego jednego cięcia. Dlatego też musiał się skupić na tej walce tak jak nigdy dotąd. Zdobycie sławy za zabicie sławnego zabójcy przestało się liczyć, zniszczenie karawany owszem. Teraz liczyło się przede wszystkim przetrwanie, długofalowe plany schował głęboko. Tu i teraz postawił sobie nowy cel, przetrwać i pożreć wojowniczkę z kataną. Zastanawiał się czy tak zdobyty posiłek będzie smakował lepiej, czy odkryje nowy przysmak od którego zjedzenia nie będzie mógł się powstrzymać jak od cudownych marechi.
Jego łuski spełniły swój cel, zablokowały atak znienawidzonej przeciwniczki. Wciąż miał dwie ręce, którymi chciał zamordować kobietę. Wyrwać jej serce i delektować się nim, tak długo jak to tylko możliwe. By to zrobić jednakże musiał wpierw wygrać to starcie, czuł że jego węże zbliżają się. Musiał tylko wytrwać do ich przybycia by móc otoczyć rywalkę i zaatakować ją z każdej strony. Nie zablokuje każdego ciosu, nie powstrzyma każdego ugryzienia. W końcu będzie musiała mu ulec. W końcu udało mu się też zyskać potrzebny dystans, jego cudowne stworzenie przybyło i odwróciło jej uwagę. Odczuł odrobinę ulgi, wydawało mu się iż odzyskuje kontrole nad sytuacją. Powoli, ale było to wciąż lepsze niż nic. Poczułby się pewniej gdyby znał lokalizacje Wielkiego Demona, obawiał się tego co ten głupiec mógł zrobić. Na jego miejscu w końcu wykorzystałby sytuację by znów zaskoczyć wszystkich i zamienić się pocisk, niosący zagładę z nieba.
Miał do dyspozycji trzy swoje węże. Jego prawa dłoń była prawie jak nowa. Musiał jeszcze tylko jedną rzecz zrobić nim przystąpi do ataku. Nim tu przybył zaopatrzył się w kulkę wykonaną z ludzkiego mięsa. Został zapewniony przez iż w czasie potrzeby to właśnie zjedzenie jej zapewni mu możliwość dalszej walki. Wyciągnął więc ją z kimono i zjadł prędko póki węże skupiały na sobie uwagę zabójczyni poprzez próbę otoczenia jej. Sam musiał wykorzystać zjedzone ciastko by móc dłużej używać swojej demonicznej sztuki krwi, zawarte w ludzkim mięsie składniki musiały stać się źródłem jego siły. Bez swego daru nie miał szans na zwycięstwo.
Wszystko albo nic, to hasło było jedyną myślą w jego głowie. Czasem by zwyciężyć trzeba było zaryzykować jak tylko się dało. Węże miały przypuścić jednoczesny atak z kilku stron, ten uszkodzony miał spróbować opleść się wokół nóg kobiety. Dwa zdrowe miały przypuścić atak na ręce zabójczyni, zaś Ichitarō sam ruszył w stronę kobiety by zaatakować ją od tyłu. Prawym ramieniem chciał objąć szyję wojowniczki by zacząć ją dusić, zaś lewą ręką złapał swój nadgarstek by docisnąć chwyt.
Jeśli nic mu nie przeszkodziło w tym to dalej robił co w jego mocy by próbować pozbawić ją potrzebnego do życia powietrza, jego twory dalej miały kąsać ją by zadać jak najwięcej bólu, czy też oplatać się wokół jej nóg by w końcu pod wpływem nacisku je zmiażdżyć. Jeśli kobieta mu uciekła to próbował pobiec po swoją włócznie, jeśli został zaatakowany to zamierzał ten atak zablokować lewym ramieniem.

