Tatsu zdawała się czuć ból z każdym zniszczonym garnkiem. Chciała wierzyć, że robi to, co słuszne. Że nie miała innego wyjścia, że uwalnia strapione dusze, jednak słyszane przez nią krzyki zdawały się temu przeczyć. Ludzkie cierpienie zdawało się być szczere... Jakby faktycznie to co robiła, do tego prowadziło. Jednak... słyszała zawartość tych dzbanków. Były one puste... nikt nie był w nich więziony. Po za dziwnymi anomaliami dźwiękowymi, nie czuła dosłownie nic podejrzanego z tymi dźwiękami. Jeśli nie byli dzbankami musiały być tam duchy tych, których demon zabił i kazał pochować. Ale jeśli faktycznie były w nich duchy, to czemu krzyczały w ten dziwny sposób. Czemu każdy stawał się znacznie silniejszy? Jakby były świadome, że są mordowane...
Cokolwiek robiła, sprawiało że maskowanie demona było słabsze. Uciekał... więc może osiągnęła sukces. Podjęła ryzyko zostania masową mordeńczynią... jednak może się opłaciło. Zawiodła Kazu i Megumi. Ale może uda się ich pomścić...
Nagły ścisk w krtani sprawił, że serce zabójczyni stanęło w gardle. Krzyki Yutaki zatrzymały łowczynie, która za sprawą nagłego uścisku instynktownie przechyliła powoli ciało z zamiarem wywrócenia Mistrzyni Miecza z jej pleców.
Ciało łowczyni zamarło jednak w połowie tego manewru, wraz z usłyszeniem imienia Meguniego.
Tatsu widziała jak on zniknął. Wiele metrów od miejsca jej rzezi. Nikt nie zdążyłby do tego czasu go pochować. Więc jeśli to on krzyczał... to mogła popełnić ogromny błąd.
Łzy zaczęły powoli spływać po poliku łowczyni kamienia, gdy pozwoliła swemu ciału opaść pod naporem Yutaki. Ostatkiem sił próbowała wylądować na kolanach, jednak nie zamierzała stawiać żadnego oporu jeśli kobieta zdecydowała się z jej ciałem zrobić co innego.
"Powinna mnie zabić, za to że zabiłam Meguniego..."
Jej myśli pogrążyły się w podobnej ciemności, jak jej płuca, gdy zdawała sobie sprawę z tego co zrobiła. Podjęła świadome i być może kompletnie niepotrzebne ryzyko, które najpewniej doprowadziło ją do najstraszliwszych rezultatów. Zabiła tych ludzi, nie podejmując nawet próby ich uratowania. Uznała, że są już martwi, więc sprawiła, że są martwi. Pod wpływem strachu, postawiła życie garstki wyżej od życia wielu. Mimo, iż sama uznała życie zaginionych za priorytet.
"Jestem hipokrytką... Powinnam cierpieć, jak każdy dzban, który zniszczyłam. Jak każdy kawałek rozbitej przeze mnie gliny."
Dała się ograć po raz kolejny demonowi. Była po raz kolejny bezradna w obliczu ich mocy i manipulacji. Próbowała udawać mądrzejszą niż jest...
Tatsu nie wiedziała już, co jest jej wymysłem, a co prawdą. Nie zdziwiłaby się, gdyby to co robiła, tylko wzmocniło demona, aniżeli sprawiło, że on jest silniejszy.
Nie wiedziała kompletnie, co robić dalej a umykające pokładany tlenu zdawały się uniemożliwiać jakąkolwiek decyzję.
Jeśli wraz z pojawieniem się tajemniczej ręki, umysł zabójczyni nie poddał się ciemności, próbowała wykrzyczeć głośne:
- U...ciekaj!
Jak tylko jej krtań na to pozwoliła. Jeśli jej wiadomość nie dotarła i/lub mistrzyni miecza dalej ją podduszała, Tatsu gwałtownie runęła w dół, odzyskując gwałtownie wolę walki, chcąc stoczyć się w dół wzgórza z przyklejoną zabójczynią na jej plecach. Chcąc uratować tą, co na tym etapie uścisku mogła chcieć wyraźnie ją zabić. Nie siebie, bo na to mogła nie zasługiwać...

Jeśli za sprawą pasywności i uległości Tatsu brutalny uścisk Yutaki zwolnił i dane jej było usłyszeć nadciągającą resztę oddziału wypowiedziała jedynie słabym i wyraźnie niepewnym głosem. Różniącym się wyraźnie od tego, który próbowała ich uraczyć na samym początku:
- Nie rozwalajcie dzbanów. Nawet tego z ręką... Choć upewnijcie się, że ten nie rozwali innych i do nich nie ucieknie. Bo... one żyją. I... cierpią... jak Meguni...
Nie ukrywała ani trochę zagubienia. Nie ukrywała trwogi. Jedynie robiła wszystko, by ukryć swój zapłakany wzrok pod kasą, nie mając odwagi spojrzeć na nikogo w tym stanie.

Jej kamienna postura zdawała się rozbić, niczym wszechobecne gliniane garnki, a w obecnej kompletnie nie zrozumiałej dla niej sytuacji, gdy bezpieczeństwo Yutaki zdawało się być zapewnione, zdecydowała się wsłuchać z pewną dozą desperacji w najbliższe otoczenie, poraz kolejny skupiając się na garnkach, jak i próbując wychwycić, co próbuje "przedrzeć się" na powierzchnię. Chciała dać sobie ostatnią szansę na uwierzenie, że nie zabiła ogromnej ilości ludzi próbując złapać swym czułym słuchem cokolwiek, co robiłby żywy człowiek, gdyby był garnkiem. Przełknięcie śliny, bicie serca. I co najważniejsze oddech.
Bo co jest żywe powinno oddychać...

