Okoliczne domostwa

Re: Okoliczne domostwa — Wto Sie 15, 2023 6:48 pm

Ingerencja MGMedyk NPC - 1

Przenośne stanowisko medyka urządzone było raczej skromnie. Pan Akai trzymał całe wyposażenie na płachcie, z kieszonkami i przegródkami wypełnionymi wszystkim tym, co w Yonezawie zwykle znajdowało się na półkach. Zestaw zdolny podtrzymywać życie na tyle długo, by rannego przetransportować pod lepiej naostrzony skalpel.
— Mam nadzieję, że to nic poważnego — mężczyzna siedzący na niskim stołku zwrócił się do Mori niemal od razu, gdy ta przekroczyła próg na pięterku. Jego dłonie pracowały niezależnie od wzroku, przewiązując lniane paski materiału wokół klatki piersiowej jakiegoś rannego mężczyzny. Paciorkowate oczy zawęziły się jeszcze bardziej. — Chodzisz, oddychasz. W czym rzecz? — zapytał, gestem głowy wskazując kobiecie identyczne siedzisko po drugiej stronie. — Zaraz rzucę na ciebie okiem. W międzyczasie zrzuć z siebie to, co mogłoby przeszkadzać w badaniu.
Pracował rytmicznie, bez pośpiechu, lecz zdecydowanie. Spod jego stóp znikała góra opatrunków, która pojawiała się na ciele innego, opatrywanego człowieka. Jeżeli jego wygląd nie zdradzał doświadczenia, to na pewno robiły tego jego ruchy. W kilka chwil był gotowy, by zabrać się za obrażenia zabójczyni metalu.

ROAD TO HASHIRA

Re: Okoliczne domostwa — Pią Sie 18, 2023 3:35 pm

Popatrzyła na mężczyznę, jego prowizoryczną pracownię i z bezgłośnym westchnieniem podeszła kawałek bliżej.
— Też mam taką nadzieję — przyznała, uśmiechając się kącikiem ust. Przez kolejną chwilę wpatrywała się w to, jak medyk pracował i dopiero głośniejszy dźwięk jednego z narzędzi przywrócił ją na ziemię. Popatrzyła w kierunku siedziska, które zostało jej wskazane, po czym zajęła je, zastanawiając się nad odpowiedzią. — Spadłam plecami, ze sporej wysokości na zastawione chabudai, a na mnie jeszcze kilku mężczyzn. Chyba uszkodziłam sobie bark... ramię? Nie mam pojęcia. Ale jak wzięłam zamach, żeby rzucić toporem to coś... nie wiem, przeskoczyło? Jakiś dziwny dźwięk był. Trochę boli, no. I nie mogę rzucać. — Dla Nishiōji wyjaśnienie swojej krzywdy było problemem za każdym jednym razem; anatomia nie była jej mocną stroną, co powodowało, że poza wskazaniem uszkodzonego miejsca to niekoniecznie umiała określić co dokładnie w środku jej się przestawiło. — Po upadku nie byłam w stanie oddychać, chodzenie też nie jest aktualnie moją ulubioną rozrywką — dopowiedziała po chwili, rozmasowując środek pleców zdrową ręką.
Ostrożnie pozbyła się koszulki, zostając jedynie w bandażu podtrzymującym piersi.
— A, no i tutaj mnie zacięli. Ale to drobiazg — dodała, wskazując palcem na drobne rozcięcie boku.