Zaślepiona satysfakcją, dotychczasowymi sukcesami i ledwie trzymaną w ryzach żądzą destrukcji, bynajmniej nie spodziewała się ciosu ze strony demona. Po prawdzie zdążyła w tym wszystkim zapomnieć o jego istnieniu. Nawet jeśli była w stanie nie puścić skarpy, gdy ból rozlał się po drobnych dłoniach, kopniak skutecznie posłał ją na sam dół. Nie spróbowała choćby bezpiecznie wylądować, zbyt zszokowana nagłym atakiem z góry. Potrzebowała okrągłej minuty, nim zrozumiała wydarzenia sprzed chwili. Demon? Zaatakował? Ale dlaczego? Nie mieli masakrować śmiertelników, zamiast siebie wzajemnie? Jakkolwiek agresywna była w stosunku do ludzi, pobratymców raczej nie atakowała - tym bardziej jeżeli miała pewność, że w pojedynku nie ma żadnych szans. Jak teraz.

- Wolałbym jednak nie sprawdzać. - Zaczęła ostrożnie, nim żar buchnął jej za plecami. To okazało się wystarczającą motywacją, żeby podnieść się z ziemi i przypaść płasko do kamiennej ściany, byle dalej od muskającego skórę gorąca. - Dlaczego mnie atakujesz i czy możemy porozmawiać o tym na górze?

Oderwała kawałek szerokiego rękawa, by przewiązać go sobie na wysokości nosa i ust. Nawet jeżeli nie poczuła jeszcze smrodu unoszących się oparów, ludzkim odruchem chciała osłonić układ oddechowy przed coraz większą ilością napierającego na niego dymu.

- Nie masz powodu, żeby mi coś robić. Nie chcę nikomu z was zabierać tej całej chwały, chciałem się tylko dobrze zabawić, a teraz chyba nie bawię się najlepiej.

Jego cudowne węże przestały istnieć, a On nie miał już sił by przywołać ich więcej. Wszystko miało swoje limity, zostało mu liczyć na to iż dotyczy to też tej przeklętej kobiety z mieczem. Został z nią sam na polu walki, bo nigdzie nie mógł dostrzec innych ludzi czy też swoich pobratymców. Czekali na wynik starcia by dobić zwycięzcę? Być może, on powinien też tak zrobić ale zachciało mu się sławy. Parę miesięcy temu jeszcze gardził demonami, które gnały przed siebie licząc na zdobycie w ten sposób uwagi ich Pana. Teraz sam tak skończył, a to wszystko przez to co stało się na arenie gdzie to jego lenistwo i oczekiwanie na szanse zwróciło się przeciw niemu. Nie wiedział już którą ścieżkę obrać by wspiąć się na szczyt, powinien dalej próbować łapać szanse czy czekać na okazję. Będzie musiał zdecydować w końcu kim chce być ale wpierw musiał przeżyć.
Przetrwanie w tym wszystkim było właśnie najtrudniejsze, jeśli nie zabójczyni to było jeszcze płonące obozowisko. Nawet jeśli jakimś cudem wygrałby walkę to mógł spłonąć, a wtedy cierpiałby aż nie nadszedłby świt. Kobieta próbowała pozbyć się jego ramion i odchyliła się w tył, na szczęście coś ją rozproszyło i nie wyrwała się z jego uścisku. Tym razem, dlatego musiał temu przeciwdziałać, próbował więc zacisnąć uścisk i przyciągnąć jej głowę bliżej swojej klatki piersiowej, wręcz ją o nią oprzeć by gdy znów spróbuje się odchylić w tył to jego ciało zablokowało ją — Po prostu umrzyj, tak będzie lepiej — Wysyczał z trudem, siłując się z kobietą.
Jeśli udało mu się zabezpieczyć przed tą próbą wyrwania to by nieco ograniczyć jej ruchy Ichitarō zacznie cofać się w tył cały czas ją podduszając, musiał oddalić się od obozowiska za wszelką cenę. I tak był z łowczynią sam na sam, nie miał co liczyć na wsparcie. Walka z dala od ognia zaś da mu choć odrobine komfortu, którego teraz potrzebował by móc kontynuować ten ciężki bój.