Każdy miał swoje obawy, własne przypuszczenia i myśli, z którymi musieli się mierzyć. Gdy słuchała jednym uchem słów Mizu, może nawet trochę się ucieszyła. Ta zagadka utrwaliła się w głowie jeszcze jednej osoby, próbującej ją pojąć. Czy z wszystkimi informacjami, mogły dojść do ostatecznej konkluzji? Naprawdę chciała o tym szerzej z nią pogadać, ale nie mieli na to czasu. Musiała zostawić Ne z własnymi przemyśleniami, a samej podjąć decyzję. Ame był zaniepokojony, przez co nie mieli innego wyjścia. Wątpiła, że samymi słowami byłaby w stanie go powstrzymać przed wyjściem na zewnątrz. Nawet ona by ruszyła od razu, aby pomóc Tatsu, gdyby wiedziała, iż tej coś zagraża. W tym przypadku ona i tropiciel nadawali na tych samych falach...
Z sokołem szczęśliwie było wszystko w porządku, skoro krążył, a tropiciel go wyczuwał, mogli udać się w stronę demona. Yona zatrzymała się tylko na moment, zastygając w bliżej nieokreślonym miejscu - Ame, Mizu, miejcie się na baczności. Ofiar przybywa, obecność demona jest... silna - nie wiedziała, jak im odpowiednio przekazać własne odczucia. Świeże zapachy, poprzeplatane z tymi, co miały miesiące, samo to, nakazywało zachować ostrożność. Tylko, czemu wśród nich wyczuła Megumi? Ta osoba nie powinna być z Tatsu oraz Yutaką? Kolejny zaginiony do kolekcji? Zacisnęła dłoń w pięść, przyspieszając kroku, wiedziała, że muszą do nich dotrzeć i to jak najszybciej.
Wyszła zza zarośli, spoglądając to na swoich kompanów, a na groteskową scenę, gdzie jej towarzyszka była podduszana. Potłuczone garnki grały rolę drugoplanową, gdy instynkt wziął w górę. "Chroń, to co Ci drogie", myśl pojawiła się nagle, pchając zabójczynię do natychmiastowego podjęcia decyzji. Jedyny ślad po jej rozsądku ujawnił się jedynie w słowach, które następnie wypowiedziała - Stańcie na drodze, podążajcie za strategią, która trzymała nas, aż do teraz. Yutaka jest moja - ostatnie słowa przypominały coś, co powiedziałby drapieżca po zobaczeniu swojej ofiary. W następnej chwili usłyszeli tylko, jak podeszwa buta szura po ziemi przed nagłym sprintem w stronę dwóch osób.
Nawet nie pamiętała, kiedy Benihime opuściła sayę i znalazła się w świetle dnia, pokrytego szarymi chmurami. Ostrze o barwie krwi pozostało w gotowości, lecz nawet Yona nie była na tyle narwana, aby od razu zabić jednego z nich. Pochylona zabójczyni kamienia, czy też w pozycji na klęczkach ułatwiały zadanie Hiryuu. Wolną dłonią chwyciła za ramię "zdrajczyni", naciskając na tyle mocno, by ból uniemożliwił jej uduszenie córki grabarza. Druga ręka w tym czasie przyłożyła jej katanę do szyi - blisko, jednak nie na tyle, by ją zranić - Radzę przemyśleć Ci, to co zrobiłaś i puścić, póki masz szansę - zimne słowa cięły jak brzytwa, nie pozostawiając złudzenia, że jej działania obejdą się bez konsekwencji - Jeśli tego nie zrobisz, sama Cię oderwę. Demon jest blisko, więc przestań wchodzić w drogę, chyba że chcesz zobaczyć jak więcej osób ginie... I to przez Ciebie - kontynuowała tym samym tonem, obserwując reakcje mistrzyni miecza. Gdyby chciała kontynuować z wyrządzeniem szkód jej koleżance, zabójczyni nie zawahałaby się i sięgnęłaby do dłoni, która trzymała szyję Tatsu, boleśnie odciągając ją od krtani. W kolejnym ruchu by odrzuciła ją do tyłu, jednocześnie chowając ostrze z powrotem do pochwy. W najlepszym scenariuszu, jedynie by odepchnęła mistrzynię miecza, aby być blisko Tatsu i zapewnić jej ochronę.
- Powiedz mi na spokojnie, co się tutaj stało. Rozumiem, że Megumiego już nie ma, skoro go wyczuwam jak Kazu. Te garnki... W pracowni ktoś je rozwalił, prawdopodobnie, by walczyć w jakiś sposób z tą istotą. W ziemi jest ich pełno w kawałkach, Tatsu... Nie wiem, co tu zaszło, ale jestem gotowa przejść do ofensywy. Koniec uciekania przed demonem, skoro jest w zasięgu tego ptaka, to tam go znajdziemy - to nie był pierwszy raz, gdy miała do czynienia z czymś podobnym. W tamtej wiosce demon dosłownie podróżował między koszami, a ich niszczenie sprawiało mu ból. Tym razem mogło być podobnie - Ame, Mizu, zajmijcie się Yutaką, nie spuszczajcie siebie z zasięgu wzroku, nie patrzcie wysoko, uważajcie na te gliniane twory. Demon jest blisko, więc zachowajcie czujność - powiedziała spokojnie, bez tej zimnej otoczki sprzed chwili. Swoim zmysłem próbowała zorientować się, jak blisko jest demon, również była gotowa się bronić, gdyby znalazł się blisko nich. Próbowałaby ewentualny atak zatrzymać na moment ostrzem katany, przekierowując siłę ataku w ziemię lub bok, gdzie nikogo nie było, po tym odskoczyłaby do tyłu, aby zachować bezpieczną odległość. Niemniej pozostała ciągle ostrożna, bo tutaj... Mogło się wydarzyć wiele...

Łowczyni kamienia nawet w swej tymczasowej uległości, była zaskoczona siłą ramion Yutaki. Być może to wszystko było spowodowane jej treningiem pod okiem Hashiry Tsuyi, która również pomimo równie niskiego wzrostu, byłaby w stanie z łatwością przeciąć nawet najtwardszego demona. Gdyby tylko nie dała się wtedy przebić przez tego Kizukiego z włócznią...
Była gotowa oddać się błogiej ciemności, pogrążając swój umysł w pełną gamę depresyjnych myśli, na temat każdego życiowego wyboru, jaki doprowadził ją do tej chwili. Gdyby nie nagła i nie spodziewana pomoc Yony, która zdawała się w myśleniu zabójczyni kamienia, pomylić oprawcę z katem. Potwora z obrońcą.
Puszczona swobodnie, instynktownie zaczęła natleniać ponownie swe ciało, z wykorzystaniem technik całkowitej koncentracji, wpatrując się mimowolnie w ziemie. Zdała sobie sprawę, że wszystko, co się działo, było tylko i wyłącznie jej winą. Kazu zniknął, bo Tatsu uznała za bezpieczne pozwolić mu samemu ruszać. Wykonywał swe rozkazy do ostatniej chwili, mimo iż sam w nie nie wierzył. Megumi zniknął dlatego, że pozwoliła mu się swobodnie poruszać po terenie pracowni. Liczyła, że pomimo swych słabych zmysłów znajdą cokolwiek, co pomoże im pomóc. Jednak myliła się. Teraz zaś, popełniła decyzję, która w obliczu nowych słów wydawała się mieć jakąś minimalną szansę słuszności. Jeśli jednak niszczenie garnków byłoby rozwiązaniem, ten legendarny Mistrz Miecza byłby z nimi. Możliwe, że nie była jedyną, która popełniła błąd i uratowała przed popełnieniem tego błędu innych. Nie z powodu logiki, a wiary, która doprowadziła ją do tego, że wierzyła w istnienie dusz zaklętych w te garnki.
Stało się jednak coś, co zdawało się być równie istotnym błędem, wynikającym z relacji Yony. Krzyki i warki mistrzyni miecza były wyraźnie słyszalne. Co dały łowczyni jasno do zrozumienia, iż demon osiągnął nad nimi zwycięstwo, pomimo wystawienia jedynie swej dużej łapy. Rozwalił jedność drużyny. A wina za to... znowu leżała po stronie Yutaki.
- Najgroźniejszymi demonami są te, co nasze zalety, są w stanie przerobić w wady.
Odparła enigmatycznym tonem, nie próbując się bronić przed wystawionymi zarzutami. Była gotowa na potencjalny wyrok tu i teraz. Myśląc, że ten miecz przeznaczony jest właśnie dla niej...
Gdyby nie nagła szarża Yutaki, która zdawała się zmienić wszystko. Sprawić, że zabójczyni podniosła się z kolan krzycząc:
- Yut..
Krzyknęła zatrzymując swój krzyk w połowie. Nie zatrzyma wkurzonej kowalki, która zdaje się dążyć do popełnia tego samego błąd co zabójczyni kamienia przed chwilą. Musi działać. Musi ją i resztę przed tym ochronić. Nie po to przygniotła się tym ciężkim, ale koniecznym ciężarem, by w tej lawinie zginęli dosłownie wszyscy...
- Poddam się srogiemu osądowi za swe błędy, gdy to się wszystko skończy. - odparła stanowczo obracając się w kierunku Yony i reszty Ne mówiąc - Te garnki mogą stanowić klucz do uwolnienia ludzi, których jest tyle ile garnków. Lub iluzją, która ma nas nastawić przeciw nam. Nie popełniajcie mego błędu i nie róbcie z tymi co stoją nic drastycznego, co może nie zadziałać.
Rozpoczynając bieg, dała zabójczyni ognia znak, by biegła za nią racząc Ne ostatnią serią słów:
- Cokolwiek by się nie działo, nie oddalajcie się od siebie. Bo kto zostaje sam, znika.