Re: Okoliczne domostwa — Pią Sie 18, 2023 8:59 pm

Ingerencja MGMedyk NPC - 2

Mężczyzna wpatrywał się w swojego pacjenta, lecz słuch wytężył w kierunku Mori. Powolne kiwanie głową było dowodem na to, że pomimo pozornej nieuwagi do uszu docierało każde jedno słowo wypowiedziane przez ranną kobietę. Na sam koniec mruknął i wysunął swoje pierwsze diagnozy:
— Brzmi jak wybity bark. Jeżeli tak, to damy radę go nastawić — stwierdził swobodnie. Po opisie nie uznał rany za wymagające. Z resztą Nishioji nie jęczała z bólu i nie brudziła podłogi plamami krwi, więc zaleczenie jej nie należało do priorytetów. — Chwila odpoczynku też ci się przyda, nawet jeżeli kości nie są przestawione, to mogłaś sobie obić niektóre mięśnie.
Zacisnął ostatni z węzłów na ramieniu mężczyzny i kilkoma słowami poinstruował go przy dalszych czynnościach. Wtedy odwrócił się do kobiety i spojrzał własnym, doświadczonym okiem na jej obrażenia. Przesunął wnętrzem dłoni po wskazanym miejscu, naciskając lekko tam, gdzie zgodnie z opisem występował ból przy ruchu.
— Skaleczenie nie wymaga opatrunku. Wysmaruje je tylko maścią, żeby szybciej się zasklepiło, a potem zajmiemy się twoim barkiem. Będziesz mieć kilka siniaków, ale nie wyczuwam żadnych uszkodzeń pod spodem. Przy nastawieniu barku poczujesz mocny ból, ale powinien bardzo szybko zniknąć. Postaraj się też przynajmniej przesz tydzień nie używać jej do wymachiwania mieczem. Ból dookoła promieniuje z tego miejsca — stwierdził, opierając dłoń w okolicy prawej łopatki. — Dlatego możesz czuć pewien ucisk przy oddychaniu. Najpewniej uderzyłaś bokiem w ostry róg stołu i nastąpiło przesunięcie.
Jego wprawne palce przesunęły się po ciele kobiety, docierając do odpowiedniego miejsca. Uśmiechnął się tajemniczo i spojrzał jej w oczy.
— Teraz może zaboleć, ale będę delikatny. Postaraj się za głośno nie krzyczeć — ostrzegł i naparł na nią rękami. Każdy ruch zdradzał doświadczenie wąsatego mężczyzny i za sprawą jednego, mocnego pchnięcia wszystko trafiło na swoje miejsce.

Wynik rzutu na ranę 2 poziomu: 10+4

ROAD TO HASHIRA

Re: Okoliczne domostwa — Sob Sie 19, 2023 11:03 am

Ze spokojem wsłuchiwała się w słowa mężczyzny, chociaż kiedy dotarło do niej hasło "nastawić", wyprostowała się nerwowo.
— Jestem pewna, że wystarczy jakaś maść — stwierdziła cicho, czując, jak zasycha jej w ustach. Chociaż były konieczne, a jej ciało potrafiło znieść takie rzeczy lepiej niż zwyczajnego człowieka, to naprawdę nie lubiła wizyt u medyków. Kiedy obrywała podczas walki, zazwyczaj nie zwracała na to aż takiej uwagi, bo adrenalina przyćmiewała jej umysł. Teraz natomiast, jeżeli Pan Akai miał pracować nad jej barkiem, to na pewno to zauważy.
Głośno wciągnęła powietrze przez zęby, kiedy mężczyzna nacisnął na jej zranienie.
— Wspaniale — westchnęła zrezygnowana. — Jak tylko mieczem, to mogę nawet dłużej. Nie korzystam z nich — dodała sucho, chociaż próbowała zażartować dla rozluźnienia atmosfery. Wiedząc, jak to zabrzmiało, uderzyła się otwartą dłonią w twarz.
Otworzyła szerzej oczy w momencie, kiedy mężczyzna skrzyżował z nią spojrzenia. Charakterystyczne ciepło uświadomiło jej, że poczerwieniała na twarzy.
— Ale tak... tak, o, teraz? Nie możemy... nie mogę chociaż napić się s... — zaczęła, każde kolejne słowo wypowiadając coraz szybciej, bo widziała, że Akai-san rzeczywiście planował zadbać o jej ramię. — Kurwa mać! — jęknęła w końcu piskliwie, gdy poczuła, jak jej ramię zostaje przesunięte na swoje miejsce. — Ja pierdolę.
Przez kolejne kilka sekund siedziała w milczeniu z zaciśniętymi powiekami. Zdrową ręką sięgnęła po swoją koszulę.
— Dziękuję — sapnęła, wsuwając tę na siebie. — Pana obecność tutaj jest niezastąpiona — dodała wstając i posyłając mężczyźnie delikatny uśmiech. Chociaż ręka bolała, Mori była świadoma, że już wkrótce znowu będzie gotowa do kolejnych starć.

Zeszła po schodach, omijając co drugi stopień. Zatrzymała się, kiedy zobaczyła swoją broń na środku podłogi. Przeniosła wzrok pełen wyrzutów na siedzącego nieopodal Ayumu.
— Jesteś beznadziejny — mruknęła, zbierając przedmioty. Gdyby poprosił ją o to samo, nigdy nie postąpiłaby w ten sposób. — Chodźcie — zawołała jednookiego oraz Rybaka i skinieniem głowy pokazała im kierunek wyjścia.

z/t x3