Zastanawiała się: ten demon był głupi, czy może po prostu głupi? A może głupi? Żaden mięsień na jej połowicznie przesłoniętej twarzy nawet nie drgnął, kiedy wysłuchiwała jakże natchnionego monologu. Szybko zrozumiała, że prowokowanie rozmówcy nie wniesie w jej życie niczego poza poparzonym tyłkiem, dlatego najpierw poczekała, aż ten skończy wydawać z siebie kolejne zbędne odgłosy, nim sama się odezwała.

- Cóż za genialny pomysł, kazać mi iść centralnie na nich. Na peeeewno uda mi się odciągnąć moich, jak to ich ładnie nazwałeś, przyjaciół i nie zostać w pierwszej sekundzie ściętą przez zabójczynię. Wybornie, doprawdy. - Zmrużyła przesłonięte szarością oczęta, nie spuszczając wzroku z ciemnowłosego. - A nie byłoby ci o stokroć łatwiej zabić ją teraz, kiedy jest zajęta tamtą dwójką? Oni też prawdopodobnie są osłabieni po walce. Niepotrzebne komplikacje i nawet nie wziąłeś pod uwagę, że jak tam podejdę to mogę im pomóc, wtedy ja lub jedno z nich zadamy ostateczny cios, a chcąc nas wyeliminować będziesz miał do czynienia z całą trójką. - Westchnęła coraz bardziej zniecierpliwiona. - Daj mi spokój, albo jeżeli tak bardzo potrzebujesz mojej pomocy, pomóż się tam zakraść niezauważenie, a nie środkiem rozświetlonej drogi, którą - zerknęła krótko przez ramię - dla mnie przygotowałeś.

Rozważała wszystkie opcje. Mogła postąpić tak jak chciał, mogła też pójść tam i zrobić na przekór… Albo go zaatakować. Im więcej i dłużej używał płomieni, tym coraz bardziej prawdopodobnym było, że w końcu będzie musiał przestać. Na ten moment jednak nie ruszyła się z miejsca, licząc na jakiś przejaw inteligencji z jego strony. Mogli sobie pomóc, jeżeli byłby gotowy współpracować.

- Gdybym miała możliwość zajść ich z drugiej strony, być może udałoby się wyeliminować zarówno zabójczynię, jak i białowłosego demona. To z nim będziesz miał największy problem, prawda?

Mogła mieć tylko nadzieję, że upierdliwiec ułatwi jej dotarcie poza obóz, otwierając tym samym szerszy wachlarz możliwości.

Nie skomentowała słów demona, dalsza wymiana zdań nie miała żadnego sensu. Zareagowała dopiero na wypowiedź skierowaną do kogoś innego, na krótki moment odwracając wzrok ku wysokiej kobiecie. W stalowych tęczówkach nowo przybyła mogła dostrzec ulgę, jak gdyby właśnie w jakiś sposób uratowała młodszą demonicę z niewygodnej sytuacji, jednak dopiero za chwilę miała usłyszeć jeden jedyny wyraz, który byłby odpowiedzią na wszystkie niewypowiedziane pytania. Kira wróciła wzrokiem do rozmówcy, równie beznamiętnym co wcześniej, niewiele wyrażającym - o ile w ogóle cokolwiek wyrażającym. Jej zachowanie ani postawa nie uległy zmianie, jakby pojawienie się kolejnej osoby nie zrobiło na niej żadnego wrażenia. Byłoby przykro, gdyby nabrał jakichkolwiek podejrzeń, nie wiedziała wszakże jak silnym mógł się okazać przeciwnikiem.

- Oczywiście. - Skinęła głową i powoli się wycofała, ostrożnie, z pewną obawą że jeśli tylko się odwróci, mężczyzna ją zaatakuje. Minęła sojuszniczkę, odsuwając materiał przesłaniający dolną część twarzy, by bezgłośnie powiedzieć: wróg. Miała nadzieję, że to wystarczy, aby ta nie tylko nie odebrała błędnego wrażenia, ale również miała się na baczności, gdy zostanie sam na sam ze “Sprytnym”. Przeciwnik mógł spróbować ją wyeliminować, gdy nadarzy się ku temu okazja.