Będąc w biegu, w kierunku góry drogi, podbudowana lekką adrenaliną zepchnęła depresję na bok, by przedstawić swój plan:
- Obcięcie ręki nic nam nie da. - odrzekła stanowczo mówiąc - Jeśli te garnki to jakiejś przejście do jego domeny i reprezentują jego więźniów, mając swoją głowę i drugą rękę w środku może ich jeść i regenerować się praktycznie w nieskończoność. Musimy wyciągnąć go do nas, na wysokość szyi, tak by ktoś o sile w ramionach przewyższającą normalnego zabójcę, mógł z łatwości z dekapitować wystającą głowę.
Swój plan przedstawiła półszeptem, będąc świadoma, że Yutaka ma szansę ją usłyszeć. I istnieje jakiś promil szansy, że opamięta się, nim zrobi coś głupiego. Za dużo głupich błędów zostało dziś popełnione...
Gdy tylko ręka znalazła się w zasięgu łańcucha, Tatsu chciała wykonać ponownie drugą formę oddechu. Uważając to za najbezpieczniejszy atak, który nie zniszczy garnków. Chcąc wbić kosę w rękę potwora, zaś lecącą wcześniej w powietrzu kulą, zwrócić na siebie uwagę monstrum. Który powinien być świadomy, kto rozbił jego ukochane garnki. Starała się zachować czujność, by nie obudzić wszechobecnych krzyków ponownie. Jak również, by upewnić się że żadna inna część ciała, nie wychodzi im na spotkanie z garnków.

Skrót akcji:

Kiedy sytuacja wymsknęła im się z rąk? Co powinna zrobić, jako druga Kanoto, by powstrzymać falę konsekwencji? Nieufność przemieniła się w nienawiść, ale to miało swój zarodek już wcześniej na drodze, którą zmierzali do swojego celu po raz pierwszy. Z biegiem czasu działania rudowłosej nie były tym, czym powinny. Chciała ich chronić, ukrywając troskę - przykrywając ją za zimnymi słowami, pozbawionymi ciepła oraz zrozumienia.
Słowa Yutaki w konsekwencji były kompletnie zrozumiałe. No może poza odniesieniem tego do braku oddechu, wszak... Nigdy tego tematu nie poruszyła. Ne byli wyjątkowi na swój sposób, silni, pomimo własnych ograniczeń. Czemu tego nie dostrzegała? Jej akcje zostały podyktowane ratowaniem jednej z nich i to samo, zrobiłaby dla Yutaki, gdyby sytuacja była odwrotna. Na buzi zabójczyni pojawił się smutny uśmiech, dłonie mimowolnie zacisnęły się w pięści. Jednak nie mogła tego naprawić, nie, gdy demon był tak blisko, zapewne drwiąc z ich braku współpracy.
- Masz rację, w drużynie jedność - westchnęła cicho, wystawiając dłoń w stronę Tatsu, pomagając się jej podnieść, gdyby zaszła taka potrzeba - Myliłam się, Yutaka, lecz dla Ciebie zrobiłabym to samo - nie zawahała się tak jak córka grabarza. Mistrzyni miecza, nawet jeśli ruszyła ku własnej zgubie, z pewnością usłyszała jej słowa, łącznie ze szczerym tonem wyrażającym skruchę.
Na słowa liderki skinęła głową, spoglądając na wprost - tam, gdzie znajdował się ich przeciwnik, a raczej jedna z jego części - Proszę, nie spuszczajcie z siebie wzroku. To moje ostatnie życzenie - ostatnie zdanie wypowiedziała do dwójki za nią, licząc, że pomimo zobaczenia tego chaosu, podążą ślepo za rozkazem.
Na znak, ruszyła za Tatsu, trzymając się równo z nią. Nie wybiegała do przodu, jednak to była tylko kwestia czasu, zanim spróbuje dotrzeć do Yutaki. Najpierw chciała poznać plan działania, a wraz z nim podjąć środki, które przybliżą je do celu. Siłowanie się z demonem, czy też próba wyciągnięcia go mogła zostać przeprowadzona przez obie kobiety. Yona miała w tym wypadku dwie możliwości, pomóc im bez względu na konsekwencje lub ochraniać tą, którą skrzywdziła. Chciała spróbować najpierw zrobić jedno, a później ewentualnie zrealizować drugi plan.
W tym celu pobiegła, co sił w stronę Yutaki - Będę Cię osłaniać, jesteś silna, więc razem możecie go wyciągnąć - nie mówiła tego specjalnie głośno, jedynie na tyle, aby została usłyszana. Następnie zamierzała obronić mistrzynię miecza przed atakami, wykorzystując czwartą technikę płomienia jako tarczę. Gdyby jednak to miało się nie udać, spróbowałaby przekierować potencjalny atak w stronę ziemi, wykorzystując siłę oraz ułożenie ostrza. Nie zamierzała płasko kierować katany, by siła została przyjęta na chłodny metal, lecz pod kątem, mając na uwadze, iż nie chciała złamać swojego miecza.

Spoiler:

Tatsu nie przyjęła pomocy Yony w podniesieniu się. Być może nawet ją otwarcie odtrąciła, jeśli pomocna ręka znalazła się na jej drodze. Na pomoc zasługiwali ranni, a ona ranną nie była. Na ten gest zasłużyli ci, co jakkolwiek zrobili coś wspaniałego. Tatsu daleka od wspaniałości była. Była jej kompletnym przeciwieństwem...
Jednak sam fakt, że taki gest wystąpił, dał łowczyni kamienia do zrozumienia, że ta płakliwa dziewczynka, co podczas masakry w wioski Hineomata, płakała zamiast cokolwiek robić, dalej w niej żyje, mimo iż robiła wszystko by umarła. Ta słaba, żałosna dziewczynka, co skazała nieświadomie całą wioskę na zagładę. Tylko dlatego, że dała się uwieść jakiemuś samurajowi. Tylko dlatego, że nie zaufała Śmierci i nie chciała pozwolić jej mamie odejść.
Nienawidziła tej głupiej dziewczynki całym swoim sercem. Jednak najbardziej nienawidziła współczucia, jakie sobą prezentowała. Bo naturalne i ludzkie jest współczuć komuś, gdy ktoś płacze. Nienawidzenie kogoś takiego wydaje się niemożliwe. Dopóki ktoś nie dowie się dlaczego płacze...
Na współczucie zasługują ci, których spotka tragedia. Ci, którzy poprzez Śmierć kogoś bliskiego, doznają ogromnego cierpienia. Nie zaś ci, co przyłożyli rękę do tragedii i tylko tego żałują. Tym nie powinno się wybaczyć... a przynajmniej Tatsu nie potrafiła wybaczyć sobie. Prędzej wybaczyłaby to komuś innemu, niż sobie samej.

Łowczyni kamienia zamknęła wszelkie depresyjne myśli w sobie, gdy jej kosa wbiła się w demonicznym dłoń, patrząc chłodnym, choć zapłakanym wzrokiem przed siebie. Nie mogła pozwolić narodzić się na nowo tej bezradnej dziewczynce. Nie kiedy tak wielu naiwnie wierzących w nią ludzi jest wokół niej. Osiągnęła minimalny sukces, lecz nie spoczęła na laurach. Łapiąc łańcuch obiema rękoma, pociągnęła go gwałtownie do siebie, chcąc to samo zrobić z ręką. Trzymając go mocno i zapierając się mocno w nogach, chciała ograniczyć ruchy dłoni demona i ułatwić potencjalne ataki Tenshiego i Yutaki:
- Wsłuchując się swym zmysłem, dasz radę znaleźć słaby punkt. Wierzę, że dasz radę to zranić.
Rzekła dając poradę jedynej "mądrej" zabójczyni, która nie słuchała jej słów i nienawidziła ją, tak jak powinien każdy, wydając następnie kolejne rozkazy reszcie krzycząc:
- Yona. Jesteś z tym sama. Ame i Mizu, przyjrzyjcie się rozbitym garnkom. Sprawdźcie, czy i jak różnią się od tych w pracowni.
"Jeśli w tym czymś był człowiek być może medyk będzie w stanie to wychwycić?"
Odrzekła do siebie, trzymając łańcuch dość mocno, chciała cofać się powoli, ciągnąć tą dłoń ze sobą, by "wyrwać" rękę z wazony. To jedyny trop, jaki wydawał się sensowny, bo dalej nie mogła niestety zabić w swej głowie myśli, że zrobiła to co musiała. Uznawała to jednak, za próbę okłamania jej umysłu, który próbował zachować resztki swej niewinności.
Wcale nie utraciła ją wiele lat temu, wraz ze śmiercią zapłakanej dziewczynki. A jedyne co z niej pozostało, to pustka, która tylko czeka na okazje, by ukarać się za swoje czyny.

Skrót akcji:

Odsunęła się od Tatsu, która nie chciała jej pomocy. W ciszy zaakceptowała taki obrót spraw, nie dociekając, o czym wtedy myślała Tatsu. Wiedziała, że coś jest nie tak, od momentu, w którym dała się dusić tamtej dziewczynie, a później przyznała się do winy. Yutaka, do której przemówiła, również nie odezwała się ponownie. Tego jednak się spodziewała, obserwując nienawiść z tak bliska. Jej bliscy zniknęli, co samo w sobie musiało dotkliwie ją zranić. Pozostali Ame oraz Mizu, lecz gdy przemówiła do nich po raz ostatni, nie mogła wrócić do nich spojrzeniem. Demon jako priorytet musiał zostać zgładzony, zanim i oni przepadną na zawsze.

Spóźniła się, może gdyby ruszyła od razu, obrona osiągnęłaby więcej, niż tylko połowę sukcesu. Tak, to jedynie zdołała się uchronić, bez odniesienia żadnych ran. Te garnki były tak podobne do tamtej zdolności, która napsuła jej krwi. Trzymając katanę przed sobą, spojrzała na nową rękę z irytacją.
"Chcesz mnie?", warknęła w myślach, przechodząc do ofensywy. Była sama, więc resztę naturalnie pozostawiła Tatsu oraz Yutace. Sama chciała płynnie ominąć atak ręki, trzymając oręż w taki sposób, by nawet gdyby pazury chciały zawrócić i ją dorwać, najpierw uderzyłyby o rozgrzaną stal nichirin, której ostra strona była skierowana w stronę demonicznej części ciała. Płynny ruch ręki miał ją odepchnąć, dając zabójczyni lukę, która pozwoliłaby jej pokonać połowę odległości od garnka.
Z tej pozycji miała dwie opcje, gdzie technika różniłaby się znacząco od siebie. W zależności od sytuacji, gdyby była bezpieczna, a raczej miała nieco większą chwilę, zamierzała poprowadzić miecz z góry, prowadząc go frontalnie do ręki, aby w tym miejscu ją przeciąć lub znacząco zranić. Tym samym naturalnie użyła trzeciej formy, która charakteryzowała się większą siłą oraz szybkością. Po niej odskoczyła, aby zwiększyć dystans między nimi oraz ewentualnie uniknąć przyszłego uderzenia. Sam skok poprowadzony był blisko ziemi, aby czas był najkrótszy oraz znacznie szybszy, w przeciwieństwie do tego, gdyby wybiła się mocno do góry. Również kierunek został podyktowany działaniem demona lub brakiem jego aktywności. Gdyby się wycofał, zdobyłaby jedynie cenne metry, przygotowana, by się bronić ze swojego punktu. Z drugiej strony przy próbie dorwania muszki, jaką pewnie dla niego była, uniknęłaby w przeciwną stronę do jego ruchu, trzymając katanę przy sobie w geście obronnym.
Drugi plan, jaki zrealizowałaby przy mniejszej ilości czasu, miał wykorzystać ułożenie miecza po czwartej formie. Gdy biegła, cały czas obserwowała rękę, by wcześniej wyczytać jego intencje, czy też zachować świadomość, odległości między ostrymi pazurami, a jej ludzkim ciałem. Tym samym po zatrzymaniu się, poprowadziła katanę w dół, aby z tego poziomu poprowadzić prostopadłe cięcie od dołu do góry. Druga forma, która podkreślała zręczność Yony oraz szybkość, miała go znacznie zranić, co by ograniczyć przeciwnikowi manewrowanie kończyną. Następnie podobnie, jak w pierwszym planie zamierzała uniknąć ataku, w taki sam sposób, jak to poprzednio zostało opisane. Cały czas nie traciła z oczu swojego przeciwnika, a także za pomocą zmysłu, próbowała wyłapać, czy przypadkiem z innego garnka nie pojawi się nowa kończyna. Nie zamierzała za szybko zginąć, więc nie traciła na czujności. Płomienne ataki powinny mu przeszkodzić w szybkiej regeneracji, ale miała z tyłu głowy, że to mogło nie wystarczyć. Bowiem te cholery słynęły z uprzykrzania im życia i zaskakiwania czymś nowym.