O ile płomienie oraz wszelkie inne warunki na to pozwoliły, zaszła walczących od tyłu, by użyć białowłosego jako swego rodzaju bariery między sobą, a zabójczynią. Jego aura powinna niejako stłumić tę emanującą od niej, przynajmniej w pewnym stopniu niwelując ewentualny strach. W ten sposób również znajdujący się na skarpie demon, o ile ich widział, nie powinien nabrać podejrzeń. Przecież nie musiał znać drugiej części planu, prawda? Kira miała nadzieję, że wszechobecny dym pomoże w jego realizacji.

- Nie wierć się za bardzo. - Zaczęła cicho, by te słowa doszły jedynie do jego uszu. Gdyby nie była tak cholernie niska, to by mu mogła wyszeptać prosto do uszka, ale no niestety. Spróbowała dźgnąć kobietę od tyłu, kierując ostrze tuż przy boku trzymającego ją demona. Tak, aby go nie zranić, a wbić długi sztylet prosto pod żebra przeciwniczki i szarpnąć. Była gotowa powtórzyć atak, gdyby zaszła taka potrzeba, choć ludzkie ciała nie potrzebowały wiele, by się popsuć. Parę głębszych ran i ulatywało z nich życie. O ile jej się to udało, kontynuowała szeptem. - Na skarpie znajduje się tamten drugi, mniejszy demon i czeka aż zabójczyni zginie, żeby się nas pozbyć. Myśli, że zostałeś przeze mnie przebity razem z tą tutaj, więc mamy pewną przewagę. Wiem tylko, że używa błękitnych płomieni. Czteroręka tam poszła, mógł ją zaatakować. Albo i nie.

Trudno powiedzieć, czy była lojalna, czy po prostu instynktownie wybrała silniejszego sojusznika, by przeżyć (o ile w tym stanie jeszcze się do czegoś nadawał.

Przecenił swoje możliwości, liczył że uda mu się zabić zabójczynie korzystając z tego, że z pewnością musiała się zmęczyć poprzednią walką. Nie był słabym demonem, przynajmniej nie uważał się za takiego. Nie był też na tyle wypełniony pychą by wiedzieć że nie jest oczywiście też silnym demonem. Gdy jednak jeszcze byli zgromadzeni razem, nim rozproszyli się by zacząć wyścig o zwycięstwo to szybko stwierdził że ustępował być może siłą jedynie dwójce olbrzymów. Zupełnie zignorował pozostałą dwójkę. Prawda okazała się być jednak całkiem inna i być może był najsłabszy z nich wszystkich. Łowczyni przebiła jego ciało jak gdyby nigdy nic mimo iż przecież miał ją mieć w garści. Póki ostrze nie mogło zbliżyć się do jego szyi to był względnie bezpieczny ale jeśli da za bardzo się osłabić to nie  zdoła uciec przed słońcem. Był w kropce i czuł to w kościach i nie tylko. Musiał dalej ryzykować, chwytać się brzytwy by nie utonąć. Chciał znaleźć się wśród gwiazd, nie mógł jeszcze umrzeć.
Skupił się jak tylko mógł, każda bowiem jego następna akcja musiała zostać wykonana idealnie. Jeśli teraz popełni nawet mały błąd to może to oznaczać jego nagły zgon. Do tego nie mógł zaś dopuścić, nie mógł dać się zabić komuś kto włada oddechem wiatru, a nie był Shirei. Ryknął z bólu gdy to kobieta przebiła jego cielsko, czuł jak krew wylatuje z jego ciała i to musiał wykorzystać. Postanowił wytworzyć z krwi jaka z niego wylatywała swoje białe węże, wiedział iż te długo nie będą trwały. Dlatego też musiał wykorzystać je jak najlepiej tylko mógł. Gdy tylko cztery wielkie węże powstały to wydał im proste rozkazy. Dwa z nich miały atakować nadgarstki łowczyni by zmusić ją do puszczenia katany. Jeden miał atakować jej twarz zaś ostatni miał szykować się do ataku
Gdy jego stworzenia zaczęły działać zgodnie z jego wolą i On musiał przejść do działania, rana przeszkadzała mu ale nie mógł pozwolić by coś takiego zdecydowało o jego klęsce. Miał zbyt wiele do osiągnięcia, by teraz sczeznąć w tym zapomnianym przez boga miejscu. Nie obchodziło go co pomyślą teraz o nim inni, dla przetrwania zrobi wszystko. Puścił więc nagle szyje zabójczyni i wolnymi już dłońmi postanowił wbić swoje palce w oczy przeklętej kobiety próbującej odebrać mu życie. Nawet jeśli nic to nie zmieni i zginie to przynajmniej zada jej mnóstwo bólu. Jeśli przy tym zabójczyni odsłoniła swe gardło to ostatni wąż miał wystrzelić w jego stronę by ugryźć jej szyje.