Skrót:

Z zaciśniętymi zębami łowczyni kamienia obserwowała kształtujący się przed nią obraz. Obraz, który napełnił jej ciało pustką, odsuwając wszelkie depresyjne myśli na bok. Paskudna głowa nie mogła być głową ludzką. Powstała z mazi, która niemal u każdego przeciwnika wywołałaby obrzydzenie.
"Żadnych krzyków..."
Zwróciła uważnie na ten fakt Tatsu trzymając naprężony łańcuch w gotowości do dalszego ciągnięcia. Nie miało to na razie żadnego sensu, dopóki demon zapierał się dalej swymi pazurami. Ten manewr doprowadził jednak jednoznacznie do wyraźnego osłabienia jej rywala. Unieruchamiając rękę, by uchronić swe ciało od pełnego wyciągnięcia, naraził się na ataki innych łowców oraz Tenshiego.
Szkoda tylko, że Yutaka nie miała w sobie tyle siły, by zranić tą bestię. Na potencjalne ścięcie głowy w tej sytuacji miała tylko Yona, która zdawała się gdzieś przelecieć tuż obok niej.
Możliwe, że była w tym trudzie zupełnie sama. Jednak Tatsu nie pozwoliła sobie w to uwierzyć. Żywot zabójcy nie był, aż tak kruchy. Wierzyła, że dwójka zabójczyń da radę coś zdziałać, kiedy praktycznie obezwładniała tą część tego demonicznego pomiota.
Tatsu zmierzyła swego przeciwnika chłodnym i pustym wzrokiem, patrząc po raz pierwszy, bez jakiejkolwiek trwogi w coś, co mogło być jego oczami:
- Demon brudny niczym jego natura.
Skomentowała otwarcie, skupiając się na swoim zmyśle, w oczekiwaniu na kolejne ruchy jej otoczenia. Świadoma doskonale, że ten pozorny impas może zakończyć się tylko na dwa sposoby, które mogła w tej chwili przewidzieć.
Albo demon będzie zmuszony unieść swą rękę, by spróbować uchronić się przed zagrażającym jego życiem atakiem. Albo z któregoś dzbanka wyłoni się kolejna kończyna, która będzie chciała uwolnić tą "unieruchomioną" przez zabójczynie. Wszystko zależało od tego, czy Yona podniesie się po tym ataku i w tej sytuacji była zaledwie kukiełką oczekującą na kolejne ruchy innych, nie chcąc stracić swej pozornie dobrej pozycji.
Jeśli przeciwnik został zmuszony do pociągnięcia swej ręki, Tatsu nie zamierzała dawać mu odetchnąć, ciągnąc dalej swój łańcuch i wycofując się dalej. Demon z jakiegoś powodu nie chciał wychodzić ze swojej "skrupy", nawet pomimo faktu, że jego najważniejsza część ciała została już wyciągnięta. Dlatego zamierzała ciągnąć dalej, licząc że jej skupienie uwagi ułatwi pracę reszty zabójców.
Jeśli zaś kolejna kończyna zdawała się wyłonić z dzbanka i zmierzała prosto na nią lub na jej łańcuch, Tatsu zamierzała odskoczyć w bok, by niczym zegar obkręcić siebie i łańcuch, wokół osi jaką była panicznie trzymająca się ziemi ręka.
Kluczem do sukcesu zdawała się być kosa wbita w dłoń. Kluczem, który nie zamierzała tak łatwo oddać, ani zaprzepaścić. Nawet za cenę własnego życia.

Skrót akcji:

Z lekko rozchylonych ust słychać było cichy syk, który lekko zaświszczał na wietrze. Ból, niczym przypływ nowej energii rozlał się po ciele Yony, pozostawiając po sobie świadomość, że przelała pierwszą krew - swoją oraz demona. Wielka łapa, która znalazła swoje miejsce na ziemi była niczym pamiątka z udanego polowania. Jednak niezależnie od tego osiągnięcia, nie mogła jeszcze spocząć na laurach. To nie była głowa, o której marzyli, a zaledwie niewielki fragment, tego, w co celowała. Uniosła ciało do pionu, szybko orientując się we własnych obrażeniach. Na tym etapie, nie czuła się jeszcze zagrożona, ale to nie znaczyło, że nie musiała uważać. Szybka myśl rozjaśniła głowę zabójczyni, przypominając jej, gdzie w razie czego mogła szukać specyfiku, który trzymała na ostatnią godzinę.
Ze swojej nowej pozycji spojrzała na pole walki, aby pochłonąć wzrokiem, na czym to reszta zakończyła swoje sukcesy. Chwilę mogła się wydawać im nieobecna, ale na tym to miało się zakończyć. Teraz chciała niczym muszka, doprowadzić demona do agonii, aby poczuł się nerwowy, tak jak Yona całkiem niedawno, gdy nie mogła go zobaczyć w świetle dnia.
Unosząc ciało do pionu, ruszyła z miejsca z nowym zadaniem w głowie oraz możliwościami do wcielenia w życie. Skoro tyle osiągnęły, może płomienie raz jeszcze będą w stanie pozostawić po sobie ślad i odwrócić uwagę przeciwnika, aby Tatsu miała odrobinę mniej na głowie. Ruszyła po okręgu za Tatsu, aby niczym błyskawica minąć ją i dostać się za przeciwnika. Podobnie jak niedawno, zebrała potrzebny do wykonania formy oddech, aby po chwili zaczęła się za nią tworzyć ognista smuga. Szybki atak i ponowna zmiana miejsca, to był zaledwie skrót jej akcji, która wykorzystywała pierwszą formę oddechu płomienia. Dystans powinien jej pozwolić, aby nabrać szybkości i na wysokości głowy, wyprowadzić równoległe do ziemi cięcie. Wiedziała, że tyle mogło nie wystarczyć - szyja mogła zostać zaledwie nacięta, czy też nawet jej okolica, jednak tyle musiało wystarczyć. Miała skusić demona do chwilowego przejęcia się Yoną, która w locie obróciła sylwetkę o sto osiemdziesiąt stopni, razem z kataną, która w płomieniach zrobiła razem z właścicielką połowę koła. To zakończenie miało powstrzymać przeciwnika od nagłego ataku, który zatrzymałby się tańczącym na wietrze ostrzu.
Tym samym zakończyła atak obrócona z powrotem w stronę potwora, choć tutaj bardziej pasowałoby, iż była zwrócona w stronę pleców, niż przodu jego twarzy. Sama też w trakcie ataku poprowadziła ostrze tak, aby to prześlizgnęło się po obrzydliwej skórze kreatury, zadając obrażenia, bez możliwości utknięcia w masie mięsa. Gdy jednak Yona znalazła się po stronie Yutaki oraz Tenshiego, zamierzała nie stać jak kołek w miejscu, a znowu się ruszyć, nie dając czasu bestii, by ta ją zaatakowała. Od razu odskoczyła ze swojej pozycji w stronę dwójki pozostałych sojuszników, bo ta pozycja pozwalała im się bronić oraz zapewnić dodatkowe wsparcie dla Tatsu. Chciała też się pokusić o myśl, że dzięki temu uniknie kolejnych ran. Pozostając czujna, wypatrywała następnego ruchu demona, trzymając rękojeść pewnie w swoich dłoniach. Węchem starała się wyłapać kierunek jego zapachu, co by jedno z naczyń jej nie zaskoczyło. Była gotowa, aby wreszcie przyczynić się do zabicia drapieżcy.