 

Miało być już tak pięknie, upadł z zabójczynią na ziemie a jego białe węże przygniatały ich swą masą. On na tym mógł wyjść lepiej, w końcu jego ciało nie było ludzkie i mógłby się zregenerować. Był w lepszej sytuacji i widział realną szansę na odniesienie zwycięstwa w tej walce. Doświadczenie i siła zabójczyni mogły okazać się niczym przy przewadze liczebnej jaka była po jego stronie. Niemal poczuł smak jej mięsa, wiedział że byłby to wspaniały posiłek po tym cały wysiłku. Oczyma wyobraźni widział już jak kończy z zabójczynią, bierze jej ostrze na znak swego triumfu by następnie opuścić to zapomniane przez bogów miejsce. Widział już jak kieruje się do miasta gdzie to ukrywał się znienawidzony Gizu, odnalazłby go tam z całą pewnością. Poczekałby aż zaraza zrobi swoje by następnie uciąć głowę łowcy i zanieść ją swym panom jako trofeum.
Były to jednakże tylko marzenia bo rzeczywistość okazała się być jak zazwyczaj niezwykle brutalna. Liczył iż masa jego węży zrobi swoje ale nagle coś o większym rozmiarze w nich uderzyło. Nie wiedział co, szok i ból ogarnęły go całkowicie kiedy jego ciało było miażdżone przez nieznany mu obiekt. Czuł jak jego kości pękały, a on sam traci władzę w kończynach. Szok szybko ustąpił miejsca innemu uczuciu, jego umysł wypełnił gniew gdy po chwili zdał sobie sprawę z tego co się tu stało. Ktoś wykorzystał go by zająć zabójczynie i następnie dobił ich by zgarnąć chwałę dla siebie. Jego zwycięstwo zostało mu odebrane w brutalny sposób. Gdyby było to tylko możliwe to zapłonąłby teraz z gniewu i nienawiści do tej osoby. Furia jednakże prędko ustąpiła miejsca przerażeniu gdy odkrył iż nie może się ruszać, jego ciało odniosło zbyt duże uszkodzenia by to było możliwe. To zaś że nic nie widział spotęgowało strach, nie wiedział ile ma czasu nim nastanie okrutny świt. Musiał działać, skupił więc się w pełni by zregenerować choć nieco swe ciało. Musiał odzyskać choć częściowo sprawność by móc w razie problemu uciec.
Gdy tylko udało mu się zregenerować uszkodzone kości czy też mięsnie postanowił zemścić się na osobie częściowo odpowiedzialnej za ten stan. Wgryzł się więc w ciało, zgniecionej tak jak on zabójczyni by wyleczyć swoje własne cielsko. Jej i tak już było wszystko jedno, a on miał dzięki temu szanse na wyjście cało z tej niefortunnej sytuacji. Podczas tego myślał co mogło się stać, ktoś rzucił w nich skałą? A może jednak któreś z demonów jakie mu towarzyszyły miało swoją sztukę krwi i właśnie został nią trafiony? Była też opcja trzecia, widział w końcu jak olbrzym wbija się w obóz. Czyżby ten tchórz skorzystał z okazji iż to niebieskooki przejął ciężar walki z zabójczynią i powtórzył swój manewr? Było to możliwe, odpowiedzi jednak pozna tylko jeśli wyjdzie z tego cało więc skupił się na pożeraniu przeklętej po trzykroć zabójczyni.

Nie, nie, nie - mogłaby powtórzyć za posługującym się płomieniami demonem, gdy ciężki cień zawisnął nad walczącymi. Szczęście w nieszczęściu, nie zdążyła podejść na tyle blisko, by wraz z tamtą dwójką znaleźć się pod tą górą mięsa. Nie miała wątpliwości, że ludzkie ciało nie będzie w stanie wyjść z takich obrażeń. Nie wiedziała nawet, czy ich tymczasowy lider to przeżyje. Czy ona by dała radę? Wątpliwe, ale on był przecież powyżej jej poziomu.

Pewnie spróbowałaby odskoczyć, byleby znaleźć się dalej od lecącego ku nim olbrzyma, ale zareagowała za późno. Siła uderzenia odrzuciła ją jak szmacianą lalkę, zupełnie bezwładną, próbującą skulić się w locie by osłonić twarz i najważniejsze organy. Gdy tylko jej ciało uderzyło o grunt, szybko wstała na nogi i o ile nie znajdowała się bezpośrednio na widoku, wycofała się. Białowłosy i potwór niekoniecznie byli w stanie dłużej walczyć, a więc zostały sam na sam z tamtym desperatem. Nie podejmując pochopnych akcji, skupiła się na regeneracji powstałych ran.

Jeżeli wieloręka i spryciarz jej nie widzieli, poczekała aż zbliżą się do pobojowiska, by poznać zamiary tego drugiego. Dużo gadał, to nie byłoby trudne. Jeśli jednak ukrycie się nie powiodło, pozostało jej udawać, że nadal stoi po stronie młodego mężczyzny, nim spróbuje go zaatakować.

Poczuł się choć trochę lepiej gdy przestał być plackiem, nie spodziewał się iż kiedykolwiek to stwierdzi ale dobrze było mieć kości i organy na swoich miejscach. Wciąż był mocno ranny, czuł że jego ciało nie nadaje się do walki i w tym zgodne było z umysłem. Miał już dość, chciał już tylko złapać jakieś truchło by odejść stąd i zaszyć się w jakieś jaskini póki nie wróci do pełni sił. Najchętniej posiliłby się zabójczynią ale olbrzym jasno zaznaczył mu iż to jego pokarm, a on nie miał ani energii ani chęci by mu się sprzeciwić. Zostało mu jedynie pokornie schylić łeb.  
Szykował się do pójścia w stronę obozowiska licząc iż w pobliżu znajdzie jakieś ciała, które mógłby pożreć ale miał nogi jak z waty i poruszanie się sprawiało mu wielkie problemy, a gdyby tego było mało to na drodze stanął mu kolejny uczestnik ataku na karawanę z lekami. Nie przyszedł mu pomóc, nie ten cholerny spryciarz przyszedł go dobić. Niebieskie oczy białowłosego wpatrywały się w ognistą pięść, musiał szybko coś wymyślić by nie odnieść większych ran. On nie był w stanie walczyć, ale olbrzym...
— Ja nie odbiorę Ci posiłku, ale ten tutaj to co innego. Zwycięzca może być tylko jeden — Powiedział głośno Ichitarō kierując te słowa do olbrzyma, sam zaś chciał odskoczyć w tył by upaść na glebę i uniknąć potencjalnego ataku ze strony demona posługującego się ogniem. Jeśli to by mu się udało to spróbuje odczołgać się nieco w tył po czym w stanie i ruszy w stronę dłuższej części palisady by poszukać tam śladu jakiś ciał czy też ludzi próbujących uciec.