Spoiler:

Sytuacja Tatsu zdawała się komplikować. A ona sama zaczęła odczuwać, jak szansa jaką stworzyła, może stać się początkiem jej końca. Nie dawała rady zrównać się siłą z demonem. Mogła się zapierać ile mogła. Rezultat zdawał się w tej kwestii nieunikniony. Zbliżała się coraz dalej do miejsca, gdzie mogła zniknąć jak każdy zaginiony zabójca. Jak gdyby było jej to przeznaczone. Jej i każdemu kto tu się zjawi...
Szanse, które utworzyła zabójczyni kamienia zdawały się nie być wykorzystane. Yutaka nie była w stanie, pomimo swych chęci zranić swego rywala, zaś jeden atak Yony okazał się za mało, by tą bestie zjawić.
Czując narastające napięcie, wraz z dłonią ukrytą w wazonie za nią wiedziała, iż przed tym zagrożeniem może nie być w stanie. Jedyne czego była pewna, to to że przeżyje najbliższe parę minut, gdy puści swój oręż. Było to jednak lekarstwo na pewną porażkę, szczególnie kiedy była jedną z dwóch zabójczyń w okolicy potrafiących zadać tej demoniej masie jakiś ból.
Była potrzebna żywa i z bronią. A w tym zaledwie ułamku sekundy widziała tylko jedną możliwość, na danie sobie jakichkolwiek szans na przeżycie. Być może to nawet była jedyna szansa jaką miała, w obliczu narastającego demoniego zagrożenia...
Wpierw jednak wybrała bezpieczeństwo innych, wypowiadając spokojnym głosem słowa:
- W dzbanie za Yoną ukrywa się ręka.
Słowa te były niemal rzucone na wiatr. Wycelowane do uszu mistrzyni miecza z czułym zmysłem słuchu. Walka zmierzała do momentu, gdzie emocje powinny zostać odrzucone na bok. Tatsu chciała wiedzieć, czy faktycznie można jej było ufać, czy powinna ją traktować jako przeszkodę do końca tej potyczki.
Czując wyraźne zwiększenie siły demona, Tatsu wzięła głęboki wdech. Szykując się do wykonania jedynej możliwej formy oddechu, z wykorzystaniem jedynego, zapomnianego końca łańcucha.
- Ichi no kata: Jamongan - Sōkyoku
Stojąć w rozkroku zabójczyni kamienia próbowała zrobić wszystko, by atak wycelowany w ramię, mógł dolecieć w ramię. Mogła pozwolić sobie na wwiercenie się tylko jednym końcem broni, będąc świadoma, iż materiał łańcucha może zostać łatwo zaburzony. Musiała jednak uderzyć w cokolwiek, co mogło przynieść jakiś skutek. Nie mogła czekać, aż zostanie wciągnięta nie wiadomo gdzie. Dlatego czując narastające desperację, wybrała atak, aniżeli desperacką obronę. Ufając, że jedna rękę, która podejmuje walkę z demonem, utrzyma łańcuch na tyle długo, by druga mogła zadać demonowi jakieś obrażenia, dające jej czas na zwiększenie dystansu.
Gdyż to właśnie chciała zrobić, gdy tylko poczuje jakieś minimalne zwolnienie ucisku. Chciała powrócić do bezpieczniejszej, dalszej pozycji, która znajdowałaby się na środku tej przeklętej drogi. Jej kusarigama była za dobrze utwierdzona, by mogła ją swobodnie wyciągnąć sama. Chcąc nie chcąc, była dalej "związana" z ręką demona, jedyne co mogła robić, to próbować oddalić się od jego paszczy i unikać gniewu jego dłoni.

Skrót akcji:

Musiała być gotowa, powtarzała sobie w myślach, nie dając sobie chwili na odpoczynek. Rany może i przypominały o sobie, ale nie było to coś, co ją w jakikolwiek sposób ograniczało. Mogła się poruszać z podobną szybkością oraz atakować z tą samą siłą. Tylko, co powinna zrobić, gdy jedną z rzeczy miała za sobą? Z nowej pozycji mogła zobaczyć konsekwencje swoich działań i "podziwiać" przelaną krew na ziemi oraz wrzaski demona. Jednak, o ile chciałaby się zadomowić po tej stronie drogi, tak nie mogła - musiała komuś pomóc.
Tatsu najwidoczniej potrzebowała wsparcia. Siłowała się z demonem już od jakiegoś czasu, więc gdy zbierała oddech i regenerowała się po poprzednich formach, zamierzała skorzystać z fechtunku, który tyle trenowała. Trzymając oburącz Benihime, doskoczyła do przeciwnika, aby po wylądowaniu jednym uderzeniem przeciąć jego plecy. Ruch poprowadziła z prawej strony od dołu do góry, aby cała długość po przekątnej poczuła ostrość nichirin. Planowała wykorzystać jego skupienie na Tatsu, co by samej nie oberwać, a zarazem też przekierować jego uwagę w drugą stronę.
Po pierwszym cięciu, naturalnie wyprowadziła drugie, nie dając mu chwili na reakcje. Stojąc stabilnie na podłożu, wycofała jedną stopę i z obrotem sylwetki, pociągnęła z lewej strony rękojeść, tak by ostrze równolegle do ziemi przejechało w prostej linii po jego barkach, tam, gdzie miały się wykształcić nowe ręce. Nie potrzebowała się mierzyć z następnymi kończynami, toteż wolała jak najbardziej spowolnić ten proces, zanim odskoczy z dala od jego złości oraz zasięgu.
Nie wiedziała, czy to, co zrobi, zapewni chwilę wytchnienia zabójczyni kamienia. Płynnie po wszystkim odskoczyła, starając się uniknąć stania w bliskim jego zasięgu. Sama też zamierzała się przemieścić przed Yutakę, co by mieć bliżej do Kanoto. Wcześniej nie mogła nawet pomarzyć, że z bliska jej pomoże, ale to miało się zmienić. Oczywiście nie zapomniała w tym wszystkim, aby skupić się na otaczającym ją terenie i zapachem wyszukiwać nowych anomalii.

Akcje: :

Jej pełen paniki atak przyniósł jakieś pewne rezultaty. Poczuła pewną ulgę, kiedy udało jej się powstrzymać ciągnięcie demona w stronę za pewne wnętrza jego cielska. Tylko po to, by niemal zamrzeć na dźwięk tłuczonych naczyń. Nie usłyszała jednak żadnego jęku. Co mogło za pewne coś oznaczać...
Nie było jednak czasu na jakiekolwiek przemyślenia w tej bitewnej zawierusze. Gdy nie spodziewała się ujrzeć dłoni, która porwała kolejną zabójczą ofiarę.
Znowu próbując pilnować bezpieczeństwa innych zapomniała o bezpieczeństwie innych. Czas na pokutę zdawał się przyjść później, szczególnie kiedy zaczęła powoli rozumieć na co demonowi taka ilość rąk.
Demon zdawał się wycofywać. Wycofywać do garnka, które na pewno było źródłem jakiegoś zła, połączonego z uwięzionymi tam istnieniami ludzkimi. Mogła spróbować znowu trafić w bark, jednak zdała sobie sprawę, jak niewielkim zaskoczeniem były jej ruchy. W porównaniu do zabójczyń, które były za jego plecami.
Intuicja podpowiedziała jej jedno rozwiązanie. Rozwiązanie, za które będzie się nienawidzić, jeśli okaże się błędne. Jednak była gotowa podjąć ryzyko:
- Bij tam, gdzie demon jeszcze się nie zregenerował. Lub wycofaj się do mnie, przy pierwszej okazji.
Poinstruowała Tatsu Yutake bardziej wyraźniejszym głosem, podchodząc odrobinę bliżej demona. Patrząc się z ogromnym chłodem w jego ślimaczą głowę, przyszykowała łańcuch ponownie do pierwszej połowicznej formy oddechu. Starając się, by wyglądało to na ponowny atak w prawy bark demona.
Jednak jej cel był zupełnie inny...
Podkręcona kula miała uderzeć w stronę glinianego muru. Starając się trafić dzban, do którego uciekał demon. Jej ruch nie miał na celu jedynie powstrzymania jego ucieczki. Fakt, że ta szlamowata istota była z nim połączona nie ulegał jakiejkolwiek wątpliwości. Więc jeśli to, na co się wpatrywała było faktycznie jego głową, mógł stracić możliwość kontrolowania dłoni w murze. Jeśli zaś nie, istniała szansa, że cała ta rękowata głowista konstrukcja rozpadnie się za sprawą tego. W najgorszym wypadku, usłyszy pewnie ponownie ogromne jęki cierpień. Cierpień, ludzi których zawiodła, zawodzi i będzie zawodzić, do których mógł zaraz należeć skowyt Yony.
Dlatego, gdy tylko jej manewr został dokonany skupiła się na próbie odciągnięcia ręki od paszczy demona. Ofiary znikały zazwyczaj bez krzyków. Pewnie zazwyczaj porywał je i jadł w środku. W co zabójczyni kamienia chciała się mylić, chcąc wierzyć, że te krzyki cierpień należały naprawdę do ludzi, a nie były jedynie echem. Zapierając się niemal nogami, próbowała powstrzymać potencjalne sprawdzenie tego na własnej skórze...

Spis akcji:

Możliwe, że do akcji wkroczyła zwyczajnie za późno. Stała przy Yutace, chcąc odwrócić przebieg walki. Jednak to, co się później stało, zdecydowanie nie było w planie. Może powinna zadać tylko jedno uderzenie w formujące się ramię, może inny ruch był tym odpowiednim, ale chciała więcej. Pewna siebie wystrzeliła, myśląc, że uda się zabójczyni zmieścić w maleńkim oknie czasowym. Gdy została pochwycona, zacisnęła wargi w cienką linię, jednocześnie zaciskając palce na rękojeści broni.
Zbierane wcześniej powietrze powinno wystarczyć, aby nawet w potrzasku spróbować go użyć. Nie panikuj, powtarzała sobie, gdy sytuacja obróciła się przeciwko niej. Nawet nie wołała o pomoc, by ktokolwiek jej pomógł. Znalazła się w złej sytuacji, to teraz musiała się z niej wydostać. Tylko jak? Szybko wzbierane myśli, doprowadziły Yonę do konkluzji. Musiała użyć tego oddechu, który przygotowała. Wśród często używanych form nie było żadnej, która by się przydała, toteż postanowiła skorzystać z tej, która przynajmniej trochę jej pomoże.
Nie wiedziała, czy jej ciało było w pełni na to gotowe, toteż spięła mięśnie rąk, ciągnąc je z całą szybkością od dołu w górę. Prostopadłe cięcie miało utworzyć okrąg, który może i nie był perfekcyjny, może nawet nie do końca zadziałał.... Po prostu chciała uciec, rozgrzewając maksymalnie stal, aby była w stanie ciąć przez zbite mięso. Niezależnie, czy napotkała na opór, nie poddawała się, skupiając się jedynie na tej krótkiej chwili - Ni no kata: Nobori En Ten - gardłowy krzyk, uformował słowa, zawierając w nich wolę ognia, którą w sobie skrywała.
Jeśli demon, choć na chwilę rozluźnił chwyt, pociągnęła ostrze wyżej, by w tej szansie od losu, od niego jak najszybciej uciec. Najbliżej miała do Tatsu, więc i w jej kierunku miała wyskoczyć, biegnąc najszybciej, jak tylko potrafiła. Nie zamierzała opuścić wola walki, ni zostawić swoich towarzyszy lub przysporzyć im zmartwień. Zrobiła, co mogła dla nich oraz samej siebie, byleby tylko nie być ciężarem, a dodatkową siłą, która w jednej chwili miała urosnąć i przekroczyć swoje możliwości. Samą katanę trzymała mocno, byleby tylko przy wyrwaniu się z objęć, jej nie stracić.
Gdyby to było za mało, a w ucieczce demon chciałby jej przeszkodzić, zamierzała skorzystać z ostatniej rzeczy, jaką było wyjęcie dwóch kunai stworzonych z nichirin w przygotowanej na udzie kaburze i rzucić nimi za siebie w demona. Nawet jeśli nie było takiej potrzeby, zrobi to, by wesprzeć drużynę. Po wszystkim miała zamiar trzymać się na dystans, skupić się na tym, co ją otaczało oraz wziąć się w garść, aby nie powtórzyć swoich błędów.

Spoiler:

Licznik kunai w kaburze: 5 - 1 -2 = 2
W plecaku: 5

Nie traciła nadziei. Jeśli miała przetrwać w niszczycielskich objęciach, potrzebowała to rozegrać mądrze. Może nie spodziewała się, iż droga, którą obierze będzie obfita w liczne wyboje, tak, skoro wykonała połowę planu, tak teraz musiała sięgnąć po resztę. Miała jeszcze do dyspozycji kunaie, toteż i te mogły się przydać, gdy czas będzie właściwy.
Nie wiedziała, czy powinna się cieszyć, że zobaczyła resztę ciała tej szkarady. Wężowe cielsko pojawiło się na drodze, a ona z uśmiechem przyjęła grunt pod nogami. Nie patrzyła bezpośrednio w twarz demona, z racji na wcześniejsze plotki, ale skupiła się na ramieniu, które częściowo zaczynała odcinać. Z dłońmi na rękojeści, wiedziała, iż wypadałoby to zrobić teraz - użyć więcej siły, aby pozbawić go ręki i uniemożliwić na jakiś czas regenerację.
Plan był podobnie prosty jak poprzedni z inną wariancją techniki, z której chciała skorzystać. Nawet jeśli impet jej miał być mniejszy, tak skupiła się na tym, aby siła pozostała niezmieniona. Katana wysoko nad głową, na ułamek sekundy wycofała się z cielska, ciągnąc bardziej w górę, by z jeszcze większą siłą opaść w dół, tworząc język płomienia wokół siebie: San no kata: Kien Banshō.
Nie znała planów Tatsu, ani czy jej pomoże w ucieczce. Niemniej, gdy nadarzyła się okazja, ugięła mocniej kolana, by wyskoczyć w prawą stronę. Chciał ją pożreć? Mógł próbować! Korzystając ze swojej elastyczności oraz zręczności, miała zejść nisko, wyginając ciało, aby trudniej mu było pochwycić swoją ofiarę. Dłoń z orężem powędrowała w tym czasie w lewo, by ewentualnie zablokować atak, na wypadek gdyby nie chciał jej pozwolić uciec.
Reszta była podobna do jej wcześniej próby. Zamierzała wybić się mocno z podłoża, co by uciec jak najszybciej. Wystarczyło nawet chwilowe okno czasowe, żeby Yona już była w drodze do bezpiecznej przestrzeni, po prawej stronie na wysokości zabójczyni kamienia - Zobaczymy, co powiesz na koniec - powiedziała na koniec słodkim, niczym miód głosem.

Spoiler:

Licznik kunai w kaburze: 5

Nie było jej do śmiechu, gdy poczuła coraz mocniejszy uścisk demona. Potrzebowała odegrać swoją rolę w tym przedstawieniu, zajmując go swoją osobą, w trakcie działań reszty. Czemu jednak było to cholernie trudne? Rany, co jakiś czas przypominały o sobie, przyciągając umysł ku teraźniejszości, uświadamiając Yonę, z czym miała do czynienia. Nie mogła działać w pojedynkę, dotarło do niej w sposób brutalny. Niezależnie, ile razy próbowała, tak potrzebowała szansy wykreowanej przez innych.
Ktoś umarł przed nimi, lecz jakie to miało znaczenie, skoro nie mogły tego zmienić. Jeśli chciał jej zaimponować, to pomylił osoby. Mimika prezentująca kpinę oraz cień złości nie przybrała nowego odcienia. Pozostała taka sama, do czasu, aż oczy błysnęły przed jawiącą się nadzieją. Kula uderzyła potwora, a ona pomimo ucisku, postarała się ze wszystkich sił, aby uwolnić się od poczwary. To jednak wiązało się z konsekwencjami. Słodka wolność odebrała jej dech, zapaliła płomieniem płuca, przypominając, że nie powinna przeceniać swoich możliwości, nie powinna w pełni polegać na oddechu, który dawał im szanse w walce z takimi potworami.
Nic dziwnego, że w bezpiecznej odległości na początku skupiła się na oddychaniu. Za pomocą całkowitej koncentracji próbowała poprawić krążenie w ciele, jednocześnie starając się ugasić żar, który się pojawił. To, co jednak stało się później przeszło jej najśmielsze życzenia. Megumi żył, ale to nie musiało potrwać wiecznie. Podobnie jak ona miał być zaledwie przekąską dla przeciwnika. Workiem pełną krwią i mięsa, które mogło całkowicie przekreślić ich starania. Musiały coś zrobić. Szybko, o ile chciały liczyć na szczęśliwe zakończenie.
Wydany rozkaz przez Tatsu, przypomniał zabójczyni, kto stoi na szczycie, oraz że nawet jeśli chciała się zawahać, tak musiała przynajmniej spróbować - Yutaka, uratuj Megumiego! Stworzę Ci szansę, ale musisz pobiec, teraz! - może i Yona nie należała ostatnio do osób wylewnych, tak liczyła, że dziewczyna przezwycięży szok i zaufa jej w tej kwestii. Potrzebowała, żeby ruszała się szybko, tak jak wtedy, gdy wybiegła jako pierwsza w stronę przeciwnika. W końcu.... Sama zamierzała zrobić coś, co przynajmniej raz powinno się jej udać.
Oceniając wcześniej dystans, w którym się znalazła, a także to ile pozostało jej do przeciwnika. Wycelowała w długi tułów, łącznie z ogonem, tak, aby ofiara nie oberwała łącznie z bestią, którą chciała przysmażyć. Energia uformowała bestię, której to dawno nie widziała - Go no kata: Enko - powiedziała, opuszczając skierowaną w górę oręż, a następnie wraz z wypadem, miało to dać Yonie potrzebny zasięg, by uwolnić tygrysa w stronę demona - Yutaka... bądź bohaterem, naprzeciw temu, co Ci zgotowałyśmy - wysapała na koniec.

Spoiler:

Czuła jak czas zwolnił. Sceneria powoli zaczynała się zmieniać przed oczami Yony, gdy Megumi stracił swoją rękę. Plan zakładał, że na scenę powróci Yutaka, chroniąc swojego przyjaciela. Jednak na to powoli było za późno, zmora w postaci strachu, poplątała prostotę planu, nakazując zabójczyni improwizować. Gdyby tylko mistrzyni miecza była tam szybciej... Może wtedy nie znalazłaby się w potrzasku, gdy czuła ciepły powiew tygrysa na swoich barkach. Ciężar tej techniki, nakazywał doprowadzenie go do końca, ale nie mogła tego zrobić. Nawet jeśli większość płomieni ogarnęłaby demona, tak byłyby ofiary po ich stronie... Zmniejszyłaby ich siłę bojową z pełną tego świadomością...
Świat, jakby przycichł, gdy wsłuchiwała się w pojedyncze uderzenia serca. Jedno, drugie... Wytrzymała przez nie ciężar techniki, aby kreatura jej się obawiała najbardziej. Jednak ostatecznie, gdy czas dobiegł końca, odpuściła technikę, wiedząc w pełni, że będzie musiała po niej odpocząć i zregenerować oddech. Dystans, który wcześniej pokonała, znowu został zwiększony. Odskoczyła od razu, gdy technika przestała na niej ciążyć, aby z bezpiecznego punktu zobaczyć poczynania Yutaki i to, ile jej się uda zrobić w czasie, który dostała.
Nie zamierzała jednak zostawić mistrzyni miecza na pastwę losu. Wyciągnęła kunaie z kabury najszybciej jak mogła, aby nimi rzucić w demona. Sam rzut został wycelowany w jego tors, ale i ramiona. Trzy ostrza stworzone z nichirin, o ile dosięgną celu, powinny wystarczyć, aby przynajmniej kupić kilka dodatkowych sekund oraz zranić dodatkowo przeciwnika. Nie wiedziała, co się stanie z Megumim, jego ramię dłużej nie należało do jego ciała. Chciała sobie tłumaczyć, że to przecież nie była jej wina, ale z drugiej strony.... Obiecała sobie, iż będzie ich chronić.
- Dasz radę! - krzyknęła na koniec swojego rzutu, myśląc w środku, że może to ją dodatkowo zmotywuje.

Spoiler: